? ?????? ??? ??????? - the new users server

πρόσφεραν ενθάρρυνση. Αναρωτιόµουνα αν γνώριζαν ότι δεν θα ήµουν ζωντανός σε
έξι µήνες… Η ακτινοβολία ήταν εύκολη αλλά µ’ έκανε να νιώθω κουρασµένος και
δύστροπος. Επτά εβδοµάδες, κάθε µέρα. Η µετεγχειρητική Μαγνητική Τοµογραφία
ήταν αρνητική, τι ανακούφιση! Και νόµιζα ότι µετά το τέλος της ακτινοθεραπείας
όλα θα είχαν τελειώσει και θα είχα λίγο χρόνο ν’ απολαύσω τη λίγη ζωή που µου
απέµενε. Λάθος! Μου είχαν πει πόσο κακός ήταν αυτός ο όγκος και πόσο επιθετικός
ήταν κι ότι για να είµαι σίγουρος ότι δεν θα επέστρεφε έπρεπε να κάνω κάποια
χηµειοθεραπεία. Έτσι συνάντησα τον ογκολόγο, ο οποίος δεν µου άρεσε από την
πρώτη στιγµή. Βασικά µου είπε ότι αν ήθελα να ζήσω έπρεπε να κάνω έξι κύκλους
χηµειοθεραπείας (PCV). Αυτό ήταν το Μάιο του 1994, και δεν υπήρχαν πολλές
εναλλακτικές λύσεις διαθέσιµες. Όταν ρώτησα γιατί 6 και όχι 5 ή 7, θύµωσε και µου
είπε ότι είχαν βρει πως οι 6 ήταν το καλύτερο. Τέλος της συζήτησης. Απλά γνώριζα
ότι αυτό επρόκειτο να µου αρέσει.
Άρχισα µε αναλύσεις αίµατος (blood work) για να δουν το σηµείο εκκίνησης
(baseline) και κατόπιν µε χάπια αξίας µιας ηµέρας CCNU (λοµουστίνη). Την
επόµενη εβδοµάδα περισσότερες αναλύσεις αίµατος και µια ένεση από Vincristine,
ακολουθούµενη από δύο εβδοµάδες µε Procarbizine, 3 φορές την ηµέρα,
συµπεριλαµβανοµένων και των Σαββατοκύριακων. Επιστροφή σε ακόµη
περισσότερες αναλύσεις αίµατος και µια ακόµη ένεση από Vincristine. Το χειρότερο
πράγµα σ’ αυτό το πρόγραµµα είναι ότι πρέπει να παίρνεις αυτά τα χάπια εσύ ο ίδιος
και γνωρίζεις πως πρόκειται να σου προκαλέσουν εµετό. Ευχαριστώ το Θεό για το
Zofran, ένα ισχυρό φάρµακο κατά της ναυτίας.
Αφού µου έδωσαν διάλειµµα 3 εβδοµάδων για καλή συµπεριφορά και για να
δυναµώσει το σώµα µου, επιστροφή και πάλι για ετοιµασία του δεύτερου κύκλου. Οι
µέρες περνούσαν πολύ γρήγορα. Κάθε κύκλος πήγε καλά για µένα µέχρι την αρχή του
4 ου κύκλου όταν οι δείκτες του αίµατος έπεσαν κατακόρυφα και χτύπησαν πάτο. Ο
καλός µου ογκολόγος µου έδωσε περισσότερο χρόνο για ανάρρωση και ξανακάναµε
αναλύσεις αίµατος σε µια εβδοµάδα. Όταν τα πράγµατα ήταν εντάξει ξαναρχίσαµε.
Τρεις κύκλοι σαν αυτόν προστέθηκαν στους πρώτους τρεις, που προστέθηκαν στις 7
εβδοµάδες ακτινοθεραπείας, και έκλεισα σχεδόν 46 εβδοµάδες, κοντά ένα χρόνο. Το
αστείο είναι ότι δεν πέθανα. Ήµουν τόσο απασχοληµένος παλεύοντας µ’ αυτή τη
θεραπεία ώστε δεν σκεφτόµουνα και πολύ για θάνατο. Σύντοµα µετά τη συµπλήρωση
της χηµειοθεραπείας δροµολογήθηκα για µια ακόµη Μαγνητική. Για µένα η
Μαγνητική ήταν κάτι που µε φόβιζε. Εάν βρισκόταν κάτι εκεί θα σήµαινε κι άλλο
χειρουργείο ή µεγάλωµα του όγκου και επικείµενο θάνατο. Είχα µεγάλο άγχος καθώς
περίµενα για την ηµέρα της Μαγνητικής. Η γυναίκα µου κι εγώ κάναµε µια
συµφωνία ώστε εκείνη να κλείσει το ραντεβού για τη Μαγνητική αλλά να µη µου το
πει µέχρι την ίδια την ηµέρα, για να µε βοηθήσει να ξεπεράσω την αγωνία όλης της
αναµονής. Ήµασταν τυχεροί, διότι η γυναίκα µου γνώριζε το γιατρό στο τµήµα της
Μαγνητικής και µας έδωσε το αποτέλεσµα επί τόπου, ώστε να µη φύγουµε χωρίς
απάντηση. Αυτό ήταν µεγάλη βοήθεια για µένα. Τα αποτελέσµατα και της 2 ης
Μαγνητικής ήταν πάλι αρνητικά, ∆όξα στο Θεό.
Για τον πρώτο χρόνο µετά το τέλος της θεραπείας έκανα µια Μαγνητική κάθε 3
µήνες. Μετά το άλλαξα σε 6 µήνες. Μέχρι σήµερα έχω κάνει 14 Μαγνητικές και κάθε
µία απ’ αυτές µου έχει δώσει παροξυσµούς αγωνίας. ∆εν νοµίζω ότι θα µπορέσω ποτέ
να τις αντιµετωπίσω χωρίς αγωνία, αν και κάθε µία απ’ αυτές ήταν αρνητική.
Πάντα νόµιζα πως εάν επιζούσα αφού είχε τελειώσει η θεραπεία θα ήµουν
ελεύθερος από όλο αυτό το υλικό του καρκίνου. ∆εν θα µπορούσα να είµαι πιο
µακριά από την αλήθεια. Φαίνεται ότι αυτό το ταξίδι του καρκίνου δεν θα τελειώσει
µέχρι που να είµαι στον τάφο. Θα έχω πάντα αυτόν τον όγκο εγκεφάλου στο µυαλό
40