warszawski ruch spo ł ecznikowski warszawski ruch spo ł ecznikowski

WARSZAWSKI RUCH SPOŁECZNIKOWSKI
Warszawska Straż Pożarna na początku XX wieku.
Ze zbiorów R. Chwiszczuka.
Pod koniec lat 30-tych XX w. rzemiosło warszawskie
(chrześcijańskie) zgromadzone było w kilkudziesięciu
cechach: białoskórników, bednarzy, blacharzy,
brązowników i mosiężników, brukarzy, cieśli,
cukierników, dekarzy, farbiarzy, fotografów, fryzjerów,
garbarzy, instrumentarzy
muzycznych, introligatorów,
jubilerów, złotników
i grawerów, kapeluszników,
kapeluszni czek, kominiarzy,
koszyka rzy, kotlarzy miedzi,
kotlarzy żelaza, kowali,
krawców, kuśnierzy i czapników,
lakierników, mistrzów
malarzy, mistrzów
Warszawska Straż Pożarna
na początku XX wieku.
Ze zbiorów
R. Chwiszczuka.
76
mu larzy, murarzy, mosiężników i odlewników,
piekarzy, powroźników i kołodziei, powroźników,
pozłotników, rękawiczników, rymarzy, rzeźbiarzy,
kamieniarzy i sztukatorów, rzeźników, siodlarzy, stolarzy,
szczotkarzy, szewców, cholewkarzy, szklarzy,
ślusarzy, tapicerów, tokarzy, wędliniarzy, zdunów
oraz zegarmistrzów.
Najbardziej znanym i zasłużonym dla Warszawy
był Cech Szewców, założony ok. 1434 r. Warszawa
w 1642 r. miała ogółem 128 szewców, a ich
sława daleko wychodziła poza mury miasta – znani
byli ze swojej solidności nawet za granicą. W 1719 r.
w kościele dominikańskim (św. Jacka), ku czci swoich
patronów: św. Kryspina i św. Kryspiniana, cech
ufundował ołtarz. W 1794 r. członek cechu – Jan
Kiliński, był jednym z tych, którzy popchnęli lud
Warszawy do walki. W dwa wieki później – w 1920 r.
w bitwie z bolszewikami członkowie tego właśnie
cechu uformowali 205 Pułk.
Straż pożarna
Pierwszą zorganizowaną próbę gaszenia
pożaru podjęto w roku 1546. W dawnej Warszawie
walkę z pożarem organizowały cechy. Do 1614 r.
obowiązywał następujący podział zadań:
– wożenie wody do pożaru: słodownicy i piekarze,
– do lozaków i drabin: murarze, cieśle i kowale,
– do siekier: stolarze, kołodzieje, stelmachy,
– do kubłów albo sikawek: kramarze, krawcy, szewcy,
rymarze.