? ?????? ??? ??????? - the new users server

οποιονδήποτε γιατρό έχω γνωρίσει. Όµως, όταν έφτασα στην ερώτηση της
πρόγνωσης, ένιωσε σαφώς αµήχανα για να µου πει τα άσχηµα νέα. Άρχισα µια αγωγή
25 θεραπειών ακτινοβολίας, οι οποίες παρέχονταν καθηµερινά για τις επόµενες 5
εβδοµάδες. Τα ραντεβού ακτινοθεραπείας διαρκούσαν µόνο 20 λεπτά κάθε µέρα,
αλλά επειδή έπρεπε να µε πηγαίνει εκεί η γυναίκα µου µε το αυτοκίνητο, κάθε
ραντεβού µας έπαιρνε µισή µέρα.
Κατά την τέταρτη εβδοµάδα άρχισα να χάνω τα µαλλιά µου στις περιοχές όπου
επικεντρωνόταν η ακτινοβολία (βασικά στις πλευρές του κεφαλιού µου). Το στυλ των
µαλλιών µου άρχιζε να θυµίζει κούρεµα Mohawk, γι’ αυτό έκλεισα ραντεβού µε τον
κουρέα µου και το ξύρισα. Επίσης από την ακτινοβολία έπαθα καψίµατα στο δέρµα,
τα οποία θύµιζαν κάψιµο από τον ήλιο. Κάτω από την καθοδήγηση του Dr.
LaPerriere µου ελάττωσαν σταδιακά το Decadron. Χάρηκα γι’ αυτό, διότι είχα
αρχίσει να θυµίζω τον άνθρωπο (που διαφηµίζουν) τα Michelin! Με το πρόγραµµα
του Decadron είχα αρχίσει να ξανακερδίζω τη λειτουργία του ποδιού την οποία είχα
χάσει, και µπορούσα να περπατάω πολύ εύκολα, µε µόνο κάποιο ίχνος δυσκολίας. Η
οδήγηση, όµως, ήταν ακόµη εκτός συζήτησης. ∆εν είχα ποτέ κάποια επιληπτική
κρίση, και γι’ αυτό ο νόµος µου επέτρεπε ακόµη να οδηγώ. Όµως, είχα αρκετή λογική
να µην οδηγήσω, διότι η αίσθηση της πίεσης στη σόλα του δεξιού ποδιού µου δεν
ήταν αρκετή για ασφαλή χρήση των πεντάλ του φρένου και του γκαζιού. Καθώς
περνούσαν οι εβδοµάδες υπήρχε µια συνεχής σταδιακή βελτίωση, κι έτσι γνώριζα ότι
αργά ή γρήγορα θα επιχειρούσα να οδηγήσω ξανά.
Προς το τέλος της ακτινοθεραπείας, ρώτησα τον Dr. LaPerriere ποιο θάπρεπε
να ήταν το επόµενο βήµα στη θεραπεία µου. Εκείνος προσφέρθηκε να µε συστήσει
σ’ ένα νευρο-ογκολόγο στο νοσοκοµείο Princess Margaret, ονοµαζόµενο Dr. Warren
Μason. Για τον Dr. Μason είχα ήδη καλές συστάσεις από κάποιον µε τον οποίο
αλληλογραφούσα στο Internet, έτσι ένιωσα άνετα µε τη σύσταση. Θα µπορούσα να
είχα σταµατήσει τη θεραπεία σ’ αυτό το σηµείο, καθώς δεν νοµίζω ότι θα µου είχαν
προσφέρει οποιαδήποτε περαιτέρω θεραπεία εάν δεν την είχα ζητήσει σαφώς και
κατηγορηµατικώς. Όµως είχα µάθει από την έρευνά µου ότι ακτινοβολία και
χηµειοθεραπεία χρησιµοποιούνταν συχνά σαν πρώτο και δεύτερο “χτύπηµα”. Το
κύριο ερώτηµα ήταν ποια χηµειοθεραπεία να χρησιµοποιήσω.
Ρώτησα τον Dr. Mason για αρκετά διαφορετικά φάρµακα χηµειοθεραπείας, κι
εκείνος υποµονετικά µου απάντησε στις ερωτήσεις µου. ∆εν ήταν όλα τα φάρµακα
διαθέσιµα στο νοσοκοµείο Princess Margaret, και ο Dr. Mason σκέφτηκε ότι αρκετά
από εκείνα για τα οποία είχα διαβάσει δεν υπόσχονταν πολλά (υψηλή δόση
Tamoxifen, Thalidomide, κλπ.). Στο τέλος καταλήξαµε στο CCNU (γνωστή επίσης
και ως Lomustine, µια κυτταροτοξίνη µε βάση τη νιτροζουρία που δίνεται από το
στόµα). Το CCNU είναι µια παλιά εφεδρεία που συχνά απορρίπτεται ως άχρηστη
τόσο από απελπισµένους ασθενείς όσο και από επιθετικούς νευρο-ογκολόγους.
Όµως, όπως τόνισε ο Dr. Mason, τόσο το CCNU όσο και ο εξάδελφός του BCNU
ήταν ακόµη οι πιο αποτελεσµατικοί (most proven) παράγοντες χηµειοθεραπείας στην
αντιµετώπιση όγκων εγκεφάλου µε κακοήθεια. Το µόνο πρόβληµα ήταν πως το
“καλύτερο” δεν ήταν πολύ καλό. Πολλοί ασθενείς µε Πολύµορφο Γλοιοβλάστωµα δεν
είδαν καµία βελτίωση από τη χηµειοθεραπεία, αλλά σε µια µικρή µειοψηφία
περιπτώσεων υπάρχει µια σηµαντική, κλινικά διαπιστωµένη ανταπόκριση. Ο τρόπος
που µου τέθηκε ήταν, γιατί να µη δοκιµάσεις πρώτα τη στάνταρτ θεραπεία, κι αν
φαίνεται ότι δεν έχει αποτελέσµατα, τότε ψάξε για κάτι άλλο.
Έκανα την πρώτη Μαγνητική από τότε που είχα τελειώσει τη ακτινοθεραπεία,
και τα πράγµατα ακόµη φαίνονταν συγκεχυµένα. Όµως, δεν υπήρχε λόγος να πιστεύω
ότι ο όγκος είχε µεγαλώσει κατά τη διάρκεια της ακτινοβολίας. Γι αυτό, µετά από
57