? ?????? ??? ??????? - the new users server

υπογάστρια κοιλότητα. Η lumbar shunt είναι πιο ασφαλής, εάν ο χειρουργός νιώθει
πως υπάρχει κίνδυνος λοίµωξης. Ένιωσα καλούτσικα, και πήγα σπίτι.
∆υο εβδοµάδες αργότερα, άρχισα πάλι να νιώθω άσχηµα. Τώρα πια ήµουν
πολύ αδύνατος και πολύ άρρωστος. Και τώρα, άρχισα να κάνω εµετούς και οι
επιληπτικές κρίσεις έγιναν πιο συχνές. Η σύζυγός µου, Diane, φώναξε τον Dr. Shaw,
κι εκείνος είπε να µπω στο νοσοκοµείο, αµέσως! Οδηγήσαµε (η Diane οδήγησε) στο
Winston-Salem από την Asheville, δυόµισι ωρών οδήγηση. Ήµουν στο πίσω κάθισµα
µασώντας Vicodin (παυσίπονο) και κάνοντας εµετό σ’ έναν κουβά!
Μια νέα Μαγνητική έδειξε ότι τώρα είχα χηµική µηνιγγίτιδα (chemical
meningitis). Ο Dr. Branch δεν ήθελε να χειρουργήσει. Ένιωθε πως είχε εξαντλήσει τα
περιθώρια και ανησυχούσε για λοίµωξη. Κάθε φορά που σε χειρουργούν, χάνεις την
ικανότητα να παλέψεις τη λοίµωξη σ’ αυτή την περιοχή. Η λοίµωξη στον εγκέφαλο
είναι χειρότερη από τον ίδιο τον όγκο. Όµως δεν είχε άλλη επιλογή από του να
χειρουργήσει και ν’ αποµακρύνει όλα τα άχρηστα (“junk”) που είχαν συγκεντρωθεί
στην κοιλότητα του εγκεφάλου µου. (Wake Forest Medical Center στο Winston -
Salem).
Τα κατάφερα ν’ αντέξω την εγχείρηση. Όταν βρισκόµουν στο θάλαµο
ανάνηψης, θυµάµαι να ξυπνάω και να µιλάω στη νοσοκόµα σα να µην είχε συµβεί
τίποτα. Όµως όταν ήµουν στην εντατική µονάδα, ο πόνος έγινε αβάσταχτος. Φώναζα
στο νοσοκόµο να µου δώσει κάτι για τον πόνο. Εκείνος µου είπε πως µου είχε δώσει
τη µέγιστη ποσότητα µορφίνης, και πως δεν µπορούσα να πάρω περισσότερη. ∆εν
είχα ποτέ, µα ποτέ νιώσει τόσο πόνο στη ζωή µου. Προσευχήθηκα στο Θεό, “Κύριε,
έχεις πει ότι δεν θα µου έδινες ποτέ περισσότερο από ό,τι µπορούσα να αντέξω. Λοιπόν,
δεν µπορώ ν’ αντέξω αυτόν τον πόνο. Σε παρακαλώ, κάνε αυτόν τον πόνο ανεκτό, ή
άσε µε να πεθάνω”. Σε λιγότερο από τρία λεπτά ο πόνος λιγόστεψε και
αναπαυόµουνα άνετα. ∆όξα στον Κύριο!
∆υόµισι εβδοµάδες αργότερα επέστρεψα στο σπίτι. Αλλά δεν είχε
τελειώσει…ακόµη. Η αναστόµωση (shunt) δούλευε καλά και ένιωθα πολύ ζωηρός
χωρίς πόνο στο κεφάλι µου. Για πρώτη φορά σε 30 και πλέον χρόνια δεν είχα
σοβαρούς πονοκεφάλους καθηµερινά, το κεφάλι µου ήταν ξάστερο, και οι
επιληπτικές κρίσεις είχαν σταµατήσει! Αλλά το shunt, τοποθετηµένο στη δεξιά µου
πλευρά, µε σκότωνε! Κάθε βήµα, κάθε κίνηση, κάθε αναπνοή πονούσε σα να µε είχαν
τρυπήσει στην πλευρά µ’ ένα µαχαίρι. Ο µόνος τρόπος για ν’ ανακουφίσω τον πόνο
ήταν να κουλουριάζοµαι σε µια εµβρυακή στάση και να παραµένω έτσι. Συχνά
σκεπτόµουνα πως αν δεν κινιόµουν, θα θεραπευόταν και θα ήµουν εντάξει… Λάθος!
Ένα πρωί σηκώθηκα για να χρησιµοποιήσω το µπάνιο. Καθώς σηκώθηκα, τα
πόδια µου δεν µε κρατούσαν. Σκέφτηκα πως ίσως το παράκανα την προηγούµενη
µέρα (άρχιζα να περπατάω από την κρεβατοκάµαρα στο καθιστικό), έτσι ξάπλωσα
πάλι και χρησιµοποίησα την πάπια που είχα κρατήσει από το νοσοκοµείο. Την
επόµενη µέρα ήµουν τα ίδια και χειρότερα. Με τη βοήθεια του µπαστουνιού µου
προχώρησα κουτσαίνοντας και κάθισα στην πολυθρόνα µου, κοιτάζοντας τα πουλιά.
Φορούσα τα συνηθισµένα ρούχα, ένα µακό µπλουζάκι και τα σορτς του τζόκιν. Τότε
παρατήρησα ότι το δεξί µου πόδι ήταν πρησµένο. Όχι απλώς λίγο, αλλά ήταν
διπλάσιο σε µέγεθος.. Τρόµαξα! Θυµήθηκα πως ο γιατρός είχε πει ότι αν είχα
δυσκολίες στην αναπνοή, ή αν είχα πρήξιµο στα πόδια, να πάω αµέσως στα επείγοντα
περιστατικά. Η σύζυγός µου ήταν στη δουλειά και δεν µπορούσα να οδηγήσω ο ίδιος,
έτσι κάλεσα το 911.
Το ασθενοφόρο ήλθε και µε πήγε στα επείγοντα περιστατικά (E.R.) όπου µου
έκαναν υπέρηχο. Βρήκαν µια βαθιά φλεβική θρόµβωση (D.V.T.), ή θρόµβο αίµατος.
Το πρήξιµο ήταν τόσο άσχηµο που το δέρµα στο δεξί πόδι έσπασε και έτρεχε αίµα.
86