? ?????? ??? ??????? - the new users server

Μερικές από τις στιγµές που νιώθω πάρα πολύ χαµηλά είναι όταν βλέπω φίλους που
τα έχουν καταφέρει για µερικά χρόνια να φεύγουν για τον άλλο κόσµο, πολλοί
πεθαίνοντας από τον ίδιο όγκο εγκεφάλου µε τον οποίο ζω.
Όπως συµβαίνει µε οποιονδήποτε έχει καρκίνο, οι φυσικές µου δυνάµεις έχουν
ελαττωθεί. ∆εν µπορώ πια να κάνω τα πράγµατα που έκανα στην προ-καρκινική µου
ζωή. Ενώ έχω την προηγούµενη δύναµη, δεν έχω πια την αντοχή να τα καταφέρω για
πολύ χρόνο. Ο όγκος µου ήταν αριστερά µετωπιαίος, και εξαιτίας των µακροχρόνιων
παρενεργειών της ακτινοθεραπείας που έγινε το 1994, εκτός του ότι έχασα τα πιο
πολλά µαλλιά µου, έχασα και κάποια από την κοντινή (short term) µνήµη µου. Όταν
άνθρωποι µε ρωτούν πώς τα καταφέρνω, τους λέω: “όταν ξεχνάω κάτι, δεν ανησυχώ
πια γι’ αυτό, απλά προσπαθώ να ξεχάσω ότι το ξέχασα.”
Πιο πρόσφατα, άρχισα να υποφέρω από επιδροµές διπλωπίας που κάποτε την
ακολουθούσαν βραχείας διάρκειας αλλά σοβαροί πονοκέφαλοι. Η άµεση αντίδρασή
µου ήταν ότι ο όγκος είχε επιστρέψει! Μετά από Μαγνητική που έδειξε αρνητική, και
Ηλεκτροεγκεφαλογράφηµα που ανιχνεύει τη ύπαρξη µικρών εγκεφαλικών
επεισοδίων, επίσης αρνητικό, και µετά από ένα MRA – κάποιο είδος µελέτης των
αγγείων – επίσης αρνητικό, εισηγήθηκαν να δω ένα νευρο-οφθαλµίατρο. ∆ιέθεσα µια
ηµέρα µε έναν, ο οποίος επίσης δεν βρήκε τίποτα. Ο ραδιολόγος µου είχε την άποψη
ότι αυτό µπορεί να είχε προκληθεί από την ακτινοβολία. Οι µακροχρόνιες
παρενέργειες της ακτινοβολίας µπορεί να είχαν προκαλέσει ένα στένεµα των φλεβών
στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου, η οποία προµήθευε αίµα στο αριστερό µου
µάτι. Μια απλή ασπιρίνη την ηµέρα φαίνεται να είναι η θεραπεία, µέχρι στιγµής.
Σ’ αυτό το ταξίδι µου µέχρι σήµερα, είχα µια εγχείρηση για την αφαίρεση του
όγκου, 7 εβδοµάδες ακτινοβολίας, έξι κύκλους χηµειoθεραπείας (PCV), 19
Μαγνητικές Τοµογραφίες, περισσότερες ενέσεις για λήψη αίµατος από ό,τι µπορώ να
µετρήσω, και όλη τη συναισθηµατική αγωνία, τους περιορισµούς και τα προβλήµατα
που υπάρχουν ζώντας µε έναν όγκο εγκεφάλου.
Όµως για µένα αυτό υπήρξε µόνο ένα µικρό µέρος του ταξιδιού µου. Είχα
επίσης κάποιες θαυµάσιες εµπειρίες κατά τη διαδροµή. Στις 7 Μαρτίου του 1994,
παντρεύτηκα την καλύτερη φίλη µου, 10 µέρες πριν από το χειρουργείο. Αυτή ήταν
για µένα η έµπνευση για να ζήσω. Μέσω εκείνης και της καταπληκτικής της
οικογένειας έχω ευλογηθεί µε 3 πανέµορφα εγγονάκια. Έχουµε ταξιδέψει εκτενώς και
το 1997 µπορέσαµε να ταξιδέψουµε στη Γαλλία και να λάβουµε µέρος στο εκατοστό
έτος εορτασµού της προστάτιδάς µου, Αγίας Τερέζας (St. Teresa of little flower).
Αυτό το ταξίδι έχει επίσης αφυπνίσει την πνευµατικότητά µου, και έχω γίνει
µέλος του Συµβουλίου της Παροικίας. Μοιράζοµαι ενεργά τις ευλογίες µου µε
άλλους. Προσφέρω ακόµη εθελοντικά στο αντικαρκινικό τµήµα του νοσοκοµείου
µου, και είµαι σύντροφος (associate) των Sisters of Charity (Αδελφές Φιλανθρωπίας)
οι οποίες λειτουργούν το νοσοκοµείο. Είµαι επίσης µέλος της τοπικής αποθήκης
τροφίµων της πόλης µου, και βοηθάω στην προµήθεια γευµάτων σ’ αυτούς που έχουν
ανάγκη στην πόλη µου. Συνεχίζω να επανδρώνω την Καυτή Γραµµή για Όγκους
Εγκεφάλου της Brain Tumor Society και του National Brain Tumor Foundation. Έχω
επεκτείνει το ρόλο µου ως επιζώντος µε το να είµαι άτοµο στήριξης για το Hope
Network (∆ίκτυο Ελπίδας), και έχω πρόσφατα προσθέσει την ιστορία µου στην
ιστοσελίδα http://www.uhealthy.com.
Τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, στις 2 Νοεµβρίου του 1999, ο γιος µου και η
σύζυγός του µας παρουσίασαν το πρώτο τους παιδί, ένα ζωηρό αγοράκι µε το όνοµα
Peter.
Κλείνοντας θέλω να πω, πόσο µεγάλη είναι η Ζωή! (“ain’t life Great!!!”).»
42