? ?????? ??? ??????? - the new users server

ιστών, αλλά κατά την προσωπική µου γνώµη, νοµίζω πως οποιοσδήποτε από µας
επιβιώνει µιας καταστροφής στη ζωή µας το κάνει επειδή απλά δεν είναι ακόµη η
ώρα µας.»
Ενηµέρωση: 9 Οκτωβρίου 2003
«Το Φθινόπωρο του 1998 ανέπτυξα πόνο στο δεξιό µου βραχίονα κι ένα
φούσκωµα στο δεξιό µου ώµο. Ο οικογενειακός γιατρός είπε ότι ο πόνος πιθανό να
ήταν µια νευροπάθεια κι ότι το φούσκωµα ήταν στην πραγµατικότητα η κλείδα
(clavicle) όπου οι µύες είχαν ατροφήσει. Όταν ο πόνος επεκτάθηκε κάτω στη δεξιά
πλευρά του σκελετού του θώρακα (rib cage) και στο δεξί µου πόδι (το Μάρτιο του
2000, περίπου 6 µήνες αφού είχα αρχίσει µια καινούργια δουλειά), µε παρέπεµψε σ’
ένα νευρολόγο.
Μετά από 3 Μαγνητικές Τοµογραφίες και µια ακτινογραφία των πλευρών, η
διάγνωση ήταν τίποτα περισσότερο από λίγη αρθρίτιδα στους αυχενικούς σπονδύλους
(cervical spine). Όµως τα φάρµακα, συµπεριλαµβανοµένου και του Bextra, δεν
έκαναν τίποτα. Μια εξέταση για Κεντρικό Πόνο (Central Pain) µε κάποιο κεντρικό
υπερεξαερισµό (central hyperventilation) φάνηκε να εξηγεί τον αλλόκοτο
διακεκοµµένο πόνο. Επειδή το εγκεφαλικό επεισόδιο ήταν στο εγκεφαλικό στέλεχος
και ο όγκος µεγάλωσε ανάµεσα σε νεύρα που έχουν να κάνουν µε ζωτικές
λειτουργίες, όπως η αναπνοή και η καρδιακοί παλµοί, φαίνεται πως το πρόβληµα
άρχισε πριν από 22 χρόνια, και τώρα που είµαι 32 αυτά τα προβλήµατα
επιδεινώνονται.
Αυτή την εποχή παίρνω Amantadine για τις επιπτώσεις του όγκου που
µοιάζουν µε πάρκινσον και τελειώνω το Zoloft για τον πόνο στη δεξιά µου πλευρά.
Στην πραγµατικότητα έχω ανακαλύψει ότι το Blue Emu ή Mineral Ice, όταν το
εφαρµόζω ακριβώς στην πλευρά του πόνου, και η καφεΐνη, σαν διεγερτικό του
νευρικού συστήµατος, λειτουργούν τόσο καλά όσο και τα φάρµακα για τον πόνο που
παρέχονται µε ιατρική συνταγή.»
Ενηµέρωση: 12 Αυγούστου 2004
«Η 5 η Αυγούστου του 2004 σηµατοδότησε ένα µάλλον ανησυχητικό επεισόδιο
στην ιατρική µου ιστορία. Για κάποια άγνωστη αιτία, που ακόµη και οι γιατροί µου
δεν καταλαβαίνουν πλήρως, η ενδοκρανιακή µου πίεση αυξήθηκε και οι κοιλίες
(ventricles) πρήστηκαν, προκαλώντας µου λήθαργο. Όταν δεν µπορούσαν να µε
ξυπνήσουν, µε πήγαν στο Fauquier Hospital και µετά στο U.Va νοσοκοµείο, στην
Charlottesville, VΑ, όπου η Αξονική και Μαγνητική Τοµογραφία αποκάλυψαν τι
προκαλούσε αυτά τα συµπτώµατα. Αφού µου έδωσαν στεροειδή, τα µάτια µου
άνοιξαν και το οίδηµα άρχισε να υποχωρεί. Τώρα επανέρχοµαι στο να αισθάνοµαι
κάπως φυσιολογικά και η οφθαλµική τρεµούλα (ocular bobbing) αρχίζει να ηρεµεί.
Οι γιατροί φάνηκαν να είναι τόσο προβληµατισµένοι όσο κι εµείς. Έχω µια κοιλιοπεριτονιακή
αναστόµωση (ventriculo-peritonial shunt) η οποία λειτουργεί ακόµη
µετά από 23 χρόνια! Μαντεύω ότι αυτό προετοιµαζόταν (από καιρό), αλλά ως προς
το τι ήταν το τελικό ερέθισµα θα έχω κάποια ιδέα εάν ξανασυµβεί.»
2. Η ιστορία της Jennifer – ∆ιάγνωση 1988
«Αυτό είναι για την κόρη µου τη Jennifer που είναι 14 ετών.
133