? ?????? ??? ??????? - the new users server

την αιτία του καρκίνου, να δώσουν βοήθεια σε οικογένειες καρκινοπαθών, οµάδες
υποστήριξης, διπλωµατούχους γιατρούς που συνεχίζουν την έρευνα….
∆εν ήθελα αυτό να είναι µια θλιβερή ιστορία για µένα. Εγώ και η οικογένειά
µου έχουµε περάσει πολύ πόνο, ναι…αλλά συνεχίζω τον αγώνα µου µε το
περπάτηµα, επέστρεψα στο τρέξιµο, και κάνω λίγη άρση βαρών. ∆ακτυλογραφώ
καθηµερινά γράµµατα σε άλλους, προσπαθώντας να τους βοηθήσω να γράψουν κι
εκείνοι σε άλλους, να λαµπρύνουν την ηµέρα τους, να τους δώσω λίγη υποστήριξη
και ενθάρρυνση. Πάντα έλεγα στον εαυτό µου ότι δεν θα τα παρατήσω. Μερικές
µέρες ίσως µπορώ να περπατήσω µόνο λίγο, αλλά δεν πειράζει. Κατόπιν, την
επόµενη µέρα περπατάω και προσθέτω µερικά έξτρα µέτρα.
Την περασµένη Κυριακή, 27 Απριλίου του 2003, αγωνίστηκα στα 5 χιλιόµετρα
της τετάρτης τάξης του σχολείου του γιου µου, και ήλθα 94 ος µεταξύ των 425
αγωνιζοµένων. Ήµουν τόσο ευτυχισµένος που ήµουν εκεί, και δεν είχα ιδέα ότι θα
µπορούσα πράγµατι να τελειώσω την κούρσα. Και ένιωθα πολύ καλά, παρόλο που
µόλις µια εβδοµάδα πριν είχα συµπληρώσει έναν άλλο κύκλο χηµειοθεραπείας….
Υπακούω στους γιατρούς (και τη σύζυγο και τα παιδιά µου) όταν µου λένε να
παίρνω τα πράγµατα µε πιο αργό βήµα. Και εδώ είναι που όλοι µπορούµε να µάθουµε
απ’ αυτό, και να κάνουµε την κάθε εβδοµάδα να είναι λίγο καλύτερη από την
προηγούµενη. Ακόµη κι όταν πράγµατα όπως ο καρκίνος είναι ακόµη µέσα µας,
µπορούµε και τότε να βελτιώσουµε τον εαυτό µας κατά πολλούς τρόπους, τόσο
νοητικούς όσο και σωµατικούς.
Η θλιβερή ιστορία µου αρχίζει τώρα… Jose, Jennifer, Eric, William, Carolyn,
Scott, παρόλο που ποτέ δεν σας είχα συναντήσει, γίνατε όλοι καλοί µου φίλοι µέσα
από το Internet… Γνωρίζω ότι κληθήκατε µακριά µας, αλλά ποτέ δεν θα
ξεχαστείτε… Θα συνεχίσω να αγωνίζοµαι αυτόν τον αγώνα και για όλους εσάς…»
---------------
Στις 22 Οκτωβρίου 2004, έλαβα Email από τον Scott, σε απάντηση δικού
µου, όπου µου έλεγε µεταξύ άλλων τα εξής:
«Μόλις τελείωσα τον 26 ο κύκλο χηµειοθεραπείας, και έχω επιστρέψει στη
δουλειά µου σαν Αξιωµατικός της Αστυνοµίας για σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Συνεχίζω
να κάνω Μαγνητική Τοµογραφία και τσεκάπ κάθε τρεις µήνες, και ο αποµείνας όγκος
είναι ακόµη εκεί, αν και έχει συρρικνωθεί. Βρίσκοµαι σε επαφή µε µια κυρία από την
Ελλάδα που περνάει µια παρόµοια αλλαγή ζωής µε καρκίνο. ∆εν υπάρχει αµφιβολία
στο µυαλό µου πως θα νικήσω αυτή την τροµερή ασθένεια. Ακόµη κι αν αυτό σήµαινε
να ζήσω µια επιπλέον ηµέρα, και τότε θα είχα νικήσει… Αλλά τώρα κρατάω τον εαυτό
µου και τις χιλιάδες άλλα θύµατα µε τα οποία µιλάω σε θετική στάση και πολεµάω αυτή
(την ασθένεια).
Αυτή η ασθένεια, δεν επιτίθεται µόνο σ’ εµάς, σαν θύµατα, αλλά προσπαθεί να
επιτεθεί στις οικογένειές µας, στους φίλους µας, στους εργαζόµενους. Προσπαθεί να
διακόψει τη ζωή χιλιάδων… Αλλά πρέπει να προχωράµε κοιτάζοντας µπροστά και να
νικάµε…να κάνουµε αυτό το έξτρα περπάτηµα γύρω από το τετράγωνο σήµερα…ίσως
να προσθέσουµε και λίγο τρέξιµο σ’ αυτό… ή απλά ν’ αλλάξουµε διατροφικές
συνήθειες…ή να κάνουµε ένα τηλεφώνηµα σε κάποιον και να του πούµε “γειa σου”, ή
να οδηγήσουµε στην εξοχή και να δούµε τι έχει αλλάξει…ΟΤΙ∆ΗΠΟΤΕ, ΩΣΤΕ ΝΑ
∆ΕΙΞΟΥΜΕ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ
ΕΛΕΓΧΟ ΚΙ ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΗ…ΚΑΙ ΝΑΙ, ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΡΑ…»
120