? ?????? ??? ??????? - the new users server

Ήµουν απογοητευµένος, αλλά συγχρόνως ευγνώµων για τις αναµνήσεις και τις
επιτυχίες που είχα σ’ αυτά τα 3 ½ χρόνια. Τι θα είχε συµβεί αν είχα κάνει
ακτινοθεραπεία πίσω στο 1995, πού θα ήµουν, θα ήµουν;;;
Το Σεπτέµβριο του 2000, οι Μαγνητικές παραµένουν ακόµη σταθερές. Έχουν
περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την ακτινοθεραπεία. Τι επιλογές έχω αν εµφανιστεί
ένας άλλος όγκος ή αν ο υπάρχων αρχίσει να µεγαλώνει; Ψάχνω στο Internet και έχω
διαβάσει για τα Temodar, Tamoxifen, και Thalidomide.
Τον Οκτώβριο του 2000, ξύπνησα ένα πρωί και η ισορροπία µου είχε χαθεί.
Έπεσα στο µπάνιο, καθώς πήγα να πιαστώ από τον τοίχο και την πόρτα. Αργότερα,
την ίδια µέρα, ξάπλωσα και ολόκληρο το δωµάτιο άρχισε να περιστρέφεται γύρω
µου. Πήγα στο γιατρό και λόγω του ιστορικού µου και του γεγονότος ότι δεν τα πήγα
τόσο καλά στις νευρολογικές εξετάσεις αυτής της ηµέρας, έκανα µια Μαγνητική
εκείνη τη νύχτα. Ήµουν ένα ερείπιο. Νόµιζα ότι αυτό ήταν το τέλος µου. ∆όξα το
Θεό, η Μαγνητική ήταν σταθερή και η διάγνωσή µου ήταν ίλιγγος (vertigo).
Υπάρχουν άλλα άτοµα µε Ολιγοδενδρογλοίωµα τα οποία έκαναν PCV και
µετά ακτινοθεραπεία; Και πόσο διάστηµα πέρασε προτού εµφανιστεί ένας άλλος
όγκος ή που ο αρχικός όγκος άρχισε να αυξάνεται; Και αν ένας νέος όγκος
εµφανίστηκε, τι δρόµο επέλεξαν; Παρακαλώ στείλτε µου Email.»
(To σύνδεσµο για το Email θα τον βρείτε µέσω της κεντρικής ιστοσελίδας
http://virtualtrials.com/survive.cfm του Ιδρύµατος Musella)
2. Η ιστορία της Shannon O. – ∆ιάγνωση 1994
Ενηµέρωση 25 Απριλίου 2004
Αναπλαστικό Ολιγοδενδρογλοίωµα (3 ου Βαθµού)
«Στις 15 Ιουνίου, 1994 υπέστην µια σοβαρή επιληπτική κρίση (Grand mal
seizure). Τα µάτια µου γύρισαν. Έγινα µπλε. Σταµάτησα ν’ αναπνέω. Ο σύζυγός µου
τροµοκρατήθηκε. Νόµιζε πως εγώ πέθαινα.
Με έτρεξαν εσπευσµένα στα επείγοντα. Ξύπνησα σε µια αναπηρική καρέκλα.
Η νοσοκόµα, φωνάζοντας δυνατά στο πρόσωπό µου: “Ξέρεις πού βρίσκεσαι;” Στο
νοσοκοµείο, το γνώριζα. “Ξέρεις τι σου συνέβη;” ∆εν έχω ιδέα. Ένιωθα ναυτία από
την τρελή κούρσα του αυτοκινήτου, και ήµουν ακόµη ζαλισµένη από την επιληψία.
Στάθηκα όρθια και σχεδόν έπεσα.
Περιµένοντας πάνω σ’ ένα φορείο στο διάδροµο, ένας νεαρός γιατρός
σταµατάει δίπλα: “Νοµίζουµε πως έχεις ένα από τα τρία πράγµατα: λοίµωξη στον
εγκέφαλο, κύστη στον εγκέφαλο, ή όγκο εγκεφάλου – το πιο πιθανό όγκο εγκεφάλου.”
Είµαι η Shannon O’ Brien, 36 ετών. ∆έκα χρόνια επιζούσα από καρκίνο του
εγκεφάλου. Συνήγορος του εαυτού µου και ακτιβίστρια (για τη θεραπεία) όγκων
εγκεφάλου.
Όταν συνέβη αυτό, ζούσα στο Seattle, εργαζόµενη ως σερβιτόρα σ’ ένα
Γιαπωνέζικο εστιατόριο. ∆εν είχα ιατρική ασφάλιση. Το νοσοκοµείο αποφάσισε να
µε διώξει. ∆εν µου είχαν κάνει εξετάσεις ή θεραπείες κανενός είδους. Για καλή µου
τύχη, η θεία µου η Molly ήταν εκεί. Πήγε να βρει ένα γιατρό. Ας είναι ευλογηµένοι οι
Ιρλανδοί, ο γιατρός που βρήκε συνέβη να είναι ο διεθνούς φήµης νευροχειρουργός
Dr. H. Richard Winn. Ονόµασε την περίπτωσή µου επείγουσα (emergency), και πέντε
114