? ?????? ??? ??????? - the new users server

αυτή τη φορά η αριστερή πλευρά του σώµατός µου είχα µουδιάσει. Πήγαµε
κατευθείαν στο θάλαµο επειγόντων περιστατικών. Μου έκαναν ένεση µε Demerol
και µου είπαν πως αυτό ήταν ηµικρανία και ότι θα έπρεπε να δω ένα νευρολόγο. Την
επόµενη µέρα είχα σπασµούς στο λαιµό και ο γιατρός µου σκέφτηκε ότι ήταν
διάστρεµµα του τραχήλου (whiplash), από τότε που χτύπησα το κεφάλι µου. Αυτή
την ηµέρα, ενώ ήµουν στο σχολείο ένιωθα µια αύρα που προηγούνταν των
πονοκεφάλων µου. Ενώ βρισκόµουν έξω πάνω στη χειράµαξα του γκολφ, γνώριζα τι
ερχόταν. Φώναξα τον πατέρα µου και µε πήγε για µια ακόµη φορά στο θάλαµο
επειγόντων όπου µου έκαναν ένεση Demerol και µου είπαν πως δεν µπορούσα να
πηγαίνω εκεί για ηµικρανίες. Τους παρακάλεσα να µου κάνουν µια Υπολογιστική
Τοµογραφία (CT) και µου έκλεισαν ραντεβού για την επόµενη Τρίτη το πρωί.
Στο µεταξύ, η µητέρα µου κάλεσε το Πανεπιστήµιο της Pennsylvania και
µίλησε στο Dr. Richard Davis. Ο Dr. Davis ήταν νευροχειρουργός και πριν χρόνια
είχε κάνει µια επέµβαση στην πλάτη του πατέρα µου. Του περίγραψε τα συµπτώµατά
µου κι εκείνος της είπε να πάω να τον συναντήσω και να κρατάω µαζί µου και τα
φιλµ όταν θα ήταν έτοιµα. Ο πατέρας µου είχε µια σοβαρή καρδιακή προσβολή αυτό
το Σαββατοκύριακο. (Τι έντονη περίοδος για την οικογένειά µου!) Κατά ειρωνεία,
καθώς έτρεχα µε τη φίλη µου Barb εκείνο το Σάββατο, µε ρώτησε τι σκεπτόµουνα
πως προκαλούσε τους πονοκεφάλους…Της απάντησα ότι σκέφτηκα πως ήταν ένας
όγκος στον εγκέφαλο. ∆εν µπορούσα να φανταστώ τίποτα άλλο που να είναι τόσο
επιθετικό. (Αστειευόµουνα επίσης!)
Όπως το ξανασκέπτοµαι, καταλήγω πως ήµουν αρκετά διαυγής εκείνη την
περίοδο, αλλά εδώ που τα λέµε, προσευχόµουνα πολύ. Ο Brian, ο αρραβωνιαστικός
µου, έλεγε συνεχώς ότι ήµουν καλά και ότι οι πονοκέφαλοι στην πραγµατικότητα δεν
ήταν πολύ κακοί. Νόµιζε ότι ήµουν απλά φοβιτσιάρα! Είχα συνοµιλίες (µονόλογους)
µε το Θεό, αλλά γνώριζα ότι µε άκουγε. Όταν ο Dr. Davis κοίταξε στα CT scan, είπε
στο µεγαλύτερο αδελφό µου και σε µένα πως ήταν µια κύστη κι ότι έπρεπε να
αφαιρεθεί. Ήθελα να περιµένω µέχρι µετά το γάµο µου, (γνωρίζετε την ιδέα για το
ξυρισµένο κεφάλι…) αλλά επέµενε να κάνει εισαγωγή την Παρασκευή και να
αφαιρέσει το “πράγµα” τη ∆ευτέρα. (Τώρα θυµηθείτε ότι ο πατέρας µου ήταν στην
εντατική, έτσι δεν µπορούσαµε καν να του πούµε ότι η µικρότερη κόρη του
χρειαζόταν εγχείρηση εγκεφάλου!).
Άρχισα να παίρνω αµέσως τα Keflex, Dilantin και Στεροειδή. Τότε πήγαµε να
επισκεφτούµε τον πατέρα µου στην εντατική και έκανα ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε
καλός Καθολικός – είπα ψέµατα. Α ναι, του είπα ότι το νοσοκοµείο είχε κάνει
σφάλµατα µε την CT και πως ο Dr. Davis θα µου έκανε και πάλι εισαγωγή, ώστε να
επαναλάβει την εξέταση. Λοιπόν, όλα αυτά τα ψέµατα µου έφεραν έναν ακόµη
πονοκέφαλο, πακέτο µε µια επιληπτική κρίση. Με µετέφεραν στο University of Penn
και µου έκαναν εισαγωγή την ίδια µέρα.
Προς στιγµήν αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν κάτι για το οποίο χρειάζεσαι µια
δεύτερη γνώµη, αλλά απλά έθεσα το κάθε τι στα χέρια του Θεού. Θυµηθείτε ότι
ήµουν 27 ετών, ερωτευµένη, ο πατέρας µου πέθαινε, η µητέρα µου ήταν ένα ερείπιο,
και πέντε Ιρλανδοί Καθολικοί αδελφοί και αδελφές µαζί µε τις/τους συζύγους των
προσεύχονταν συνεχώς. Έτσι, στις 2 Μαΐου του 1989 ο Dr. Davis έκανε µια
κρανιοτοµή και αφαίρεσε ένα Κυστικό Αστροκύτωµα από το δεξιό µετωπιαίο λοβό.
Η χειρουργική επέµβαση ήταν ελάχιστη σε σύγκριση µε τις αλλεργίες που
προκάλεσαν τα φάρµακα – Keflex, PCN, Codeine και Dilantin. Χρησιµοποίησα
Phenobarbital για ένα χρόνο για να προλάβω τις επιληπτικές κρίσεις και
επακολούθησε µια ογκολογική µελέτη στο Bodine Cancer Center στο Jefferson.
111