? ?????? ??? ??????? - the new users server

Το επάνω µέρος του µηρού µου ήταν επίσης πρησµένο, και πίεζε µέρη του σώµατός
µου που δεν θάπρεπε να πιέζονται! Αχ!
Ένιωσα σα να είχα φάει κλωτσιά, αλλά ο πόνος ήταν συνεχής. Μου έκαναν
ενδοφλέβιες (IVs) για να διαλύσουν το θρόµβο, και κατόπιν µε έβαλαν σε αραιωτικά
αίµατος (blood thinners) – Coumadin. Μετά από περισσότερες αναλύσεις, ο Dr.
Pekal (Cancer Care of WNC) βρήκε ότι είχα µια σπάνια ανωµαλία αίµατος που
ονοµάζεται “factor 5 Leiden mutation”. Είναι µια ανωµαλία κατά την οποία το αίµα
πήζει σε βαθµό 60% ταχύτερα από το φυσιολογικό άτοµο. Έτσι είµαι πολύ, πολύ
περισσότερο επιρρεπής σε θρόµβωση. Μετά από 11 µέρες, µου έδωσαν εξιτήριο, αν
και το πρήξιµο δεν είχε υποχωρήσει πολύ. Χρειάστηκαν 6 µήνες προτού το πόδι µου
επιστρέψει στο φυσιολογικό, ή κοντά σ’ αυτό, και θα παίρνω αραιωτικά αίµατος για
το υπόλοιπο της ζωής µου. Έτσι τώρα αντί ν’ ανησυχώ για τον όγκο του εγκεφάλου ή
για κάποιο θρόµβο αίµατος, έχω να ανησυχώ για µια αιµορραγία µέχρι θανάτου, αν
τύχει και κοπώ κάπου!
Συνέχιζα να έχω πολύ πόνο στην πλευρά µου από το shunt. Βρισκόµουν σε
µια κατάσταση που δεν νικούσα. Εάν κινιόµουν ή περπατούσα, η πλευρά µου
πονούσε. Εάν δεν κινιόµουν, υπήρχε πιθανότητα να έχω έναν άλλο θρόµβο
αίµατος…αλλά το κεφάλι µου ένιωθε εξαιρετικά! Επισκέφτηκα πάλι τον Dr. Branch
να του µιλήσω για την αναστόµωση (shunt). Είπε ότι µερικές φορές η αναστόµωση
πρέπει να αναθεωρηθεί ή να επανατοποθετηθεί. Αποφασίσαµε απλά να την
αφαιρέσουµε. Έκανε τη δουλειά της και δεν υπήρχε ανάγκη να την έχω, αφού µου
δηµιουργούσε προβλήµατα. Έτσι, µετά την εγχείρηση για την αφαίρεση της
αναστόµωσης, άρχισα αµέσως να νιώθω καλύτερα, αν και µε την αποµάκρυνση της
αναστόµωσης επανήλθαν οι πονοκέφαλοι. Μπορώ ν’ αντέξω έναν πονοκέφαλο, αλλά
δεν µπορώ ν’ αντέξω τον πόνο που προκαλούσε η αναστόµωση! Μετά από µια αργή
και γεµάτη πόνο ανάρρωση, ένιωσα κάπως καλά ώστε να συνεχίσω και να
λειτουργήσω αρκετά καλά στην κοινωνία.
Αν και άτοµα µε όγκους του εγκεφάλου λειτουργούν αρκετά φυσιολογικά,
υπάρχουν χιλιάδες που έχουν σοβαρά ελαττώµατα. Η σκέψη µιας επιστροφής (του
όγκου) έχει γίνει πραγµατικότητα για µένα. ∆ιαγνώστηκα για έκτη φορά µε όγκο στον
εγκέφαλο το 2002. Και πάλι χειρουργική επέµβαση µε Gamma Knife ήταν σε
διάταξη. Αυτή τη φορά όλα πήγαν καλά µέχρι στιγµής.
Μπορεί να µη σας φαίνεται ότι είναι έτσι, αλλά έχω µια θαυµάσια (great)
ζωή! Έχω µια καταπληκτική µητέρα και καταπληκτικό πατέρα. Έχω την καλύτερη
αδελφή στον κόσµο, τη Nancy. και µια σύζυγο που µε στηρίζει πολύ, τη Diane. Έχω
επίσης το προνόµιο να έχω µια θαυµάσια προγονή (step-daughter), τη Laura, κι ένα
γαµβρό τον Eric, οι οποίοι µας έχουν ευλογήσει µε µια εγγονούλα, την Elizabeth.
Είναι τόοοσο εκλεκτή! Και τώρα, µια άλλη εγγονούλα, η Anna είναι καθ’ οδόν! Τους
αγαπώ όλους!
Αυτό δεν είναι ένα αποχαιρετιστήριο µήνυµα, µε κανένα τρόπο! Έχω λίγους
στόχους ακόµη να επιτύχω. Μερικοί είναι να δω την Elizabeth µε στολή κολεγίου, να
είµαι ελεύθερος από όγκο εγκεφάλου, και να πεθάνω από γεράµατα! ∆εν γνωρίζω τι
κρατάει (για µένα) το µέλλον, κανείς µας δεν το γνωρίζει. Ο David M. Bailey το
συνοψίζει στο τραγούδι του “Live Forever” όπου γράφει, “Εάν υπάρχει µια
πιθανότητα στις 500, κάποιoς πρέπει να είναι το ένα (η µία πιθανότητα)”. Λοιπόν,
είµαι ένας από το “1” (τη µία πιθανότητα), και όσο σίγουρο είναι πως ο ήλιος
ανατέλλει, θα συνεχίσω να παλεύω µέχρις ότου αυτό το κτήνος που λέγεται όγκος
εγκεφάλου να µην υπάρχει πια!»
Ενηµέρωση, ∆εκέµβριος 2003
87