Untitled

zowszu tego typu nazw nie jest dużo (18), a znajdują się głownie nad
Wisłą i Bugiem, np.: Psary, Sokolniki, Rybitwy, Zduny, Kowale.
5. Nazwy topograficzne i kulturowe powstawały w sposób bardziej różnorodny
niż np. dzierżawcze, rodowe, patronimiczne, np.: Siedliska, Górki,
Jeziorko, Grundy. W procesie tworzenia biorą udział formanty przymiotnikowe:
-ov-, -in-, *-bn- *-bsk- (w różnych rodzajach gramatycznych)
oraz formaty rzeczownikowe: -ica, *-bcb, *-ik-, *-bje; także formanty
pochodne, np. *-bnica, *-ovbCb, i in., np. jako nazwy komponowane lub
jako wyrażenia przyimkowe.
W pracy zostały zastosowane skróty w miejscach, gdzie przywołane zostały
starsze i nowsze słowniki, leksykony i encyklopedie. Rozwinięcie tych
skrótów podane zostało w bibliografii pracy. Inne odniesienia do prac szczegółowych
zawierają przypisy.
Swoją pracę pragnę poświęcić pamięci wielkiego znawcy problematyki
nazewnictwa miast i wsi w Polsce, uczonemu z Uniwersytetu Gdańskiego,
prof. dr. Hubertowi Gómowiczowi, którego wykładów miałem zaszczyt wysłuchać
w końcu lat sześćdziesiątych i w początku siedemdziesiątych.
N A ZW Y M IE JS C O W E
1. ADAMOWO
Wieś położona w odległości ok. 3 km na południe od Bieżunia. Nazwa
nie była notowana w najstarszych średniowiecznych dokumentach.
Powstała od imienia Adam za pomocą formantu dzierżawczego -owo
(por. Jakubowo, Ludwinowo, Stanisławowo, Władysławowo).
W 1880 r. była to „wieś włościańska, w pow. sierpeckim, par. Bieżuń.
Miała 10 domów, 107 mieszkańców, 183 morgi gruntu” (SGKP, XV, cz. I).
Już wtedy w Królestwie Polskim istniały aż 24 takie nazwy. Wiele też
było pokrewnych: Adamańce, Adamaryn, Adamek, Adamgród, Adamierz,
Adamin, Adamów, Adamowa Bieda, Adamowa Wola, Adamówce, Adamowi-
zna, Adamusy, Adasie.
Istotne dla nazwy wsi informacje występują w „Herbarzu polskim”
Niesieckiego. Tu autor słownika przytoczył „własnoręczny dopisek Zofii
ks. Czartoryskiej ordynatowej Zamoyskiej” zmarłej we Florencji w roku
1837. Dopisek dotyczył rodu Zamoyskich, licząc od Stanisława (ordynata):
170