Dzieci nienarodzone - Parafia św. Jadwigi w Milanówku

ISSN 1644-1680 

CzerwieC 2013 Dzieci nienarodzone N° 6 (28) 2013 

Polecamy 

w numerze: 

Bliżej liturgii: 

Modlitwa o zbawienie 

wieczne dzieci 

nienarodzonych 

Kącik młodego czytelnika: 

Schodki do nieba 

Dla młodych i poszukujących: 

Szlak świętego Jakuba 

Nasze wędrowanie: 

Barcelona 

Aktualności z życia parafii: 

Wydarzenia w maju 

O czym się nie wie: 

Ocaleńcy

2 

Od redakcji 

Kościół Katolicki chroni życie dziecka poczętego 

i potępia aborcję jako metodę zabijania 

życia. Wobec rosnącej fali aborcyjnej konieczna 

jest modlitwa za dzieci poczęte oraz matki 

oczekujące potomstwa. Może to być znana powszechnie 

Duchowa adopcja trwająca 9 miesięcy. 

Może to być modlitwa na różańcu „dzieci 

nienarodzonych”. Warto także wspomnieć 

o mało znanym problemie tzw. ocaleńców. 

W tym numerze „Jadwiżanki” chcemy zaprezentować 

czytelnikom temat dzieci nienarodzonych 

i wskazać na możliwe rozwiązania problemów 

związanych z tym zagadnieniem. 

Zachęcamy także do wspomnień majowych wydarzeń 

z naszej parafii opatrzonych zdjęciami. 

Życzymy przyjemnej lektury! 

Ofiary zebrane na gazetę przeznaczone są na pokrycie 

kosztów wydania oraz inicjatywy ewangelizacyjne. 

Okładka – pierwsza strona – Anna Orłowska 

Okładka – ostatnia strona 

– Litart Lusi Ogińskiej „Mamo” 

Redakcja: Miesięcznik parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej 

w Milanówku przygotowuje zespół w składzie: 

ks. Rafał Łaskawski, Aleksandra Bartoszyńska, s. Teresa 

Górczyńska, Piotr Heinzelman, Miłka Karczewska, 

Katarzyna Klonowska, Monika Maciuszek, Zbigniew 

Nowacki, Lusia Ogińska, Anna Orłowska, Maciej Pawlak, 

Małgorzata Remus, Małgorzata Szpura, s. Barbara Wójcik 

oraz Bernadeta Ziajka-Gala. 

Współpracownicy: Małgorzata Soja, 

Barbara Niewia domska, Dorota Popowska 

Spis treści 

Bliżej liturgii – Modlitwa o zbawienie wieczne 

dzieci nienarodzonych 3 

Święci miesiąca – św. Jan Chrzciciel 4 

Kącik młodego czytelnika – Schodki do nieba 5 

Nasze wędrowanie – Barcelona 6 

Recenzja filmu „Pieśń o wypędzonych” 8 

Dla młodych i poszukujących 

– Szlak Świętego Jakuba 9 

Aktualności z życia Parafii 10 

Ruchy antyaborcyjne 

– A światłość w ciemności świeci 12 

Poradnia rodzinna – Dzieci są z nieba 13 

O czym się nie wie! – Ocaleńcy 15 

Modlitwa za dzieci nienarodzone – Różaniec, 

który przyniosła Najświętsza Panna Maryja 16 

Jedni drugich brzemiona noście 18 

Nie samym chlebem... 

– Ciasto z rabarbarem 18 

Krzyżówka 19 

Okładka – Litart „Mamo” 20 

Piotr Heinzelman o sobie: 

Od wielu lat pracuję jako grafik w agencji reklamowej. 

Zajmuję się też programowaniem. Szczególnie 

interesują mnie zagadnienia bezpieczeństwa 

w nowych technologiach informatycznych. Prywatnie 

jestem mężem i tatą. Z moimi synami: dziesięcioletnim 

Mateuszem i półtorarocznym Kamilem staram się 

spędzać jak najwięcej czasu. Dzięki nim wciąż na 

nowo odkrywam, jak ciekawy jest świat widziany 

oczami dziecka. 

Adres redakcji: 

ul. Kościuszki 41, 05-822 Milanówek 

e-mail: jadwizanka@onet.pl 

http://milanowekswjadwiga.pl/article,51,.html 

Zapraszamy do współpracy! 

Dzieci nienarodzone

Bliżej liturgii Ks. Rafał Łaskawski 

Modlitwa o zbawienie wieczne dzieci nienarodzonych 

W praktyce duszpasterskiej można spotkać się z sytuacjami, gdy wierni przychodzą 

do kapłana z prośbą, aby odprawił mszę św. za zmarłe nienarodzone dzieci. 

Także przy okazji nabożeństw za zmarłych odprawianych tradycyjnie w listopadzie 

tzw. „Wypominek” niejednokrotnie wierni na kartkach wśród imion swoich zmarłych 

umieszczają prośbę o modlitwę za nienarodzone dzieci. 

W 

związku z tym powstaje 

pytanie: czy można odprawić 

mszę św. lub 

wspominać te dzieci w nabożeństwach 

za zmarłych? Należy pamiętać, 

że celem Eucharystii sprawowanej 

za zmarłych jest uproszenie przez 

udział w ofierze Chrystusa i modlitwę 

Kościoła odpuszczenia im grzechów 

i przyjęcia ich duszy do Królestwa 

Bożego. 

Na temat ofiarowywania 

mszy św. za zmarłych 

niejeden raz wypowiadał 

się Urząd Nauczycielski 

Kościoła. W przypadku 

małych dzieci taka msza 

św. nie jest konieczna, ponieważ 

nie są one w stanie 

popełnić grzechu, który 

musi być czynem w pełni 

świadomym i dobrowolnym 

(czyli wiem, że popełniam 

grzech). Zgodnie 

z tradycją Kościoła przyjmuje 

się, że niemowlęta 

i małe dzieci nie mają na 

tyle „używania rozumu”, 

aby grzech popełnić. Dlatego, kiedy 

umiera małe dziecko najlepszym rozwiązaniem 

jest poprosić o odprawienie 

mszy św. za pozostawioną w żalu i żałobie 

rodzinę. W związku z tym nie 

ma potrzeby modlić się za dzieci, które 

już osiągnęły szczęście wieczne. 

Daje temu wyraz Kościół sprawując 

Eucharystię pogrzebową nad trumną 

dziecka nieochrzczonego (np. poronionego). 

Stosuje się wtedy specjalny 

formularz: „Msza w czasie pogrzebu 

milanowekswjadwiga.pl 

dziecka nieochrzczonego”. Używa się 

wtedy szat liturgicznych koloru białego, 

a nie fioletowego i jest to msza 

św. w intencji rodziny zmarłego 

dziecka zawierająca prośbę o pociechę 

dla nich nie zaś prośbę o odpuszczenie 

grzechów dziecka, gdyż takich 

nie popełniło. 

Jeśli zaś chodzi o dzieci, którym odmówiono 

prawa do życia i zabito przez 

aborcję, również i w tym wypadku nie 

ma potrzeby modlić się o ich zbawienie, 

gdyż są już zbawione. Raczej należy 

modlić się o odpuszczenie grzechów 

dla tych, którzy dopuścili się tak strasznej 

zbrodni jaką jest aborcja, która 

zawsze pozostaje złem moralnym 

i dlatego żadne racje (okoliczności), 

jakkolwiek poważne i dramatyczne, 

nigdy nie mogą usprawiedliwić umyślnego 

pozbawienia życia niewinnej 

istoty ludzkiej. 

Dobrą okazją do tego typu modlitw 

za osoby, które dopuściły się grzechu 

aborcji lub do niego namawiały (matki, 

ojców, lekarzy, pomocniczy personel 

medyczny, itd.) jest nie tylko uroczystość 

Zwiastowania Pańskiego 

(25 marca), w którą Kościół w Polsce 

obchodzi Dzień Świętości Życia, ale 

także święto Świętych Młodzianków 

(28 grudnia). Taka praktyka ma miejsce 

np. w Cerkwi prawosławnej, 

która 

w tym dniu urządza 

specjalne nabożeństwa 

przebłagalne za 

grzechy aborcji i modli 

się specjalną modlitwą 

Akatystem pokutnym 

za kobiety, 

które zabiły dzieci 

w swoim łonie. 

Na koniec należy 

powiedzieć, że dzieci 

nienarodzone, które 

umierają bez chrztu 

w wyniku poronienia 

samoistnego lub są 

zabijane podczas 

aborcji zostają uwolnione od grzechu 

pierworodnego za pomocą pragnienia 

chrztu zawartego w akcie wiary Kościoła, 

który pragnie i modli się o zbawienie 

wszystkich ludzi, a dzieci zabijane 

w wyniku aborcji niejako 

„dodatkowo” otrzymują „chrzest 

krwi” tak jak to miało miejsce w przypadku 

Świętych Młodzianków. Jedne 

i drugie osiągają więc zbawienie 

wieczne i cieszą się wizją uszczęśliwiającą.. 

3

4 

Święci miesiąca s.Barbara Wójcik 

Dzieciństwo 

Pierwsza wzmianka o nim, dziecku 

które będzie znakiem, pojawia się 

w ewangelii św. Łukasza. Starszy, bezdzietny 

kapłan Zachariasz pełnił służbę 

w świątyni i z ust archanioła dowiedział 

się, że będzie miał syna, który 

przygotuje świat na przyjście Zbawiciela. 

Nie uwierzył, więc 

otrzymał nowy znak – nie 

mógł mówić do czasu spełnienia 

Bożej obietnicy. 

Działalność 

Jan prowadził ascetyczny 

tryb życia. Według relacji 

wszystkich ewangelistów 

żył na pustyni, żywił się 

bardzo skromnie, nosił 

ubranie ze skór. Nauczał o 

Mesjaszu, który ma nadejść 

i udzielał chrztu pokuty 

tym, którzy tego pragnęli. 

Nawracającym się nie stawiał 

wygórowanych warunków: 

zalecał praktykowanie miłosierdzia 

i sprawiedliwości. Jan ochrzcił 

Jezusa w Jordanie, był świadkiem tajemniczego 

głosu Boga dającego świadectwo 

o Synu umiłowanym (Łk 3, 

15-16; Mt 3, 13-17). 

Jan Chrzciciel jasno głosił, że nie jest 

oczekiwanym Mesjaszem, jest tylko 

„głosem wołającym na pustyni”, a Ten, 

który przyjdzie jest większy, ważniejszy 

od niego. On określił Jezusa mianem 

Baranka Bożego, który gładzi grzech 

świata (por. J 1, 29-34). 

Śmierć 

Jan zginął w tragicznych okolicznościach. 

Otwarcie wypominał królowi 

Herodowi jego grzech, zalecał oddale- 

Św. Jan Chrzciciel - 24 czerwca 

Św. Jan Chrzciciel jest jednym z najbardziej znanych i popularnych świętych Kościoła. 

Sam Chrystus powiedział o nim, że „między narodzonymi z niewiast nie powstał większy 

od Jana Chrzciciela” (Mt 11,11). Jego imię oznacza łaskawość Boga. 

nie Herodiady, która była żoną innego 

mężczyzny. Ewangelista Mateusz daje 

świadectwo, że słowa Jana budziły niepokój 

króla, lecz słuchał go, nawet chętnie, 

choć nadal trwał w grzechu. Inaczej 

odnosiła się do proroka Herodiada, 

która pragnęła jego śmierci. Okazja 

do zemsty nadarzyła się podczas kil- 

kudniowej uczty, kiedy zamroczony 

alkoholem król zachwycił się zmysłowym 

i pełnym wdzięku tańcem córki 

Herodiady. Nieopatrznie, wobec zebranych 

gości obiecał jej dać co tylko zechce. 

Dziewczyna, namówiona przez 

matkę poprosiła o głowę Jana. Jednak 

śmierć proroka w lochu więziennym 

nie pozostała tajemnicą. Stała się sprawą 

publiczną, znaną. 

Przesłanie 

Jan Chrzciciel żył na przełomie Starego 

i Nowego Testamentu, w odległej 

i tajemniczej dla współczesnych ludzi 

kulturze i obyczajowości. Pozostawił 

jednak po sobie ważne przesłanie. Nasuwa 

się wniosek, że prawdziwie chrze- 

ścijańska asceza ma zawsze ludzkie 

oblicze, nie jest dziwactwem, niszczeniem 

zdrowia, działaniem przeciw 

naturze. Jest zdobywaną w trudzie 

umiejętnością ograniczania swoich 

potrzeb, opanowania zmysłów i kształtowania 

siły woli. Służy dobru duchowemu 

i rozwojowi. 

Jan Chrzciciel zachował 

pokorę wobec swojej 

misji. Nie ogłaszał się 

Mesjaszem, nie zatrzymywał 

uczniów, którzy 

odeszli od niego, aby 

pójść za Chrystusem. 

Miał jednak świadomość 

tego, że jest potrzebny, 

że jego zadaniem, 

powołaniem, jest 

bycie głosem, heroldem, 

który przygotowuje drogę 

dla Pana. Pokora nie 

jest popularną cnotą. 

Kojarzy się czasem 

z kompleksami, wycofaniem, 

brakiem aktywności. Tymczasem 

chrześcijańska pokora jest związana 

z prawdą, z uznaniem swoich 

talentów, możliwości i życiowych zadań. 

Pokora odnosi je do Boga, jako 

dawcy, jest postawą wdzięczności, zaufania 

i uniżenia wobec Niego. 

Tragiczna śmierć Jana nasuwa refleksję 

o relacjach z ludźmi. Może jest 

w moim otoczeniu ktoś, kto podstępem, 

komplementami, sprytem skłania do 

złego, kto czerpie korzyści z czynionego 

przeze mnie zła, kto chce mnie omotać, 

wręcz zniewolić dla swoich korzyści? 

Herod jest smutnym, wręcz żałosnym, 

przykładem uległości i nierozważnych 

obietnic. Jezus Chrystus zwyciężył zło, 

w Nim jest wyzwolenie. 


Kącik młodego czytelnika Małgorzata Remus 

Należy słuchać Pani w przedszkolu, 

czy w szkole. Sprzątać 

po sobie zabawki, pomagać 

Mamusi nosić ciężkie zakupy. 

Słyszałyście też na pewno, że Pan Bóg 

dał nam 10 przykazań. W tych przykazaniach 

wyraźnie wyjaśnił nam, co 

nam wolno robić, a czego nie. 

Ale dziś opowiem Wam o schodkach 

do nieba. Czy słyszałyście już o takich 

schodkach? 

Otóż każdy człowiek ma takie schodki. 

Są niewidzialne. Za każdy Wasz dobry 

uczynek, Pan Jezus dobudowuje Wam 

jeden schodek do nieba. I cieszy się razem 

z Wami, gdy codziennie macie ich coraz 

więcej. Ale niestety, gdy robicie coś złego, 

sami sobie niszczycie schodki, które zbudowaliście. 

Na pewno wiecie jak to jest, 

bo przecież bawicie się klockami i robicie 

duuuże wieże z klocków. 

Tam na górze, w niebie, Pan Jezus, 

który Was bardzo mocno kocha, czeka 

na Was z otwartymi rękami. I patrzy na 

Was, jak budujecie swoje schody z dobrych 

uczynków. Patrzy też na Was, gdy 

czasem robicie coś złego, na przykład 

popchniecie swojego kolegę w przedszkolu, 

czy nie zrobicie tego, o co poprosi 

Was Mamusia. Wtedy panu Jezusowi 

jest przykro, jest smutny. Pan Jezus 


Schodki do nieba 

Kochane dzieci! Każdy z nas, ludzi, pragnie pójść do nieba, by tam zobaczyć Pana Jezusa 

i już zawsze być szczęśliwym przy Nim. Na pewno Mamusia lub Tatuś opowiadali Wam, 

co trzeba zrobić, by pójść do nieba. Mówili Wam, że trzeba być grzecznym, słuchać 

Rodziców, pomagać Babci, Dziadziusiowi. 

chciałby, żeby każdy z Was, każde 

dziecko Boże, miało jak najwięcej 

schodków do nieba. I, gdy przyjdzie 

czas, mogło po tych schodkach 

trafić w kochające ramiona 

Pana Boga. 

Kochane dzieci, chcę Wam 

wytłumaczyć, jak możecie zdobywać 

dodatkowe schodki dla 

siebie. Gdy modlicie się codziennie 

wieczorem przed snem, zdobywacie 

schodek. Ale jestem pewna, 

że gdy tę samą modlitwę 

odmówicie klęcząc i pięknie składając 

rączki do Boga i wytrzymacie 

dzielnie, przez całą modlitwę, 

w takiej pozycji, to Pan Bóg da 

Wam dodatkowe schodki. Za to, 

że się bardzo staraliście. W ciągu 

dnia, podejdźcie do obrazka Matki 

Bożej, który wisi w waszym 

domu i powiedzcie Matce Bożej: 

„Mateńko, kocham Cię, proszę opiekuj 

się wszystkimi dziećmi na świecie, które 

są w brzuszkach u swoich mam”. 

Gdy będziecie jeść śniadanko, lub, 

gdy Mamusia ugotuje dla Was pyszny 

obiadek, pamiętajcie, że pan Jezus patrzy 

na Was i czeka byście przed jedzeniem 

pomodlili się ładnie, wykonali znak 

Krzyża, bo chce Was nagrodzić kolej- 

Odpowiedzcie 

głośno na pytania: 

Co trzeba robić, aby pójść do Nieba? 

Jak myślicie, co Panu Bogu podoba się 

najbardziej w Waszym zachowaniu? 

Czym zasmucacie Pana Boga? 

Wymieńcie, jakie dobre uczynki 

ostatnio udało Wam się zrobić? 

Jeśli macie rodzeństwo, 

to czy żyjecie z nimi w zgodzie? 

Czy pomagacie Mamusi i Tatusiowi? 

Czy modlicie się rano i wieczorem? 

Kiedy ostatnio powiedzieliście Panu 

Jezusowi, że Go kochacie? 

Czy modlicie się przed i po posiłku? 

nym schodkiem do nieba. A gdy po 

jedzeniu, przeżegnacie się jeszcze raz, 

podziękujecie Bogu za te dary od Niego, 

które mogliście zjeść, to Pan Bóg się 

bardzo ucieszy i również Was wynagrodzi. 

Bo Pan Bóg kocha bardzo wszystkie 

dzieci. O każde z Was się martwi i troszczy. 

Gdy powiecie swojej Mamusi, że 

dziękujecie jej za bardzo smaczny obiad, 

to Pan Jezus też Wam da kolejny schodek 

do nieba. 

Pamiętajcie by pomagać innym ludziom, 

gdy ktoś poprosi Was o pomoc. 

Gdy zobaczycie, że waszego kolegę ktoś 

bije, czy go przezywa, to musicie zawsze 

stanąć w jego obronie. 

Gdy Twój kolega będzie chciał zrobić 

coś złego i powie Ci o tym, powiedz mu, 

żeby tego nie robił. Powiedz mu: „Nie 

rób tego, bo obrazisz złym uczynkiem 

Pana Jezusa”. 

5

Gdy nie wiesz jak postąpić, zapytaj 

Mamusię lub Tatusia, albo zastanów się, 

co na Twoim miejscu by zrobił Pan Jezus, 

gdy miał tyle lat, co Ty teraz. Bo Pan 

Jezus też kiedyś był małym dzieckiem, 

też miał kiedyś 5 lat, też miał kiedyś 7 

lat. I dlatego bardzo dobrze rozumie 

każde dziecko. 

Pan Jezus, gdy był małym chłopcem 

miał kolegów, bawił się z nimi. Też kiedyś 

się bał. Też ktoś mu coś zabrał, ktoś 

MMajestatecznie piękna 

i urokliwa stolica hiszpańskiej 

Katalonii nad Morzem 

Śródziemnym - BARCELONA! 

Drugie co do wielkości miasto Hiszpanii 

(po Madrycie) – ponad 3,5 mln 

mieszkańców w aglomeracji. Byłem 

w niej trzykrotnie i opowiem w skrócie, 

co mnie zauroczyło, co warto wiedzieć 

i dlaczego warto tam koniecznie 

pojechać. Zdjęcia pochodzą z podróży 

w 2002 roku. 

Miasto Gaudiego – fenomenalny 

architekt hiszpański, Antonio Gaudi, 

budował słynną katedrę SAGRADA 

FAMILIA (Świętej Rodziny), od 1882 

roku i mieszkając w niej ponad 12 ostatnich 

lat życia; po śmierci (potrącił go 

6 

Nasze wędrowanie Zbigniew Nowacki 

Barcelona, budynek mieszkalny wg projektu Antonio Gaudi’ego 

go niechcący uderzył. Pan Jezus zawsze 

przebacza i uczy Was, że też musicie 

zawsze przebaczać. Pan Jezus uczy, że 

gdy zrobicie coś złego, to musicie zawsze 

przeprosić. Pamiętajcie o tym. Gdy mówicie 

słowa „ poproszę, dziękuję, przepraszam”, 

to Pan Jezus się uśmiecha 

i Jego Serce się raduje. 

W taki właśnie sposób każde dziecko, 

i każdy dorosły, buduje swoje własne 

schody do Nieba. I tylko Pan Bóg wie 

Barcelona 

tramwaj...) w 1926 roku został w niej 

pochowany. Sama katedra nie ma sobie 

podobnych na świecie. Mimo, że nie 

jest skończona, można po niej chodzić, 

zwiedzać i podziwiać bez końca. Gaudi 

zbudował także wiele niesamowitych 

(oryginalnych) secesyjnych budynków 

– o formach nieregularnych, nieprostych, 

falistych! 

Park Güell – to także dzieło Gaudiego, 

na zlecenie przemysłowca Eusebio 

Güell. To miejsce jest 

rajem dla dzieci i dla 

dorosłych. W nim wypoczywa 

się, podziwiając 

piękne ławki, 

schody, fontanny, budynki 

– wszystkie 

o fantazyjnych formach 

i barwach, wykonane 

z różnokolorowych 

kamieni! 

W Barcelonie jest wiele 

pięknych parków, 

ogrodów np. Parc de 

la Ciutadella z licznymi 

stawami, piękną 

fontanną i ścieżkami. 

ramblas – szerokie, wielobarwne aleje 

(liczba mnoga - jest ich kilka o różnych 

nazwach, mimo iż tworzą jedną, 

długą arterię), prowadzące od Plaza de 

kto ma ile schodów. Wy tego nie wiecie. 

Dlatego, że nikt z Was nie wie, ile ma 

nazbieranych schodków, nie możecie 

ustawać w ich zbieraniu. Bo jak byście 

wiedzieli, że macie dużo, to na pewno 

by Wam się nie chciało dalej zbierać. 

I tak, swoim lenistwem zniszczylibyście 

sobie wszystko, co nazbieraliście. 

Pan Bóg patrzy na Was, przenika Wasze 

dusze i wie wszystko o każdym z Was. 

Pan Bóg jest dobry i jest miłością. 

Katedra Sagrada Familia 

Cataluňa do portu, do Puerta de la Paz; 

w pobliżu zacumowany jest statek Kolumba 

– Carabela Sta. Maria. Spacerować 

po Ramblas to także przeżycie! Ale, 

uwaga! Mnóstwo złodziei! Pieszych i na 

motorach! Wyrywają bez pardonu kobietom 

torebki, tnąc pasek nożem. 

W grupie znajomych zdarzyło się to 

właśnie: znajomy pobiegł za złodziejem, 

ale dobrze, że go nie dogonił, bo mógł 

dostać nożem. 


Park Güell, finezyjna fontanna 

Wzgórze Montjuic – górujące nad 

Barceloną (173 m ppm), gdzie chodzi 

się lub jeździ na rowerze po zalesionych 

zboczach. Są tam liczne restauracje, 

gdzie można dobrze zjeść, a widok na 

Barcelonę jest niesamowity. Znajduje 

się na nim m.in. forteca, stadion i swoisty 

skansen – tzw. Hiszpańska Wioska 

z domami w stylu wszystkich regionów 

Ramblas – aleje spacerowe i handlowe 

w centrum Barcelony 


Hiszpanii. Na Montjuic można dojechać 

także kolejką linową! Niezwykle 

atrakcyjna przejażdżka! 

Olimpiada - XXV Letnie Igrzyska 

odbyły się w Barcelonie w 1992 roku. 

Polscy zawodnicy zdobyli 19 medali, 

w tym 3 złote (pięciobój nowoczesny 

i judo) i 7 srebrnych (m.in. w piłce 

nożnej). Podczas konferencji międzynarodowej 

w 2002 roku mieszkałem 

w jednym z hoteli w dawnej wiosce 

olimpijskiej (nie jest do dzisiaj w pełni 

wykorzystana). 

Paella i flamenco – kuchnia katalońska 

jest wyśmienita! Gdy już spróbuje 

się homara (to taki duży skorupiak, 

bardzo drogi), wówczas można zamówić 

paellę: potrawa z ryżu, różnych 

mięs (drób, królik) lub owoców morza 

oraz dużej ilości warzyw. Podaje się ją 

na dużej patelni – nas było 10 osób do 

jednej olbrzymiej patelni, z której nabierało 

się na talerze. Do tego dobre 

hiszpańskie wino np. Rioja lub Sangria 

(hiszpański napój alkoholowy na bazie 

wina z owocami, soków owocowych 

i wzmacniaczy smakowych). W restauracji 

grali muzykanci i tancerka tańczyła 

Park Güell, dom wg projektu Antonio Gaudi’ego 

w czerwonej sukni flamenco. Cóż więcej 

nam było wtedy potrzeba! 

Zachód słońca – jednego dnia oglądać 

dwa razy zachód słońca – nie zdarza 

się to często. 

Mnie się przytrafiło w Barcelonie! Zanim 

wsiadłem do samolotu, przeżyłem 

piękny zachód słońca na lotnisku. Kiedy 

samolot wzbił się na wysokość 

10 km, słońce jeszcze świeciło i za chwilę 

był drugi jego zachód! 

Do Barcelony jechałem: pierwszy raz 

– samolotem (2,5 godziny lotu), drugi 

raz – pociągiem z Warszawy przez 

Berlin, Kolonię i Paryż (tam nocowałem) 

i następnego dnia do Montpelier 

(szybkim pociągiem TGV – ponad 

1000 km pokonuje w 4 godziny!), a 

stamtąd także w 4 godziny do Barcelony 

przez górskie pasmo Pirenejów; 

trzeci raz – samochodem przez Słowację, 

Austrię, Szwajcarię, Francję (z 

3 noclegami, zwiedzając po drodze 

wiele ciekawych miejsc). 

Czy ktoś z Państwa zapragnął już pojechać 

do Barcelony? 

7

K 

atowane, odbierane rodzicom, 

umierały z wycieńczenia w 

bydlęcych wagonach, bez pomocy, 

bez kromki chleba, bez wody, 

bez matczynego przytulenia… 

Lusia Ogińska, wychowywana na 

Zamojszczyźnie, oddaje tym filmem 

najwyższy hołd Dzieciom Zamojszczyzny. 

Prawda historyczna ukazana w filmie 

oraz wypowiedzi świadków tych 

tragedii przeplatane są poezją najwyższej 

wartości patriotyczno-moralnej! 

Autorka tego filmu kroczy po 

zakrwawionych śladach tych dzieci, 

ich cierpieniach, ich wylanych łzach. 

A raczej po morzu krwi i morzu łez. 

Ale kroczy tak, by śladów nie zadeptać. 

Tylko przed każdym uklęknąć, 

8 

Recenzje Małgorzata Remus 

„Pieśń o wypędzonych” 

Gorąco polecam film historyczno-poetycki wybitnej, polskiej poetki, malarki, patriotki 

Lusi Ogińskiej pt. „Pieśń o wypędzonych”. W filmie przedstawiona jest historyczna prawda 

o pacyfikacji Zamojszczyzny przez Niemców, w czasie II wojny światowej, 

w latach 1942-43. Ofiarą bestialskich mordów, tortur, masowych wysiedleń 

były także dziesiątki tysięcy małych dzieci. 

przed każdym się pokłonić. I jakby 

ucałować ziemię, po której kroczyły 

i swą niewinną krew wylały. 

Pusta kołyska, pokazana w jednej 

ze scen, mówi wiele. Autorka, poprzez 

swoją piękną poezję, jakby 

chciała utulić te tysiące dzieci do snu. 

By choć na chwilę zapomniały… 

choć na chwilę przestały płakać 

i wołać o pomoc… 

„Słowa te będą pieśnią, kołysanką 

polską. Śpiewać jej nie pozwolą 

judaszowe sługi! 

Trupy krzyczeć nie mogą, 

za to milczą głośno, by się nie 

powtórzyła historia raz drugi” 

mówi poetka. 

Po obejrzeniu tego filmu w czasie 

prapremiery i wypowiedzi autorki po 

jego emisji, widzę z jak wielkiej potrzeby 

duszy autorka go zrealizowała. Jakby 

te mordowane dzieci wciąż wołały 

w jej sercu, prosząc o sprawiedliwość 

i pamięć. O rozliczenie?! Może o pochówek, 

którego nie miały…?! A może 

wołają do nas wszystkich, Polaków, 

o tym, że nie wyciągamy wniosków 

z ich rozlanej krwi? Może chcą nas 

przed czymś ostrzec?! 

„Pieśń o wypędzonych” jest rachunkiem 

sumienia! Jest wołaniem! Ta poezja 

krzyczy o prawdę o morderstwach 

narodu niemieckiego na Polakach, 

o wypędzeniach, o bólu i krzywdach, 

które nasz naród przeszedł. Krzyczy, 

bo krzyczeć musi! Krzyczy, bo my śpi- 

my i zapominamy. Państwo, które zapomina 

o swojej historii, umiera. 

Czy chcemy na to pozwolić? 

Film też porusza ważną kwestię niesłusznych 

roszczeń niemieckiego 

Związku Wypędzonych i jego przywódczyni 

Eriki Steinbach wobec naszego 

narodu. Czyżby Dzieci Zamojszczyzny, 

wołały do nas dziś właśnie 

dlatego?...Czy potrzeba kolejnych polskich 

ofiar by Polacy się obudzili? By 

wreszcie zaczęli się bronić! Czy po wypędzeniach 

Polaków z Zamojszczyżny 

(1942-43) ma przyjść wypędzenie Polaków 

z Pomorza i Śląska (po 2000 

roku)? 

Film zawiera też rozmowy z europosłem 

Januszem Wojciechowskim 

i posłanką Dorotą Arciszewską na temat 

stosunków polsko-niemieckiech 

i roszczeń niemieckiego Związku Wypędzonych. 

W jakim kierunku idzie 

polityka partii rządzących naszym krajem 

nietrudno zgadnąć… 

Ostatnia scena filmu to przejmująca 

przemowa Autorki do pustych ław sejmowych. 

Padają słowa: 

„Pamiętajcie wodzowie, że przyszłość 

jest sądem! Przed nim dziś was 

ostrzega bezdomny poeta! Na kresach 

wycinano polskie kwiaty polne, 

W tej wojnie nie ginęły tylko dzieci 

z getta!” 

„Pieśń o wypędzonych” to wielkie 

polskie dzieło, które dotyka wielu ważnych 

spraw naszego umęczonego przez 

wiele wojen narodu. 

Do obejrzenia tego dzieła gorąco 

namawiam! 


Dla młodych i poszukujących Małgorzata Soja 

Camino - Droga dla każdego czyli Szlak Świętego Jakuba 

W Średniowieczu, Santiago de Compostella i Szlak Świętego Jakuba były trzecim co do ważności 

ośrodkiem pielgrzymkowym dla chrześcijan. Od ponad dwudziestu lat obserwuje się odrodzenie 

popularności Szlaku św. Jakuba. Często przypominane są słowa Goethego, iż „Drogi św. Jakuba” 

ukształtowały Europę. 

W 

1987 roku Rada Europy 

uznała Drogę św. Jakuba za 

pierwszy kulturowy szlak 

Europy, a w 1993 roku jej hiszpańska 

część została wpisana na listę Światowego 

Dziedzictwa Kultury UNESCO. Jakubowe 

szlaki zaczęto reaktywować we Francji, 

Szwajcarii, Niemczech, również w Polsce 

odtwarza się drogi, którymi niegdyś pielgrzymowano 

do grobu Św. Jakuba Starszego, 

w hiszpańskim Santiago de Compostella... 

Przejście szlakiem św. Jakuba 

zaczęło być w dobrym tonie, nawet bez 

silnej motywacji religijnej. Wśród katolickiej 

młodzieży Francji czy Szwajcarii 

coraz częściej na wakacyjym szlaku znajduje 

się Santiago de Compostella... 

Zgodnie z tradycją, na szlak należałoby 

wyruszyć najlepiej...z własnego domu. Wielu 

rozpoczyna „Drogę”- Camino po północnej 

stronie Pirenejów w Saint Jean Piedde-Port, 

lub w hiszpańskim wąwozie 

Roncesvalles, skąd do Santiago jest...765 km. 

Dostajemy Paszport Pielgrzyma, do którego 

stemple zdobywamy po drodze. Aby 

otrzymać dyplom za przebycie szlaku, należy 

pokonać min. 100 km pieszo lub 200 

km konno lub rowerem. Na szlaku pielgrzymi 

pozdrawiają się zawołaniem: „Buen 

Camino!”. Symbolem pielgrzymowania do 

grobu św. Jakuba jest muszla - najczęściej, 


obok żółtych strzałek, spotykany znak. 

Pomiędzy XII a XIV wiekiem chrześcijańską 

Europę pokryła gęsta sieć szlaków 

pielgrzymkowych. Tysiące osób chciało dotrzeć 

i doznać łask u grobu św. Jakuba Apostoła. 

Wielu chciało dotrzeć... na koniec 

świata, gdyż sądzono, że za wybrzeżem 

Atlantyku, leżącym kilkadziesiat kilometrów 

zaledwie od Santiago, nic już nie ma... 

Święty Jakub Apostoł, syn rybaka Zebedeusza 

i Salome oraz rodzony brat św. Jana 

Ewangelisty (znany jako Jakub Większy lub 

Starszy, by odróżnić go od drugiego Apostoła 

o tym samym imieniu), ok. roku 44 

na rozkaz Heroda Agryppy, wnuka Heroda 

Wielkiego, został ścięty mieczem. Święty 

Jakub, trudniący się także rybołówstwem, 

udając się z dobrą nowiną do Hiszpanii, 

przyniósł jej chrzest, którego symbolem jest 

muszla. Stąd muszla jest wszechobecna na 

jakubowych szlakach, na kapeluszach pielgrzymów, 

na ich bagażach. 

W roku 813 pustelnik Pelayo ujrzał snop 

gwiazd spadających na wzgórze. Biskup 

Teodomir w marmurowym sarkofagu odkrytym 

na wzgórzu zidentyfikował szczątki 

św. Jakuba, które przez jego wiernych 

uczniów miały być sprowadzone z Ziemi 

Świętej do hiszpańskiej Galicji. Nad grobem 

najpierw wybudowano kaplicę, a potem 

wspaniałą gotycką katedrę. Pielgrzymi 

współcześni poddają się rytuałowi: dotykamy 

więc bogato rzeźbionego głównego filaru, 

przedstawiającego drzewo Jessego. 

Dobrze jest wejść przez Drzwi Święte, by 

dać świadectwo, że pragniemy otrzymać 

przebaczenie za grzechy...Należy przejść za 

ołtarz i objąć obecną tam figurę św. Jakuba. 

Nawiedzenie grobu Apostoła z jego relikwiami 

łączy się z prośbą o jego opiekę 

i wyjednanie łask. Atrybutami pątników 

bywają sakwa i kostur, często podczas mszy 

pielgrzymkowych kapłan święci muszle, 

kije i tykwy pielgrzymie... 

Król Hiszpanii, Alfons II powiadomił 

o odkryciu grobu Jakuba Apostoła cesarza 

Karola Wielkiego a także papieża Leona III. 

Oprócz Karola Wielkiego, do grobu Apostoła 

pielgrzymowali: św. Franciszek z Asyżu, 

św. Brygida Szwedzka, św. Elżbieta Portugalska, 

papież Jan XXIII, Jan Paweł II, Benedykt 

XVI. Wiek XII i XIII, a także pierwsza połowa 

XIV wieku, to trwający ponad 200 lat 

okres największej sławy szlaku. Dzięki pielgrzymkom 

osady położone w obrębie chrześcijańskich 

królestw na północy Półwyspu 

mogły zetknąć się z nowinkami artystycznymi, 

architektonicznymi, filozoficznymi 

i religijnymi, przez co szlak został uznany za 

miejsce spotkania kultur. Szlak św. Jakuba 

jest fundamentem średniowiecznej Europy. 

Szlak przyczynił się również do rozwoju znaczących 

budowli architektury romańskiej. 

W drugiej połowie XIV wieku pielgrzymka 

do Santiago de Compostella zaczęła tracić 

na znaczeniu, przede wszystkim w związku 

z wielką schizmą zachodnią, która spowodowała 

podział chrześcijaństwa. Szlak Świętego 

Jakuba powoli popadał w zapomnienie 

aż do roku 1993, który obchodzony był jako 

Święty Rok Jakubowy. Została przeprowadzona 

wielka kampania, aby na nowo rozbudzić 

zainteresowanie szlakiem. 

W 1989 roku w Santiago de Compostella 

odbyły się Światowe Dni Młodzieży i od 

tamtego czasu Santiago jest też wezwaniem 

dla młodych całego świata. 

9

10 

Aktualności z życia parafii Zbigniew Nowacki 

W maju wydarza się wiele radosnych uroczystości: odbywają się nabożeństwa majowe ku 

czci Matki Bożej oraz dzieci przystępują do I Komunii Świętej, przyjmując do swych serc po 

raz pierwszy Pana Jezusa. W tym roku przeżywaliśmy ponadto Mszę św. prymicyjną naszego 

parafianina, o. Pawła Szlachety OMI, 10. rocznicę kanonizacji św. Urszuli Ledóchowskiej ze 

Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego oraz uroczystość Bożego Ciała 

z Mszą św. prymicyjną ks. Krzysztofa Łuniewskiego. 

P rzygotowania 

dzieci do przyjęcia 

dwóch sakramentów: pokuty 

i Eucharystii trwały 2 lata. 

I Komunia św. w kościele św. Jadwigi Śląskiej 

W naszej parafii w maju przystąpiło 

do I Komunii 161 dzieci z klas II szkół 

podstawowych w kilku terminach, począwszy 

od soboty 4 maja. Dzieci 

w szkołach, na lekcjach religii, były 

przygotowywane przez katechetę, a raz 

w miesiącu ich rodzice: o rozumieniu 

przykazań Bożych, warunków sakramentu 

pokuty, spowiedzi, zagrożeń 

w życiu dziecka i samego świętowania 

z Jezusem w dniu I Komunii św. 

Biały Tydzień po I Komunii św. 

Spotkania z rodzicami prowadzili 

ks. Marcin Falkowski, s. Anna Kosińska, 

s. Urszula Maciejewska i p. Barbara 

Kępka. Bezpośrednio po I Komunii św. 

dzieci wraz z rodzicami uczestniczą 

codziennie w Mszy św. w ramach tzw. 

Białego Tygodnia. Dzieci otrzymały 

wcześniej różańce, medaliki oraz 

książeczki do nabożeństwa, a podczas 

Komunii św. - pamiątkowe ikony 

z Trójcą Święta Rublowa. Dzieci z trzech 

klas SP nr 2 pojechały z ks. Marcinem 

i s. Anną na pielgrzymkę do Świątyni 

Opatrzności Bożej w Warszawie. 

Msza św. rocznicowa w kaplicy ss. 

Urszulanek – burmistrz Jerzy Wysocki, 

przewodnicząca Rady Maria Sobczak 

wręczają s. Mirosławie Osuch 

obraz Włodzimierza Starościaka 

przedstawiający willę „Matulinek” 

Uroczystości 10. rocznicy kanonizacji 

św. Urszuli Ledóchowskiej rozpoczęły 

się w sobotę, 25 maja w kaplicy siedziby 

Sióstr Urszulanek Serca Jezusa 

Konającego (willi „Matulinek”) uroczystą 

Mszą św. z udziałem ks. Proboszcza 

Stanisław Golby, ks. kapelana 

Marka Gulbinowicza (pallotyna) oraz 

ks. dr Jana Wróblewskiego (werbisty), 

który wygłosił homilię. 

Obecni byli burmistrz Jerzy Wysocki 

oraz przewodnicząca Rady Miasta 

Maria Sobczak. 

Dzieci z przedszkola urszulańskiego 

podczas Mszy św. 

Przełożona, s. Mirosława Osuch, 

przywitała uczestników uroczystości, 

wśród których były także: Monika Maciuszek 

i Katarzyna Klonowska z Redakcji 

„Jadwiżanki” z rodzinami. 

Nasz parafianin, o. Paweł Szlacheta 

OMI (oblat) przyjął święcenia wieczyste 

prezbiteratu w Zgromadzeniu 

Misjonarzy Oblatów 21 maja w Wyższym 

Seminarium Duchownym 

w Obrze, a w naszym kościele odprawił 

Mszę św. prymicyjną 26 maja. 

ks. Paweł Szlacheta podczas Mszy św. 

primicyjnej w kościele św. Jadwigi Śląskiej 

w Milanówku 26 maja 2013 


Uroczystość Bożego Ciała 

w czwartek, 30 maja rozpoczęła Msza 

św. w naszym Kościele, celebrowana 

przez prymicjanta, ks. Krzysztofa Łuniewskiego, 

a po niej nastąpiła tradycyjna 

procesja do 4 ołtarzy ulicami 

Ks. neoprezbiter Krzysztof Łuniewski, 

wikariusz w parafii św. Jana Kantego 

w Warszawie, dekanat żoliborski! 

Milanówka. Najświętszy Sakrament 

w monstrancji pod baldachimem nieśli 

kapłani naszej parafii: ks. Proboszcz 

Stanisław Golba, ks. Zbigniew Szysz, 

ks. Marcin Falkowski oraz prymicjant, 

ks. neoprezbiter Krzysztof Łuniewski. 

W procesji niesione były święte obrazy 

na feretronach i sztandary, a bielanki 

sypały przed Najświętszym Sakramentem 

drobne kwiatuszki. Jak co roku, parafianie 

przybyli tłumnie, aby „dać się 

znaleźć Jezusowi, który szuka w tym dniu 

każdego z nas”, jak powiedział jeden z kapłanów 

podczas homilii. 

Ks. Krzysztof Łuniewski przyjął 

święcenia kapłańskie w Archikatedrze 

Warszawskiej 25 maja, a sprawując 


Mszę św. z procesją udzielił na zakończenie 

błogosławieństwa prymicyjnego 

kapłanom, osobom zakonnym, służbie 

liturgicznej, swoim rodzicom oraz 

wszystkim wiernym. 

Bielanki sypią kwiaty przed Najświętszym Sakramentem Procesja Bożego Ciała 

11

12 

Ruchy antyaborcyjne Barbara Niewiadomska 

Na kongres przyjechali obrońcy 

życia z różnych krajów 

i kontynentów. Na tydzień 

zanurzyłam się w światłość, gdyż 

każdy obrońca życia nosi w sobie 

mały płomyczek Bożego światła, który 

świeci w ciemności dzisiejszej cywilizacji 

śmierci. 

A na kongres zjechało się tych małych 

płomyczków ok. 400 – więc było 

nam przez chwilę jasno, jaśniej niż 

zazwyczaj, zwłaszcza że przyświecała 

nam codzienna Msza św. – koncelebrowana 

każdorazowo przez wielu 

księży, w tym także biskupów i arcybiskupów. 

Towarzyszyła nam także 

figurka Matki Bożej Fatimskiej z Austrii 

i obraz Jezusa Miłosiernego 

z Polski. 

Kongres miał dwa główne założenia: 

a) modlitwa przebłagalna za grzechy 

aborcji i inne grzechy cywilizacji 

śmierci oraz b) wykłady na tematy 

aborcji, zespołu poaborcyjnego, antykoncepcji, 

eutanazji i innych zagadnień 

cywilizacji śmierci. Omawiane 

były także sposoby przeciwdziałania 

temu złu oraz podstawy teologiczne 

ochrony życia od poczęcia do naturalnej 

śmierci. 

Z Polski zaproszono dwoje wykładowców: 

dr Wandę Półtawską, która 

mówiła o nauczaniu Jana Pawła II, 

oraz inż. Antoniego Ziębę, który 

przedstawił polską drogę do ustawy 

chroniącej życie. W Europie są tylko 

3 państwa, które mają ustawę chroniącą 

życie: Irlandia, Malta i Polska. 

Wszędzie indziej w Europie można 

dokonywać aborcji na życzenie (w Austrii 

do 12 tyg. ciąży włącznie, w innych 

państwach nawet dłużej). Kon- 

A światłość w ciemności świeci 

W dniach 5-10 października 2010 r. w Rzymie odbył się V Światowy Kongres Modlitewny 

Dla Życia. Dane mi było w nim uczestniczyć od strony głównego organizatora, 

HLI Austria (Human Life International), a moimi wrażeniami pragnę podzielić się 

z Czytelnikami „Jadwiżanki”. 

gresowi towarzyszyła codziennie 

wystawa z Polski o Stanisławie Leszczyńskiej, 

bohaterskiej położnej, wielkiej 

obrończyni życia, a dziś służebnicy 

Bożej, która spędziła dwa lata 

swego życia w obozie koncentracyjnym 

Auschwitz-Birkenau. Wystawę 

przywiozła z Warszawy jej krewna, 

p. Maria Stachurska, z którą dwie telewizje 

austriackie obecne na kongresie 

– Gloria TV i K-TV przeprowadziły 

wywiad. Można go obejrzeć na 

stronie Gloria TV (www.gloria. 

tv/?media=108890) z tłumaczeniem 

na język polski. Na kongres przybył 

także ks. Łukasz Dutkiewicz, który 

ogłosił, że w Łodzi – niedaleko domu, 

w którym mieszkała służebnica Boża 

Stanisława Leszczyńska – powstaje 

Sanktuarium Świętości Życia. Jest to 

miejsce, w którym odbywa się nieustanna 

adoracja dziękczynna, błagalna 

i przebłagalna w intencji życia. Zainteresowanych 

bliżej tym tematem 

odsyłam na stronę sanktuarium: 

www.sanktuariumswietoscizycia.pl 

Wszystkie wykłady były nagrywane 

kamerą video i można je obejrzeć 

lub przynajmniej wysłuchać na stronie 

internetowej HLI Austria: 

www.pro-life-congress.com 

Można tam też posłuchać wykładów 

z kongresów z poprzednich lat. Również 

Gloria TV udostępnia nagrania video 

z kongresu w Rzymie na stronie: 

www.gloria.tv/?album=1399 

Mimo sympatycznej atmosfery kongresu, 

o którą zadbał szef HLI Austria, 

Dietmar Fischer, fakty przedstawiane 

Autorka, Barbara Niewiadomska (z lewej) 

oraz Maria Stachurska 

na Kongresie w Rzymie 2010 

na wykładach kładły ponury cień 

smutku i grozy na uczestnikach kongresu. 

Tak jak włosy i buty więźniów 

obozu koncentracyjnego Auschwitz- 

Birkenau, które dziś można obejrzeć 

w muzeum, tak utkwiły mi w pamięci 

liczby; liczby, które przedstawił ginekolog 

ze Szwajcarii, dr Rudolf Ehmann. 

Powiedział on, że co roku na 

całym świecie na skutek aborcji giną 

42 miliony ludzi. W porównaniu, cała 

II wojna światowa, która trwała 6 lat, 

pochłonęła 55 milionów ofiar na całym 

świecie. Jeśli dołączyć do tych 

danych statystycznych zapłodnienie 

pozaustrojowe (in vitro), pigułkę 

wczesnoporonną lub też samą pigułkę 

antykoncepcyjną, która ma również 

działanie poronne, nie doliczymy się 

rocznych ofiar aborcji. Mamy więc 

do czynienia z katastrofą globalną, 

której jeszcze nie widać gołym okiem. 


Trwa krwawa i bezwzględna wojna 

przeciwko ludzkości. Trafia ona nie 

tylko w najbardziej niewinnych – nienarodzonych, 

ale także w ich rodziny 

i całe społeczeństwa. Zmienia się bieg 

historii, gdyż zabijamy ludzi, których 

Bóg powołał do życia. Łona milionów 

matek to miejsce śmierci w wyniku 

zabójstwa, a szpitalne wysypiska śmieci 

to zbiorowe mogiły wyrzuconych 

ciałek, bez pochówku, bez krzyża, bez 

modlitwy, bez pamięci. W krajach, 

gdzie można dokonywać aborcji do 

końca ciąży, szerzy się handel organami 

abortowanych dzieci, które są używane 

do różnych celów, np. do transplantacji, 

szczepionek, kosmetyków 

odmładzających i innych. Serca milionów 

rodziców uwikłanych w abor- 


cję są poranione. Serca milionów dzieci, 

które przeżyły selekcję swoich 

rodziców, są naznaczone syndromem 

ocaleńca (PASS – Post Abortion Surviver 

Syndrome). Cywilizacja śmierci 

jednym zabiera życie, a pozostałych 

kaleczy duchowo i psychicznie. 

Wszyscy jesteśmy powołani do bycia 

małym płomykiem, światełkiem, 

które zaświeci w ciemności. Będąc na 

kongresie, słuchając wykładów, obserwując 

zapał wielu uczestników do 

walki z aborcją, z zabijaniem, z kaleczeniem 

rodzin pomyślałam sobie, że 

Bóg szuka ludzi gotowych pójść za 

Nim, gotowych do modlitwy, do ofiary, 

do szerzenia informacji. Bóg szuka 

nowych obrońców życia, aby nas było 

jak najwięcej. „A światłość w ciemno- 

ści świeci” – niech hasło V Światowego 

Kongresu Modlitewnego Dla Życia 

zagości w naszych sercach. Każde 

światełko jest ważne, każda modlitwa 

potrzebna. Czy to będzie adopcja duchowa 

dziecka nienarodzonego, czy 

zamówione Msze św., uczestnictwo w 

modlitwie pod kliniką aborcyjną, różaniec 

dzieci nienarodzonych, czy 

jakakolwiek inna modlitwa, zobowiązanie, 

ofiara – niech każdy z nas wkroczy 

w szeregi obrońców życia. 

Pragnę zakończyć słowami modlitwy: 

„Dziękuję Ci Ojcze, że nas uzdolniłeś 

do uczestnictwa w dziele świętych 

w światłości, że uwolniłeś nas 

spod władzy ciemności i przeniosłeś 

do królestwa swego umiłowanego 

Syna” (Kol 1,12-13). Amen. 

Poradnia rodzinna Małgorzata Szpura, familiolog 

Dzieci są z nieba 

Żyjemy w dobie kryzysu wartości i autorytetów. Każdy z nas zastanawia się nad przyszłością 

młodego pokolenia. To, jakie ono będzie, zależy też od nas. Jesteśmy coraz lepiej 

wykształceni, przygotowani do pełnienia ról zawodowych i społecznych, ale coraz mniej 

przygotowani do pełnienia najważniejszej roli w życiu - rodzica i wychowawcy. 

Nikt nas nie uczy jak być dobrym mężem, żoną, rodzicem. 

Najczęściej wychowując swoje 

dzieci automatycznie robimy 

to, co kiedyś czynili nasi rodzice. 

Czasem postępujemy słusznie, 

czasem niesłusznie, a czasem wyraźnie 

źle. Popełniamy, jako rodzice, błędy 

nie z braku miłości do dzieci, lecz dlatego, 

że nie znamy lepszego sposobu 

postępowania. 

Tym, co jest najważniejsze w rodzicielstwie, 

jest miłość oraz czas i energia 

poświęcona dziecku. Chociaż miłość 

jest najważniejsza, sama nie wystarczy. 

Jeżeli rodzice nie zrozumieją potrzeb 

swych dzieci, nie będą w stanie 

dać im tego, czego współczesne dzieci 

oczekują i potrzebują. Mogą ofiarować 

miłość, lecz nie w taki sposób, 

który służyłby ich prawidłowemu rozwojowi. 

Pragną spędzać więcej czasu 

z rodziną, ale nie wiedzą jak to robić, 

próbują rozmawiać z dziećmi, ale dzieci 

zamykają się w sobie i nie mówią. 

W bezsilności krzyczą, wymierzają 

kary, bo nie znają innych 

metod wychowawczych. 

Aby porzucić stare, nieskuteczne 

metody wychowania 

oparte na strachu, trzeba najpierw 

wypracować nowe. Uda 

się nawiązać rozmowę, lecz najpierw 

trzeba dowiedzieć się 

czego dzieci potrzebują, nauczyć 

się słuchać, by dzieci zaczęły 

rozmawiać, dawać coraz 

większą swobodę, jednocześnie 

wyznaczając wyraźne granice. 

Dzieci słuchają rodziców wtedy, 

kiedy rodzice nauczą się ich 

słuchać. 

Dzieci rodzą się niewinne i dobre 

- w tym sensie są z nieba, każde jest 

niepowtarzalne, jedyne. Przychodzą 

na świat z własnym 

13

przeznaczeniem. W rozwijającym się 

ciele, umyśle i sercu dziecka istnieje 

od początku doskonały wzorzec jego 

rozwoju. Dzieci nie potrzebują 

kształtowania i udoskonalania według 

„widzimisię” dorosłego, lecz 

jego pomocy we wzrastaniu. Dziecko 

rodzi się niewinne i dobre, ale 

oprócz tego przynosi ze sobą na 

świat własne, niepowtarzalne problemy. 

Zadaniem rodziców jest pomóc 

mu zmierzyć się z nimi. Każde 

dziecko ma swoje przeznaczenie. 

Przyjmowanie rzeczywistości taką, 

14 

Wasze Dzieci 

jaką jest, przynosi uspokojenie i pomaga 

rodzicom nie brać odpowiedzialności 

za każdy problem dziecka. 

Rodzice marnują zbyt wiele czasu 

zastanawiając się, gdzie popełnili 

błąd, zamiast przyjąć do wiadomo- 

Wasze dzieci nie są waszą własnością; 

są synami i córkami samej mocy życia. 

Jesteście ich rodzicami, ale nie stworzycielami. 

Mieszkają z wami, a mimo wszystko 

do Was nie należą: 

Możecie dać im swą miłość, lecz nie wasze idee 

ponieważ one mają swoje idee. 

Możecie dać dom ich ciałom, 

ale nie ich duszom, ponieważ ich dusze 

mieszkają w domu przyszłości, 

którego wy nie możecie odwiedzać 

nawet w waszych snach. 

Możecie wysilać się, by dotrzymać im kroku, 

ale nie żądać, by byli podobni do Was, 

ponieważ Życie się nie cofa, 

ani nie może zatrzymać się na dniu wczorajszym. 

Wy jesteście jak łuk, z którego wasze dzieci, 

jak żywe strzały, zostały wyrzucone naprzód; 

Strzelec mierzy do celu na szlaku nieskończoności 

i trzyma cięciwę napiętą całą swą mocą, 

żeby strzały mogły poszybować szybko i daleko. 

Poddajcie się z radością rękom Strzelca, 

ponieważ on kocha równą miarą i strzały, 

które szybują, 

i łuk, który pozostaje niewzruszony. 

ści, że dzieci również mają swoje 

sprawy, wyzwania, kłopoty. Jedyne, 

co mogą zrobić, to zapewnić warunki 

do rozwoju, aby ich dzieci mogły 

się stać tym, kim powinny być. 

Zadaniem rodziców nie jest ochrona 

dzieci przed życiem, lecz pomoc 

udzielana im przy pokonywaniu trud- 

ności w czasie dorastania. Kiedy mama 

i tata rozwiązują za dzieci problemy, 

nie pozwalają im rozwijać wrodzonych 

zdolności i talentów. Rodzice 

mają udzielać dziecku koniecznej pomocy, 

by stawało się silniejsze i zdrowsze. 

Jeśli zbyt mu ułatwiają rozwiązywanie 

problemów, są nadopiekuńczy, 

wyręczają w ich obowiązkach, spełniają 

wszystkie zachcianki i nie potrafią 

powiedzieć NIE dziecku, pozbawiają 

je tego, czego potrzebuje 

do rozwoju. 

Wspieranie dziecka w rozwoju to: 

•Pozwolenie na bycie innym, które 

umożliwia odkrywanie niepowtarzalnych 

zdolności i zamierzeń; 

• Pozwolenie na popełnianie błędów, 

które daje możliwość naprawienia 

ich i uczenia się na nich; 

• Pozwolenie na wyrażanie negatywnych 

emocji (złości, gniewu, smutku, 

bezradności), które uczy dzieci 

rozpoznawania, nazywania i radzenia 

sobie z nimi; 

• Pozwolenie na to, by chcieć więcej (mieć 

pragnienia i marzenia), ale jednocześnie 

cieszyć się z tego, co się ma; 

• Pozwolenie na sprzeciw, które umożliwia 

dzieciom rozwój woli i określenie 

siebie (oraz zrozumienie, że ostateczne 

zdanie należy do rodziców). 

(na podstawie „Dzieci są z nieba” 

Johna Graya) 

Więcej na temat pięciu zasad pozytywnego 

wychowania w następnym 

numerze „Jadwiżanki”. 


O czym się nie wie! Barbara Niewiadomska 


Ocaleńcy 

Żyją wśród nas – nie lubią swojego życia, mają poczucie winy, że w ogóle żyją. Ich życie jest 

pełne niewykorzystanych sytuacji, talentów, okazji. Boją się życia i boją się śmierci, choć 

mają wrażenie, że akurat ona – śmierć – jest w ich życiu stale obecna. 

Dzieci? Obcych dzieci nie lubią, 

własnych raczej mieć nie 

chcą, a jeśli już je mają to – 

wstyd się przyznać – chcą się ich jak 

najszybciej pozbyć. Czasem śnią im 

się bezbronne niemowlęta, które tracą 

życie i bardzo krzyczą. Autorytetów 

nie akceptują, Bogu nie ufają, 

relacji intymnych raczej nie potrafią 

nawiązywać. 

Z entuzjazmem zaczynają studia, 

pracę, różne projekty, lecz szybko tracą 

zainteresowanie i przerywają je… 

tak jakby odtwarzali ponownie sytuację 

z dawnych dni, kiedy to jeszcze 

byli w łonie matki. Kim są ci ludzie? 

Czy to potwory? Nie – to ocaleńcy po 

aborcji, ci, o których się dziś jeszcze 

mało mówi, ale których jest już bardzo 

dużo na świecie. 

Niektórzy zakładają, że 

ocaleńcem po aborcji jest 

tylko takie dziecko, które 

przeżyło swoją własną 

aborcję. Nic bardziej 

mylnego. 

Owszem, takie 

przypadki też 

się zdarzają, 

lecz należą 

raczej do 

rzadkości. Zdecydowana większość 

ocaleńców to ci, którzy przeżyli selekcję 

własnych rodziców: „Ty możesz 

żyć, ale twój braciszek nie.” – „Uf! 

Mogę żyć! Ale zaraz, dlaczego właściwie? 

Czy dlatego, że jestem zdrowy? 

A co by było, gdybym był chory? A 

może dlatego, że rodzice akurat teraz 

mają pieniądze? Bo przecież nie mam 

podstawowego prawa do życia, skoro 

rodzice decydują, którego z nas zostawią 

przy życiu… A poza tym, dlaczego 

mój braciszek nie mógł żyć? Czy 

mogę mu to jakoś wynagrodzić?” Gdybyśmy 

mogli wsłuchać się w umysły i 

serca ocaleńców, usłyszelibyśmy te i 

inne zdania, i zrozumielibyśmy ich 

głębokie zranienia, które odzwierciedlają 

się w wymienionych 

na wstępie zaburzeniachemocjonalno-poznawczych. 

Do 

ocaleńców 

n a l e ż ą 

również 

ci, któ- 

rych rodzice rozważali dokonanie 

aborcji, ale zrezygnowali z niej lub nie 

mogli jej dokonać. Również dzieci, 

które kiedyś usłyszały od rodzica zdanie 

„szkoda, że wtedy nie poszłam z 

tobą na aborcję” stają się ocaleńcami. 

Wszędzie tam, gdzie wypowiadane są 

słowa śmierci nad dzieckiem, mamy 

do czynienia z ocaleńcem. 

Do grupy posługującej wokół ojca 

Bruno Meusburgera we Wiedniu, przy 

parafii Maria vom Siege (Matki Bożej 

Zwycięskiej) trafia dużo ocaleńców. 

Ten niezwykły ksiądz oferuje bowiem 

raz w miesiącu modlitwy pojednania 

po aborcji. Przychodzą matki, które 

straciły dziecko w wyniku aborcji, 

poronienia z powodu spirali, zapłodnienia 

pozaustrojowego i proszą o taką 

modlitwę. Równie często przychodzą 

ocaleńcy i pragną odbyć tą samą modlitwę 

w imieniu swojej matki, która 

z jakiegoś powodu nie chce lub nie 

może przyjść. Pragną uczynić coś dobrego 

dla swojego rodzeństwa i dla 

swojej rodziny. Dopytani o objawy 

zespołu ocaleńca, ze zdziwieniem 

przytakują, że mają niektóre lub 

większość z nich, ale że nigdy 

nie kojarzyli ich z aborcją. 

Przychodzą, by pomóc 

swojej rodzinie, a tak 

naprawdę sami po- 

15

trzebują pomocy. 

Ocaleńcy cierpią, ponieważ ich rodzice 

dopuścili się grzechu przeciw 

życiu i w ten sposób otworzyli wrota 

duchowi śmierci. Ten zły duch wszedł 

nie tylko do życia ich rodziców, ale też 

do życia ich samych. Jest on odpowiedzialny 

za objawy nie tylko syndromu 

ocaleńca, ale także i syndromu postaborcyjnego. 

Chcąc skutecznie pomóc 

ocaleńcowi, należy najpierw wstawienniczo 

zamknąć wrota grzechu 

rodziców i odprawić modlitwę o uwolnienie. 

Dopiero w następnej kolejności 

można przejść do modlitwy za nienarodzone 

dzieci oraz do modlitwy 

o uzdrowienie z ran postaborcyjnych 

powstałych na duszy ocaleńca. Wszystkie 

te modlitwy odprawiane są na 

spotkaniach o. Bruno. 

Modlitwa za utracone rodzeństwo 

działa uzdrawiająco na całą rodzinę, 

zwłaszcza zaś na tego, kto tę modlitwę 

odprawia. Polega ona w skrócie na 

tym, aby zawierzyć Bogu utraconą 

siostrę lub brata, przeprosić ją za 

grzech aborcji i samemu dokonać aktu 

przebaczenia: rodzicom, którzy dopuścili 

się aborcji, krewnym, którzy 

wspierali tą decyzję, lekarzowi, który 

dokonał zabieg, personelowi medycznemu, 

który towarzyszył aborcji, politykom, 

którzy wprowadzili ustawę 

aborcyjną i wreszcie społeczeństwu, 

16 

które milcząc przyzwala na aborcję. 

W ten sposób dokonuje się pojednania 

na poziomie rodziny i społeczeństwa. 

Prosi się również Boga o imię siostry 

lub brata – w 90% przypadków pojawiają 

się imiona. Pamiętam jedną 

młodą kobietę, która przyszła do nas 

z bardzo dramatycznym dręczeniem: 

co noc śniły jej się węże, które ją boleśnie 

kąsały po nogach. Te same sny 

w tych samych godzinach nocnych 

dręczyły również jej dzieci. Okazało 

się, że matka tej kobiety dokonała 9 

aborcji, a jej siostra dokonała 5 aborcji. 

Podczas modlitwy o uwolnienie 

o. Bruno poprosił Boga o imiona utraconych 

dzieci. Gdy on się jeszcze modlił, 

kobieta nagle chwyciła długopis 

i bez jakiejkolwiek przerwy zapisała 

najpierw 9 imion swojego rodzeństwa 

a potem 5 imion dzieci swojej siostry. 

Od tamtej modlitwy spała już o wiele 

spokojniej. 

W ramach modlitwy o uzdrowienie 

zranień ocaleńca z powodu odrzucenia 

i odebrania mu podstawowego 

prawa do życia stosujemy słowo Boże 

jako środek uzdrawiający. Słowo Boże 

ma moc uzdrowić na duchu, duszy 

i ciele – to jest nasza wiara chrześcijańska. 

Zatem, dla celów uzdrowienia 

z ran duszy ocaleńca dajemy ocaleńcowi 

„List od Boga”, który składa się 

z wersetów biblijnych ułożonych w for- 

mie takiej, jakby Bóg bezpośrednio 

przemawiał do ocaleńca. List od Boga 

pomaga ocaleńcowi przywrócić mu 

jego prawo do życia, jego radość z życia 

i jego miłość do życia. Wszystko 

to dał mu przecież Bóg, ale zostało mu 

to tak wcześnie zabrane. List pomaga 

też poznać ojcowską miłość Boga i odbudować 

zaufanie do Niego. Zadaniem 

ocaleńca jest czytać ten list raz dziennie 

przez około miesiąc. W ten sposób 

słowo Boże może wejść do zakamarków 

duszy i dokonać uzdrowienia. 

Tekst jest dostępny pod: 

http://www.szkola-brwinow.edu.pl/ 

download/List_od_Boga.pdf 

Drogą do uzdrowienia z ran aborcji 

jest doświadczenie miłości Ojca, zaufanie 

Mu i oddanie się pod Jego prowadzenie. 

Gdyż to On jest dawcą życia, 

to On chce, abyśmy mieli życie 

w obfitości i to On ma dla naszego 

życia wspaniały plan. Plan, w którym 

nie ma miejsca na cień śmierci, gdyż 

Bóg jest światłością i ciemność nie ma 

w Nim miejsca. Nasz Bóg jest Panem 

życia i przywraca życie tam, gdzie zostało 

ono zabrane. Wyzwaniem dla 

każdego ocaleńca jest przestać tylko 

istnieć lub przestać żyć dla utraconego 

rodzeństwa, lecz odważnie sięgnąć 

po dar życia i przynosić obfity owoc. 

Owoc swojego własnego życia. 

Modlitwa za dzieci nienarodzone Dorota Popowska 

Różaniec, który przyniosła Najświętsza Panna Maryja 

Historia tego różańca siega aż Stanów Zjednoczonych, jednego z jego stanów, Ohio, 

w którym pod względem wyznaniowym ludność podzielona jest na: 29% protestantów, 

26% ewangelików, 21% katolików, 17% bezwyznaniowa, prawosławie i islam, judaizm, 

Świadkowie Jehowy 4% a reszta to 3%. 

W 

iększość zamieszkująca 

ten stan pracuje w przemyśle, 

górnictwie oraz 

rolnictwie, region znany nie tylko 

z przemysłu lotniczego ale przede 

wszystkim jako kolebka aborcjoni- 

stów i wszystich ruchów aborcyjnych. 

Stamtąd wywodzi się najsłynniejszy 

ginekolog aborcjonista Bernard Nathanson, 

który nawrócił się później 

na katolicyzm, ale zanim to sie stało 

stworzył tysiące klinik aborycjnych 

w tym regionie i w całym USA i uruchomił 

machinę zabijania życia, 

przemysłu produkującego pigułki 

antykoncepcyjne, spirale i wszystkie 

inne środki poronne. 


To właśnie miejsce, kolebkę najgorszego 

zła, Najświętsza Panna Maryja wybrała 

na centrum walki z aborcją. Dokładnie 

naprzeciwko centrum siedziby 

aborcjonistów powstaje ekumeniczna 

wspólnota modlitewna prowadzona 

przez kapłanów i widząca osobę (Maureen 

Sweeney) i świeckich różnych 

narodowości. Dnia 7 października 

1997 r. w święto Różańca Świętego, 

Matka Boża przychodzi zapłakana 

i przed Nią unosi się przedziwny różaniec. 

Przychodzi do Maureen, matki 

i babci, wierzącej i praktykującej 

i mówi o darze niebios na te straszne 

czasy. Maryja cały czas płacze. 

Przytoczę słowa Matki Bożej 

przekazane Mareen Sweenley : 

„Tym różańcem, który tu widzisz, 

obdarowują was niebiosa jako bronią, 

które pokona zło aborcji. Niebiosa 

płaczą w obliczu skutków 

tego wielkiego grzechu. Historia 

narodów i przyszłość wszystkich 

ludzi zostały zmienione z powodu 

tego karygodnego postępowania 

przeciwko życiu, które jest wielkim 

darem Bożym”. 

Matka Najświętsza dodaje obietnice 

związane z tym różańcem, a 

mianowicie, że każde „Zdrowaś 

Mario” odmówione na tym różańcu 

ratuje jedno życie od aborcji. To jest 

szczególna łaska tego różańca. 

Różaniec składa się z koralików 

przypominających łzy Maryi, w których 

są zamknięte małe poczęte dzieci, 

bardzo maleńkie. Po każdej dziesiątce 

różańca jest krzyżyk koloru 

czerwonego symbolizujący krew dzieci 

zabitych w łonach matek. 

Mareen - widząca Matkę Bożą 

- przekazuje całą sprawę swemu spowiednikowi, 

on innym kapłanom 

w Nowym Yorku. W końcu przesłanie 

dociera do Jana Pawła II, który w obecności 

kapłana Maureen, arcybiskupa 

Ganaka (zm.2001r.) i jeszcze jednego 

kapłana mariologa z Uniwersytetu 

Nowym Yorku, błogosławi ten różaniec 

i dzieło, do którego Maureen została 

powołana. 


Całe objawienie różańca przyniosło 

Maureen straszliwe ataki prasy, mediów 

i walczących aborcjonistów. Jednak 

w regionie kwitnącego przemysłu 

aborcyjnego istnieje Maranatha Spring 

- ekumeniczna wspólnota (jak życzyła 

sobie Matka Boża, ponieważ zabi- 

jane są dzieci wszystkich narodów 

i wszystkich wyznań), jako małe źródło 

pocieszenia Jej Matczynego Zbolałego 

Serca. Nieżyjacy już amerykański 

kardynał John O’Connor, po 

powrocie z obozu zagłady w Dachau, 

powołał w 1991 r. zakon Sister of Life 

(Siostry za Życiem www.sisteroflife. 

org), których głównym zadaniem jest 

modlitwa w obronie życia poczętego 

i pomoc kobietom, które dokonały 

aborcji. Siostry stworzyły domy pomocy, 

jeden z nich, Villa Guadalupa, 

poświęcony jest ofiarom aborcji. Natomiast 

w Nowym Yorku, duchowni, 

po wielu atakach prasy i mediów i zamieszaniu 

medialnych, których ofiarą 

była widzącą Maureen, obradowali 

nad tym przesłaniem nieba. Ponieważ 

objawienie jest niezamknięte, objęto 

ten różaniec NIHIL OBSTAT. 

Matka Najświętsza powtarzała wiele 

razy Maureen: „tym różańcem pocieszysz 

moje zbolałe zasmucone 

Matczyne Serce”. 

Różaniec, którego historię krótko 

przedstawiłam poznałam kilka lat 

temu i przyniósł błogosławione 

skutki swojej modlitwy oraz 

uzdrowienia, a jedno z nich 

przytoczę. 

Latem 2010 roku byłam nad 

Bałtykiem podczas wakacji, 

miałam kilka różańców ze sobą. 

Podarowałam je mojej koleżance 

katechetce z Grzybowa. Kilka 

miesięcy później dowiedziałam 

się o jej koleżance z Kołobrzegu 

- maturalna przyjaciółka, po 

wycięciu jednego jajnika i niesprawnym 

drugim jajnikiem, 

lecząca się od lat, straciła zupełnie 

nadzieję na zajście w ciąże. 

Dostała różaniec od naszej 

wspólnej koleżanki katechetki, 

by na pocieszenie modlić się za 

inne dzieci. Nie wiedziała, że 

Maryją ją uzdrowi. 

Nie wiedziała kiedy zaszła w 

ciążę, stało się to nagle, a lekarz 

mówił przecież, że nigdy nie będzie 

mieć dzieci. Przy jej komplikacjach 

zajście w ciąże z medycznego 

punktu widzenia było 

niemożliwe. A jednak! W czerwcu 

2011 roku urodził się syn. Jej lekarz 

powiedział, wprost, że nic nie rozumiem. 

Jak to możliwe? A jednak! Dzisiaj 

chłopczyk ma dwa lata. Szczęśliwa 

matka powiedziała, że do końca życia 

dziękować będzie za ten różaniec. 

Bo medycznie była niepłodna, ale dla 

Boga nie ma rzeczy niemożliwych. 

Różaniec dzieci nienarodzonych 

jest darem Maryi na te czasy, by walczyć 

ze złem aborcji, ale nasza najlepsza 

Niebieska Matka widzi też problemy 

rodzin i małżonków i wspiera ich 

w ich potrzebach; zwłaszcza wtedy, 

gdy oni, modląc się w Jej intencjach o 

zaprzestanie aborcji, pocieszają Jej 

Serce; ona wynagradza im podwójnie, 

lecząc ich choroby. 

17

18 

Jedni drugich brzemiona noście 

Przygotowanie: 

Rabarbar myjemy, obieramy i kroimy 

na małe kawałki. Zasypujemy cukrem 

i zostawiamy na około pół godziny, 

aby puścił sok. Drożdże mieszamy z 

ciepłym mlekiem i łyżeczką cukru, 

czekamy aż „ruszą”. Do miski 

przesiewamy mąkę, dodajemy drożdże, 

cukier, jajko i sól. Wyrabiamy, pod 

koniec dodajemy stopione masło. 

Następnie przykrywamy ciasto 

ściereczką i pozostawiamy w ciepłym 

miejscu do wyrośnięcia. Zrobić 

kruszonkę: masło, cukier i mąkę 

rozetrzeć palcami tak, aby składniki 

się połączyły. Podrośnięte ciasto 

wyłożyć na blachę, na wierzch ułożyć 

odsączony z soku rabarbar i posypać 

kruszonką. Piec około 30 minut. 

Smacznego! 

Chrzty 

Antoni Gontarczyn 

Antoni Figielski 

Zuzanna Szajder 

Antoni Bujalski-Cieśla 

Maja Nowakowska 

Witold Gruszczyński 

Laura Bladosz 

Juliusz Bladosz 

Aniela Grzybowska 

Sakrament 

małżeństwa 

Piotr Tomasz 

Bladosz 

i 

Agata Mirska 

Nie samym chlebem... Monika Maciuszek 

Ciasto z rabarbarem 

Zmarli 

Irena Żebrowska 

Stefan Pacak 

Czesława Fałek 

Tadeusz Roszkowski 

Maria Bobowska 

Katarzyna Parkot 

Nareszcie nadeszła chwila, na którą długo w tym roku musieliśmy czekać, czyli sezon 

owocowo-warzywny. Aby wykorzystać go jak najlepiej, proponuję ciasto z rabarbarem. 

Przepis można dowolnie modyfikować i zmieniać owoce w zależności od upodobania. 

Wspaniale nadają się tu truskawki czy wiśnie. Warto spróbować podanej wersji i poczuć 

kwaskowy smak rabarbaru w połączeniu ze słodką kruszonką. 

Składniki: 

• 50 dag mąki 

• 5 dag drożdży 

• 8 dag cukru 

• 220 ml mleka 

• 1/2 łyżeczki soli 

• 8 dag stopionego 

masła 

• 1 jajko 

Na kruszonkę: 

5 dag cukru 

5 dag mąki 

5 dag masła 

lub margaryny 


Poziomo: 

1. Krakowskie zieleńce 

2. Przysposobienie dziecka 

3. Choroba zakaźna z wysypką 

4. ... de Janeiro – tam odbędą się najbliższe Światowe 

Dni Młodzieży 

5. Przecinana tuż po porodzie 

6. Pojazd niemowlęcia 

7. Metoda leczenia niepłodności, akceptowana przez 

Kościół Katolicki 

8. Imię pierwszej żony Jakuba 

9. Imię Morricone, włoskiego kompozytora muzyki 

filmowej 

10. Patron strażaków 

11. Północnoirlandzka organizacja zbrojna 

12. „przy …” – dawne określenie kobiety w ciąży 

13. Biblijna roślina 

14. Oranżeria, ogród zimowy 

15. Nazwisko poety, którego wesele opisał Wyspiański 


Pionowo: 

1. Utrata jeszcze nienarodzonego dziecka 

2. Przygrywa soliście 

3. Model, fason 

4. Świadome zabicie nienarodzonego dziecka 

5. Małe okno 

6. Skrót nazwy biura zajmującego się problemem 

korupcji 

7. Brytyjski archipelag 

8. Modlitwa do odmawiania na paciorkach 

9. Wiedza o uprawie roślin i hodowli zwierząt 

10. Słynna indyjska budowla w Agrze 

11. Wypełniona błonami płodowymi 

12. Pro … - określenie organizacji i ruchów działających 

na rzecz ochrony życia dzieci nienarodzonych 

13. Nie ma wad 

14. Miasto nad Ropą, nazywane „Małym Krakowem” 

15. Mityczny lotnik 

16. Kto ich nie myje ten ma kłopoty 

19

Dzieci nienarodzone - Parafia św. Jadwigi w Milanówku

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?