? ?????? ??? ??????? - the new users server

απ’ ό,τι είµαι τώρα, έχοντας µια ακόµη εγχείρηση εγκεφάλου; Οι κίνδυνοι µιας
τέτοιας εγχείρησης είναι πολύ µεγάλοι.
Καθώς λένε πολλοί ασθενείς µε όγκους εγκεφάλου, απλά συνεχίζω (να ζω),
συνεχίζοντας (I just keep on, keeping on)! Είµαι ευτυχισµένη που είµαι ζωντανή, και
κάνω ευχάριστα πράγµατα που κάνουν τις µέρες µου και τις ώρες µου ευτυχισµένες.
Απολαµβάνω την οικογένειά µου και τους φίλους και συνεχίζω να χαµογελάω.»
2. Η ιστορία της Kathy K. – ∆ιάγνωση 1986
«Τον Ιούλιο του 1986 ο νους µου σταµάτησε να λειτουργεί (“turned off”). Με
κάποιο τρόπο, όµως, συνέχισα να δουλεύω, αν και δεν γνωρίζω πώς. Έκανα
“θαυµάσια” πράγµατα, όπως το να χάνω το αυτοκίνητο στο πάρκιν, και να χάνοµαι
καθώς οδηγούσα. Ήµουν διδάσκουσα νοσοκόµα σε µια µεγάλη κλινική/νοσοκοµείο.
Είναι παράξενο που κανένας δεν είχε καταλάβει το πρόβληµα – εκτός από το να
στρέφουν (περίεργα) το κεφάλι τους και να µε κοιτάζουν καθώς περπατούσα.
Έκανα πολλούς εµετούς, αλλά κρυφά, στις τουαλέτες. Έτρωγα παγάκια και
κράκερ στη δουλειά, προσπαθώντας να ηρεµήσω το στοµάχι µου. Σε διάστηµα µηνών
έχασα 23 κιλά. Είδα πολλούς γιατρούς, αλλά ακόµη και µια ιστορία µε µελάνωµα,
στο οποίο αρέσει να πηγαίνει στον εγκέφαλο, δεν τους παρακίνησε να εξετάσουν το
κεφάλι µου.
Κάθε φορά που µια εξέταση έδειχνε ένα φυσιολογικό στοµάχι και δεν
εξηγούσε τον εµετό, υπήρχε µια ακόµη “απόδειξη” πως αυτό ήταν “όλο στο κεφάλι
µου”. Κατά τα µέσα Οκτωβρίου, εισήχθηκα στην ψυχιατρική µονάδα του
νοσοκοµείου που εργαζόµουνα, ακόµη χωρίς ισορροπία, ακόµη µε εµετούς, ακόµη να
πέφτω κάτω. Ακόµη και µια επιληπτική κρίση εκεί ερµηνεύτηκε λανθασµένα µέσα
από την ψυχιατρική άποψη. Πέρασα δύο εβδοµάδες εκεί προτού τελικά κάνουν σκαν
στο κεφάλι µου και βρουν ένα µεγάλο όγκο που κατελάµβανε το ένα τρίτο του
οπισθίου κολπώµατος (“posterior fossa”), και επιπλέον πολύ οίδηµα και
υδροκέφαλος. Ο όγκος ήταν κυρίως στην παρεγκεφαλίδα, περιοχή 4 ης κοιλίας (mainly
cerebellar, 4th ventricle area).
Υπήρξε µια γρήγορη µετακίνηση από το Ψυχιατρικό τµήµα στο
νευροχειρουργικό, από εκεί που ήµουν υπεύθυνη να πλένω τα ρούχα µου, κλπ., σε
πλήρη ανάπαυση στο κρεβάτι µε ενδοφλέβιο Decadron. Βρήκαν τον όγκο την Τρίτη
και προγραµµάτισαν χειρουργείο για την Παρασκευή, λέγοντας στην οικογένειά µου
ότι ίσως να αναγκάζονταν να το κάνουν ενωρίτερα, σαν ένα επείγον περιστατικό,
αλλά ήθελαν να προσπαθήσουν να µειώσουν το οίδηµα πρώτα. Υπάρχει µια τρύπα
στο κρανίο µου την οποία έκαναν, προετοιµάζοντας για µια αναστόµωση (shunt) την
οποία δεν έχω ακόµη.
Μετά την εγχείρηση, µπορώ να θυµηθώ ότι µου είπαν πως ήταν
“µηνιγγίωµα…καλοήθες…αργά αυξανόµενο… δεν θα ξαναφύτρωνε”. Λοιπόν, ήταν
ένα συνηθισµένο (2 ου βαθµού), όχι καλοήθες. Και επανήλθε, κακοήθες, σε 4 χρόνια
(1990).
Αυτό βρέθηκε όταν νοσηλευόµουνα (σε διαφορετικό νοσοκοµείο,
διαφορετικοί γιατροί) για µια άλλη αιτία, και έκαναν σκαν (Μαγνητική) στο κεφάλι
µου το πρωί µετά την εισαγωγή. Αυτό συνέβη οκτώ µήνες µετά από µια “καθαρή”
Mαγνητική Τοµογραφία.
Μετά την αφαίρεσή του είχα τακτικό δροµολόγιο επισκέψεων στο
νευροχειρουργό και στον νευρολόγο και Μαγνητικές Τοµογραφίες κάθε 3-6 µήνες για
5 χρόνια. Στη Μαγνητική του 6 ου χρόνου, να το πάλι – µεγάλο – ένα χρόνο µετά από
127