Download ePaper

revista Kuvendi kot

revista Kuvendi kot revista Kuvendi kot

from lajme.dervina.com More from this publisher

01.07.2013 Views

Page 2 and 3: KUVENDI KUVENDI NË BRENDËSI EDITO
Page 4 and 5: KUVENDI KUVENDI Revista Kuvendi në
Page 6 and 7: KUVENDI KUVENDI për të përmirës
Page 8 and 9: KUVENDI KUVENDI fqinje, që përfaq
Page 10 and 11: KUVENDI KUVENDI të vetvetes, nuk k
Page 12 and 13: KUVENDI KUVENDI edhe idesë së rua
Page 14 and 15: KUVENDI KUVENDI Pakoja Ahtisari pë
Page 16 and 17: KUVENDI KUVENDI shtet apo pjesë t
Page 18 and 19: KUVENDI KUVENDI Përdorimin dhe zhv
Page 20 and 21: KUVENDI KUVENDI nevojës do të ofr
Page 22 and 23: KUVENDI KUVENDI që me veprat dhe m
Page 24 and 25: KUVENDI KUVENDI pavarësisht nga p
Page 26 and 27: KUVENDI KUVENDI vjen përmes një k
Page 28 and 29: KUVENDI KUVENDI do të ishin provok
Page 30 and 31: KUVENDI KUVENDI Shteti dhe populli
Page 32: KUVENDI KUVENDI 32

KUVENDI

NË BRENDËSI

EDITORIAL

PSE DEL

“KUVENDI”…

....3

NGA MR.GAFURR ADILI

INTEGRIMI

NDËR-

SHQIPTAR,

PARAKUSHT

PËR

INTEGRIMET

E TJERA

....5

NGA PRO.DR.

HULUSI HAKO

PO SHTETI-

KOMB PER

SHQIPTARET?

....9

2

NGA R.MALEÇKA

PËRBRENDA-

RIPUSHTIMI

SERB NË

KOSOVË…

....13

NGA K. LAMA

REFLEKSIONE

MBI PAKON

AHTISARI

....15

NGA PROF.DR.

MEHDI HYSENI

BAROMETRI DIPLOMATIK

NUK JANË

FAJTORË

“KËNGËTARËT”

GREK, ...

....21

Botues:

Këshilli Organizativ i Kuvendit

Mbarëshqiptarë

Kryeredaktor:

Gafurr Adili

Redaktor:

Dëfrim Cani

Editoristët:

Prof.Dr. Hulusi Hako (Tiranë)

Sejdi Veseli (Prishtinë)

Shyhrete Gosalci (Prishtinë)

Besnik Hysa (Bujanoc)

Fadil Shyti (Suedi)

Mona Agrigoroaiei (Rumani)

Prof Dr. Mehdi Hyseni (SH.B.A.)

Shënim:

Materialet e dërguara nuk

kthehen.

Jeni të lutur që në të ardhmen

shkrimet të mos jenë më të gjatë

se tre faqe kompjuterike.

Redaksia

E-mail: revistakuvendi@yahoo.de

gafurradili@hotmail.com

Adresa:

Bulevardi “Zogu I”, Tirana Business Center

Tiranë-Albania

Tel.:+355 4 280733

EDITORIAL

PSE DEL “KUVENDI”…

Në sytë e lexuesit padyshim kjo është një pyetje,

brenda të cilës kërkohet të shpjegohet se pse

del një organ i ri i medias së shkruar, ndërsa brenda

nesh është një “betejë” e ndershme, për të arritur

komunikimin më të duhur me të gjithë ato që do

të mund ta kenë në dorë “Kuvendin”.

Duke gjykuar se një media e tillë për më shumë se

sa një lajmës i ditëve të mira dhe ditëve jo të mira,

është një odë, një sofër apo dhe një ngjarje tjetër,

që në gjuhën e sotme ju thuhet konferenca apo

mediume, ishte e natyrshme të gjenim një emër që

të kishte peshën e duhur për atë që do të bëjë, po

ashtu t’i afrohej sa të ishte e mundur konceptit të

shqiptarëve për të bërë dialogë të ndershëm dhe të

mençur me njëri-tjetrin.

E për të ardhur deri në këtë mendim, të pjekur

sipas konceptit tonë, nuk ishte asak e lehtë dhe

aspak momentale. Pra, duhet kohë. Na është

dashur të komunikojmë me njëri-tjetrin, të

gjykojmë me vlerat e sotme të komunikimit të

njerëzve sot, me të gjithë mjetet që janë të njohura,

na është dashur të dialogojmë me njerëz të nivelit

të ndryshëm kulturorë, aq më tepër me realitetin

tradicional, ku shqiptarët i kanë përcjellë kumtet

e tyre dhe ku kanë marrë vendime të rëndësishme.

Kemi konstatuar dhe jemi dijësuar se koha ecën

me një ngut të çuditshëm deri në mister. Njerëzit

kërkojnë të mbeten, d.m.th të lënë veten e tyre.

Kështu “vrapon” dhe historia e një kombi:- të lëjë

veten e vet në rrjedhën e kohës, e cila në vetvete

është një “krijesë” ku ngjarjet për të marrë

kryeradhën i “bëjnë bërryla” njëra-tjetrës.

Në të gjithë hapsirën historike, të ngarkuar me

konfliktin e njohur ndër-ballkanik, ku ai shqiptari

ka qenë më i ngarkuari, më vrastari dhe më i egër,

ne voja e parë për sqiptarët ka qenë marrdhënia

dhe marveshja mes njëri-tjetrin dhe me njëri-tjetrin.

Atyure iu është dashur të gjejnë një mjet, një formë

dhe një organizëm për të biseduar, për t’u marrë

vesht me njëri-tjetrin, për të mbetur në trojet e veta,

për të mbi-ekzistuar përballë perandorive vrasëse

dhe të keqes, të cilat ishin organizuar dhe

praktikonin mjetet, ushtri të sofistikuara,

shpenzonin të holla dhe pasuri të pafundme për t’i

zhdukur shqiptarët nga faqja e dheut.

Dhe mjeti më efikas, më i ndershëm, më real, ku

burëria dhe besa, sinqeriteti dhe aftësia,

largpamësia dhe fuqia dilnin në sheshin e burrave

ishin kuvendet shqiptare, të njohura që në kohën

e Skanderbëgut. Kuvendet kanë qenë ashtu si loget

e luftërave sepse ato janë mbledhur për luftërat.

Nuk ka patur dhe as mund të gjendet një debat më

i emancipuar, më i hapur dhe më i ndershëm se sa

kuvendi i burrave, në të cilën gjenin vetën fise të

fuqishme, krahina dhe bajraktarë të njohur, të cilët

kishin vënë në shërbim të trojeve pasurinë, ushtrinë

e tyre dhe aftësinë mendore.

Historia shqiptare në bën me dijë se të gjithë

luftërave shqiptare, jo vetëm në veri por dhe në

jugun e vendit ju ka prirë një kuvenmd, në të cilin

ëhstë menduar mirë për të luftuar, janë mbledhurr

të holla dhe armë, janë kërkuar aletaë, por është

tjerrë hollë dhe me menje të zgjuar diplomacia dhe

politika e kohës.

KUVENDI

Revista Kuvendi në këtë realitet kërkon të

absorbojë mendimet e vyera të të gjithë atyre që

duan t’i kontribuojnë realietit të Çështjes sonë

Kombëtare, për t’i bërë pjesë të dijes për të gjithë

shqiptarët. Ajo ka në marrdhënien e saj më të parë

sinqeritetin dhe atë që shpalosnin burrërisht

kuvendet e njohura shqiptare në të gjithë atë që ne

njohim. Mendojmë se ky është një qëndrim në kohë

dhe një mardhënie e duhur. Shqiptarët e kanë të

nevojshme për të marrë në konsideratë mendimin

e të gjithëve. “Kuvendi” synon ta realizojë këtë

llojë marrdhënie, të cilën ne konsiderojmë se është

e sinqertë dhe të tillë do ta bëjmë përmes kësaj

reviste.

“Kuvendi” del në kushtet e një kushtëzimi ekstrem

të kundërshtarëve historik dhe gjenetik të

shiptarëve, kur në tavolinat diplomatike është

hedhur një zgjidhje e cunguar dhe ndoshta e

pasinqertë, për të vendosur statuin e Kosovës, prej

nga do të marrë rrugë e gjithë çështja kombëtare

shqiptare.

“Kuvendi” del kur ne të gjithë kemi nevojë për

mendje të afta të kuptojnë se çdo të ndodhë pas

pesë vjetësh apo dekadash të tjera.

“Kuvendi” është reviste e Këshillit Organizativ të

Kuvendit Mbarëshqiptar, i krijuar për të organizuar

Kuvendin Mbarëshqiptar, nga i cili do të dalë edhe

Asmableja Kombëtare Shqiptare.

Pra, revista “Kuvendi” do të rrugëtojë deri në

Kuvendin Mbarëshqiptar, të cilin do të mbahet në

Lezhë, në Vlore, ose në Prizren. Për këtë do të

vendosim ne shqiptarët dhe askush tjetër. Ajo do

të ketë fatin dhe misionin e një luftëtari, nëpër

rrugët e vështira para të cilave ndodhemi.

Rrugë të mbarë deri në Kuvendin Mbarëshqiptar!

4

Mars-Prill 2007.

REDAKSIA.

NJOFTIM PËR

SHTYP I KËSHILLIT

ORGANIZATOR TË

KUVENDIT

MBARËSHQIPTAR

Sot, më 25 NËNTOR 2006, te Hotel TIRANA

INTERNATIONAL në Tiranë, u zhvillua dhe me sukses

të plotë përfundoi punimet Mbledhja Themeluese e Këshillit

Organizator të Kuvendit Mbarëshqiptar.

Fillimisht u konstitua Këshilli Organizator i Kuvendit

Mbarëshqiptar, në të cilin morrën pjesë 74 anëtarë,

përfaqësuesë të disa forcave politike dhe të tri konfesioneve

kryesore fetare shqiptare, si dhe të organizatave, shoqatave,

intelektualëve atdhetarë dhe veteranë të cështjes kombëtare

nga të gjitha hapsirat e Shqipërisë Natyrale dhe diaspora.

Këshilli Organizator zgjodhi edhe Kryesinë, 15 anetareshe,

te Këshillit Organizator të Kuvendit Mbarëshqiptar, me

kete perberje:

1. Kryetar, General KUDUSI LAMA nga Tirana,

2. Zv. Kryetar, Kolonel SEJDI VESELI nga Prishtina,

3. Zv. Kryetar, Prof. dr. HULUSI HAKO nga Tirana,

4. Zv. Kryetar, Kolonele SHYHRETE GOSALCI nga

Prishtina,

5. Sekretar i Pergjithshem, Magjister GAFURR ADILI

nga Lugina e Vardarit,

6. Anetar , MULLA AHMET BERISHA nga Besjana,

7. Anetar, AT NIKOLLA MARKU nga Elbasani,

8. Anetar, PER KLERIN KATOLIK :

9. Anetar, PER KLERIN BEKTASHIAN :

10. Anetar , Ing. IZET IBRAHIMI nga Drenica,

11. Anetar, Ing. RAMIS SHABANI nga Cameria,

12. Anetar, Jur. LEONORA GREICEVCI – Diaspora,

13. Anetar, Ing. GANI SMAKAJ nga Mitrovica,

14. Anetar, OSMAN MUSLIU nga Toplica,

15. Anetar AVDYL KRASNIQI – Veteran i Ceshtjes

Kombetare.

Si dhe, gjithashtu, më pas formoi edhe 3 (tre) komisionet

përkatëse të tij, si më poshtë vijon:

Vijon në Faqen 24

Nga Mr. Gafurr ADILI

INTEGRIMI INTEGRIMI NDËRSHQIPT

NDËRSHQIPTAR,-

NDËRSHQIPT AR,-

PARAKUSHT ARAKUSHT PËR PËR INTEGRIME

INTEGRIMET INTEGRIME T E E T TTJERA

T JERA

Paketa me emrin Marti Ahtisari, paraqet

vullnetin e disa qarqeve serbofile

ndërkombëtare për anashkalimin e të drejtës së

vetëvendosjes, që nënkupton të drejtën e

dekolonizimit e më tepër se gjysmës së trojeve dhe

të popullit shqiptar, që vazhdon të mbahet i

pushtuar e i kolonizuar nga pushtuesit e

kolonizatorët sllavo-grekë.

Kjo “pako” synon nënshtrimin e shqiptarëve sipas

skenarit antishqiptar për zëvëndësimin e një

Protektorati të OKB-së me një Protektorat të BEsë.

Ky sistem parasheh imponimin e ligjeve

robëruese e të favorizimit të serbëve në të gjitha

lëmitë e jetës politike, ekonomike, sociale,

shoqërore, gjuhësore, arsimore, etj…

Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH),

propozimin e Marti Ahtisarit, e konsideron shumë

të dëmshëm për lirinë e shqiptarëve, sepse nëse

do të hynte në fuqi, do të ishte një diktat i padrejtë,

me premisa shumë të dëmshme, destruktive dhe

destabilizuese për gjithë rajonin e Gadishullit

Ballkanik.

FBKSH dënon mekanizmat detyruese të “të

drëjtës së kompromisit” brenda kësaj farë

“Marrëveshjeje”, që qartazi dëshmon karakterin e

vazhdimit të gjendjes së Protektoratit mbi

Kosovën, si më poshtë vijon:

- Kushtetuta e Kosovës “do të jetë në të gjitha

dispozitat e saj në pajtim me këtë Marreveshje dhe

do të interpretohet në pajtim me këtë Marrëveshje,

në rast të mospërputhjeve mes dispozitave të

Kushtetutës dhe dispozitave të kësaj

Marrëveshjeje, do të mbizotërojnë këta të

fundit”(Aneksi I, Neni 1.1). Pra, “harrohet” se

Kushtetuta, si një ligj themeltar i një shteti të

vërtetë, kurrë nuk mund të paraqet vullnetin e një

etniteti të jashtëm. Në qoftë së ajo është e tillë

dhe e injoron votën plebishitare të popullit, ajo

është edhe e padrejtë dhe antiligjore nga ana

juridike. Një “Kushtetutë” e tillë edhe njëherë do

të ridëshmonte shkeljen të drejtpërdrejtë mbi

referendumin e popullit shqiptar të Kosovës, të

popullit shqiptar të Kosovës Lindore (Preshevës,

Medvegjës dhe Bujanocit), dhe të popullit shqiptar

të Iliridës (Shkupit, Kumanovës, Tetovës,

Gostivarit, Kërcovës, Dibrës, Strugës, Prespës,

Manastirit dhe Velesit), si dhe të popullit të

Sanxhakut, i cili këtë krahinë shqiptare, po përmes

referendumit të vitit 1992, Sanxhakun e shpalli

Krahinë të Republikës së Kosovës. Nuk ka vënd

për dy kushtetuta shqiptare. E vetmja Kushtetutë

e ligjshme është ajo e miratuar nga sovrani popull

i Republikës së Shqipërisë, në vitin 1998, në

Preambulën e së cilës decidivisht thuhet: “… me

aspiratën shekullorë për idenititet dhe

bashkim kombëtar”, ajo është dhe duhet të jetë

si një themel i parrëzueshëm i shtetit të ardhshëm

e të vetëm kombëtar shqiptar.

-Në “pako” thuhet se “ Përfaqësuesi Civil

Ndërkombëtar do të ndërmarrë masa korrigjuese

KUVENDI

për të përmirësuar, nëse ka nevojë, çdo veprim që

ndërmerret nga autoritetet e Kosovës, që PCN-ja

konsideron se përbën shkelje të kësaj Marrëveshje,

se e rrezikon seriozisht sundimin e ligjit apo se, në

ndonjë mënyrë tjetër, bie ndesh me kushtet dhe

frymën e kësaj Marrëveshje” (Aneksi IX, Neni 2c).

Dhe, cila është fryma e marrëveshjes? Është fryma

e despotizmit, është fryma e “demokracisë serbe”

për të cilën filozofi politik kanadez Ëill Kymlicka

flet jo kot se ajo “në Kosovë do të duhej të

konsiderohej një shëmbull i hegjemonisë etnike, e

shprehur në mënyrë të hapur”.

Me preteksin e trajtimit të “shqetësimeve legjitime

të komunitetit serb” (Aneksi III), “inxhineria

gjenetike” e decentralizimit, e transformon zonën

Veri-Lindore, zonën Lindore dhe ate Jug-Lindore

të Kosovës, me qëllim të ndryshimit të balancës

etnike në favor të tyre qartësisht për legalizimin e

një etniteti serb në Kosovë. Rëndësia strategjike e

këtij veprimi del në planin serb për Kosovën, si

“shprehje e autonomisë institucionale serbe në

kuadër të Kosovës dhe Metohisë, në të cilën serbet

kanë jo më pak të drejta se shqiptarët e Kosovës

në kuadër të Sërbisë”. Po në të njëjtin dokument

po vazhdohet: “Më këtë do të sigurohet autonomia

substanciale e krahinës në kuadër të Serbisë, me çka

do të kënaqej interesi legjitim i bashkësisë shqiptare,

ndërsa ekzistenca e etnitetit serb me asgjë nuk do

t`i rrëzikojë këto interesa, as që do të vinte në pyetje

uniteti dhe tërësia territoriale e Kosovës dhë

Metohisë” (!!!)

-Meqë RSFJ nuk ekziston, nostalgjiku i saj, Marti

Ahtisari, së bashku me serbomëdhenjtë dhe

kolaboracionistët e “Grupit të Unitetit” ëndërrojnë,

nga njëra anë të krijojnë një mini Jugosllavi

“shumëetnikë” (Neni 1.1), “kosovare”, me simbolet

e vetme të dallueshme: flamurin, stemën, hymnin,

të cilat do të reflektojnë karakterin shumëkombësh

të Kosovës” (Neni 1.7), “me gjuhë zyrtare shqipja

dhë serbishtja” (Neni 1.6), që mohon faktin së serbët

në Kosovë janë më pak së 5%, të drejta këta që nuk

iu njihen shqiptarëve nën FYROM, të cilët edhe

sipas statistikave të falsifikuara sllavo-maqedonase

janë mbi 25%, apo shqiptarëve nën Mal të Zi, të

cilët gjithashtu janë mbi 10%, të cilët, gjithashtu,

6

IDE DHE DEBAT

nuk i gëzojnë as të drejtat më elementare kombëtare,

siç ua njeh “pakoja” e Ahtisarit serbëve në Kosovën

Protektorat.

Paradoksi më i madh është parashikimi i ndarjes mbi

baza etnike, me komuna të “decentralizuara”, të

lidhura midis tyre dhe, edhe me Beogradin, si dhe

në “zona të veçanta”, ku Kisha e politizuar

Ortodoksë Serbe (KOS) do të jetë “padron” i

papenguar në rikolonizimin e tokave shqiptare, që

kurrë nuk kanë qenë të populluara nga serbët.

Na duhet t‘ua shtrojmë disa pyetje: Cilit komb-shteti

i ka borxh, tokë e pjesë të kombit, komb-shteti

shqiptar?

Në sa shtete ka pjesë të Atdheut dhe të Kombit

Shqiptar?

Kombi Shqiptar, i ndarë e i copëtuar më dhunë

ballkanike e ndërkombëtare, a duhet ta gëzojë të

drejtën natyrore e politike, të drejtën e

vetëvendosjes, siç e kanë gëzuar popujt e tjerë, apo

edhe në këto kohëra, kur është deklaruar se nuk ka

kolonizues e të kolonizuar, më tepër se gjysma e

popullit shqiptar dhe e trojeve të tij duhet të vazhdojë

të mbahet i pushtuar e i kolonizuar?!

Të vazhdosh të mbash një popull të ndarë në 5-6

shtete, duke ua mohuar të drejtën elementare për të

vetëvendosur dhe vetëpërcaktuar lirshëm për të

ardhmen e tyre, do të thotë të dhunosh të gjitha

konventat e miratuara nga organizmat me peshë

ndërkombëtare.

Të lejosh që Republika e Shqipërisë, nga të gjitha

anët e saj, të kufizohet me popullin dhe trojet

e veta etnike, si dhe të tolerosh që vetëm shqiptarët

të mbeten të pushtuar e të kolonizuar dhe të

diskriminuar egërsisht nga pushtuesit e

kolonizatorët e trojeve të tyre etnike, si në aspektin

njerëzor, ashtu edhe në ate kombëtar, do të thotë

të pajtohesh me praninë e politikave koloniale dhe

aneksioniste brenda Kontinentit të Evropës.

IDE DHE DEBAT

Politikat zyrtare të fqinjëve tanë, i konsideruan dhe

vazhdojnë t‘i konsiderojnë të drejta aktet e

pushtimeve barbare të trojeve etnike shqiptare dhe

aneksimin e kolonizimin e tyre me pëlqimin e

forcave ndërkombëtare, andaj edhe duan t‘i mbajnë

ato si hapësira të tyre jetike, mundësisht të

spastruara nga popullsia autoktone, zotët e vërtetë

të tyre. Në sjelljet e tyre nuk vërehet ndonjë

ndryshim rrënjësor nga e kaluara e tyre e

përgjakshme, nuk duan të bëjnë kthesën rrënjësore

drejt atyre normave të mendësisë dhe të veprimit,

që do të mishëronin humanizmin dhe demokracinë,

norma të tilla që i kanë sendërtuar shqiptarët, krejt

natyrshëm, me cilindo minoritet a pakicë në atë

mikro-shtet që krijuan, dashur e padashur nga

gjeopolitikat e së kaluarës. Policia e shtetit të ri

malazez torturon dhe arreston padrejtësisht

shqiptarët. Shqiptarët autokton në Manastir

(Bitolë), aty ku u mbajt Kongresi i Alfabetit të

Gjuhës Shqipe (1908), nën FYROM, druhen të

flasin gjuhën e tyre amtare. Shqiptarët e dëbuar

forcërisht dhe me gjenocid nga Çamëria nën Greqi,

nuk mund të shkojnë as te varrezat e të parëve të

tyre, së paku për të vëndosur lule !

Përsëri na duhet të pyesim:

“Përse pranojnë të jetojnë kështu, me dinjitet të

nëpërkëmbur?

Të rrimë me shpresën e shpërblimit, për vuajtjet

që po përjetojmë për një shekull të tërë?

Jo ! Duhet ta ndërtojmë ate me dinjitetin e duhur!?”.

Shqetësimi merr përmasa të tjera kur nëpërkëmbet

dinjiteti i një kombi të tërë!

Me sa vështirësi e peripeci po përcillen përpjekjet

për realizimin e statusit, për një kishë a manastir

dhe mitet e tyre për “Kosovën si djep i Serbisë” (!?).

Në pakon Ahtisari, çuditërisht me sa delikatesë

u kërkohet serbëve që të pajtohen me të

drejtat legjitime të shqiptarëve, në një kohë kur

nuk është vetëm historiani francez Georgës

Gastellan që pohon se më të vjetrit në Ballkan janë

grekët e iliro-shqiptarët, se këta të dytët janë bërë

viktima e pare dhe gati e vazhdueshme e

invazioneve të ndryshme, kur aty nga shekulli i VItë

i erës së re “sllavët kaluan Danubin, duke bërë

inkursione shkatërrimtare deri në Adriatik”

(Historia e Ballkanit/shekulli XIV-XX”, botimi

shqip, faqe 35), pra del qartë, si drita e Diellit, kush

janë autoktonët e këtyre trojeve, të pushtuarit e

viktimat apo agresori e pushtuesi!

Po i njëjti shkencëtar (G.Gastellan), që qorton më

tej, së “trajtimi historik i trojeve shqiptare është

padiskutim ndërgjegja e vrarë e Evropës”. Po ky

autor, në Parathënien e librit, sigmatizon frymën

imperialiste të ish Fuqive të Mëdha, kur thotë:

“Rusia, Anglia, Franca, Austro-Hungaria, Italia, po

luanin një lojë shahu dhe lëviznin gurët e tyre që

quheshin Serbi, Greqi, Bullgari, Shqipëri, gurë këta

që inkurajoheshin me disa kredi që iu lejonin atyre

të blinin topa ose të mbushnin arkat mbretërore”.

Mallkim prej llojit të “mëkatit të parë” u ka mbetur

shqiptarëve konvertimi i një shumice në fenë

islame, i diktuar dhe i bërë për oportunitet e

mbijetesë, por që është trajtuar kaq egërsisht nga

fundamentalizmi politiko-ortodoks i fqinjëve tanë,

që është manipuluar, shpifur dhe amplifikuar me

një “gogol fundamentalist e terrorist”, në një

zhurmë kot së koti, të pabazuar në fakte e

argumente, që përbën një fyerje tjetër tepër të rëndë

të dinjitetit, karakterit dhe të identitetit të vërtetë

kombëtar të shqiptarëve, të cilët në vetëvete kanë

katër konfesione dhe toleranca ndërfetare midis

tyre është e mrekullueshme.

Për solidaritetin e krishterë dhe

instrumentalizimin politik të fesë krishtere po

citojmë edhe një pjesë nga kapitulli i 13 “Afirmimi

dhe rivaliteti i shteteve të krishtera (1878-1912),

të autorit G. Gastellan: “Fuqitë e Mëdha në Berlin

(1878) kishin si qëllim vëndosjen e një ekuilibri të

ri në Ballkan në të mirë të popujve të krishterë. Në

fakt zotërimet e Sulltanit (Thraka, Maqedonia,

Epiri, Trojet Shqiptare), lakmoheshin nga shtetet

KUVENDI

fqinje, që përfaqësonin irredentizma: Greku

kundër bullgarit në Thrakë, kundër bullgarit e serbit

në Maqedoni, kundër shqiptarëve në Epir. Serbi

kundër austro-hungarezëve, madje edhe kundër

italianëve në Trojet Shqiptare. Për të realizuar këto

objektiva “kombëtare” shtetet ballkanike kërkonin

edhe mbështetjen e kësaj apo asaj Fuqie. Secila

prej tyre ishte e gatshme të dilte në rolin e

kujdestares për të realizuar edhe interesat e veta

në këtë zonë. Gërshetimi i konflikteve etnike dhe

i rivaliteteve imperialiste do ta bënin Gadishullin

“fuçi baroti” të Evropës”. .

Rendi i ri që po sendërtohet në Evropë. Parimet e

saj që kanë fituar të drejtë qytetarie, prej idesë

ëilsoniane të vetëvendosjes së popujve, Kartës së

Atlantikut (14 gusht 1941) dhe konventave,

rezolutave e akteve të shumta të së drejtës pozitive

ndërkombëtare, e bëjnë plotësisht të mundur edhe

ribashkimin e krejt popullit shqiptar e të trojeve të

tij etnike në një shtet të vetëm kombëtar,

demokratik e paqësor. Kjo është t e mundshme,

në qoftë se në politikë e diplomaci do të sundojnë

parimet demokratike e jo interesat, realpolitika e

jo konjukturat, lidhjet, miqësitë dhe simpatitë

tradicionale.

Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH),

ky bashkim forcash politike, shoqatash

joqeveritare, intelektualësh atdhetarë dhe i masave

të gjëra popullore, pa dallim krahine, feje dhe ideje,

i themeluar më 12-13 korrik të vitit 2002, i cili më

17 shtator 2005, në Prizrenin Historik ka mbajtur

edhe Kuvendin e Dytë Kombëtar, është interpreti

i kësaj aspirate shekullore të parealizuar të

shqiptarëve, që insiston në realizimin e saj, për të

mirën e njërit prej popujve më të lashtë në

Kontinent, por njëherazi edhe për paqën, qetësinë

e sigurinë e Gadishullit Ballkanik dhe të Evropës.

Ne gjykojmë se nëse vërtetë Evropa dëshiron të

jetë e Bashkuar dhe e qetë e stabile, fillimisht kjo

qetësi, kjo paqë dhe ky stabilitet duhet të sigurohet

në këtë pjesë të Evropës, në Ballkanin “fuçi baroti”,

epitet ky që mund t`i hiqet vetëm me krijimin e

shteteve etnike, si: Shqipëria Etnike, Bullgaria

Etnike, Greqia Etnike, pse jo edhe Serbia Etnike.

8

FBKSH insiston për përcaktimin e të gjitha

modaliteteve të zgjidhjes së çështjes shqiptare prej

faktorit ndërkombëtar, sipas parimit etnik, sepse:

Së pari, ishte vetë ky faktor që ka shkelur dhe

shpërdoruar këtë parim.

Së dyti, politikat zyrtare shqiptare (në Tiranë, në

Prishtinë, në Shkup dhë në Podgoricë), aktualisht

janë jo vetëm tepër difektoze, por gjithashtu janë

të mbërthyera edhe pas proceseve të integrimit

evropian dhe, mendojnë se nëpërmjet këtij

integrimi vetëvetiu, automatikisht, do të rezultojë

e zgjidhur edhe vetë çështja kombëtare (!?).

Ne të FBKSH-së kërkojmë që fillimisht të

realizojmë integrimin ndërshqiptar dhe pastaj të

pasojnë edhe integrimet e tjera, qofshin këta

ballkanike apo euro-atlantike. Themi se Evropa e

dinastive, madje e shteteve kombëtare, po

konsolidohet tani si Evropë e kombeve, prandaj

edhe kërkojmë shtetin-komb, që edhe ne shqiptarët

të afirmohemi në Evropën e Bashkuar me identitet

dhe dinjitet adekuat, ashtu siç e konceptonte ate

edhe njëri nga pionerët dhe ideatorët e saj, burri i

shtetit Italian, De Gaspëri. Dëmet ekonomike,

kulturore, shpirtërore e shoqërore që janë

shkaktuar nga kjo status-quo e imponuar, janë të

pallogaritshme. Vetëm kombi i bashkuar do të ketë

dhe imazhin e vet të vërtetë.

Vizatoi: B. ELSHANI

Nga

Prof. Dr. Hulusi Hako

PO SHTETI-KOMB PER SHQIPTARET?

-REPLIKË RRETH LIBRIT “KURDHET E SHTETIT-KOMB” TË

PROFESOR MEJDANIT-

Nuk është vetëm motivimi vetiak, por edhe

vetë autori që, me korrektësi e sinqeritet, na

fton për debat, mirëpret “çdo nxitje, vërejtje apo

kritikë” (Parafjalë, f. 9), qasje kjo e denjë për

intelektualë që mbeten gjithënjë krijues e kërkues.

Ideja qëndrore e këtij libri është vënia e shtetit-komb

përball globalizimit që karakterizon rendin e ri botëror

dhe kurthet që i ngre a mund t’i ngrejë ai proceseve

globalizuese e integruese. Na jepet kështu panorama

dhe prognoza planetare, por pikërisht bazuar në

sfodin e kësaj pëmbajtjeje, na lindi natyrshëm dhe

pyetja : “Po një shtet-komb i pritshëm shqiptar, a do të ishte

edhe ai një kurth i tillë, apo këto procese po synojnë ta fshijnë

edhe nga mendja e shiptarëve, ta mbysin që në embrion?”

Ja, kjo është dhe pyetja ngacmuese. Autori vërtet ka

bërë strumbullar globalizimin botëror, por, në këtë

sfond e kuadër, ai i hedh nga një sy edhe “çështjes

shqiptare”, e ka vokacionin dhe përkushtimin që ajo

të zgjidhet sa më drejt. Po si? Ideja dhe tabloja e

paraqitur në këtë libër, posaçërisht rreth fateve

historike të shtetit-komb në mbarë Planetin, është

ajo e një misioni të tij gati të shterruar e të konsumuar.

Prandaj dhe problemi i pazgjidhur i shqiptarëve për

ribashkim kombëtar, sot e tutje, nuk qëndroka më si

problem i shtruar për zgjidhje, atyre u mbetet vetëm

të brohorasin: “Rroftë integrimi euro-atlantik!”,

“Kalo në legjendë, ti moj aspirata jonë për ribashkim

kombëtar!?” Të kuptohemi, në botën shqiptare, nuk

është vetëm libri në fjalë që nuk tregon më ndonjë

interes për ribashkimin e shqiptarëve në një shtet

politik. Janë të vetëkënaqura e të pa interesuara vetë politikat

zyrtare shqiptare, janë edhe jo pak intelektualë e

qytetarë, të cilët kanë krijuar në mëndje postulatin e

veçantë se të kërkosh sot ribashkimin e shqiptarëve

në një shtet-komb, të synosh sot Shqipërinë Natyrale,

do të thotë t’i vësh shkopinj rrotave të globalizimit e

të integrimit, të pengosh realizimin e pavarësisë së

Kosovës! Por është i pranishëm në botën shqiptare

edhe një zë tjetër, i fuqishëm, po themi, në shoqërinë

civile, në përfaqësues dinjitozë te mendimit e

argumentimit, janë subjekte, shoqata e grupime të

shumta, që e gjejnë legjitime e jetike synimin e

ribashkimit kombëtar territorial. Edhe në këtë trase

lëvizet, veprohet, përdoren disa instrumente

demokratike drejt këtij qëllimi imperativ. Lexojmë

librin e profesorit dhe na turbullohet mendja: “Mos e

ka fare kot ky krahu i dytë, ku është përfshirë dhe

vetë autori i shkrimit? Mos jemi duke rahur kot ujë

në havan?”

Shkurt, njëri opsion është për “një rrugë e dy punë” -

me integrimin, që do të na sjell vetvetiu si pasojë edhe

Bashkimin; kurse opsioni i dytë i mshon më parë

Bashkimit për t’u integruar denjësisht. Nuk janë dy

nuanca, themi se janë dy orientime me ndryshime të

theksara të rezultateve.

Një hallakatje dhe çoroditje e pakuptimtë. Nuk

mundet të vazhdohet edhe më tutje me këto gërryerje

KUVENDI

të vetvetes, nuk ka kuptim që disa t’i bien gozhdës

dhe të tjerët patkoit! A janë më në fuqi klauzolat

kushtetuese dhe idetë e Platformës së Akademisë së

Shkencave të Republikës së Shqipërisë (1998) etj.

etj. apo ato u shkruan formalisht dhe tanimë janë

bërë demode?! A i duhet bërë oponencë konstruktive

politikave zyrtare, që nuk ngrihen dot në nivelin e

interesave kombëtare, që e anashkalojnë apo e

sfumojnë zgjidhjen adekuate të çështjes shqiptare?

Le të triumfojë e të na udhëheqë platforma e qartë,

bazuar në llogjikën e hekurt, e cila të përcaktohet

bazuar në filozofinë tonë kombëtare!

Në këtë kontekst, autorit tonë, intelektualit nga më

potencialët, me aktivitet e përkushtim politik qytetar

deri në postin e ish Presidentit të vendit bash në vitet

kur u firmos Kushtetuta jonë (1998), në Preombolën

e së cilës flitet edhe për “identitetin e bashkimin

kombëtar”, i takonte të mos e lënte thjesht të

nënkuptueshme, faktin, se shtetit-komb i paska

mbetur sahati edhe për shqiptarët, por, duke mbetur

ithtar i vendosur i globalizimit, t’u thoshte, më

shkoqitur bashkëkombasve: “Vëllezër, është një fat i

lumtur për ne që na erdhi epoka e globalizimit dhe

integrimit, që po i afrohemi ditës të jemi vëllazërisht

të bashkuar në Bashkimin Evropian, pa asnjë kufi të

trojeve tona, të shërrojmë, kështu, një herë e

përgjithmonë, plagën e brengës sonë shekullore”. Po

jo vetëm kaq. Se deri këtu ai ka arritur. Duhej doemos

të sillte sidomos argumentet bindëse pse pikërisht

integrimi euro-atlantik i Ballkanit Perëndimor, do të

jetë i mjaftueshëm dhe do të ezaurojë adekuatisht

edhe vetë integrimin kombëtar të shumëdëshiruar,

se do të jetë ai çelës i artë i zgjidhjes së problemit

tonë jetik.

Se ,vallë, të integruarit si komb unikë shtë njëlloj me

atë hyrjen copa-copa të shqiptarëve nëpër trojet e

kolonizuara? Atëhere, vallë, do t’u zgjidhet goja

njerëzve e të flasin gjuhën amtare të shqipes në

Manastir apo në Greqi? Dhe sa pretendime të tjera?

Se, përsembull, në duart e shqiptarëve sot janë dy

libra, që sfidojnë njeri-tjetrin në këtë pikë “Kurhet e

shtetit-komb” dhe ideja e Shtetit-komb të munguar

të “Shqipërisë Natyrale” të Koço Danajt, libër që për

shqiptarët, mendojmë, duhet të jetë si Bibla e Kurani

10

për besimtarët. Krijohet kështu kjo çoroditje

konceptuale dhe ne shqiptarët vazhdojmë t’a mbajmë

vetë veten mbrapa historisë. Edhe në konsideratën e

vlerësimin sintezë që i bën këtij libri akademik Qosja,

në faqen e fundit, nuk gjejmë ndonjë replikë, sado

kalimthi, rreth kësaj çështjeje që ai i ka kushtuar kaq

shumë prej jetës dhe veprës së vet, që meritoi dhe

piedestalin e rilindasit.

Po, ani. Le të plotësojmë njeri tjetrin. Duhet ta ndajmë

prerë mendjen: “na takon apo nuk na takon ta kemi

dhe ta synojmë shteti-komb?! Nuk e realizojmë dot

se nuk na lejojnë forcat madhore, apo mund e duhet

t’a ngrejmë edhe ne zërin deri në kupën e qiellit

demokratikisht?! Këto i kërkohen, në radhë të parë,

intelektualëve vizionarë! Duhet konceptimi unik në

nivel akademik-intelektual, me llogjikë të hekurt,

mandej edhe me injektimin e imponimin e tij edhe në

nivelin politik, që të krijohet njësimi edhe me

ndërgjegjen popullore!

Autori ynë shtyn, me mendim, kudo dhe vetëm për

integrimin.

Relativizimi i pavarësisë dhe absolutizimi i

ndërvarësisë së vendeve, popujve e shteteve-kombe,

serviret si një domosdoshmëri historike, trajtohet në

frymën e determinizmit, gati të një reaksioni fizik.

Procesin e globalizimit e sheh aktualisht si mjaft

premtues. Idetë dhe mesazhet merren, kryesisht, nga

e ardhmja dhe i drejtohen gjithënjë asaj. Flitet për atë

lloj rendi botëror të qytetarit të lirë e sovran, që ka

për strumbullar dhe merrak të drejtat e njeriut,

“internacionalizimin” e lirive dhe të drejtave

njerëzore, të cilat, sugjerohet të ligjërohen e

mishërohen edhe si “orientim politiko-filozofik i

shekulit që jetojmë” (f. 215) etj. Bukur!

Por, Planeti mbart aktualisht në shpinë gati tërë fazat

social-politike të shtegëtimit të vet historik (përfshi

dhe shkallën e maturimit dhe të ezaurimit të vetë

shtetit, të kombit, shtetit-komb etj.), kështu që lëvizja

dhe ndryshimi praktik i tablosë reale të tij, është shumë

më i vështirë se sa operimi deduktiv me konceptet

dhe kategoritë logjike. Jemi ende në një epokë kur jo

më Planeti, por edhe vetë Evropa, ndonëse pararojë,

nuk e ka perspektivën e vet në pëllëmbë të dorës!

Me prognozën e mësipërme, shtetit-komb i atribuohet

oli i kurtheve.

Po shteti-komb shqiptar i munguar, dëshirojmë të

theksojmë në këtë debat, a nuk meriton trajtimin e

vet konkret, pa u parë me atë sy, që shihen shtetekombet

e tjera të stazhionuara, që u bënë dhe

strumbullari e themelues të Europës së Bashkuar?

Kjo do të thotë që në vend të metodës deduktive të

trajtimit të realiteteve, do të duhej të vënim në

përdorim mënyrën induktive, të themi, të shtjellimit

konkret të dukurisë së shtetit-komb shqiptar e t’a

ballafaqojmë atë, mandej, edhe më prirjet, parimet,

funksionet dhe perspektivën përkatëse në trasenë

integruese. Pse mos t’i themi: “Moj Evropa jonë e

dashur, na shlyej padrejtësitë e mëdha historike të

kohës tënde imperialiste, të të demonstrojmë të gjitha

vlerat bashkëkohore komunitare!”.

Pastaj, po iu dorëzuam pa kushte axhendave euroatlantike

të fateve dhe perspektivave të Kombit

Shqiptar, duhet të nënkuptojmë me këtë që ato të

jenë njëherazi integrale e kufizës “europiane” dhe asaj

“atlantike”.

Parë në tërësi në libër spikasin qartë idealizmi dhe

optimizmi, fisnikëria dhe humanizmi planetar i autorit,

ndërsa kompetentët dhe koha do të dëshmojnë edhe

për forcën shkencore apo për doza të utopizmit në

prognozat e perspektivës.

Autori i librit vëren se një nga kurthet, në mos dhe

kryesori i tërë këtij vrulli demokratik e human të

njerëzimit është shteti-komb. Në se duam të

mishërojmë ëndrrën e lirisë dhe të barazisë njerëzore

dhe rendin e vërtetë botëror, duhet të mos vazhdojmë

ta konceptojmë atë më si një rend të shteteve-kombe.

Sepse “Ky është dhe “kurthi” gati 400 vjeçar që ai na

ka ngritur, duke vazhduar të mbijetojë me

konservatorizëm deri në ditët tona...” (f. 218). Tani e

tutje po hyjmë në erën e një pavarësie gjithënjë e më

relative, kur po fitojnë të drejtë qytetarie ndërvarësia

dhe përgjegjësia ndërkombëtare. Autori pohon se

aktualisht realiteti vërtetë është ende ai i shtetevekombe,

por ai konfirmon edhe atë “vështrim optimist

e probabilitar që Europa e shteteve-kombe,... duhet

e mund të jetë edhe realisht e para që ta zbehë deri në

“zhdukje” këtë rend gjeopolitik” (f.103)

Ja, në këtë kontekst, na rezulton sikur jemi ne

shqiptarët ajo “dallëndyshja e parë” e sakrifikimit të

shtetit-komb, e “zhdukjes” së tij pa arritur dhe pa

mundur ta shijojnë e ta gëzojnë! Me një “shtet-komb”,

ende të ëndërruar e të hallakatur, sikur po bëhemi ne

shqiptarët më të përshtatëshmit dhe më të

disponueshmit për globalizim e integrim! Shqiptarëve

u thuhet tani në gjuhën evropiane : “Për deri sa nuk

arritët ta bëni shtetin-komb, shumë mirë, nga sot e

tutje, lëreni këtë mesele, kthehuni nga Integrimi e

globalizimi!”

Po a nuk do të jetë më e udhës, që ta kemi, më në

fund, edhe ne shqiptarët shtetin-komb dhe të hyjmë

denjësisht në familjen e kombeve europiane? Këtu

ka hasur sharra në gozhdë! Mandej, është dhe një

paradoks i mirëfilltë fakti që, ndërsa fqinjët tanë

lakmojnë e synojnë vrullshëm për shumë ç’nuk u

takon, i fryjnë tej mase, me tejkalim të theksuar të se

drejtës, kompetencat e shtetit-komb të tyre, kurse ne

nuk arrijmë dot të kërkojmë unanimisht, me plot gojën

e nuk mbrojmë as të drejtën tonë legjitime!

Pavarësisht nga këto sjellje të fqinjëve tanë,

përgjithësisht mendoj se duhet t’i mshojmë jo asaj si

na imponohet ne Globalizimi, por si duhet të jemi ne

të përgatitur për të.

Autori ynë, si bir i kombit të vet, për mbi një dyzinë

herë i referohet në tekst edhe historisë e aktualitetit

shqiptar, e përmend copëzimin krejtësisht të padrejtë

të popullit shqiptar, kolonizimin serb, pushtimin grek

të Çamërisë dhe dukuri të tjera; e thekson edhe

procesin e pakthyeshëm të pavarësimit të Kosovës,

por këto janë vetëm në formën dhe rolin e shembujve,

të ilustrimit të kategorive dhe ideve më të

përgjithshme me të cilat shtjellohet lënda.

E udhës do të ishte që ky libër, në kuadrin e

globalizim-integrimit, t’u afirmonte edhe shqiptarëve

të drejtat të pa cënuara, kaq brutalsiht të cunguara.

Opsionin radikal të kërkesës së shtetit-komb shqiptar,

autori sikur don ta qetësojë me idenë e përgjithshme

se “ndërvarrësia ndërkombëtare në rritje mund të

mundësojë edhe mbijetesën apo formësimin e një

kombi,... edhe pa ndonjë lidhje të drejtpërdrejtë me

një territor të përbashkët” (f: 68). Së fundi, i mshon

KUVENDI

edhe idesë së ruajtjes, pasurimit e zhvillimit

bashkëkohor të gjuhës së njësuar shqipe, si mishërim

i idesë fishtiane se “ata që flasin shqip, janë të

kombësisë shqiptare”; thekson dhe se populli i një

gjuhe, mund të ketë dy shtete, që lidhen e afrohen,

por jo më dhe dy kombe.

Ka dhe më. Procesin e kombësimit të shqiptarëve

autori na fton ta shohim “sot në një kënd të ri

hapësiror-kohor, në kuadër të një procesi intensiv

globalizues e integrues... e një ndërvarësie

ndërkombëtare në rritje, mund të bëhet e mundshme

dhe mbijetesa apo formësimi i një kombi , në bazë të

identitetit kulturor apo komunitetit etnik edhe pa

ndojë lidhje të drejtpërdrejtë me një territor të

përbashkët” (f. 68). Sepse “në procesin e globalizimit

kufijtë kombëtarë dhe territoret e humbasin

gradualisht “logjikën” mbi të cilën ata janë ndërtuar

apo mbështetur më parë” (f. 108). Se shqiptarët në

këtë fazë kalimtare, para anëtarësimit të përbashkët

në BE,...pavarësisht nga territoret në të cilat ata

jetojnë,...mund të operojnë me marrëveshjet e

tregëtisë së lirë, me bashkëveprim ekonomik shumë

më të ngushtë me Maqedoninë, Kosovën, Serbinë,

Malin e Zi, Greqinë, Italinë, etj” (f. 64).

Se, arsyeton dhe me tej profesori: “i gjithë ky proces

“betejash” për tregje globale e lëvizje të lirë mallrash,

kapitalesh e njerëzish, nuk konvergon më me gjykimin

e Smithit që çdo betejë për territorin ka të bejë me të

drejtën për të formuar një shtet-komb në këtë territor”

(f. 65). Në këtë kontekst, autori operon me një

përkufizim të cunguar të Smithit mbi kombin; jo me

atë të “mbështetur fuqishëm mbi hapësirën apo

territorin” dhe shpall të vlefshme për bashkësinë

etnike : “mitet e përbashkëta, gjuhën dhe memorien

historike” (f. 68). Për më tepër, gjuhën e quan mjetin

që garantoi mbijetesën kombëtare dhe ajo, e

standartizuar, “duhet të mbetet edhe themeli i

zhvilimeve të reja integruese e vetë-integruese” (f:

155).

Paradoks! Fqinjët tanë, anëtarë apo kandidatë

komunitarë, shfaqen ende aktivisht si agresorë

territorialë, kurse shqiptarët, për hatër të globalizimit

e integrimit, duhet t’a abandonojnë e ta dhurojnë

12

integritetitin e tyre territorial! I tillë ardhka për ta rendi

i ri botëror? Se “Globalzimi, apo lëvizja e lirë e

kapitaleve, mallrave, ideve e njerëzve, në rafshin

praktik, nënkupton, - na kumton autori,- shkrirjen

e kufijve midis vendeve, kombësive e kulturave edhe

në kuadër të “garës” apo konkurencës midis tyre” (f.

165-166) Po idetë, kultura, mallrat dhe imazhi i

njerëzve, në ç’kushte dhe përmasa dë të mbajnë

etiketën e identitetin “made in Shqipëria” (Albania),

që i përkasin shtetit-komb t’i afirmojë institucionalisht?

Me të gjitha këto dhe të tilla përkufizime, shqiptarëve

u mbyllet goja përfundimisht për të kërkuar shtetin

territorial. Atyre u jepet mesazhi: “Të nderuar

bashkëatdhetarë të hapësirave etnike, sa vuajtëm, nuk

do të vuajmë më, së shpejti do të jemi bashkë e të

bashkuar në Bashkimin Europian!”

Si përfundim, gjithënjë duke marrë spunto nga ky libër

i profesorit tonë, themi se na duhet të gjykojmë jo si

vjen globalizimi tek ne dhe t’i përshtatemi atij, duke

ulur kurrizin, por si do të hyjmë e përfaqësohemi ne

në këto procese të rendit të ri botëror me trupin drejt

dhe me tregues dinjitozë të identitetit e vlerave tona!

Pra, ideja është, pse të mos bëjmë parësor integrimin

kombëtar klasik, mandej edhe atë euro-atlantik?!

Është edhe kjo një pyetje që kërkon të zbërthehet në

mënyrë sa më analitike! Vërtetë, në gjendjen

globaliste-integruese shtet-komb i rudhen, i humbasin

apo i shuhen disa nga atributet, funksionet klasike,

po ato angazhime e detyrime që mbeten e duhen, a

kanë ndonjë rol e vlerë? Po të shprehemi me një

metaforë popullore : “integrimi po i ha mishin shtetitkomb,

por do t’i ruaj kockën!”.Po “shteti-komb”

shqiptar që nuk ka fare skelet, pa le më muskuj, si do

të mund të përfaqësohet?!

Nuk e di, mbase dhe kështu mund të na impohohen

gjërat ne shqiptarëve, por kjo, them se i ngjan marrjes

së nuses, nxënëse drejtpërrejt nga shkolla, në mos fare

nga rruga, duke injoruar shtëpinë prindërore,

ceremonitë dhe adetet përkatëse të dasmës! Një gjë

është e sigurtë: me shtetin-komb të shqiptarëve, jo

më Ballkani, por edhe Planeti do të jetë më i bukur!

Le të shpresojmë për vazhdimin e debatit!...

OPINION

PËRBRENDA-RIPUSHTIMI SERB NË

KOSOVË…

A

ka arsye që Ahtisari t’i marrë në konsideratë

të gjithë opinionet shqiptare, lidhur me

qëndrimin që ato kanë mbajtur rreth njërit prej

akteve më të shenjta dhe më të rëndësishme për

gjithë këto 100 vjetët e fundit?

Që në momentin e parë kur emri i tij doli në dritë,

prej nga OKB-ja e kishte “statusuar” Ahtisarin si

njërin nga njerëzit më të rëndësishëm, të njërës nga

çështjet më delikate në Ballkan, veçmas të një

çështje që në zhvillimet e Rendit të Ri Botërorë, do

të ketë kuptimësinë dhe gjuhën e vet, shqiptarët,

njëri nga popujt, i cili në kufinjtë e një shekulli ka

patur më shumë viktima dhe suspendime se sa në

një vend tjetër ku është zhvilluar luftë apo vazhdon

që të zhvillohet përsëri luftë. Mbi gati një million

shqiptarë janë përpirë nga “keqkuptimi” i madh dhe

nacionalizmi shovinist serb në gati një shekull.

Ahtisari, para se sa të vinte në Ballkan, do t’i duhet

të dinte rrënjët e thella të konfliktit ballkanik,

mënyrën, mjetet dhe mekanizmat se si është krijuar

ajo çështje dhe për më tepër duhej të dinte mirë

heshtinë e Evropës për gati një shekull për këtë

çështje, e cila edhe pse ka qenë një llogore e hapur

askush nuk denjoi ta bënte pjesë të zgjidhjes.

Ahtisari duhet të dinte se kush kanë qenë aktorët e

kësaj tragjedie të vërtetë, të cilën shqiptarëve u është

dashur ta “luajnë” gjatë një shekulli të përgjakshëm

në trojet e veta.

Ahtisari duhet të kishte mësuar se kush ishin dhe

Nga Rajmonda MALEÇKA

janë etnikët e parë në gadishullin ballkanik, aq më

tepër shqiptarët, të cilët janë luftuar me “armët” më

barbare që mund të përdoret në historitë e popujve,

të manipulimit historik.

Ahtisari duhej të dinte se në historinë e pandershme

të pushtuesit më tipik Serbisë, ka patur dhe vazhdon

të ketë shërbim dhe që vazhdon të mbajë flamurin e

shovinizmit, ka qenë dhe mbetet Kisha Orthodokse,

e cila vazhdon të bëjë një betejë krejt ta papërligjur

dhe pa asnjë realitet historik, lidhur me historinë e

saj dhe atë të kishës orthodokse shqiptare, e cila në

Kosovë dhe në të gjithë hapsirën shqiptare ka

historinë e saj, të cilën ajo e njeh dhe e vlerëson si

pjesë të qytetrimit të vet.

Pse kundërshtohet pakoja Ahtisari, për të cilën

shqiptarët ushqyen përsëri durimin e tyre të njohur

si një popull me konsens dhe qytetari të dukshme?

KUVENDI

Pakoja Ahtisari për asnjë rrethanë dhe as lexim të

thellë apo mes rreshtave, qoftë dhe në leximin

diplomatik apo dhe të “dritës atje larg”, nuk e ka

rrespektuar dinjitetin dhe cilësitë e njohura të

shqiptarëve aq më tepër atë që u takon. Çështja

shqiptare është kaq e lehtë për t’u “lexuar”, ashtu

siç shihet Pashtriku apo Sharri në dritën e diellit.

Ajo s’ka kurrfarë korrektivi të mundshëm për ta

drejt-interpertuar në unitet me të gjithë aktet dhe

marrëveshjet ndërkombëtare për vetëvendosjen dhe

aktet e tjera normative, me të cilët bota e qytetruar

i ka ndaluar shoqërisë njerëzore konflikte të

përgjakshme jo të pakta.

Pakoja Ahtisai e “fyen” dhe e lë në një mundim tjetër

historic popullin shqiptar. Ajo e lë popullin shqiptarë

në kurthin e një klime konfliktuale, ku sedrat etnike

do të vihen përballë njëri-tjetrit në të gjithë

evenimentet kombëtare si për shqiptarët ashtu dhe

për serbët. Në të gjithë leximet që mund t’i bëhet

dokumentit bazë, pa hyrë në gjërat të tjera të cilat

janë dhe mbeten argumenta të specialistëve, Ahtisari

rishpik një tjetër pushtim për shqiptrët nën petkun

qytetërues të Kishës Serbe. Mënyra dhe gjuha,

përcaktimet dhe “normativat” që ai kërkon ën këtë

mardhënie, të kishës serbe me shqiptarët, se ajo nuk

mund të jetojë në mes të Kosovës jashtë ardhënieve,

Z. Ahtisari, me një korrektiv të ashpër, aspak realist,

duket se “akuzon” shqiptarët. Sa herë që ai u tërheq

vëmnedjen, me një gjuhë të lëmuar por korrektive,

duket se i akuzon shqiptarët, lidhur me qëndrimin

që ato duhet të mbëjnë me kishën orthodokse serbe

në Kosovë.

Kjo tregon se Z. Ahtisari e njeh pak Ballkanin,

marrdhëniet ballkanike dhe etnitetet e tij. Kjo është

e dhimbëshme për një popull si shqiptarët, të cilët

presin drejtësi prej tij.

Z. Ahtisari vazhdon ta lejë Perandorinë e hershme

serbe mu në mes të Kosovës me një pushtet të cilin

do ta kishte zili dhe një autoritet diplomatic apo i

OKB-së në rendin tonë botërorë.

Z. Ahtisari ia lë rreth 10% të tokës shqiptare, e cila

është që nga kohët e para pagane shqiptare, Serbisë

me një lehtësi të madhe sa vetë serbët besojmë se

janë çuditur nga një diplomat i tillë, me zemërgjersinë

14

dhe përdorimit të autoritetit që i ka dhënë atij

bashkësia ndërkombëtare..

Z.Ahtisari duhet ta dijë se ky është pushtim. Në

rast se ai nuk e din historinë e marrdhënies së

shqiptarëve, më të parët në Ballkan me serbët,

ardhacakët e vonë, duhet ta mësojë.

A do të mund të skllavërohet përsëri shqiptarët? Jo

kurrë. Shqiptarët kanë dhënë gjithëçka për tokën,

zakonet, për dashurinë për tokën…

Nuk besohet se ka patur dhe do të ketë “PAKO”

më të kontestuar se sa ajo që është bërë për Pakon

Ahtisari. Duket se misionari i njohur dhe i besuar i

OKB-së e ka parë Kosovën dhe çështjen e

komplikuar dhe të nxehtë të Ballkanit me një “qetësi

olimpike” sikur të mos kishte njohur as 1878, 1912-

”13, as 1920, as vitet “45-së, as të gjithë zhvillimet

e tjera të sundimit 50 vjeçarë të Serbisë në Kosovë

dhe të gjithë trojet etnika shqiptare. Ahtisari është

krejt i pandjeshëm argumenti etnik, ai i gjuhës dhe i

interpertimit që shqiptarët i japin çështjes së tyre.

Të ngrihet një document për shqiptarët dhe çështjen

e tyre dhe ato të mos jenë pjesë e argumentit, duket

se nuk shkon. Për më tepër Ahtisari është krejt I

pandjeshë dhe nuk ndikohet aspak nga ngjarjet e

vitit 1999 në Kosovë he të gjithë trojet Etnike

shqiptare, për të cilat u desh jo vetëm argument

diplomatik, por dhe force dhe “argument” ushtarak,

për të bindur serbët, se çështja shqiptare nuk ju

përket më atyre.

Askush nuk ka logjikë të besojë se Ahtisari, me

mënyrën se si e “interperton” çështjen e Kosovës,

duke mos e quajtur “status” (askush nuk din se

ç’mund të quhet!?), po korrigjon ndonjë “gabim” të

ndërkombëtarëve, me atë që ato bënë në 1999. Në

rast se nuk është kështu, Ahtisari e injoron

ndërmarrjen diplomatike, ushtarake dhe manaxhuese

ekonomike të Perëndimit në Kosovë që nga 1999 e

në vazhdim.

Të nterpertosh një çështje shhekullore me një lehtësi

të tillë diplomatike e për më tepër historike, nuk

është serioze as ashtu sikur “komisionet” e hershme

të pleqësisë shqiptare mblidheshin për të ndarë

kullotat mes fshatrave për bagëtinë. JO! JO! JO!

Tiranë, mars 2007

REFLEKSIONE MBI PAKON AHTISARI

NGA KUDUSI LAMA (GJENERAL NE REZERVE),

KRYETAR I KESHILLIT ORGANIZATIV TE KUVENDIT MBARESHQIPTAR:

D uke

u njohur me pakon Ahtisari, paraqitur

ne Prishtine me 2 shkurt 2007 nen titullin

“Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen

për Statusin e Kosovës”, duket se me gjithe

dispozitat e pranueshme ne permbajtjen e saj, duket

se duhet sqaruar se ka edhe mjafte probleme, per te

cilat duhet mbajtur qendrim. Ne menyren si eshte

shprehur kjo dispozite serioze, duket se eshte nisur

me teper per te marre me te mire Serbine.

Te kuptohet nga te gjithe, qe Kosova nuk eshte vellai

i shprishur i Serbise, te cilen ajo po e hedhe jashte

nga shtepia. Jo, Kosova eshte ndare nga Serbia me

lufte, me lumenje gjaku, me dhjetra mijera te vrare,

me qindramije te shperngulur e masakruar. Kjo te

kuptohet mire, pasi duket se po bisedohet sikur cdo

gje mund te kalohet thjeshte. Mos harroni pronari i

Kosoves eshte populli kosovar, askush tjeter. Degjoni

c’thote pronari.

Pretendimet qe shpreh per kete projekt jane si vijon:

1. Qe ne fillim ne dokument shprehet se “Kosova do

të jetë shoqëri shumetnike”. Dakort nese jane kushte

nderkombetare per te gjithe. Por ketu po shprehemi

per Kosoven qe shkeputet ne Serbia, po per Serbine

qe mban brenda vetes rreth 500 mije shqiptare, pa

folur per etni te tjera, a nuk eshte shoqeri shumetnike?

A nuk duhen vene kushtet per te gjithe ne momentin

e ndarjes?

2. Ne vazhdim: “Kosova do të miratojë Kushtetutën

... e cila do të promovojë bashkëjetesën paqësore”.

Me terheqe vemendjen nje kerkese e tille, prandaj

edhe bej pyetjen: Po te tjeret si e kane kushtetuten?

Kosova e di se do te shkoje ne rrugen e integrimit

evropian, pa nje kushtetute demokratike nuk mundet

te shkoje, pse ky kusht? A nuk eshte nje lloje si shtetet

e tjera? Mendoj se ka nevoje per t’u sqaruar fakti pse

eshte kushtezuar kjo detyre.

3. Me poshte: “Gjuhë zyrtare në Kosovë do të jenë

gjuha shqipe dhe serbe”. Perse? Kush eshte i

interesuar te mesoje serbisht? Ne nuk ua ndalojme

ate serbeve, por mjafte ua kemi diktuar shqiptareve.

Ne Serbi a do te kete gjuhe zyrtare gjuhen shqipe,

sepse atje ka shqiptare? Po keshtu duhet pare nese ky

kusht bazohet ne ligjet nderkombetare, apo eshte

thjeshte nje deshire per te perkdhelur serbet e Serine.

4. Ne vazhdim dokumenti shprehet: “Kosova do të

ketë simbolet e veta të veçanta kombëtare, përfshirë

flamurin, stemën dhe himnin, të cilat pasqyrojnë

karakterin shumetnik të saj”. Cdo te thote kjo, a mos

ka nje kusht te tille ne Serbi? Po, do te bejme te gjitha

ato, qe do te beje Serbia per shqiptaret ne trojet e tyre

ne Serbi. Kjo per faktin se duket sikur Kosoves po

tentohet ti zhduket morali i saj historik e kombetar.

Nuk eshte e drejte kjo dhe nuk duhet lejuar edhe nga

negociatoret, te cilet nuk jane pergjegjes te vetevetes,

por te kombit dhe historise se kaluar e te ardhmshme.

5. Nje nen tjeter shpreh: “Kosova nuk do të ketë

pretendime territoriale ndaj asnjë shteti apo pjese të

ndonjë shteti dhe nuk do të kërkojë bashkim me asnjë

KUVENDI

shtet apo pjesë të ndonjë shteti”. Duket sikur po

vendosen disa dogma. Nuk mund te vihen kushte te

tilla. Kush ka marre pergjegjesine te diktoje popullit

te Kosoves? Ku eshte vetevendosja si institucion

nderkombetar i te drejtes se njeriut? Apo per

shqiptaret ka mendime ndryshe.

6. Per kthimin e pronave dokumenti shprehet: “Të

gjithë refugjatët dhe personat e zhvendosur nga

Kosova do të kenë të drejtën e kthimit dhe kërkimit

të pronës së tyre dhe posedimeve personale, në pajtim

me ligjet vendore dhe ndërkombëtare”. Mirepo ku

jane librat e pronave? A e di Kosova se sa abuzime

mund te behen me ta? Ky mendoj se mund te

shfrytezohet nga Serbia si nje kurth. Duhet bere

kujdes, duhet pastruar mire kjo ceshtje. Duket sikur

te shperngulur konsiderohen vetem serbet. Po

shqiptaret qe jane rreth nje milion ne Evrope e

Amerike? Edhe ata do te kthehen.

8. Me vjene keq kur lexoje qe me kerkesen e me

poshtme dokumenti e ve Kosoven ne nje nivel me

Serbine: “Kosova dhe Republika e Serbisë, në pajtim

me normat dhe standardet vendore dhe

ndërkombëtare, do të ndërmarrin të gjitha masat e

duhura për të përcaktuar dhe ofruar informata sa i

përket identitetit, vendndodhjes dhe fateve të

personave të zhdukur, në bashkëpunim të plotë me

Komitetin Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq (KNKK)

dhe partnerët tjerë relevantë ndërkombëtarë”. Besoj

se askush nuk eshte kunder bashkepunimit, sidomos

per ceshtje te tilla humane. Por si mund te

bashkepunohet me Serbine e cila i di mire te zhdukurit

se i ka zhdukur vete, jo nje nga nje por si ne kohen e

fashizmit me mjiera njeheresh, duke i transportuar

me trena. Ndersa shqiptaret nuk e di si mendohet se

mund te kene zhdukur serbet. Megjithate

bashkepunimi duhet te jete ne nivelin me te larte.

Ama mos mendoni se do te beje te njejeten gje Serbia.

Prandaj edhe me vjene keq qe ky problem trajtohet

si shume paqesor per agresorin.

9. Per mua eshte trajtuar ne menyre te gabuar dhe

duhet korigjuar ceshtja e fese dhe ne menyre te

vecante e kishes orthodokese te Kosoves. Le te

citojme sa thuhet ne nje nen: “Kosova do të sigurojë

autonominë dhe mbrojtjen e të gjitha konfesioneve

fetare dhe tërësisë së objekteve fetare brenda territorit

16

të saj”. Pse nuk sqarohet, kjo do te jete vetem per

interesin e Kosoves, jo per interesin e Serbise.

Ndoshta mund te kihet parasysh dhe te sqarohet qe

ato institucione do te ruhen per interesin kulturor te

Kosoves dhe per shfrytesim sipas perkatesise fetare

nge komuniteti i popullit te Kosoves.

Me poshte: “Kishës Ortodokse Serbe në Kosovë

(KOS), përfshirë klerin dhe pjesëtarët, aktiviteteve

dhe pronave të saj, do t’i ofrohet siguri shtesë dhe

masa tjera mbrojtëse për gëzimin e plotë të drejtave,

privilegjeve dhe imuniteteve të tyre, siç parashihet

me Aneksin V të kësaj Marrëveshjeje”. Nuk me duket

fare normale. Nuk ka kishe serbe ne Kosove. Por ka

kishe orthodokese te Kosoves, sic ka edhe kishe

katolike dhe xhami te myslimaneve. A mos do te duhet

qe ne te ardhmen te arrihet ne themelimin e kishes

orthodokse te Kosoves? Pse keshtu, kur mund te

themelohet tani bashke me shtetesine e Kosoves? A

mos duhet te thuhet edhe kishe katolike serbe dhe

gjami serbe? Duhet te shpjegohen ata qe jane marre

me keto formulime. Keto formulime realisht jane

abuzive. Theksoj arthodoksia ne perkete me shume

ne shqiptareve se sa serbeve, te cileve ne ua kemi

dhene. Cdo te thote ne Kosove Kishe Orthodokse

Serbe?

Ose ne vijim: “Kisha Orthodokse Serbe do të jetë e

vetmja pronare e pronës së saj në Kosovë”. Pse kush

eshte kjo kishe serbe qe dashka prona ne Kosove? A

mos duhet te kete kisha orthodokse shqiptare prona

ne serbi? Ndoshta po pasi mjafte prej siperfaqeve

serbe jane ish troje shqiptare. Pra te fiksohet edhe

kjo ne ligj. Duket sikur kisha serbe dashka te behet

pronare e Kosoves. Me duket pa vend te jepen

definicione te tilla. Me vjene keq per ata negociator

te Kosoves qe nuk e kane sqaruar zotin Ahtisari per

kete problem, dhe e kane lene te sjelle nje propozim

te tille.

Prandaj ne dokument shkohet deri atje sa te

theksohet: “Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar (PCN)

do të themelojë një Këshill Implementues dhe

Monitorues (KIM), i cili do të monitorojë dhe

ndihmojë zbatimin e plotë të dispozitave dhe masave

mbrojtëse të posaçme të cilat i ofrohen KOS dhe

lokacioneve fetare e kulturore Serbe, siç parashihet

me Aneksin V të kësaj Marrëveshjeje”. Interesant,

po si ka mundesi qe nuk themelohet nje Këshill

Implementues dhe Monitorues per te gjetur pronat

shqiptare por ato serbe, kush e kishte pushtuar ate

toke serbia apo Kosova e kishte pushtuar Serbine? A

shikohet se c’gabime te medha po behen vetem se

zoti Ahtisari nuk eshte sqaruar? Jame i bindur se po

te sqarohet ai do te kuptonte mire se ne Kosove

gjithecka i perkete Kosoves, qe nga historia, kultura,

pasuria, etj.

10. Besoj se gjithekush e kupton sa qesharak eshte

neni qe ka permbajtjen si vijon: “Të gjitha borxhet e

Republikës së Serbisë të cilat i ngarkohen Kosovës,

si rezultat i procesit të alokimit të borxheve, siç

parashihet me Aneksin VI të kësaj Marrëveshjeje, do

të konsiderohen detyrime financiare të Kosovës”. Ne

duam qe Serbia te na ktheje ato qe na ka grabitur e qe

na ka borgj, ndersa ketu flitet qe Kosova do te marre

persiper te paguaj borgjet e Serbise. Seriozisht nuk e

kuptoj llogjiken e ketij neni dhe ajo qe me shqeteson

me shume nuk e kuptoj llogjiken e negociatoreve te

Kosoves, si e kane pranuar nje fakt te tille qe eshte

shume abuziv. Dihet qe per kete ceshtje eshte

diskutuar ne bisedime. Kurre nuk kisha menduar se

mund te dilte dikush e te formulonte ne nen te tille

per Kosoven qofte ky edhe i nderuari zoti Ahtisari.

11. Me duket e pranueshme dhe shume logjike

kerkesa: “Kushtetuta e Kosovës do të konfirmojë që

Kosova nuk ka fe zyrtare dhe që do të jetë e paanshme

në çështjet e orientimeve fetare”. Eshte shume e drejte

per arsye se atje ka tre fe dhe asnjera nuk mund te

jete zyrtare sepse dominon mbi te tjerat, por nuk

kuptohet, cdo te thote “Kosova nuk ka fe zyrtare”,

ndersa duhet te jete pergjegjese per themelimin e nje

feje zyrtare serbe ne Kosove? A mund te konsiderohet

normalitet ky fakt? Mendoj se ata qe e kane pranuar

nje fakt te tille duhet te bejne korigjimet perkatese.

12. Me tej lexojme ne dokument: “Do të parashikojë

të drejtën e të gjithë qytetarëve të ish Republikës

Federative të Jugosllavisë të cilët kanë qenë banorë

të përhershëm të Kosovës më 1 janar të vitit 1998

dhe pasardhësve të tyre të drejtpërdrejtë për ta fituar

nënshtetësinë e Kosovës, pavarësisht nga vendbanimi

i tyre i tanishëm dhe çfarëdo nënshtetësie tjetër që

ata mund të kenë”. Shume dakort, por duhet bere

pyetja: Po ata shqiptare qe kane marre rruget e botes

si te perndjekur politike nga Serbia gjate 100 vjeteve

te kolonizimit qe kane pronat e tyre ne Kosove dhe

ne Serbi si do te trajtohen? Pse merren vetem serbet

ne mbrojtje? Kush do ti mbroje shqiptaret? Me duket

se eshte nje arsyetim i njeanshem. Mendoj se eshte

nje problem qe duhet te jete ne vemendjen e

negociatoreve per zgjidhje, pasi do te na ndodhe si

me pronat e Cameve ne Greqi, qe nuk po gjene zgjidhje

akoma, prej 100 vjetesh.

13. Kur flitet per veprimtarine e parlamentit, nder te

tjera me shume terheqe vemendjen formulimi: “Për

miratimin, ndryshimin apo shfuqizimin e ligjeve të

paraqitura si në vijim do të kërkojnë shumicën e

anëtarëve të pranishëm të Kuvendit gjithashtu edhe

shumicën e anëtarëve të Kuvendit të cilët mbajnë

ulëse të rezervuara apo garantuara për përfaqësuesit

e komuniteteve të cilat nuk janë në shumicë”. Shikoni

me vemendje sa interesant duket ky kusht, kur shihet

se eshte ndertuar ne menyre te tille, qe po nuk deshen

serbet kuvendi nuk mund te miratoje asnje ligj.

Normalisht mund te kete edhe momente qe

minoriteteve tu jepet force ligjore, por kjo mund e

duhet te ndodh vetem ne rastet kur ligji ne fjale lidhet

direkt me jeten e veprimtarine vetem te minoritetit.

14. Citojme nga ligji: “Kosova do të ndërmerr të gjitha

masat e nevojshme për të mbrojtur personat të cilët

mund të jenë objekt i kërcënimeve apo veprave të

diskriminimit, armiqësisë apo dhunës si rrjedhojë e

identitetit të tyre kombëtar, etnik, kulturor, gjuhësor

apo fetar”. Shume mire kjo per kushte normale. Por

nuk kuptohet, si do te ndodhe, kur ne Kosove do te

vendoset, ai qe deri dje ka vrare shqiptare, ai qe njihet

nga te gjithe per krimet e tij dhe tani vjene te banoje

prane atij, qe i ka vrare gjithe familjen. A ka mundesi

te ruhet gjakftohtesia, kur hidhet ideja se ai nuk do te

mund te preket as nga ligji pasi do te kete mbrojtje te

vecante sipas ketyre ligjeve qe na referohen ne kete

pakete statusi? Me thene te drejten duhet pare ky

problem pasi nuk me duket se cdo gje do te shkoje

normalisht. Nese do te tentohet qe Kosova te behet

strehe e krimineleve serbe, nuk mund te jepet siguri.

15. Jam dakort te kete kopetenca pushteti lokal. Por

kopetencat duhet te jene deri ne ate mase, sa mos te

cenojne strategjine e qeverise se Kosoves per

zhvillimin ekonomik, zhvillimin e planifikimin urban,

KUVENDI

Përdorimin dhe zhvillimin e tokës, Implementimin e

rregulloreve të ndërtimit dhe standardeve të kontrollit

të ndërtimit, mbrojtjen e mjedisit, etj. Ndersa sic eshte

shprehur projekti, decentralizimi, duket se hyne shume

ne kopetencat e qeverise dhe prishin ekuilibre

strategjike. Mendoi qe negociatoret ti kushtojne

vemendje edhe ketij problemi.

16. Me gjithe konsideraten per te nderuarin Ahtisari,

ne vazhdim te ketij drafti duket se kur vjene puna

per procesin arsimor te serbeve ne gjuhen serbe ne

Kosove, ligjerohen disa praktika qe do te jene

problematike per te ardhmen, Konkretisht thuhet:

“Shkollat të cilat vijojnë mësim në gjuhën serbe mund

të zbatojnë planprograme apo tekste shkollore të

hartuara nga Ministria e Arsimit të Republikës së

Serbisë, pas njoftimit ndaj Ministrisë së Arsimit,

Shkencës dhe Teknologjisë të Kosovës. Negociatoret

duhet te kene parasysh se ne praktiken serbe per

shqiptaret ndonjehere nuk eshte thene ndonje fjale

qe te jete miqesore. Ne gjithe historine njihet vetem

propaganda antishqiptare e denigrimit shqiptar, e

mohimit te historise shqiptare e mohimit te kombit

shqiptar e mohimit te intelektit shqiptar, etj. Pra edhe

kur Serbia te perpiloje tekste si ato qe ka aktualisht

me pjese te konsiderueshme kunder shqiptare dhe te

mbjelljes se urrejtjes nderetnike, ne Kosove sipas ketij

drafti do te jepen per shkollat ne komunat serbe.

Eshte vertete nje premise per nje te ardhme gjithe

konflikte ne Kosove midis etnive, si rrjedhoje e

nderhyrjeve te Serbise ne punet e brendeshme te

Kosoves, duke e patur te ligjeruar.

17. Me poshte lexojme: “Komunat (eshte fjala per

komunat me popullsi serbe) do të kenë të drejtë të

bashkëpunojnë, brenda kompetencave të tyre, me

komunat dhe institucionet, përfshirë agjencitë

qeveritare, të Republikës së Serbisë. Bashkëpunimi i

tillë do të merr formën e ofrimit të asistencës financiare

dhe teknike nga ana e institucioneve të Serbisë në

implementimin e kompetencave komunale”. Mendoj

se duhet sqaruar sepse nuk ka mundesi qe per

filozofine e ndertimit te shtetit do te punoje shteti i

Kosoves, ndersa per ta implementuar do te punoje

ne Kosove shteti i Serbise? Ky eshte paradoks. Nese

ka dicka qe vertete duhet bashkepunuar le te

bashkepunohet, por duke sanksionuar gjithecka sakte

18

dhe qarte. Ndoshta dikush do te mendoje se ka hapsire

duke u bazuar tek shpjegimet ne draft si vijon:

“Komunat do të njoftojnë Ministrinë për

Administrimin e Pushtetit Lokal të Kosovës

paraprakisht për çfarëdo qëllimi për t’u angazhuar në

një bashkëpunim të tillë. Njoftimi do të përfshijë draft

marrëveshjen ndërmjet të komunës dhe institucionit

partner të propozuar të Serbisë”. Por kjo eshte nje

lloje sikur njoftojme komshiun se do te leme shtepine

vetem e te kujdesen qe mos te na demtohet gje. A

keto do te jene marrdhenjet e shtetit te Kosoves me

Banoret e Kosoves? Me ata qe seriozisht jane banore

te Kosoves?

18. Sipas ketij projekt ligji jane krijuar gjashte komuna

te pastra me popullsi serbe. Mendoj qe negociatoret

duhet te jene te kujdeseshem pasi vertete me duket

se keto krijesa jane bere artificialisht e ne shqiptareve

gjithnje na kane sjelle probleme pikerisht

artificializmat. Eshte a normale te kerkosh sot ne

Kosove zona te pastra per serbet apo me serbet. Nuk

mendoj se do te vazhdoje akoma kolonizimi serb ne

Kosove. Tashme eshte detyre ti thuhet mjafte Serbise

e gjithkujt qe i behet bisht. Negociatoret Duhet ta

sqarojne mire kete problem pasi nuk me duket normal

e do te sjelle probleme ne te ardhmen.

19. Ne nenin ku krijohet Këshilli Gjyqësor i Kosovës

me 15 anetare te bene pershtypje qe komuniteti

shqiptar do te kete 5 gjyqtar, por qe duhet te

perzgjidhen qe te jene te pranueshme per strukturat

nderkombetare ne Kosove. Ndersa 6 do ti kene

minoritetet dhe 2 nderkombetaret. Domethene

shqiptaret me 92% popullsi do te perfaqesohen vetem

38%. Eshte vertete shume e cuditeshme kjo praktike.

Dhe me poshte: “Të gjithë anëtarët e KGJK-së duhet

të posedojnë kualifikime relevante profesionale dhe

përvojë të nevojshme për punën e KGJK-së”. Po nese

pretendohet se nuk ka persona te specializuar ne

shkallen e duhur nga minoriteti serb, mos duhet te

merren nga Serbia sic kemi marre Janollatosin ne ne

Greqi?

20. Edhe nje here per Kishen Orthodokese, pasi per

cudi ze nje vend shume te gjere ne kete draft,

konkretisht drafti shprehet: “Kisha ortodokse serbe

(KOS) e Kosovës do të gëzojë mbrojtje dhe gëzim të

të drejtave të veta, privilegje dhe imunitete, ashtu siç

parashikohet me këtë Aneks”. Duhet te kihet

parasysh se Kisha orthodokse eshte pasuri kulturore

e Kosoves. Termi “Kisha Orthodokse Serbe” eshte

abuzim, sic po tentohet te quhet greke kisha

orthodokse shqiptare ne Republiken e Shqiperise. A

mos ne Evrope ka ndonje semundje antishqiptare qe

duan ta quajne popullin shqiptar inekzistent, apo

ndoshta ndonje pjese populli pa origjine? Me thene

te drejten nuk duhet lejuar nje dukuri e tille pasi po e

rendon mjafte moralin e popullit shqiptar ne hapsiren

shqiptare ballkanike. Kisha orthdokse, kisha katolike

dhe xhamia jane pasuri e Kosoves dhe do te

administrohen, shfrytezohen dhe ndertohen vetem

nga populli i Kosoves. Apo sipas ketij koncepti do te

vije te marre Vatikani kishen katolike e Iraku apo

dikush tjeter xhamite. Shaka te tilla me kulturen tone

nuk duhen lejuar. Nese u bene disa veprime kuptohet

jo normale me disa kisha orthodokse te ndertuara

nga Miloshevici edhe atje ku nuk duheshin, kjo nuk

do te thote se duhet ti merret krejt kisha Kosoves e ti

jepet Serbise.

Dhe ne vazhdim thuhet: “Kosova do ta njeh Kishën

ortodokse serbe të Kosovës, duke përfshirë

manastiret, kishat dhe objektet tjera që shfrytëzohen

për qëllime fetare, dhe si pjesë integrale e Kishës

ortodokse serbe me seli në Beograd”. Si ka mundesi

te arrihet seri atje sa te tentohet te shkaterrohet nje

kulture popupore per hire te interesit te Beorgadit? A

ka moter kjo praktike qe te pranohet per Kosoven?

A ka ndonje vend tjeter qe kishen ta kete me strukture

dhe seli jashte vetes?

Lexoni nenet qe shihen qarte se jane paradoksal:

“Kosova do ta respektojë emrin edhe organizimin e

brendshëm të Kishës ortodokse serbe, duke përfshirë

këtu edhe hierarkinë dhe aktivitetet e saj”. Ose me

poshte: “Kosova garanton që prona e luajtshme dhe

e paluajtshme si dhe pasura tjetër e Kishës ortodokse

serbe, është e paprekshme dhe nuk do të jetë objekt

i eksproprijimit”. Kisha eshte ndertuar ne token e

Kosoves per popullin e Kosoves dhe do ti sherbeje

atij populli prandaj edhe eshte prone e tij jo e dikujt

tjeter sic pretendohet te nxiret ne kete draft. Sepse

keshtu po na del qe vetem nepermjet kishes po i leme

Serbise te drejten e pronesise mbi 10% te siperfaqes

se tokes se Kosoves. Kjo eshte si puna e gozhdes se

Nastradinit. Jo, askush nuk duhet lejuar te jete pronar

i tokes se Kosoves jashte kosovarevet.

Duke vazhduar me Kishen Orthodokese prap

lexojme: “Kisha ortodokse serbe në Kosovë do të

ketë diskrecion (liri të plotë veprimi) të plotë në

menaxhimin e pasurisë së vet dhe qasjes në objektet

e veta. Autoritetet e Kosovës do të kenë qasje në

objektet të cilat janë pasuri e Kishës ortodokse serbe

të Republikës së Serbisë, vetëm me pëlqimin e dhënë

nga Kisha, në rastet e urdhrit gjyqësor të lëshuar në

lidhje me aktivitetet ilegale, ose në rast të rrezikut të

drejtpërdrejtë për jetën dhe shëndetin”. Pse serbet e

Kosoves konsiderohen ne kete propozim si nje

strukture jashte Kosoves? A mos po duket se po

bejme nje mashtrim e arrnim? Ne cdo rast per serbet

flitet si per dike jashte Kosoves, jo nje lloje si per

gjithe popullin e Kosoves. Eshte detyre e grupit

negociator te Kosoves te mos binden per arrnime te

tilla shume problematike. Deklarim me te rende per

Kosoven e pronen e saj se shpreja “...objektet të cilat

janë pasuri e Kishës ortodokse serbe të Republikës

së Serbisë” nuk ka. Pra nese negociatoret nuk jane ne

gjendje te mbrojne pronesine e Kosoves le te therrasin

popullin ne ndihem. Populli nuk eshte vetem per te

brohoritur, por edhe per te ndryshuar gjendjen kur

ajo degradon, si ne kete rast.

A eshte normale te thuhet: Kosova do t’i ofrojë Kishës

ortodokse të Serbisë privilegje doganore dhe tatimore,

krahas atyre privilegjeve të cilat i gëzojnë të gjitha

fetë e Kosovës”, Pse feja orthodokse a nuk eshte fe e

Kosoves?

Ose me poshte: “Kishës ortodokse serbe, manastireve

dhe kishave të saj, dhe objekteve tjera fetare dhe

kulturore të rëndësisë të veçantë për komunitetin serb

të Kosovës, do t’i ofrohet siguria e nevojshme”. Te

jete e qarte se nuk mund te kete asnje ruajtje e siguri

nga askush nese nuk quhen keto objekte si pjese e

kultures kosovare. Kultura e nje vendi te huaj sipas

ketij koncepti nuk ka pse instalohet ne Kosove dhe

ne asnje vend tjeter. Ky eshte nje lloje abuzimi per

hater te Serbise. Nese lejohen ligjerime te tilla do te

kete probleme te vazhdueshme.

Pse duhet te jete ne ligj kjo kerkese: “Kosova do të

garantojë lirinë e lëvizjes për klerin dhe anëtarët e

Kishës ortodokse serbe brenda Kosovës dhe sipas

KUVENDI

nevojës do të ofrojë aranzhime të nevojshme sigurie

për këtë lëvizje”. Mendoj se nuk ka fare nevoje.

Askush nuk do te merret me kleriket. Por me kleriket

e Kosoves, jo me kleriket e Serbise. Serbia le ti mbaje

kleriket e saj ne serbi. Ne Kosove kleriket le te jene

nga serbet e Kosoves dhe nga shqiptaret e Kosoves

ose te tjeret por vetem te Kosoves. Instalime fallse

nuk kemi pse bejme.

Jane pikerisht fallsitetet ne kete fushe qe arrihet deri

atje sa te shprehet: “Këshilli implementues dhe

monitorues (KIM) do të themelohet, dhe do të thirret

rregullisht për të monitoruar dhe lehtësuar zbatimin

e dispozitave të kësaj Marrëveshjeje, që ka të bëjë

me mbrojtjen e trashëgimisë kulturore dhe fetare

serbe në Kosovë”. A nuk eshte ky veërtete nje

skandal? C’do te thote mbrojtje e trashgimise kulturore

serbe ne Kosove? Nuk kuptoj si ka mundesi te kete

llogjike te tille? A mos dyshohet per autoktonine dhe

lashtesine e popullit shqiptar ne trevat e Kosoves?

Dhe prap: “Përveç kryesuesit, KIM do t’i ketë shtatë

(7) anëtarë tjerë. Nder ta edhe “Kisha ortodokse

serbe”. Ne asnje menyre nuk mund te ndodhe kjo.

Kisha ortodokse serbe nuk mund te jete prezente ne

mbrojtjen e vlerave kulturore te Kosoves. Kosova

nuk ka asnje lidhje me Kishen ortodokse serbe, kisha

orthodokse eshte e Kosoves, duhet te sqarohet mire

ky problem e te hiqet nga mendja se mund te mbahen

vartesi te Kosoves nga Beogradi, qofte kjo edhe Kisha

Orthodokse Serbe. Kjo ceshtje ka per te sjelle

probleme te pa fund.

21. Drafti ligjor i Zotit Ahtisari merr persiper te ligjorje

qe Kosova te marre persiper te paguaj edhe borgjet e

Serbise. Me duket interesant ky moment per faktin

se Kosova paska borgje pse ka qene e pushtuar, paska

borgje pse eshte shfrytezuar, paska borgje pse eshte

20

Vizatoi: B. ELSHANI

vrare e masakruar, paska borgje pse eshte tjetersuar

ne nje siperfaqe te madhe te tokes se saj, paska borgje

pse asgje nuk eshte investuar mbi te, jo nga borgjet,

por as nga pasuria e saj.

22. Persa u perkete kufijeve te Kosoves thuhet:

“Territori i Kosovës do të definohet nga vija kufitare

e Krahinës Socialiste Autonome të Kosovës brenda

Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë ashtu

siç kanë qenë këto vija kufitare më 31 dhjetor 1988,

përveç ndryshimit të vijës kufitare nga marrëveshja e

demarkacionit në mes të Republikës Federative të

Jugosllavisë dhe Republikës Federative të

Maqedonisë më 23 shkurt 2001”. Me duket se nuk

eshte me vend te veme dore mbi ate teritor qe eshte

lare me gjak nga UCK-JA. Nuk eshte e arsyeshme te

ti lihet e drejte Serbise te marre vendime per Kosoven

pas vitit 1999.

23. Thuhet qe do te krijohet Forca e Sigurise se

Kosoves. Mire kjo. Po pse thuhet qe: “TMK-ja do të

shpërbëhet”. A eshte normale te kerkohet nje e tille

shperberje? Per mendimin tim kjo eshte nje lloje si te

besh tradheti kombetare. TMK dihet publikisht qe

eshte pasardhese e UCK-se. Nuk eshte e fshehte kjo.

Prandaj edhe nuk duhet pranuar. Nuk mund te

shperbejme vlerat tona. UCK-ja eshte vlere

kombetare. Kush e ka frike le te largohet nga politika

e nga terreni qe i perkete asaj. TMK-ja ka 7 vjete qe

stervitet dhe i sherben Kosoves. Ajo kete moment

ka pritur qe te kthehet ne ushtri te Kosoves. Ndersa

ne sot tentojme ti themi qe ti TMK nuk do te jesh

me, ti nuk do te ekzistosh. Kjo Jo.

24. Se fundi lexojme ne draftim e zotit Ahtisari qe

vihet detyre te perpilohen ligje per probleme nga me

te ndryshmet. Shume mire edhe “ligj per themelimin

e zonave te mbrojtura” sic kerkohet le te behet. Por a

nuk duhet ligj edhe per: Per statusin e Familjes Jashari;

Per statusin e Luftes Clirimtare te Kosoves; Per

statusin e Ushtrise Clirimtare te Kosoves; Per statusin

e veterantit te Luftes Clirimtare te Kosoves; Per

statusin e invalidit te Luftes Clirimtare te Kosoves;

Per statusin e Deshmorit te Atdheut; Per veprimtaret

dhe luftetaret per ceshtjen kombetare nga viti 1912 e

deri 1981, etj.

Tirane, 10 shkurt 2007.

Prof.Dr.Mehdi HYSENI

BAROMETRI DIPLOMATIK

NUK JANË FAJTORË “KËNGËTARËT” GREK, POR

GREQIA “DEMOKRATIKE-EVROPIANE” DHE

POLITIKA E KORRUPTUAR DHE E

DEFAKTORIZUAR E SHQIPËRISË NË BALLKAN

* Nuk thuhet kot në popull, “ Kur vdes i Zoti

i shtëpisë, edhe minjtë lozin valle”!

Nuk është tragjike se çfarë këngësh

antishqiptare këndojnë nacional-shovinistët

grekë në Greqi, por është abusrde, e papranueshme

dhe tragjike se si në heshtje dhe haptazi ka vërshuar

me të madhe vala e greqizimit përbrenda në Shqipëri,

duke ndërtuar kisha të panumërta dhe shkolla jo

vetëm në mjediset e banuara me minoritetin grek,

por edhe në ato vise (fshatra dhe qytete) ku nuk

ekzisotn asnjë pjesëtar i minoritetit grek. Gjithashtu,

tragjike dhe e pakuptueshme është se si në krye të

Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, qe dy

dekada është “fronëzuar” peshkopi grek, Anastas

Janullatos. Po ashtu, tragjikomike dhe iracionale është

se si Anasatas Janullatosi është shpallur “qytetar

nderi” i Tiranës nga ana e disa autoriteteve qeveritare

shqiptare. Krahas këtyre të të gjitha diefketeve dhe

të metave, gabimi më i madh dhe i pafalshëm politik

dhe diplomatik i qeverisë së Shqipërisë është

normalizimi i marrëdhënieve ndërshtetërore me

Greqinë në vitet e 90-ta të shekullit XX, kur dihet se

(as atëbotë e as sot) Greqia gjenocidale nuk e njeh

problemin çam dhe të Çamerisë shqiptare?!

Shikuar në këtë prizm të këndvështrimit tonë, nolens

volens shtrohen edhe këto pyetje qenësore: (1) Pse

qeveria shqiptare e Tiranës ka lidhur marrëdhënie

diplomatike me Greqinë, para se të zgjidhet problemi

i Çamerisë? (2) Pse qeveria e Tiranës qe pothuajse dy

dekada nuk ka qenë e interesuar që të zgjidhë

problemin e emigrantëve shqiptarë në Greqi, duke

krijuar dhe hapur vende pune në Shqipëri në mënyrë

që t’i shpëtonte ata në aspektin ekonomik, material,

social dhe ekzistencial etj.? (3) Pse qe 20 vjet në

Shqipëri nuk është ndërtuar asnjë fabrikë , asnjë

kombinat i industrisë së lehtë të prodhimit dhe të

përpunimit të frutave, të perimeve, si dhe të

produketeve të tjera nga fusha e bujqësisë, e blegtorisë

dhe e turizimit etj., ku do të gjenin punë me qindra

dhe mijëra punonjës shqiptarë? (4) Pse qe 20

qëndrojnë të mbyllura, të braktisura, nuk

funksionojnë dhe, ende nuk janë rinovuar dhe

modernizuar fabrikat dhe uzinat e industrisë së rëndë?

(5) Pse fuqia punëtore shqiptare dhe Shqipëria qe 20

vjet të “mbijetojnë”, të varura dhe të ndërvarura nga

ekonomia dhe tregtia e Greqisë, kur dihet se Shqipëria

nuk ka 30 milionë banorë, por mbi 3 milionë sish? (6)

Edhe sa dekada nevojitet të kalojnë, që qeveria

shqiptare të vendosë për fatin e çdo qytetari shqiptar,

e jo ata t’i lërë në “ mëshirën” e keqtrajtimit dhe të

torturës së shtetit grek? (7) Pse qe 20 vjet asnjë nga

qeveritarët shqiptarë nuk treguan kurrfarë aftësie, as

kapaciteti intelektual, politik, kombëtar dhe shtetëror,

KUVENDI

që me veprat dhe me të arrirat e tyre konkrete, t’i

bindin shqiptarët se shpëtimi dhe e nesërmja e tyre e

lumtur dhe ndritshme, duhet kërkuar vetëm në

Shqipëri, jo në Greqi, në Serbi, në Mal të Zi, në

Maqedoni, në Evropë, në Amerikë, në Argjentinë,

në Australi, në Kinë dhe në Rusi etj. ? Përderisa në

mendje dhe në praktikë, të manipulohet me fatin dhe

me ekzistencën e shqiptarëve, nën parullën

demagogjike të “reformatorëve” dhe të

“demokratëve” të korruptuar të “elitës politike”

zyrtare të Tiranës, se “emigrimi ekonomik (me theks

të posaçëm në Greqi!) është i vetmi shpëtim i

shqiptarëve”, kuptohet as Greqia me aleatët e saj

kolonialistë sllavë dhe, asnjë shtet tejtër në botë nuk

do të na “bëjë hesap”, nuk do të çmojë, as respektojë

si partner serioz dhe të denjë, në asnjë aspekt të

zhvillimit të bashkëpunimit dhe të marrëdhënieve

të ndërsjella ekonomike, politike, diplomatike dhe

tregtare etj. Ndër të tjera, të gjitha këto deformime

dhe devijime kardinale të politikës së qeveritarëve

“demokratë” dhe “reformistë” të Tiranës (drejtazi dhe

zhdrejtazi) kanë ndikuar negativisht, edhe në

marrëdhëniet ndërshtetërore ndërmjet Tiranës dhe

Athinës, si rrjedhim i mungesës së ndërtimit të

mirëfilltë të staregjisë së objektivave prioritare të

politikës së brendshme dhe të jashtme në favor të

mbrojtjes dhe të avancimit të interesit të përgjithshëm

kombëtar dhe shtetëror të Shqipërisë.

(1) Jo befasi, as frikësim e as kanosje nga “bregu i

fildisht”, por vigjilencë dhe veprim konkret kundër

së keqes greke dhe grekomane në Shqipëri

Ne, nuk duhet të shqetësohemi, as të befasohemi

tej masës se çfarë këndojnë ushtarët grekë gjatë

stërvitejve ushtarake nëpër poligonet e kazermave

të tyre në Greqi, sepse, fundja, ata janë në shtëpinë e

tyre. “Mësuesit” e tyre e dijnë se çfarë këngësh

antishqiptare apo antiturke, duhet të këndojnë ata.

Ajo është “çështje e tyre e brendshme”(!).

Mirëpo, ne mbajmë përgjegjësi dhe e kemi për detyrë

që të interesohemi jetësisht se çfarë “këngësh

patriotike dhe demorkatike shqiptare” janë duke

kënduar qe dy dekada me radhë në Tiranë, peshkopi

grek, Anastas Janullatos dhe minoriteti grek në

Himarë, në Gjirokastër etj., sepse ndodhen brenda

territorit të shtetit shqiptar dhe, si të tillë e kanë për

22

detyrë që t’i respektojnë ligjet dhe Kushtetutën e

Republikës së Shqipërisë e jo të veprojnë në

shpërputhje me to, duke tentuar që t’i fajësojnë

shqiptarët për qëndrimet e tyre destruktive dhe për

veprimet e tyre antishqiptare, në saje të mbështetjes

dhe të instruksioneve grekomëdha të shërbimeve të

ndryshme të politikës zrytare të Greqisë.

Prandaj, ne duhet të interesohemi seriozisht dhe

denjësisht se si të gjejmë rrugën e arsyeshme dhe të

drejtë të preventivës për t’i ndaluar përzierjen,

ndërtimin e shkollave dhe të kishave greke. të

panevojshme grekekëngët, brohortijet, parullat dhe

veprimet antishiptare të politikës zyrtare greke, e cila

ka penetruar në të gjitha hapësirat e Shqipërisë.

Sipas gazetës greke “Ta Nea”, qëmoti qenka bërë

“zakon i detyrueshëm” që në radhët e ushtrisë greke

(gjatë ushtrimit të stërvitjeve të ushtarëve të saj në

terren) të këndohen këngë me moto antishqiptare

dhe antiturke etj. Së fundi, këtë dukuri të shëmtuar,

gazeta “Ta Nea” e ka nxjerrë në dritë përmes rënies

në gjurmë të tri viedokasetave të tilla ekzistuese, ku

ndër të tjera, ushtarët grekë këndojnë edhe kështu :

“litar do të bëjmë nga zorrët e shqiptarëve, kurse

këpucë do të bëjmë nga lëkura e turqve.”

(www.liriakombtare.com, 4.03.2007).

Lidhur me “eurekën” e këtij fenomeni “racist” të

ushtrisë greke, siç është shprehur edhe shkrimtari ynë,

Sabri Godo, kohëve të fundit, me të drejtë po

debatohet me të madhe në opinion publik shqiptar.

Mirëpo, deri tani, si duket, trajtimi i këtij problemi

është bërë në mënyrë tejet simplifaktive dhe, madje

edhe euforike, si rrjedhim i pushtimit të emocioneve

spontane kundër “ befasisë së çastit” të ushtrisë greke.

S’ka dilemë se këndimi i këngëve të ushtarëve grekë

me përmbajtje antishiqptare është për çdo gjykim,

sepse nxit dhe apostrofon ringjalljen e urrjetjes dhe

armiqësinë ndërnacionale dhe ndërshtetërore mes dy

popujve, të armiqësuar me shekuj për shkak të

politikës pushtuese hegjemoniste dhe kolonialiste të

Greqisë mbi territorin dhe mbi popullin etnik shqiptar

(Çameria dhe Epiri). Pra, në rastin konkret, shkaku

dhe pasoja duhet kërkuar në një sfond më të thellë,

më të gjerë dhe më kompleks të historisë gjeopolitike

të marrëdhënieve të derisotme midis Greqisë dhe

Shqipërisë.

Kuptohet, e drejtë e çdo inidividi apo kolektiviteti

është që, kur vjen në shprehje cenimi dhe fyerja e

rëndë e tyre qoftë mbi bazën e dinjitetit njerëzor,

qoftë mbi bazën kombëtare, fetare, etnike etj., të

reagojnë atypëraty edhe si individ, edhe si kolektivitet

i organizuar, sepse e keqja, shpifja dhe e pavërteta

nuk duhet pranuar kurrë, pavarësisht nga çmimi dhe,

pavarësisht se kush qëndron pas tyre (individi, grupi,

populli apo shteti).

Pse gjatë periudhës së viteve të pushtetit popullor

socialist në Shqipëri, në ushtrinë, as në shoqërinë e

Greqisë nuk këndoheshin këngë me “nota”

antishqiptare? – Sepse, Shqipëria nuk ishte e varur

nga Greqia, duke kërkuar nga ajo shpëtim, punësim,

pensione, kredi, investime dhe mallra të ndryshme

etj., për të greqizuar shqiptarët dhe Shqipërinë, ashtu

siç po ndodh qe 18 vjet me regjimet antipopullore

dhe antidemokratike të Shqipërisë, të drejtuara nga

individë, grupe dhe haranga të ndryshme politike, që

lufotjnë vetëm për të qëndruar sa më gjatë në pushtet,

jo për të mirën e interesit të përgjithshëm të popullit

dhe të shtetit shqiptar, por për ledverdinë e interesit

të tyre personal, grupor, partiak, ideologjik,

ekonomik, tregtar dhe karrierist.

Pra, edhe në këtë kontekst, duhet të vështrohet

“fenomeni i ri” paradoksal i këndimit të këngëve

antishqiptare nga ushtria greke. Neve nuk kemi

nevojë të angazhohemi, as të shpenzojmë kohë për

t’i gjetur se cilët janë ata ushtarë, që paskanë kënduar

apo që do të këndojnë edhe në të ardhmen “parodi”

me nota muzikore antishqiptare, por për ne, e

rëndësishmja është që, t’i indetifikojmë dhe t’i

neutralizojmë me kohë, interesat dhe veprimet

subversive të parapavijës së thellë të politikës

pushtuese shekullore të “kompozitorëve” dhe të

“dirigjentëve” të “korit diplomatik” ndërsyes të

qeverisë greke, e cila qe 18 vjet rresht është infilturar

në çdo segment të jetës ekonomiko-politike dhe

shoqërore të shtetit shqiptar, me të vetim qëllim të

fundit që, përmes “reformave demokratizueseintegruese”

politike, ekonomike dhe tregtare

(natyrisht, duke manipuluar para bashkësisë

ndërkombëtare, edhe me minoritetin grek në Shqipëri,

ashtu sikurse Serbia me minoritetin serb në Kosovë,

kinse janë të “ndrydhur nga padrejtësitë” e shumicës

dërrmuese shqiptare), ta realizojë strategjinë e

interesave të saj prioritare në asmilimin e numirt sa

më të madh të shqiptarëve. Këtë strategji dhe taktikë

perfide në kurriz të greqizimit të territoreve të

caktuara shqiptare, e provojnë edhe ndërtimi i qindra

kishave e mejtepeve greke jo vetëm në Jug, por edhe

në pjesët e tjera të Shqipërisë.

Interesat vitale të kombitr shqiptar në Ballkan dhe të

Shqipërisë nuk mund të mbrohen me “standadet

demorkatike” greko-serbe dhe, në saje të profitit

antihuman të “tregut të lirë”, sepse shqiptarët dhe

Shqipëria Etnike nuk janë mall konsumi as i Greqisë,

as i Serbisë e as i partnerëve të tyre tradicionalë

hegjemonistë sllavë. Këtë fakt të rëndësishëm dhe

jetik, duhet ta kenë mbajtur parasysh si shtetet

kolonialiste fqinje (Greqia, Serbia, Mali i Zi dhe

Maqedonia), ashtu edhe politikat e falimentuara

kollaboracioniste shqiptare me “pazarxhinjtë” dhe me

“nudistët” e tyre në krye, të tipit Edi Rama.

Gjithashtu, edhe trazirat e paradokoshme në Himarë

(ku minoriteti grek përmes formave të ndryshme

shantazhiste antishqiptare, natyrisht, sipas mësimeve

politike të Athinës dhe “bekimeve fetare” të Anastas

Janullatosit në Tiranë, ka kënduar dhe po këndon

këngë antishqiptare, duke brohoritur se “Himara

është greke” etj.) refelektojnë thellësisht se Greqia

është ndërlikuar në mënyrë flagrante në destabilizimin

e rendit politkko-shoqëror dhe shtetëror të

Shqipërisë. Kjo strategji dhe taktikë e fshehtë dhe e

hapur e politikës antishqiptare e Greqisë në Shqipëri,

është bërë e njohur që nga shfaqja e organizatës

subversive dhe famëkeqe “Omonia” (pjesëtarët e së

cilës, edhe pse në mënyrë misterioze e patën vrarë

një ushtar shqiptar në gjumë në kazermën ushtarake

shqiptare, ata nuk u ndëshkuan nga gjyqi shqiptar i

Tiranës, si rrjedhim i ushtrimit të trsynisë së politikës

ndërkombëtare) në vitin 1994 të dekadës së fundme

të shekullit XX.

Vërtet, politika zyrtare e Shqipërisë, duhet ta dënojë

botërisht aktin skandaloz të ushtarakëve grekë, të cilët

kanë kënduar këngë antishqiptare. Mirëpo, kjo nuk

mjafton, që qeveria greke të ketë marrë ndonjë mase

ndëshkuese kundër “këngëtarëve” ushtarake grekë,

KUVENDI

pavarësisht nga përgjigjet e saj premtuese “notave”

dhe “prememorieve” të qeverisë së Shqipërisë,

drejtuar qarqeve dhe institucioneve më të larta të

shtetit grek.

Për të parandaluar të keqen greke, e cila qe 20 vjet pa

asnjë arsye valide ka vërshuar në Shqipëri (me

tendencë që të krijojë pakëaqësi te përfaqësuesit e

minoritet grek), politika e jashtme dhe dipomacia

shqiptare, duhet të ndërmarrin hapa energjikë dhe

racionalë, duke paralajmëruar Greqinë, se po qe se

ajo edhe më tej injoron zgjidhjen e drejtë të çështjes

koloniale të Çamërisë, si dhe nëse vazhdon me

krijimin e “inicidenteve” të tilla antishqiptare, duke

pretenduar që, edhe më tej, të përzihet në çështje të

brendshme të Shqipërisë, do të vijë në shprehje prerja

e marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe

Greqisë, pavarësisht nga fakti se ajo është anëtare e

Bashkimit Evropian(BE) dhe, pa marrë parasysh

faktin se, edhe Shqipëria është duke ëndërruar dhe

shpresuar se “me nidhmën” e Greqisë së Anastas

Janullatosit, do të ketë fatin, të aderojë në BE, si

anëtare me të drejta të plota.

Vizatoi: B. ELSHANI

24

NJOFTIM PËR

SHTYP I KËSHILLIT

ORGANIZATOR TË

KUVENDIT

MBARËSHQIPTAR

1. Komisionin për përgaditjen e të gjitha projektdokumenteve

(Projekt-Platformës së Bashkimit Kombëtar

dhe Projekt-Statutit të Asamblesë Kombëtare Shqiptare);

2. Komisionin për kontakte me të gjitha institucionet, partite

politike, organizatat, shoqatat dhe intelektualët atdhetarë

në të gjitha hapsirat e Shqipërisë Natyrale dhe në diasporë;

3. Komisionin për përgaditjen, mbajtjen, zhvillimin dhe

përfundimin me sukses të Kuvendit Mbarëshqiptar.

Pëmes këtij NJOFTIMI PËR SHTYP, gjithë opinionin

publik kombëtar dhe ate ndërkombëtar e njoftojmë se

detyrat kryesore të Këshillit Organizator të Kuvendit

Mbarëshqiptar janë :

1. Të përgadisë të gjitha pojekt-dokumentet që do të

miratohen në Kuvendin Mbarëshqiptar, siq është Platforma

e Bashkimit Kombëtar dhe Statuti i Asmablesë Kombëtare

Shqiptare;

2. Të marrë kontakt me të gjitha institucionet shtetërore të

Republikës së Shqipërisë dhe të Kosovës, me të gjitha partite

politike, organizatat, shoqtatat dhe intelektualët shqiptarë

në të gjitha hapsirat shqiptare dhe në diasporë, si dhe të

kërkojë prononcimin e tyre pro ose kundër mbajtjes së

Kuvendit Mbarëshqiptar;

3. Të përgadisë, në një afat kohorë sa më te shpejtë, mbajtjen

e Kuvendit Mbarëshqiptar, në të cilin, pos miratimit të

Platformës së Bashkimit Kombëtar dhe të Statutit të

Asamblesë Kombëtare Shqiptare, do të zgjidhen edhe të

gjitha organet drejtuese të saj.

Tiranë, 25 NËNTOR 2006.

KRYESIA E KESHILLIT ORGANIZATOR

TË K U V E N D I T M B A R Ë S H Q I P T A R ;

K R Y E T A R I, Gjeneral KUDUSI LAMA (d. V.)

Vijon nga Faqja 4

BESIMI FORCON BINDJEN DHE PASTRON

SHPIRTIN E NDËRGJEGJES

Pavarësisht të të gjithë zhvillimeve të çështjes

sonë kombëtare, duket se ajo që quhet historia

jonë kombëtare është prezente në të gjithë cilësitë

shqiptare dhe për të cilën është e domosdoshme

të mos harrohet. Në lëmin e ideve dhe raporteve

të reja, që njerëzit kanë krijuar me njëri-tjetrin, po

ashtu dhe të kodeve të reja të politikës dhe të

diplomacisë, e gjithë ajo që vjen nga fryma e

globalizmit, të cilin bota e qytetëruar, ku shtete të

fuqishme përveçse imponojnë modelin e tyre nuk

humbasin asgjë, shqiptarët kanë një vend të

pakonsiderueshëm.

Pavarësisht angazhimit të madh, që ato i kanë vurë

integrimit të tyre në rrugë krejt të çuditshmes,

integrim i cili shpallet vetëm si një prani, nuk do

t’i shërbente vendit dhe çështjes në rast se në të

gjithë këtë mardhënie që shqiptarët kanë krijuar

me botën nuk do të kishte “pigment”, d.m.th

esencë dhe ngjyrë shqiptare.

Në një pamje tjetër, gjykoj se ka shumë punë dhe

nevojë të kihet një “formatim”, në rast se do të

mund të shpreheshim me një term të tillë, lidhur

me qëndrimin që shqiptarët duhet të mbajnë për

qytetrimin e tyre përbrenda vetes, kur flitet se po

ndërtojnë shoqërinë përbrenda kodeve etike dhe

qytetare të kohës.

Jo pak, në media dhe të gjithë nivelet e debatit

social, shoqëria shqiptare, në të gjithë hapsirën e

vet ka “promovuar” sëmundjet e tavolinave, prej

Nga: Shyhrete Gosalci, Zv. Kryetare

e Këshillit Organizativ të Kuvendit

Mbarëkombëtarë

nga marrin rrugën pastaj keq-interpertimet dhe

abuziviteti etik.

Në këto rrethana unë gjykoj se ëndërra shekullore

e shqiptarëve, që të jenë të lirë pëson një deformim

të dukshëm.

Ai që në pushtetin që ka në botë sot, “globaliteti”

ka zënë shumë terren, në popujt e vegjël, aq m

ëtepër në kushtet shqiptare, duket se i zbeh idelaet.

Idealet janë vlera dhe janë besim i vlerave. Në këto

kushte dhe në këtë llojë koncepti dhe mardhënie

popujt e mëdhenj kanë hyrë në detin e madh të

“globalizmit”, prej të cilit po arrinë të marrin

maksimumin e fitimeve.

Historia shqiptare në unikalitetin e vet është një

shembull i vërtetë, me çfarë shpjegohet dhe është

e vërtetë se shqiptarët janë një popull me cilësi,

enërgji dhe të aftë që ta bëjnë veten. Në këtë

kuptim kërkohet vetëm të vihet në punë dhe në

“korsinë” e duhur energjia positive njerëzore.

Në tregun e ideve, të integrimit dhe të globalizmit,

ne shqiptarët kemi se çfarë t’i ofromë botës së

qytetruar. Shqiptarët janë kampionët e mëdhenj të

marrdhënies ndërqytetare. Lufta e Kosovës,

pavarësisht abuzivitetit që i është bërë dhe po i

bëhet, si dhe vonesës që po i bëhet Statusit të

Pavarësisë, qe një nga luftërat, e cila i shërbeu

qytetrisë së botës në kohën e Rendit të Ri Botërorë.

Keq-përdorimi i luftës, ku në të shumtën e rasteve

KUVENDI

vjen përmes një kombinimi të heshtisë së

Perëndimit dhe faktorëve politik shqiptarë të

stepur nga ideja e “artë “ e globalitetit tregon se ka

një krizë idesh, prej nga shpjegohet dhe kriza e

idealeve në segmente të veçanta antishqiptare.

Në të gjithë atë që ne shqiptarët kemi lënë pas,

d.m.th historinë tone, ka një realitet të dukshëm

në të cilin bien në sy mardhëniet, jo vetëm në

marrdhëniet e ngushta të njerëzve mes njëri-tjetrit,

por në to zë vend hapsira e dukshme dhe konceptet

tepër korrektive dhe të praktikueshme. Që nga

kodet e vjetra zakonore–dokesore e deri në

marrdhëniet e sotme qytetare të shqiptarëve, ka

patur një raport të qartë dhe të çiltërt për ta

modeluar, por pa cënuar për asnjë arsye cilësitë

autentike të tij.

Në qëndrimin e dukshëm, që mund të thuhet në

këtë rast, sepse dhe tema ka një specifikë sa sociale,

po kaq psikologjike, ideologjike, politike dhe

bashkëkohore, normalisht kërkohet një qasje e

materializuar dhe e argumentuar shkencërisht, por

dhe besimi vetë është qytetari në vetvete. Në këtë

konceptim dhe mardhënie, unë mendoj se ndodhen

të gjithë shqiptarët, integrimi i të cilëve më së pari

nis tek unifikimi i vetes.

26

Prishtinë, mras 2007.

Ç A M Ë R I A

Tokë e dashur, jona Çamëri,

Ah, sa e bukur je;

Jo, kurrë nuk të harrojmë,

Për Ty do të luftojmë!

Me AKSH-në, në ballë,

Tokat tona do t´i çlirojmë,

Shovenistët, pushtuesit grekë,

Nga trojet tona do t´i dëbojmë.

Rroftë Kosova heroike,

Rroftë Shqipëria Etnike;

Së bashku me Çamerinë,

Do ta gëzojmë ardhmerinë.

BLERIM NAMANI :

Jo, se harrojme Manastirin,

Shkupin, Preshevën, Plavën e Gucinë,

Gurin e kufirin shqiptar në Toplicë,

Tjetri, ai i vjetri, në jug te Çamërisë!

Holandë,17.03.2006

LUFTA TJETËR

“Lufta tjetër” është një libër i një stili krejt të veçantë, me anë të cilit autori Sejdi

VESELI, i sjell një tjetër informacion të vlefshëm jo vetëm shqiptarëve dhe

Ballkanit, por të gjithë Rendit të Ri Botërorë.

Me një stil krejt konçiz, i cili i afrohet shumë “konceptit matematikorë” dhe të

kronikës, për vërtetësinë e tyre, na bën me dije se rreth tokave shqiptare dhe

tashmë kur në Kosovë ka një forcë ushtarake ndërkombëtare të mandatuar

nga NATO-ja, kundërshtarët e përjetshëm të tyre, kanë afruar dhe kërkojnë të

venë në punë makinën vrasëse të një ushtrie të sofistikuar, për ta bërë përsëri

Ballkanin shesh lufte.

Në aspektin kumtues, autori i tregon me faktet autentike se sa vullnet vrasës

vazhdon të ushqejë një nga shtetet më shoviniste të Ballkanit, siç njihet Serbia.

Libri vendoset në kohë dhe në marrdhënie diplomatike, politike dhe

konvencinale të korrenteve të kohës nga një sprovë e gjatë e Mr. Gafurr Adili.

Adili ka gjetur terren dhe mundësi të shpalosë dhe të vërë në kohë dhe një

herë konfliktin e njohur ballkanik, prej nga merr rëndësi të pashmangëshme

zgjidhja drejt e çështjes sonë kombëtare.

Libri përveçse sjell njohje, është dhe apel i botës së qytetruar për të reagur dhe

mbajtur qëndrim koherent.

Nga Fadil Shyti

DEMONSTRATAT E MARSIT 1981 . . .

«Josip Broz Tito nuk ka vdekur prej më shumë se një vit,

por “bashkim-vëllazërimi” jugosllav ushqyer prej tij

taminë ka zhvilluar çarje në një krah të ndieshëm të saj,

krahinën serbe me shumicë shqiptare, Koso-vën», shkroi

më 19 prill 1981, David Binder, në gazetën

amerikane “New York Times”, në artiku-llin

domethënës i titu-lluar, “Një furtunë kaloi, por

tjerat janë duke mbledhur në Jugosllavi”, duke

u referuar në ngjarjet tronditëse të demonstra-tave

mbarëpopullore të shqiptarëve nga Kosova.

Një paralajmërim që u dëshmua më së e

vërtetë në vitet për vazhdim.

Demonstratat e vitit 1981 mbeten një ngjarje

madhështore në historinë e çlirimit kombëtar

të shqiptarëve, të cilëve troje, në mënyrë

antinjerëzore, poshtëruese e gjenocidale u

ndryshuan gjatë më shumë se 80 vjetëve në një

kamp të vërtetë të përqendrimit, si pasoje e vënies

në aplikim të planeve koloniale serbomëdha.

Zinxhirët rreth trupit të pushtuar, por kurrë të

nënshtruar të Nënës Shqipëri, në vazhdim do të

kishin e kanë një nga një për të shkëputur

përfundimisht, deri në ribashkimin e plotë të

trojeve shqiptare dhe të gjithë popullit që jeton në

to, në një shtet të vetëm kombëtar.

Duhet theksuar se, në fakt, “bashkim – vëllazërimi”

në Kosovë e trojet e tjera shqiptare, kurrë nuk u

pranua nga populli shqiptar. As nuk mund të

pranohej, nga moment që komunistët jugosllavë e

shqipfolës dëshiruan t’i impononin popullit më

forcë këtë koncept, përmes një politike e rreptë të

represionit, sllavizimit-serbizimit e ndalimit të çdo

manifestimi të lirë të identitetit kombëtar shqiptar

dhe të kërkesave të tij të drejta për shkëputje nga

sundimi e kolonializmi sllav.

“Bashkim-vëllazërimi” u përqafua vetëm nga

titistët shqipfolës, nga shërbyesit e puthadorët e

regjimit kolonial jugosllav, të cilat gjatë

demonstratave, me kamxhik a tanke, me dhunë,

burgosje, vrasje e terrorizëm shtetëror menduan se

mund të mbyllën zërin unik të popullit që i jepte një

mesazh të qartë xhelatit serb: “KOSOVA

REPUBLIKË!”, “DUAM KUSHTE MË TË

MIRA!”, “NDALONI SHFRYTËZIMIN E

TREPÇËS!”, “MBRONI TË DREJTAT E

SHQIPTARËVE JASHTË KOSOVËS!”,

“NDALONI REPRESIONIN, LIRONI TË

DENUARIT POLITIKË!”, “POSHTË

SHOVINIZMI SERBOMADH!”, “JEMI

SHQIPTARË, JO JUGOSLLAVË”, “DUAM

SHQIPËRINË E BASHKUAR!”. Këto parulla ishin

manifestin më e qartë, më e pastër, më e njomë për

çlirim shoqëror e kombëtar të një populli të tërë të

revoltuar, në kushtet e burgut të llahtarshëm,

poshtërues e çnjerëzor jugosllav.

Demonstratat e vitit 1981 filluan më 11 mars, kur

studentë të universitetit të Prishtinës nisin të

kërkojnë përmirësimin e ushqimit në menzën e

shkollës dhe kushte më të mira në konvikte. Këto

demonstrata involvuan përafërsisht 2000 studentë,

që qëndruan grumbull në rrugë disa orë deri në dy

ditë, deri kur policia i shpërndau. Ditën e

pastajshme, agjencia zyrtare (propagandistike)

jugosllave Tanjug, përshkroi demonstratat ashtu siç

KUVENDI

do të ishin provokuar nga “elementë armiqësore

që orvatën të shfrytëzojnë pakënaqësinë e

studentëve të caktuara mbi cilësinë e ushqimit nga

menza e shkollës”

Pas dy javëve, më 25 mars, demonstratat rifilluan

në Prizren dhe sërish në Prishtinë, më 26 mars. Ato

nuk ishin tani veç një proteste studentore, por

revoltë e masave të gjera popullore, që u shpërnda

në gjashtë qytete të Kosovës. Mijëra e mijëra

punëtorë, profesorë, studentë, mijëra shqiptarë nga

të gjitha rafshët e jetës dolën në protesta.

Menjëherë, serbët e titistët shqipfolës u alarmuan.

Qeveria federale dekretoi gjendje e emergjence,

duke sjellë ushtrinë të patrullojë qytetet, rrugët

kryesore e kufijtë. Edhe autoritetet shqipfolëse të

të ashtuquajturës “Krahine Socialiste Autonome”

të Kosovës reaguan, duke denoncuar demonstratat

si “kundërrevolucionare”, “armiqësore”,

“irredentiste” e “separatiste” – këto epitete vinin

nga goja e gospodinit Azem Vllasi. Nëpunësit e

regjimit ushtruan boll dhunë kundër civilëve

shqiptarë, duke përdorur gaz lotsjellës e madje

armë zjarri. U ndërmorën arrestime të

demonstruesve, ndaj të cilave nëpunës e UDB-së

u vërsulen për t’i rrahur e torturuar. Për rezultatet

e represionit kundër demonstruesve gjatë ngjarjes

së pranverës dramatike të vitit 1981, historiani

anglez, Noel Malcom në librin “Kosova: një

histori të shkurtër” se: “numri i shqiptarëve të vrarë

mund të jetë diku rreth 1000. Pastaj, më shumë se 2000

shqiptarë u arrestuan në kohën e protestave, kurse numri

tërësor të shqiptarëve që u burgosën ishte, sipas të dhënave

të kohës, më i madh se sa 4000 persona”. (f. 335).

Të vërtetat e “Pranverës Shqiptare” janë

dëshmi e pashlyeshme të guximit dhe

trimërisë mbarëpopullore shqiptare, por edhe

të aksionit të aparatit represiv të udhëhequr

nga veglat më të poshtra të shqipfolësve,

“Vllasë” e “Bakallë” pa shpirt e pa mend që

urdhëruan, dirigjuan e kryen akte represive

kundër demonstruesëve, që i gjykuan nëpër

procese politike të rrejshme dhe i torturuan

shtazarakisht.

Këto ngjarje nuk duhet t’i harrojmë, as

heronjtë e tyre, as xhelatët, sepse një popull

28

që harron historinë e vet është i dënuar të

përsëritë gabimet, e përfundimisht të

zhduket... Kjo shihet aq më shumë kur vëmë re

situatën e tanishme, në të cilën udbashët e djeshëm

janë politikanët e sotëm e “këshilltarët” e

politikanëve të sotëm. Ata riciklojnë në gjithçka

që po bëjnë konceptin e vjetër të bashkimvëllazërimit,

duke filluar nga një largim nga politika

e shëndoshë për çlirim dhe ribashkim kombëtar.

Po shfaqen si “modernistë”, që duhet të integrohen

në Evropë, duke pasur “dialog” e “negociata” me

Beogradin apo “duke u puthur” me antishqiptarë

të tërbuar si Koshtunicën, Çoviçin, Cërvenkovskin,

në kuadrin e “Ballkanit Perëndimor”. Që

bashkëpunojnë me xhelatët serbo-sllavomaqedonase

për karriget e tyre të pista, gjoja për

krijimin e “një shoqërie multietnike” e që vijnë me

teza që kanë qëllim të ç’veshin shqiptarët nga

identiteti i tyre kombëtar - siç është ajo për krijimin

e një “kombi kosovar”. Duke mos brengosur farë

për familjet e dëshmorëve dhe për invalidët e luftës,

duke mos u interesuar për gjendjen e mjerueshme

ekonomike, shoqërore, kombëtare, bile duke

dhënë në shumë raste urdhra për likuidimin,

burgosjen, vrasjen e shumë atdhetarëve që nuk

pajtohen me situatën e mjegullte në të cilën edhe

po ndodhet sot kombi shqiptar, këta po

dëshmohen të njëjtat ujqër antishqiptar, që

vetën kanë ndryshuan qimet, por jo zakonet.

Gjenerata e demonstratave të vitit 1981 është edhe

ajo që ka marrë pjesë në organizimin e Ushtrisë

Çlirimtare të Kosovës (UÇK). Veprimtaria e saj e

guximshme, vetëmohuese dhe e përkushtuar ka

kalitur popullin nëpër betejat çlirimtare, të

zhvilluara në trojet shqiptare (Kosovë të ngushtë,

Luginë të Vardarit, Luginë të Preshevës) në

dhjetëvjeçarin e fundit. Kjo përvoje politikoushtarake

e fituar me armë në dorë, me gjithë

prapakthimet e ngecjet në avancimin e

zgjidhjes së çështjes shqiptare për shkak të

politikës ditore e të devijimeve, krijon kushte

për bashkimin e të gjitha potencialeve të

kombit, rreth një Platforme të vetme

kombëtare për çlirimin e njësimin e Shqipërisë.

Kryengritja gjithëpopullore e marsit dhe prillit të

vitit 1981 shënon një periudhë të re të historisë, një

vit madhështor-vendimtar në historinë të popullit

shqiptar, pavarësisht se ende nuk e gjet vendin e

merituar të historisë sonë të lavdishme, pavarësisht

Dhe kjo kryengritje, lëvizje ilegale çlirimtare plot

16 vite, ka çuar deri në një organizim më të fuqishëm

gjithëpopullor, pra deri në luftën e armatosur e UÇKsë,

për t’u çliruar nga robëria shekullore serbe.

Fatkeqësisht shqiptarët nga Kosova janë ende të

robëruar, si pasoje e disa krerëve të lartë politikë e

ushtarakë, që sot janë në kolltuk, me të njëjtin regjim

antidemokratik, kolonial, vetëm me një emër tjetër

tani, UNMIK, që në të gjitha vendimet e rregulloret

të saj ka dëshmuar së është kolona e pestë të Serbisë

në Kosovë.

Të njëjtit politikanë shqipfolës të asaj kohe, titistët

Vllasi, Ali Shukria e të tjera, që egërsisht shtypin

demonstratat gjithëpopullore, që vranë, burgosin

demonstruesit, nuk kanë “ngordhur” nga politika e

nga jeta publike e pasluftës. Kjo dëshmon se ata që

janë vënë sot në shërbim të një sistemi terrorist

antipopullor, antidemokratik të kundërvullnetit të

popullit, po e vazhdojnë të njëjtën politikë

shfarosëse, diskriminuese ndaj popullit shqiptar e

ndaj Lëvizjes VETËVENDOSJE!, që udhëhiqet

nga djem e cuca që nuk pajtohen me rikolonizimin

në veshje “demokratike” të “pavarësisë” së Kosovës

me kokën nën Serbi, ashtu siç nuk u pajtuan shumë

gjenerata të asaj kohe, pra të vitit 1981, me

robërimin serb. Akoma rrugët e Prishtinës po vaditen

me gjak shqiptari, sepse populli nuk duron më të

bëhet pazar me lirinë e tij. Akoma po bien dëshmorë,

akoma po plagosën e rrahin djem e cuca sipas ligjeve

të ish-Jugosllavisë vrasëtare, gjë e lehtësuar nga

politika antipopullore e regjimit të UNMIK-ut që

po ndihmohet nga shqipfolës servilë tij, që sot janë

këshilltarë e ministra kukulla që këshillojnë si të

shtypet egërsisht populli. Këtyre duhet t’u themi

qartë se karriget e tyre nuk janë të përjetshme, se po

u ngritët populli ende një herë, do të bien si flluskë

sapuni nga kolltukët e tyre të mbuluar me turp!

Amaneti e gjaku i dëshmorëve nuk harrohet e

nuk mund të harrohet, në kurrën e kurrës.

Rumani, 11 mars 2007

JASHARËT, KUJTESA JONË E PËRJETSHME

Dhe në këtë rast emri i njohur i letërsisë së luftës dhe çështjes

sonë kombëtare, Rajmonda Maleçka, sjell një tjetër botim

interesant, me tematikën e vet të njohur.

Në pak faqe, ku kronika e luftës, Brenda të cilëve gjendet rraca e

njohur e shqiptarëve, të cilët kanë vënë në shërbim të luftës jetën,

gjënë më të shtrenjtë, si Jasharët e njohur, duket se ja ka dalë

mbanë. Autorja, përmes baladës, një zhanër të cilën ajo e ka

lëvruar, pasi e ka përjetuar luftën në përmasat e saja, i ka dhënë

dorë dhe mundësi ta sjellë dramën dhe tragjedinë e Jasharëve në

të gjithë kohët e veta.

Poema për Adem Jasharin, ku heroi nuk shihet si dhimbje por si

pavdeksi, duket se realitetin e pas-luftës e bën të prekshëm, folës

dhe në një marrdhënie me njerëzit dhe brezat. Në libër ka një

reportazh nga Prekazi, prej nga lexuesi informohet për vendin,

psikologjinë dhe ajrin e trevës së njohur për luftën.

Libri shoqërohet dhe nga një shënim estetik të autorit D.Cani,

prej nga shpjegohen konceptet estetike dhe idetë njëherësh, për

ta vendosur librin “Jasharët, kujtesa kjonë e përjetshme” në marrdhënie dhe me qëndrimet kritike dhe

ato estetike. Në shënim sillet lëndë dhe argumenta për botimin në fjalë dhe autoren njëkohësisht.

KUVENDI

Shteti dhe populli serb janë përgjegjës para zotit

dhe robit, para tokës dhe qiellit shqiptar për

spastrimin e krahinave të shumta nga shqiptarët,

për masakër, gjenocid dhe holokaust ndaj qytetërimit

dhe popullit më të vjetër në Evropë e më gjerë,

popullit shqiptar. Nga armët e ftofta dhe të nxeta

serbe gjetën vdekjen qindra mijëra shqiptarë vetëm

nga viti 1876 e këtej. Mbi gjysma e popullit shqiptar

u dëbua nga trojet e veta dhe u degdis nëpër botë si

refugjat. Gjatë sundimit të sulltan Josipit (Titos)

ndjekja, vrasja dhe shpërngulja (dëbimi) me dhunë

e shqiptarëve, sidomos drejt shkretirave të Anadollit,

vazhdoi me të njëjtin intenzitet, si në kohën e kralëve

serbë. Kishin ndërruar vetëm mjetet dhe metodat.

Programi ishte po ai i Garashaninit, Çubriloviçit,

Pashiçit, Andriçit. Edhe qëllimi ishte i njëjtë:

Spastrimi i krahinave shqiptare dhe sllavizimi i tyre.

Në kohën e satrapëve, Titos dhe Rankoviçit, toka e

pushtuar e Shqipërisë (gjysma e Shqipërisë Natyrale),

me qëllim që të sllavizohej më lehtë, u copëtua midis

republikave sllave të Jugosllavisë Socialiste (Serbisë,

Maqedonisë dhe Malit të Zi) dhe në një krahinë

autonome (1974), që u quajt Kosovë.Shpërbërja e

Jugosllavisë e gjeti popullin shqiptar krejt të

ç’organizuar dhe të ç’orientuar. Brenda kombit ishte

hapur një front dhe luftë rrënuese e karakterit

ideologjik, ndërsa kombet tjera po organizoheshin

për mbajtjen me çdo çmim të tokave të pushtuara

të Shqipërisë dhe me dëshirën edhe të shpërbërjes

së shtetit shqiptar. Gjatë kësaj periudhe të “nxehtë”

dhe vendimtare për fatet e kombit u gjetën

30

XHEVAT BISLIMI,

DEPUTET I KUVENDIT TE

KOSOVES

VETOJA E RUSISË DHE DORËHEQJA E

GRUPIT MUND TA SHPËTOJNË KOSOVËN

“shqiptarë” që krijuan parti politike

kolaboracioniste, që i bënë shërbime të

jashtëzakonshme fqinjve tanë shovinistë. Në çastet

e fundit, një grusht atdhetarësh shqiptarë, të cilët

më vonë fituan përkrahjen dhe mbështetjen e mbarë

kombit, shpëtuan Kosovën e sotme me luftë të

armatosur çlirimtare. Synim i Luftës Antipushtuese

Çlirimtare të UÇK-së ishte çlirimi dhe ribashkimi i

tokave të pushtuara shqiptare me Shqipërinë

Londineze. Ndërhyrja e NATO-s dhe e Fuqive të

Mëdha pengoi arritjen e këtij synimi. Premtimet e

tyre se krahina e Kosovës do të jetë përgjithmonë e

lirë dhe e pavarur i “joshën” drejtuesit politikë të

Luftës. Pas përfundimit të kësaj Lufte në Kosovën

shqiptare u vendos UNMIK-u (forcë civile) dhe

KFOR-i (forcë ushtarake). Normalisht kjo forcë

ushtarake dhe civile do të duhej të vendosej në Serbi,

e cila ishte shkaktarja e vetme e të gjitha luftërave

të shek. XX në Ballkan. Vendosja e kontrollit

ndërkombëtar mbi këtë shtet do të ishte zgjidhje

afatgjate për paqen dhe sigurinë në rajon. Kosova

dhe populli shqiptar nuk kishin kërcënuar dhe

rrezikuar asnjëherë tokën dhe lirinë e dikujt. Atëherë

përse duheshin këto forca ndërkombëtare në tokën

shqiptare, në Kosovë? Nuk u dasht të kalonte shumë

kohë për ta kuptuar këtë kontroll të rreptë

ndërkombëtar dhe strategjinë e këtij administrimi.

Sot pas gati tetë vitesh shqiptarët e kanë të zbuluar

tërësisht këtë strategji. Plani i Atisarit, i miratuar

dhe pranuar në tërësin e tij nga Grupi negociator,

synon të ndihmojë finalizimin e programeve

shoviniste shtetërore të Serbisë. Ky plan thellësisht

kundërshqiptar është mbështetur plotësisht edhe

nga Tirana zyrtare. Është dalluar pak vetëm Kryetari

shqiptar, Alfred Moisiu. Në ditën e paraqitjes së këtij

plani nga Atisari politikanët dhe zyrtarët e lartë të

Tiranës janë përfshirë nga ethet e fushatës zgjedhore

për pushtetin vendor!! Për botën dhe popujt normal

është e pabesueshme.

Vetoja e Rusisë :

Zhurmë e madhe mediatike është bërë për punën e

vetos ruse në Këshillin e Sigurimit të OKB-së. Gjatë

kësaj kohe u shfaq një shqetësim dhe frikë

jashtëzakonisht e madhe nga politikanët, analistët,

profesorët dhe gazetarët adoleshentë se mos Rusia

do ta përdor veton kundër rezolutës që do të

propozojë Grupi i Kontaktit (Atisari) në Këshillin

e Sigurimit për çështjen e Kosovës! Kjo zhurmë

mediatike kishte qëllim thelbësor krijimin e një

mendimi pozitiv për Grupin negociator dhe

marrëveshjet që kishte arritur ky Grup me Serbinë.

Duke përhapur dhe mbjellur frikën nga vetoja ruse

dëshironin të tregonin dhe të bindnin popullin

shqiptar të Kosovës se puna e tyre, përderisa nuk

pranohet nga Serbia dhe Rusia, është e mirë dhe në

interes të Kosovës. Por, nuk duhet harruar fakti (ata

që mendojnë dhe frymojnë shqip nuk e harrojnë) se

Serbisë me ia dhënë deri në Durrës do të ishte e

pakënaqur dhe do të kërkonte ta merrte edhe Vlorën.

Me këtë logjikë dhe strategji Serbia ka zgjeruar

(njëzetë fishuar) territorin e saj kryesisht në kurriz

të territorit të Shqipërisë.Unë për vete, siç i thash

edhe një diplomati të huaj (mik i shqiptarëve), po

lutem nga mëngjesi e deri sa të fle që Rusia ta përdor

veton dhe plani i Atisarit të mos kalojë në Këshillin e

Sigurimit. Po lutem, sepse unë nuk e kam “fuqinë” e

Agim Çekut dhe të Pacollit për ta bindur Rusinë që

ta mbështes pavarësinë e Kosovës. E di mirë që Rusinë

mund ta “bind” vetëm mikja jonë Amerika.

Kundërshtimi dhe mohimi i këtij plani nga Serbia,

gjithashtu, do të jetë shumë pozitiv për ne, do të hapen

rrugë dhe shanse të reja për shqiptarët dhe lirinë e

tyre, për zgjidhjen e drejtë të çështjes shqiptare në

Ballkan... Prandaj, unë do të thrrasë nga zemra (për

këtë plan të Atisarit): Rroftë vetoja ruse!

Pse Grupi negociator duhet të jep

dorëheqje?

Grupi negociator ose, siç u pëlqen atyre të vetëquhen,

Grupi i unitetit, është përgjegjësi i vetëm dhe i

drejtpërdrejtë për koncesionet tragjike ndaj Serbisë

shoviniste dhe vrastare. Plani i Atisarit do të

shqyrtohet dhe studiohet gjatë këtij muaji. Serbia qysh

tash ka paralajmëruar se nuk do ta pranoj planin që

është mjaft i favorshëm për te. Fakti që dokumenti

“shpaloset” së pari në Beograd është dëshmi e qartë

për rolin dhe peshën që ka fituar Serbia në çështjen e

Kosovës! Grupi negociator i Kosovës është peng i

vetëvetes dhe krejt i pa fuqishëm për ta kundërshtuar

apo korrigjuar këtë dokument, sepse e ka pranuar që

në Vjen dhe nuk ka kundërshtuar për asgjë.

“Agresiviteti” i këtyre sharlatanëve në ofertat e tyre

dhe “zemërgjerësia” e tyre me tokën dhe interesat e

popullit shqiptar ishin shembulli më i mirë i shitjes së

interesave të atdheut. Premtimet e “elitës” politike

të bëra në vazhdimësi pas Luftës përfunduan në

koshin e rrenave dhe të mashtrimeve. Liritë dhe të

drejtat e popullit shqiptar të Kosovës u avulluan. Për

planin e Atisarit (i pranuar paraprakisht nga Grupi

negociator) populli shqiptar (90%) nuk ekziston!!

Kosova shqiptare u “shndërrua” në “Kosovë

multietnike”!! Trashëgimia shpirtërore dhe materiale

si dhe kultura dhe qytetërimi shqiptar u “shndërruan”

në trashëgimi, kulturë dhe qytetërim serb!! Kishat

iliro-shqiptare, të përvetësuara me zjarr e hekur nga

carët e Serbisë, u “bënë” kisha serbe!! Flamuri më i

vjetër në Evropë, flamuri shqiptar, duhet të

zëvendësohet me një “leckë multietnike”!! Për

shkatërrimet massive ekonomike, materiale, natyrore

dhe njerëzore të bëra nga Serbia barbare në Kosovë,

populli shqiptar i Kosovës duhet t’i paguaj mbi një

miliard dollar!! Vrasjet, masakrimin masiv

(gjenocidin), djegien e kufomave (holokaustin) dhe

dëbimin masiv (mbi një million shqiptarë të

shpërngulur me dhunë vetëm nga viti 1981) Kosova

duhet t’i kompenzoj me “kthimin” e serbëve

(rikolonizimin)!! Të gjitha këto “marrëveshje” janë

pranuar nga Grupi negociator i Kosovës!!! Prandaj,

ky Grup duhet të jap menjëherë dorëheqjen dhe t’i

hap rrugë popullit shqiptar për mbrojtjen e lirive dhe

të drejtave të tij natyrore, kombëtare, njerëzore,

demokratike dhe historike. Ky Grup, po të kishte

Kosova Kuvend dhe deputet që përfaqësojnë

interesat e popullit shqiptar, do të shkarkohej dhe

ndiqej edhe penalisht për mashtrim publik dhe shitje

të interesave jetike të popullit shqiptar...

Prishtine, 6 shkurt 2007.

KUVENDI

revista Kuvendi kot

revista Kuvendi kot ... View more revista Kuvendi kot

Delete template?

Save as template ?

revista Kuvendi kot revista Kuvendi kot