? ?????? ??? ??????? - the new users server

µε κατέλαβε κι έκανε το µυαλό µου να είναι συγκεντρωµένο πριν από την εγχείρηση.
(Πιστεύω ότι ήταν ο Θεός που εργαζόταν εδώ). Ήταν το πιο δύσκολο “γεγονός” για
το οποίο είχα ποτέ υπογράψει, και πέρασα νύχτες αγρυπνίας πριν από την ηµέρα της
εγχείρησης – 26 Σεπτεµβρίου 1998 – και πολλές νύχτες (αγρυπνίας) µετά.
Το να είµαι ξύπνια στην κρανιοτοµή ήταν µια άλλη παράξενη εµπειρία. Τίποτα
δεν πονούσε, απλά ένιωθα δυσφορία να στέκοµαι “κλειδωµένη” στην ίδια θέση για
ώρες, και οι θόρυβοι ενός χειρουργικού θαλάµου γεµάτου δραστηριότητες µπορεί να
τροµάζουν. Για να το αντέξω προσπάθησα ν’ αστειευτώ για την άσχηµη µουσική που
έπαιζαν. Νοµίζω ότι ήταν κλασσική, αλλά δεν ήταν ηρεµιστική για µένα. Είχα την
ευλογία να έχω τον Dr. M. ως αναισθησιολόγο. Ο Dr. M. ήταν πολύ καλός και µου
είπε πολλά για την κόρη του που σκαρφάλωνε σε βράχους, όπως επίσης µου ζήτησε
να κινώ συγκεκριµένα µέρη της αριστερής µου πλευράς. Κατά τη διάρκεια της
εγχείρησης άρχισα να έχω έναν κινητικό σπασµό τον οποίο ήλεγξαν αµέσως και αυτό
ήταν ένα σηµάδι που τους έλεγε να σταµατήσουν να κόβουν σ’ αυτή την περιοχή.
Πιστεύω πως το γεγονός ότι ήµουν ξύπνια ήταν το κλειδί για την επιτυχηµένη
µου εγχείρηση. Τελικά είπαν πως ο όγκος µου είχε αφαιρεθεί 100% χωρίς (ν’ αφήσει)
πολλά φυσικά ελαττώµατα. Αυτά τα ελαττώµατα θα θεραπεύονταν αργότερα σχεδόν
ολοκληρωτικά καθώς πέρναγε ο καιρός. Η παθολογία αναγνώρισε τον όγκο ως
Πολύµορφο Γλοιοβλάστωµα, ακριβώς όπως µας είχε πει η βιοψία. Κατόπιν,
ακολούθησαν δύο πρόσθετες εκθέσεις και για µια ακόµη φορά επιβεβαιώθηκε η
τροµερή διάγνωση. Μου είπαν µ’ έναν πλάγιο τρόπο ότι ίσως είχα έναν καλό χρόνο ή
δύο. Αργότερα έµαθα πως το να είναι κανείς σταθερός δε σηµαίνει ότι είναι και
θεραπευµένος, και αυτή θα ήταν πάντα η περίπτωση, αφού οι όγκοι τούτοι “πάντα”
αναπτύσσονται ξανά. Αυτό το γεγονός µε κατατρόµαξε.
Συνέχισα µε ένα χρόνο θεραπείας η οποία συνίστατο σε 6 εβδοµάδων
ακτινοθεραπείες, οι οποίες πήγαν οµαλά, κατόπιν χηµειοθεραπεία PCV – η στάνταρτ
θεραπεία που δινόταν εκείνη την εποχή. Αυτή η περίοδος της αρχικής θεραπείας
ήταν συναισθηµατικά φορτισµένη. Έχοντας δυο µικρά παιδιά στο σπίτι
χρειαζόµασταν βοήθεια. Οι γονείς µου µας έδωσαν το χρόνο τους άνευ όρων και
τελικά µετακόµισαν στο σπίτι µας κατά τη διάρκεια της εβδοµάδας για µεγάλο
διάστηµα. Καλοί φίλοι ετοίµαζαν γεύµατα κάθε εβδοµάδα για µήνες. Η εκκλησία µας
έφερνε είδη παντοπωλείου και µερικοί έπαιρναν τα παιδιά µας όταν ήταν ανάγκη.
Ζέσταινε την καρδιά µας να βλέπουµε αυτό το ξεχείλισµα καλοσύνης και συµπόνιας.
Ήταν δύσκολο να δεχτώ όλη αυτή τη βοήθεια, όµως συνειδητοποίησα ότι
αποδεχόµενη τη βοήθεια που τόσο πολύ ήθελαν να µου προσφέρουν, έκανα το
καλύτερο για την οικογένειά µου.
Υπέφερα για µήνες µε συνεχιζόµενες κατά µέρος εστιακές επιληπτικές κρίσεις
(on going partial focal seizures). Έτσι κατέληξα να µην οδηγώ για σχεδόν δύο χρόνια.
Για νάµαι ειλικρινής, στην αρχή δεν είχα διάθεση να οδηγήσω οπουδήποτε ή να πάω
οπουδήποτε. Έτσι αυτό δεν ήταν πρόβληµα. Έχασα ένα µέρος του εαυτού µου, το
µέρος που αγαπάει τη διασκέδαση (the fun part), για κάποιο διάστηµα… Πολλά
φάρµακα. Μου πήρε µήνες για να καταλάβω ποια αντιεπιληπτικά φάρµακα θα ήταν
αποτελεσµατικά για µένα. Μετά πάλι στη χηµειοθεραπεία… Σύµφωνα µε τον
παθολόγο µου δεν µπορούσα να λάβω µέρος σε µια (κλινική) µελέτη που
προσφερόταν αρχικά, έτσι προχώρησα µε τη στάνταρτ προσφερόµενη εκείνη την
εποχή, PCV. Τρία χάπια: Procarbazine, Vincristine και CCNU. Τα δύο τα έπαιρνα
από το στόµα και το άλλο µε ένεση. Καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιρνα
χηµειοθεραπεία συνέχιζα να παίρνω το στεροειδές Decadron για το πρήξιµο στον
εγκέφαλό µου το οποίο δεν άλλαζε, πολύ πιθανό προκαλώντας τις κατά µέρος
εστιακές επιληπτικές κρίσεις. Κατά τη διάρκεια του έτους, το Decadron µ’ έκανε να
64