literatura

Modeli upravljanja promenama
5.4. OPŠTI MODELI UPRAVLJANJA
PROMENAMA
Opšti modeli upravljanja promenama predstavljaju one modele
koji se baziraju na primeni nekih opštih teorijskih postavki
menadţmenta i organizacije. Pri tome, akcenat je na ispitivanju i
identifikaciji uzroka promena, na voĎenju realizacije promena od strane
menadţera, savladavanje otpora promenama, kontrola realizovnih
promena i njihovih rezultata i dr.
U okviru toga, posebno je istraţeno rešavanje problema koji se
mogu javiti prilikom upravljanja i realizacije promena. Opšti model
rešavanja ovih problema sluţi za istraţivanje, dijagnostifikovanje i
primenu rešenja u upravljanju promena. Na slici 5.3. prikazan je ovaj
model, koji moţe da se koristi i za realizaciju odreĎenih organizacionih
promena i koji obuhvata sledeće faze:
prikupljanje potrebnih podataka (istraţivanje i utvrĎivanje
performansi organizacije),
analiziranje prikupljenih podataka (dijagnosticiranje uzroka,
vaţnosti i ciljeva promena),
identifikacija rešenja (definisanje potrebnih aktivnosti,
modifikovanje politike i strategije, uvoĎenje novih metoda i
tehnika),
planiranje delovanja (planiranje vremena i svih potrebnih resursa
za realizaciju promena i dodeljivanje budţeta), i
praćenje i kontrola realizacije planiranih aktivnosti.
U daljem tekstu su razmatrani najčešće primenjivani opšti modeli
upravljanja promenama.
Bekhard – Harisov model
Ovaj model upravljanja promenama predstavlja motivacioni
pristup koji polazi od toga da su zaposleni nezadovoljni postojećim
stanjem u organizaciji i shodno tome, razmatraju neko buduće stanje
koje ţele dostići. TakoĎe, ovde je vaţan i put koji obuhvata sve
neophodne aktivnosti koje se moraju realizovati da bi organizacija
dostigla ţeljeno buduće stanje. Ovaj proces promena se moţe prikazati
pomoću sledeće formule:
45