Untitled

Wśród znawców przedmiotu istnieje rozbieżność co do pochodzenia tej
nazwy.
W jednym ze źródeł twierdzi się, że nazwa pochodzi od nazwy osobowej
*Lutota; analogicznie: Dobrota, M lodota,ć!
Nazwa Lutocino - podaje to samo źródło - odnosi się także do nazwy
miejsca topograficznego. Wśród nazw terenowych z formantem -i(y)n- za-
naczono. że ów formant „tworzył tzw. apelatywnc przymiotniki przynależnościowe
pierwotnie od rzeczowników żeńskich na -a, -ja, -i. Na skutek
tego, że podstawami były tu najczęściej nazwy osobowa, wykształciła się
dzierżawcza funkcja formantu. W toponimii tworzy -i(y)n- nazwy geograficzne
o charakterze dzierżawczym (gdy pochodzą od nazw' osobowych) lub
topograficznym i kulturowym, (gdy tworzone są od apelatywów lub innych
toponimów).
Inne źródło naukowe przy nazwie Lutocino podaje, że mogła ona powstać
od nazwy osobowej *Lutogniew, jak np. nazwa Luszewo w gminie Ratow^o.62
W kontekście słownictwa polskiego z nazwą z pewnością można kojarzyć
formy: luty, lutowy, lutowanie, lut, lusi (‘litość’, ‘miłosierdzie’, ‘zmiłowanie’;
lutać (czasownik) ‘myśleć, smucić się, wyrzekać’ (SW, II, 781).
Także mogą się kojarzyć staropolskie formy: lut o komu ‘żal komu, okrutnie,
srogo'; lutościwie, ‘człowiek'litujący się nad kim’; lutować się ‘litować
się’; lutowanie ‘litość, zmiłowanie’ (SA, 159).
Jeszcze ciekawszą wiadomość przytoczył w swoim słowniku A. Bruckner:
„W ciągu XVI w czasowniki, jak: litowny. litować się zamieniły7 się w dawniejsze:
lutować, lulo. lutościwy (...); w cerkiewnym *lutie ‘biada’ kojarzyło
się w słowiańszczyźnie ze wszystkim, co groźne, ostre, ciężkie, trapiące
(...)” (Brii. 300).
W notatce z 1870 r. czytamy: „W folwarku Lutocin uwłaszczeni włościanie
posiadają gruntów7 z budowlami około morgów 1280 pręt 1, dwór
posiada tam pastewnik około morgów 100 porosłego krzakami, położonego
pod granicą wsi Boguszewice, Chrapoń i Rościszewa (...) Poprzedni właściciel
Lasocki ustąpił włościanom w części na własność, w części na wieczystą
dzierżawcę... ”,63
W latach Królestwa Polskiego w Lutocinie istniała wieś i folwark, należące
do gminy Bieżuń. Wieś miała kościół parafialny murowany (zbudowany
w7 roku 1861); szkolę początkową 1-klasową, zajazd i wiatrak; istniało
56 domów; 632 mieszkańców, 1494 morgi grunta - w tym 1277 mórg ziemi
włościańskiej (SGKP, V).
193