? ?????? ??? ??????? - the new users server

Όταν ξύπνησα από την εγχείρηση, αυτή ήταν η πρώτη φορά έπειτα από χρόνια
που δεν είχα ηµικρανία. Με είχαν βάλει σε οξυγόνο κι αυτό βοήθησε. Ήµουν 35
ετών. Βρισκόµουνα στην εντατική µονάδα για µία µέρα, σ’ έναν άλλο θάλαµο
παρόµοιο µε µια εντατική, µε διαθέσιµη νοσοκόµα στον όροφο συνεχώς. Μετά απ’
αυτό είχα ένα ιδιαίτερο δωµάτιο. Ανάρρωσα εύκολα, παρόλο που 3 µέρες µετά την
εγχείρηση έπαθα κρυολόγηµα. Οι γιατροί είπαν πως δεν έπρεπε να εισπνέω δυνατά
(no sniffing) ή να φυσάω τη µύτη µου. Έµεινα στο νοσοκοµείο για µία εβδοµάδα, και
έφυγα περπατώντας. Αφού µπορούσα να περπατάω δεν ήθελαν να µε βάλουν σε
αναπηρική καρέκλα.
Έπαιρνα Decadron (ένα στεροειδές) για δύο εβδοµάδες µετά το χειρουργείο
(ελαττώνει το οίδηµα στον εγκέφαλο). Ατυχώς τα στεροειδή µ’ έκαναν να τρώω πάρα
πολύ και πρόσθεσα βάρος. Έπαιρνα Dilantin για πέντε εβδοµάδες και µετά έβγαλα
άσχηµα εξανθήµατα. Περίπου την ίδια εποχή έπαθα λοίµωξη της κύστης και
χρειάστηκε να κάνω θεραπεία και γι’ αυτό. Κι εδώ είναι κάποια καλά νέα: µετά την
εγχείρηση και αυτή τη λοίµωξη της κύστης, δεν είχα καµιά άλλη λοίµωξη της κύστης
για αρκετά χρόνια.
Ανάρρωσα σχετικά καλά, µάλλον γρήγορα, και επέστρεψα σύντοµα στις
περισσότερες από τις συνηθισµένες µου δραστηριότητες. Κατάφερα να επιστρέψω
στη δουλειά µέσα σε δύο µήνες. Για περίπου τρεις µήνες µετά απ’ αυτό, ένιωθα πως
καθηµερινά χρειαζόµουνα να κοιµηθώ λίγο κατά τις 3:00 µ.µ. Όµως, µου πήρε
κάποιο χρόνο µέχρι ν’ αρχίσω να νιώθω ο εαυτός µου και πάλι. Επέστρεψα στο
γυµναστήριο-spa και δούλεψα για να χάσω βάρος και να επανέλθω στο στυλ µου. Η
ζωή ήταν καλή.
Περίπου επτά χρόνια µετά την εγχείρηση, κάποιες από τις µνήµες µου για
συγκεκριµένα γεγονότα κατά τη διάρκεια των ετών µε τον όγκο του εγκεφάλου
επέστρεψαν σε µένα. Είχα συνειδητοποιήσει πως είχα χάσει κάποιες µνήµες και όταν
άρχισα να θυµάµαι, ήταν σα να είχε αποκατασταθεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ζωής
µου.
Από το 1983 δεν είχα πονοκεφάλους που θα µπορούσα να τους ταξινοµήσω σαν
ηµικρανίες, εκτός από τρεις σοβαρούς κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους µετά από
την εγχείρηση. Μου πήρε αρκετό καιρό µέχρι να ισορροπήσω και να πάω σε ύψος
πάνω από 2000 πόδια χωρίς να µε πειράξει το υψόµετρο. Ένας γιατρός είπε πως αυτό
οφειλόταν στο ότι χάνει κανείς νωτιαίο υγρό κατά τη διάρκεια της εγχείρησης και µε
το άνοιγµα του κεφαλιού, και αυτό πρέπει να ισορροπήσει.
Είχα ελάχιστες λοιµώξεις της κύστης από το 1983. Οι αλλεργίες µου δεν ήταν
τόσο σοβαρές και δεν έκανα άλλα αλλεργικά τεστ, ούτε ξαναπήρα οποιοδήποτε από
τα φάρµακα στα οποία είχα αντιδράσει έντονα. Φυσικά δεν θα ήθελα να δοκιµάσω
κάποιο απ’ αυτά απλά για να µάθω εάν ακόµη θα αντιδρούσα και γιατί θα
αντιδρούσα.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου που ήµουν πιο άρρωστη από όλες τις φορές πριν
από την εγχείρηση, θυµάµαι πως είχα καταστρεπτικές σκέψεις, κι αυτές πράγµατι µε
τρόµαζαν πάρα πολύ. Ήµουν τρελή εναντίον του Θεού και ρωτούσα: “Γιατί αυτό;” ,
“Γιατί εγώ;” και “Πώς µπόρεσες να το κάνεις αυτό σε µένα;” Τελικά,
συνειδητοποίησα πως αυτό δεν ήταν κάτι που θα µπορούσε ν’ αλλάξει. Ίσως αυτή η
εµπειρία ήταν κάτι από το οποίο έπρεπε να περάσω για να κατανοήσω τη θλίψη
άλλων ανθρώπων και τις ιατρικές καταστάσεις. Ζήτησα από το Θεό να µε βοηθήσει.
Τελικά µου έφυγε ο θυµός και ηρέµησα γνωρίζοντας ότι αυτή την ασθένεια δεν την
είχα προκαλέσει µόνη µου στον εαυτό µου. Συνειδητοποίησα επίσης ότι ο Θεός δεν
την είχε φέρει πάνω µου για κάποιο σκοπό ή για να είναι κακός.
125