? ?????? ??? ??????? - the new users server

µαταιοδοξία. Ο πατέρας µου ήταν ένας πότης, ενώ εγώ δεν είµαι, αλλά είµαι εκείνη
που τρικλίζω κατά καιρούς. Μερικές φορές φοράω ένα κινητό CD player για να
στραγγίζω το θόρυβο έξω από το κεφάλι µου, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να το
αντιµετωπίσει κανείς. Η διπλωπία, ή θάπρεπε να λέω η περιπλανώµενη όραση, ήταν
το χειρότερο. Ενώ ήµουν µια αχόρταγη αναγνώστρια, το διάβασµά µου είναι τώρα
περιορισµένο καθώς το αριστερό µου µάτι αποφασίζει να κουράζεται µετά από κάνα
δυο σελίδες, αλλά τουλάχιστον το δάπεδο δε φαίνεται να κουνιέται πια. Η τηλεόραση
ήταν επίσης ενδιαφέρουσα… έφτασα να βλέπω δυο απ’ αυτές συγχρόνως! Θα ήταν
καλύτερα εάν έπαιζαν διαφορετικές ταινίες…
Είµαι 57 ετών κι έχω µόνιµη κηδεµονία για τα 4 εγγόνια µου. ∆εν είχα
επιθέσεις πανικού µέχρι µετά την εγχείρηση. Ήταν τροµακτικές, µε πίεση στο στήθος
και ανικανότητα να αναπνεύσω. Απλά ένιωθα πως επρόκειτο να πεθάνω. Μια φορά ο
σύζυγός µου αναγκάστηκε να µε πάει στα επείγοντα περιστατικά αλλά µετά από λίγες
ώρες ήµουν καλά. Νοµίζω πως το στρες του να µη γνωρίζω τι θα µου συµβεί τις έθετε
σε λειτουργία, αν και δεν ήµουν συνειδητά εν γνώσει του γεγονότος. Πήρα φάρµακα
και, ευχαριστώ το Θεό, οι επιθέσεις πανικού έχουν τεθεί υπό έλεγχο. Ο γιατρός
πρόσθεσε µικρή δόση από Zoloft στο Dilantin και έχουν βοηθήσει. Εκτός από
αντιβιοτικά και τα χάπια για τις φλεγµονές του παραρρινίου κόλπου (sinus) ποτέ δεν
είχα πάρει φάρµακα. Το Dilantin µου προκαλούσε κάποια αλλόκοτα και άγρια όνειρα
αλλά είναι σίγουρα καλύτερα από τις επιληψίες. Τώρα λένε πως ίσως πρέπει να τα
παίρνω για ολόκληρη τη ζωή µου – αυτό βέβαια όταν δεν ξεχνάω να τα παίρνω –
αλλά για όσο καιρό συνεχίζω να έχω αρνητικά εγκεφαλογραφήµατα θα το
αντιµετωπίζω σαν ένα µικρό πρόβληµα. Μετά από αυτό ο ωτορινολαρυγγολόγος
αύξησε το Zoloft καθώς υποτίθεται ότι βοηθάει το θόρυβο µέσα στα αυτιά (tinnitus)
να καλµάρει λίγο, πράγµα που γίνεται.
Οι γιατροί µου µε έβαλαν στο ∆ηµόσιο Ταµείο Αναπηρίας (Social Security
Disability) και είχα και LTD (Long Term Disability) ασφάλιση για την οποία είµαι
ευγνώµων. Γνωρίζω µέσα µου ότι δεν θα µπορούσα να δουλέψω και να κρατήσω ένα
επάγγελµα τώρα, εάν ήµουν αναγκασµένη να το έχω. Όµως η καλή πλευρά είναι ότι
έχω την ευκαιρία να είµαι µε τα εγγόνια µου και να τα µεγαλώσω, ενώ µε τα δικά µου
παιδιά ήµουν αναγκασµένη να πηγαίνω στη δουλειά και πάντα ένιωθα ένοχη που δεν
είχα αρκετό χρόνο γι’ αυτά. Υποθέτω πως ο Θεός εργάζεται µε µυστηριώδεις
τρόπους…αλλά πράγµατι εύχοµαι να ελάφρυνε λίγο.
Τον περασµένο µήνα έπρεπε να πάω σα συνοδός µε την 5 η τάξη της εγγονής
µου στο Σχολείο Ακαδηµία της Πυρκαγιάς (Fire Academy School) και να σύροµαι
µέσα σ’ ένα δωµάτιο γεµάτο από καπνούς. Ευτυχώς που το παιδί µπροστά µου ήξερε
τι έκανε! Αυτό ήταν ένα τεστ και τώρα γνωρίζω πως σε µια πραγµατική πυρκαγιά
πιθανώς δεν θα είµαι ικανή να βγω από το σπίτι.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, ήταν µακρύς ο δρόµος, λίγο βραχώδης σε µεριές,
αλλά αυτή είναι η ζωή… Νιώθω τυχερή που είµαι εδώ κι ελπίζω να µπορώ να
βοηθήσω κάποιον άλλο να βγει µέσα από δύσκολες ώρες. Είναι ένα ταξίδι που
τροµάζει, αλλά υπάρχουν ανταµοιβές κατά τη διαδροµή που φαίνεται να τις ξεχνάµε
κατά τη διάρκεια των καθηµερινών προβληµάτων και του στρες. Μετά από αυτή την
εµπειρία νιώθω πως όλα τα άλλα βουνά είναι µικρά και λόφοι και µπορούν να
υπερνικηθούν. Γνωρίζω άλλους που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο εγώ και λίγους
που έχουν πεθάνει, έτσι κάθε µέρα που ξυπνάω είναι µια µεγάλη µέρα για µένα και
όλα τα υπόλοιπα προβλήµατα και οι εκνευρισµοί είναι αντιξοότητες µε τις οποίες
µπορώ να τα καταφέρω.
Ήµουν µια φοιτήτρια part time σ’ ένα τοπικό κολέγιο όταν συνέβη αυτό και
µετά από κάποιο χρόνο ελπίζω να επιστρέψω και να πάρω κάποια µαθήµατα… εάν
130