? ?????? ??? ??????? - the new users server

καλέσω. Στο τηλέφωνο µου περιέγραψε την τεχνική του, που ονοµαζόταν
“computer-assisted stereotactic laser microsurgery” (που γίνεται µε κρανιοτοµή), και
µ’ εντυπωσίασε. Αφού ανοιχτεί το κρανίο και ο όγκος αποκαλυφθεί (is exposed), η
τεχνική του Dr. Kelly χρησιµοποιεί δέσµη ακτίνων λέιζερ (laser beam)
καθοδηγούµενη από κοµπιούτερ για να εξαερώσει (vaporize) όγκους που βρίσκονται
βαθιά, στρώµα µε στρώµα (layer-by-layer). Αυτή η τεχνική ήταν µεγαλύτερης
ακριβείας και προκαλούσε λιγότερη ζηµιά (και οίδηµα) στον περιβάλλοντα υγιή ιστό
απ’ ό,τι η στάνταρτ εγχείρηση. Επίσης επιτρέπει σε µικρά αγγεία να πήξουν (to be
coagulated), πράγµα που ελαττώνει την ποσότητα της µετεγχειρητικής αιµορραγίας.
Τέσσαρες ώρες αργότερα, ο Joe κι εγώ βρισκόµασταν στο αεροπλάνο καθ’ οδόν
προς τη Minnesota.
Η πολύωρη εγχείρηση ήταν πολύ επιτυχηµένη – αφαιρέθηκε πάνω από 99% του
όγκου – µε καµία βλάβη στον εγκέφαλο. Ακόµη κι ο ίδιος ο Dr. Kelly το ονόµασε
“θαύµα”. Όµως, δεν είχε µείνει υλικό από το κέντρο του όγκου για να σταλεί για
βιοψία, επειδή ο όγκος είχε εντελώς εξαερωθεί, και η βιοψία που έγινε σε υλικό από
την περιφέρεια (the edge of the tumor), που λήφθηκε πριν από την εξαέρωση, δεν
µπόρεσε να προσδιορίσει µια διάγνωση. Ακόµη κι όταν στείλαµε τα slides (που
περιείχαν υλικό από τον όγκο) στους καλύτερους νευροπαθολόγους της χώρας, δεν
υπήρχε οµοφωνία. Έτσι αποφασίσαµε να κρατήσουµε τη γνώµη των περισσοτέρων
που διέγνωσαν αστροκύτωµα χαµηλού βαθµού.
Μετά από πολύ αγωνία και έρευνα στην ιατρική βιβλιοθήκη, αποφασίσαµε ότι ο
Joe θα έπρεπε να λάβει ακτινοβολία 5000 rads πάνω στον όγκο και στην αµέσως
γειτνιάζουσα περιοχή. Αυτό έγινε σ’ ένα µεγάλο ιατρικό κέντρο κοντά στο σπίτι µας.
Ένα µήνα µετά το τέλος των ακτινοβολιών, ο Joe άρχισε και πάλι να έχει
πονοκεφάλους. Μια Αξονική Τοµογραφία αποκάλυψε ένα δεύτερο όγκο σε µια
εντελώς διαφορετική περιοχή του εγκεφάλου. Γνωρίζαµε πως έπρεπε να ήταν άκρως
κακοήθης για να επανεµφανιστεί τόσο γρήγορα. Επιστρέψαµε και πάλι στην κλινική
Mayo, όπου ο Dr. Kelly έκανε µια στερεοτακτική (stereotactic) βιοψία που
επιβεβαίωσε τις υποψίες του. Τελικά είχαµε τη διάγνωση: ο Joe είχε ένα πρωτογενές
λέµφωµα του κεντρικού νευρικού συστήµατος. Αυτοί οι όγκοι, αντίθετα µε ό,τι
συµβαίνει στα γλοιώµατα, έχουν την τάση να εµφανίζονται σε πολλαπλές περιοχές
σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστηµα.
Οι νευρο-ογκολόγοι στην κλινική Mayo είχαν ελάχιστα να προσφέρουν. Η
ακτινοθεραπεία δεν είχε παράσχει µια ύφεση διαρκείας και ο όγκος ήταν τόσο
σπάνιος που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δοθεί χηµειοθεραπεία για τέτοια περίπτωση.
Αυτό, µαζί µε το γεγονός ότι δεν εµπιστευόµουνα πια κανένα, µε παρακίνησαν να
επιστρέψω στην ιατρική βιβλιοθήκη. Αφού έψαξα για ώρες το Index Medicus και τις
παραποµπές στο τέλος των άρθρων (την εποχή εκείνη δεν υπήρχε Internet!), βρήκα
ένα άρθρο γραµµένο από τον Dr. Edward Neuwelt του Oregon Health Sciences
University στο Portland. Ήταν ένας πρωτοπόρος σε µια αγωγή χηµειοθεραπείας
ονοµαζόµενη “Blood-Brain Barrier Disruption” (BBBD), η οποία προσωρινά
ανακόπτει τo φράγµα (προστασίας) του εγκεφάλου (breaks down the brain’s guard)
επιτρέποντας σε υψηλές συγκεντρώσεις της χηµειοθεραπείας να φτάσουν στον όγκο.
Η θεραπεία αυτή ήταν εξαιρετικά αποτελεσµατική στην αντιµετώπιση λεµφώµατος
του Κεντρικού Νευρικού Συστήµατος (CNS). Η µόνη άλλη θεραπεία που µπόρεσα να
βρω ήταν µια λιγότερο επιθετική που προσφερόταν από ένα γιατρό στο Dana Farber
της Βοστώνης. Καθώς παλεύαµε να πάρουµε απόφαση, έκανα και στους δύο γιατρούς
την “24-καρατιών” ερώτηση: σε πόσους ασθενείς έχετε δώσει τη θεραπεία αυτή και
πώς πάνε; Ο γιατρός στο Dana Farber της Βοστώνης ήταν αµφίλογος και ποτέ δεν
απάντησε στην ερώτηση (αργότερα θα µάθαινα ότι δεν υπήρχαν επιζώντες). Από την
145