? ?????? ??? ??????? - the new users server

εξέφρασα τις ανησυχίες µου, εκείνος µου είπε, “Αυτό οφείλεται στο ότι κάπνιζες”.
Λοιπόν, αυτό κι αν δεν µ’ έστειλε σ’ ένα µεγάλο ταξίδι ενοχής.
Συνεχίσαµε κατ’ αυτόν τον τρόπο µέχρις ότου έγινε ένας σχολικός ιατρικός
έλεγχος το Φθινόπωρο του 1994. Μέχρι τότε, η Megan ήταν 11 ετών και πήγαινε
στην 6 η τάξη. Ο σχολικός γιατρός εισηγήθηκε να την πάµε σ’ έναν ενδοκρινολόγο σε
νοσοκοµείο παίδων. Έκλεισα ένα ραντεβού. Τη ∆ευτέρα, 14 Οκτωβρίου του 1994, η
Megan πήγε στο νοσοκοµείο A. I. DuPont Hosp. στο Wilmington, Delaware. Αυτό το
νοσοκοµείο είναι νοσοκοµείο παίδων και είναι ένα από τα καλύτερα στη χώρα. Αφού
απαντήσαµε σε ερωτήσεις και πήραν αίµα, η Megan στάλθηκε για µια ακτινογραφία
κεφαλής. Αυτό ήταν όλο. Την Τρίτη 15 Οκτωβρίου του 1994 ο ενδοκρινολόγος
τηλεφώνησε και µας είπε πως είχαν βρει µια µάζα στο κεφάλι της Megan. Την
Πέµπτη, 17 Οκτωβρίου 2004 έκλεισαν ραντεβού για να κάνει Μαγνητική
Τοµογραφία. Τότε έµαθα πως υπήρχε ένας όγκος. Αυτό απάντησε σε τόσα πολλά
ερωτήµατα σχετικά µε την ανάπτυξή της…
Μετά από τη Μαγνητική µας έκλεισαν ραντεβού να µιλήσουµε µε τον Dr.
Magram. Εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής του νευροχειρουργικού τµήµατος στο A.
I. DuPont. Τη στιγµή που ο Dr. Magram µπήκε στο δωµάτιο ένιωσα ανακούφιση.
Ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς πως ήταν ένας καλός και πράος άνδρας που
αγαπούσε τα παιδιά. Ο Dr. Magram εξήγησε ότι η Megan είχε κρανιοφαρυγγίωµα
(craniopharyngioma), το οποίο είναι ένας πολύ σπάνιος όγκος. Προκαλείται κατά το
σχηµατισµό του εµβρύου. Καθώς ο αδένας της υπόφυσης (pituitary gland)
αναπτυσσόταν, ένα µέρος του σχηµατιζόταν σε όγκο. Ο όγκος βρισκόταν στον
αδένα της υπόφυσης στο πρόσθιο τµήµα του κεφαλιού της και πίσω από τα µάτια.
∆εν χρειάζεται να πούµε ότι αυτή είναι µια πολύ επικίνδυνη περιοχή.
Τα κρανιοφαρυγγιώµατα είναι ένας διαφορετικός τύπος όγκου που, παρόλο
που είναι καλοήθης, συνεχίζει ν’ αναπτύσσεται, ακριβώς όπως ο καρκίνος. Υπήρχαν
τρεις τρόποι να τον αντιµετωπίσουµε, είπε ο Dr. Magram. Θα µπορούσαµε απλά να
χρησιµοποιήσουµε ακτινοβολία ή θα µπορούσαν ν’ ανέβουν µέσω των ρινικών
διόδων και να προσπαθήσουν να τον εξουδετερώσουν µε ακτίνες Laser. Όµως καµία
απ’ αυτές τις µεθόδους δεν βεβαίωνε ότι θα κατάφερναν ν’ αφαιρέσουν ολόκληρο τον
όγκο. Εάν δεν τον αφαιρούσαν ολόκληρο, θα µεγάλωνε ξανά. Η τρίτη επιλογή ήταν η
εγχείρηση µε την οποία ο όγκος θα µπορούσε ν’ αφαιρεθεί εντελώς, αν και ούτε αυτή
δεν παρείχε εγγύηση πως δεν θα επανεµφανιζόταν. Επιλέξαµε την εγχείρηση. Ο Dr.
Magram εξήγησε πως η εγχείρηση θα διαρκούσε από 4 έως 20 ώρες, ανάλογα µε το
πόσο περιπεπλεγµένος ήταν. Όντας στη θέση που βρισκόταν, υπήρχαν αιµοφόρα
αγγεία και οπτικά νεύρα που εµπόδιζαν.
Η εγχείρηση είχε δροµολογηθεί για τις 26 Νοεµβρίου 1994, την εποµένη της
ηµέρας των Ευχαριστιών (Thanksgiving). Παρόλο που επρόκειτο να µείνω στο
νοσοκοµείο µε τη Megan, επειδή θα παρέµενε στην Εντατική για κάποιο διάστηµα
δεν µπορούσα να µείνω εκεί. Έτσι νοίκιασα ένα δωµάτιο στο Ronald McDonald
Ηouse, στον ίδιο δρόµο, απέναντι. Εδώ θα ήθελα να δηλώσω ότι η Ronald McDonald
Ηouse ήταν θαυµάσια. Είναι ένας εξαιρετικός οργανισµός και δεν γνωρίζω τι θα
έκανα χωρίς αυτούς. Κάθε βράδυ προσφερόταν δωρεάν τροφή από διάφορους
οργανισµούς, και τα δωµάτια, επίσης λόγω δωρεών, ήταν φθηνά. Επιπλέον, ήταν
όµορφο να µιλάς µε άλλες οικογένειες που έµεναν εκεί. Όλοι είχαµε κοινό σηµείο
(αναφοράς) τα παιδιά µας.
Φίλοι και οικογένεια µαζευτήκαµε στο νοσοκοµείο στις 6:00 π.µ. το πρωί της
εγχείρησης. Μέχρι να µπει η Megan στο χειρουργείο, επιτράπηκε στον πρώην
σύζυγό µου κι εµένα να µπούµε στο δωµάτιο προπαρασκευής. Εκεί ήταν κι άλλα
παιδιά µε τους γονείς τους, αλλά η Megan ήταν η µόνη σε κρεβάτι και µε
149