? ?????? ??? ??????? - the new users server

Λ´: ∆υσεµβρυοπλαστικός Νευροεπιθηλιακός Όγκος
(Dysembryoplastic Neuroepithelial Tumor)
Αυτός ο όγκος είναι παρόµοιος σε συµπεριφορά µε το ολιγοδενδρογλοίωµα.
Παρ’ όλο που παρουσιάζεται τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά, ο µέσος ασθενής µε
αυτόν τον 1 ου βαθµού, βραδέως αυξανόµενο, όγκο είναι κάτω από την ηλικία των 20
ετών. (ΑΒΤΑ)
1: Η ιστορία της Kathy M. – ∆ιάγνωση 1993
Τελευταία ενηµέρωση 20 Ιανουαρίου 2003
«Το 1993, µετά από κυριολεκτικά 35 ιατρικές, νευρολογικές και άλλες ειδικές
εξετάσεις, µου έγινε τελικά η διάγνωση ότι είχα έναν όγκο χαµηλού βαθµού, που
σηµαίνει καλοήθη, στο δεξιό κροταφικό λοβό. Ήµουν 35 ετών εκείνη την εποχή, µια
υψηλής λειτουργικότητας νοσοκόµα για νεογέννητα. Στη δεκαετία του 1970, ενώ
ήµουν στο Γυµνάσιο, κι ακόµη ενωρίτερα σαν παιδί, είχα την εµπειρία συµπτωµάτων
που δεν µπορούσα να εξηγήσω ούτε και γνώριζα πως δεν ήταν φυσιολογικά. Εκεί
γύρω στα έξι µου χρόνια, συνήθιζα να βλέπω χρώµατα να στροβιλίζονται στο δάπεδο,
κόκκινα, πράσινα και άσπρα µόνο, και θυµάµαι πως άκουγα ήχους που η έντασή τους
σιγά-σιγά µειωνόταν όπως µειώνεται η ένταση ενός δίσκου – γι’ αυτούς που είναι
αρκετά µεγάλοι να θυµούνται τους δίσκους βινυλίου. Μερικές φορές ο λαιµός και το
κεφάλι µου έτρεµαν και είχα καθηµερινά πονοκεφάλους πάντα στη δεξιά µεριά του
κεφαλιού µου. Ήµουν άριστη µαθήτρια, δραστήρια στο δράµα, στη χορωδία, στα
τύµπανα, αρχηγός στα παλαµάκια, κλπ., µέχρι τη δεκαετία του 1970 όταν οι
πονοκέφαλοι ήταν διαρκείς. Ο παιδίατρος µου έκανε ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφηµα
(EEG). Στους γονείς µου είπαν πως ήταν φυσιολογικό.
Φοίτησα σε σχολείο για φιλµ (film school) και µετά σε σχολείο για να γίνω
νοσοκόµα, κι έκανα πρακτική στον τοµέα µου µέχρι που λιποθύµησα ενώ βοηθούσα
ένα γιατρό στο θάλαµο τοκετών. Αυτό ήταν το 1985. Γνώριζα ότι κάτι δεν πήγαινε
καλά και άρχισα αυτό που ονοµάζω “Αναζήτηση για Υγεία” (“My Search For
Wellness”). Άρχισα να βλέπω γιατρούς εδώ στη New England, µετά στην
Washington, DC και στη Maryland, διότι είχαµε µετακοµίσει. Ούτε ένας γιατρός δεν
µου έκανε ένα σκαν στον εγκέφαλο, παρά τα συµπτώµατα των πονοκεφάλων, της
θολής όρασης, της απώλειας µνήµης και των ζαλάδων. Μου έβαλαν επιγραφή µε
Σκλήρυνση κατά Πλάκας, Εγκεφαλικό, Λύκο, και Άγχος.
Στη Μαγνητική Τοµογραφία του 1988 βρήκαν µια βλάβη (lesion) και είπαν ότι
αυτό πιθανό να ήταν ένα παλιό παιδικό τραύµα ή σηµάδι. Μετά από 35
γνωµατεύσεις απ’ όλη τη χώρα, τελικά µε διέγνωσαν µ’ έναν όγκο στον εγκέφαλο.
Μου έκλεισαν ραντεβού για εγχείρηση, αλλά µε µια παράξενη στροφή της µοίρας,
έµεινα έγκυος στην Kara, κι έτσι η εγχείρηση αναβλήθηκε. Η εγκυµοσύνη ήταν
δύσκολη µ’ εµετούς για οκτώ µήνες και διαβήτη κυοφορίας (gestational diabetes),
που ελεγχόταν µε ενέσεις ινσουλίνης. Τελικά µετά τη γέννησή της µε Καισαρική
τοµή το ∆εκέµβριο του 1993, ο όγκος είχε µεγαλώσει, όπως είχα προβλέψει, λόγω
ορµονικής αύξησης από την εγκυµοσύνη.
Ο Dr. Arno Fried του τότε Rhode Island Hospital και σήµερα Hackensack
Medical Center, στο Hackensack της NJ, µε χειρούργησε το Μάρτιο του 1994 µε
156