? ?????? ??? ??????? - the new users server

µου και την υγεία µου ως δεδοµένα. Τώρα είµαι ευγνώµων για την κάθε µέρα που
ξυπνάω υγιής. Ξεκίνησα σαν ένας αρχάριος µε τον όγκο εγκεφάλου, σαν ένα ελάφι
που πιάνεται στα φώτα ενός αυτοκινήτου µε δεκαοκτώ ρόδες. Στην αρχή βρήκα
στήριξη από παραδείγµατα όπως του Steve DePesa και της Rebecca Libutti
(δυστυχώς δεν βρίσκονται πια µαζί µας). Καθώς ο χρόνος περνάει, έµαθα ότι
γινόµουνα επίσης ένας από τους λίγους τυχερούς. Όταν λαµβάνω µέρος σε chat
rooms, σε οµάδες στήριξης και συνοµιλώ µε άλλα άτοµα σήµερα, το κάνω µε το ρόλο
κάποιου που νίκησε τις αντιξοότητες. Η πρόγνωση είναι βασισµένη σε στατιστικές, οι
οποίες µπορούν να προβλέψουν εξελίξεις για µια οµάδα ασθενών. Όµως είµαστε όλοι
άτοµα µε ιδιαιτερότητες, και οι στατιστικές δεν έχουν µεγάλη αξία όταν συζητούµε
ατοµικές περιπτώσεις. Υπάρχουν απλά πολλές µεταβλητές που επηρεάζουν τις
προοπτικές επιβίωσης καθενός από εµάς. Όπως συχνά λέω, “τα χιλιόµετρά σου
διαφέρουν από τα δικά µου”.
Σε όλους που διαβάζουν αυτό, και που τους έχει γίνει διάγνωση, ή που
φροντίζουν κάποιον µε αυτή την τροµερή ασθένεια, θα πω: ποτέ µην παραιτείσαι
από την ελπίδα.»
11. Η ιστορία της Lisa – ∆ιάγνωση 1998
Τελευταία ενηµέρωση 19 Απριλίου 2003
«Η 12 η Σεπτεµβρίου 1998 είναι η ηµέρα όπου η ζωή µου, όπως την ήξερα,
σταµάτησε. Όλα πριν απ’ αυτή την ηµεροµηνία τώρα θεωρούνται “πριν από τον όγκο
εγκεφάλου”, καθώς αυτή την ηµέρα άρχισε µια καινούργια ζωή για µένα.
Ίσως να είχα αισθανθεί συµπτώµατα, αλλά παραµέλησα να τους δώσω σηµασία.
Ήµουν κουρασµένη τον περισσότερο καιρό. Όµως, έχοντας ένα µωρό παιδί κι ένα
τετράχρονο και εργαζόµενη πάνω σ’ ένα πτυχίο Masters, σκεπτόµουνα πως υπήρχαν
αιτίες για να είµαι εξαντληµένη. Εκείνη την ηµέρα, µια σοβαρή κρίση επιληψίας δεν
µπορούσε να αγνοηθεί.
Ένας όγκος ανακαλύφθηκε, αφού είχα εισαχθεί σ’ ένα τοπικό νοσοκοµείο. Ο
σύζυγός µου λέει ότι δεν εξέφρασα κανένα συναίσθηµα όταν µου το είπαν. Ήταν όλο
πάρα πολύ παράξενο. Όγκος στον εγκέφαλο; Μου χορήγησαν αντιεπιληπτικά
φάρµακα τα οποία µ’ έκαναν να νιώθω σκοτισµένη. Υπήρχαν φίλοι και µέλη της
οικογένειας που ήλθαν την επόµενη µέρα, τους οποίους δεν θυµάµαι ότι ήταν εκεί.
Όλα ήταν σαν ένα τροµερό όνειρο. Μια θάλασσα από σκοτεινά σύννεφα ξετύλιγαν
εκείνο που επρόκειτο να γίνει το νέο φυσιολογικό.
Αφού δύο χειρουργοί µου είπαν ότι ο όγκος µου φαινόταν κακοήθης και µη
εγχειρήσιµος (ο όγκος βρισκόταν κοντά στην κινητική ζώνη – motor strip),
αποφασίσαµε ότι χρειαζόµασταν να ψάξουµε για κάποιον άλλο που θα µας έδινε µια
επιλογή χειρουργείου. Η εύρεση ενός νευροχειρουργού µε υψηλές συστάσεις για να
κάνει κρανιοτοµή χωρίς ύπνωση (“awake craniotomy”), χρησιµοποιώντας µια
τεχνική που ονοµάζεται “brain mapping”, σκεφτήκαµε πως ήταν η καλύτερη και η
µόνη πραγµατική επιλογή. Αυτή η διαδικασία θα επέτρεπε στο χειρουργό να µου
µιλάει καθώς θα έκανε την εκτοµή, διευκολυνόµενος κατ’ αυτόν τον τρόπο να µένει
µακριά από κρίσιµο ιστό. Επιπροσθέτως, η βιοψία αποκάλυψε ότι αυτός ο όγκος
ήταν ένα επιθετικό Πολύµορφο Γλοιοβλάστωµα 4 ου βαθµού, ένας από τους πιο
σοβαρούς τύπους, όπως µάθαµε.
Μία εβδοµάδα µετά τα 30 α µου γενέθλια µπήκα στο νοσοκοµείο. Ήταν
µυστηριώδες το πόσο ήρεµη ένιωθα καθώς οδηγούσαµε προς στο νοσοκοµείο. Κάτι
63