??? - hol.gr

επιτόκια υποχώρησαν κατά 2,5%, τα συναλλαγµατικά διαθέσιµα ενισχύθηκαν κατά 3,6 δισ. και οι τιµές
των µετοχών παρουσίασαν άνοδο της τάξης του 29%.» 28
Όπως βλέπετε, “οι τιµές των µετοχών” για τον κ. Παπαντωνίου ήταν ουσιαστικός παράγοντας
της ελληνικής οικονοµίας, ασχέτως αν, όπως η θλιβερή πραγµατικότητα θα αποδείκνυε αργότερα,
αυτές ήταν χειραγωγούµενες, δηλαδή τιµές χωρίς αντίκρισµα, που δεν είχαν καµία σχέση µε την
ευρωστία και την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Ήταν όµως απαραίτητη η συµµετοχή της Ελλάδας τότε στο Μηχανισµό Συναλλαγµατικών
Ισοτιµιών, πράγµα που είχε σαν συνέπεια την υποτίµηση; Να τι είχε γράψει ο κ. Νίκος Νικολάου στο
ΒΗΜΑ λίγες µέρες µετά την υποτίµηση:
«Έχει αναπτυχθεί µια ολόκληρη µυθολογία γύρω από τους λόγους που ανάγκασαν την
κυβέρνηση να πάρει τη σκληρή απόφαση για υποτίµηση του εθνικού νοµίσµατος. Προφανώς υφαίνεται
ένας ολόκληρος ιστός για να αποκρυβεί η αλήθεια και για τις αιτίες και για τις επιδιώξεις. Π.χ. στο
πλαίσιο της µυθολογίας αυτής οι κυβερνητικοί παράγοντες µεταθέτουν όλο το βάρος της πολιτικής στην
ένταξή µας στον Μηχανισµό Συναλλαγµατικών Ισοτιµιών προσπαθώντας να µας πείσουν ότι η δραχµή
υποτιµήθηκε ακριβώς για να εισέλθουµε στον ΜΣΙ, που είναι ο προθάλαµος του ευρώ.(…)
Ουδέν αναληθέστερον! (…) Ο διοικητής µάλιστα της Τράπεζας της Ελλάδος µήνες τώρα όταν
ερωτάτο αν η ένταξή µας στον ΜΣΙ θα συνοδευτεί από υποτίµηση απαντούσε κατηγορηµατικά ότι
σύµφωνα µε ερµηνεία της Συνθήκης του Μάαστριχτ που έχει γίνει µε πρωτοβουλία της Βρετανίας δεν
προαπαιτείται η ένταξη στον ΜΣΙ για συµµετοχή στην τρίτη φάση της ΟΝΕ.(…)
Εν πάση περιπτώσει η ουσία, την οποία δεν αποτολµά να πει η κυβέρνηση, είναι ότι η
υποτίµηση έγινε υπό το κράτος της ισχυρής πίεσης εναντίον της δραχµής από τους ξένους επενδυτές και
της αδυναµίας της Τράπεζας της Ελλάδος να υπερασπίσει την παλαιά ισοτιµία µε τα συναλλαγµατικά
διαθέσιµα που είχε. ∆εν είναι αλήθεια λοιπόν ότι η υποτίµηση ήταν δική µας επιλογή στην οποία δήθεν
καταλήξαµε για να εισέλθουµε σίγουρα στην ΟΝΕ. ∆ηλαδή αν ο πληθωρισµός και τα ελλείµµατα
πορεύονταν σύµφωνα µε τις κοινοτικές προδιαγραφές θα χρειαζόταν η υποτίµηση για να µετάσχουµε
στην ΟΝΕ; Προφανώς όχι!» 29
Αυτά τα λίγα όσον αφορά το µεγάλο “επίτευγµα” της υποτίµησης!
Όµως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. Παπαντωνίου θα παρουσίαζε µια αποτυχία της
οικονοµικής του πολιτικής, που ήταν βέβαια και πολιτική του κ. Σηµίτη, σαν επιτυχία. Στο έκτακτο
Ευρωπαϊκό Συµβούλιο της 2ας Μαΐου 1998, όπου έγινε η τελική επιλογή των χωρών-µελών της Ε.Ε.
που θα συµµετείχαν άµεσα στην έναρξη της τρίτης φάσης της Οικονοµικής και Νοµισµατικής
Ένωσης (ΟΝΕ) – χρησιµοποιώντας το ευρώ υπό την λογιστική του µορφή από 1 ης Ιανουαρίου 1999 –
η Ελλάδα ήταν το µόνο µέλος που αποκλείστηκε. Ήθελε να συµµετάσχει αλλά δεν µπόρεσε διότι δεν
εκπλήρωνε τα δηµοσιονοµικά κριτήρια. Έπρεπε να περιµένει µέχρι την 1 η Ιανουαρίου του 2001 για να
εισέλθει στο “νυµφώνα”… Κι όµως, η κυβέρνηση παρουσίασε αυτή την ήττα της Ελλάδας σαν νίκη.
Προέβαλε την αποτυχία σαν επιτυχία!
Ο κ. Παπαντωνίου, µάλιστα, είπε πως «όλοι οι οµόλογοί του στο Eco/Fin συνεχάρησαν την
ελληνική κυβέρνηση για την οικονοµική επίδοσή της και την προσέγγισή της στα κριτήρια συγκλίσεως
του Μάαστριχτ.»! 30 Ο υπουργός είπε ακόµη ότι «Η πανηγυρική αναγνώριση από την Ευρώπη ότι η
Ελλάδα θα είναι σε δύο χρόνια το 12 ο µέλος της ΟΝΕ µας έδωσε νέα ορµή ως κυβέρνηση». Και
πρόσθεσε ότι τώρα «εµείς µε τη συνέχεια και συνέπεια στην πολιτική µας πρέπει να ανταποκριθούµε
στις θετικές προσδοκίες όλων των αγορών για την ελληνική οικονοµία». 31
Εξάλλου, «Ο ίδιος ο κ. Κ. Σηµίτης, συγχαίροντας το υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας, είπε ότι η
δήλωση των “14” αποτελεί αναγνώριση της εικόνας που κατέκτησε η χώρα και συµµερίστηκε την
άποψη του Γιάννου Παπαντωνίου ότι η Ελλάδα χρίστηκε “12 ο µέλος” της ΟΝΕ.
(…) Πρόσθεσε ακόµη ότι µε την ΟΝΕ θα υπάρξουν µεταφορές κεφαλαίων, επενδύσεις
κεφαλαίων στην Ελλάδα, απασχόληση, µείωση επιτοκίων, το “καλάθι της νοικοκυράς θα είναι
φθηνότερο”, όπως είπε χαρακτηριστικά.» 32
Όνειρα εαρινής νυκτός! ∆υο χρόνια µετά την είσοδό µας στην ΟΝΕ, τα ξένα κεφάλαια
συνεχίζουν να µας προσπερνάνε αδιάφορα, ενώ ο πληθωρισµός στη χώρα µας είναι σχεδόν
διπλάσιος του µέσου κοινοτικού. Για τόοοση φτήνια µιλάµε!
Όµως, άλλοι αλλιώς είδαν τότε την “αναγνώριση” αυτή και δεν ένιωσαν την ανάγκη για να
πανηγυρίσουν. Να τι έγραφε ο Ριχάρδος Σωµερίτης στο ΒΗΜΑ για το θέµα:
20