Zależność mechanicznych własności mosiądzów od temperatury.

More documents

Recommendations

Info

utrzymuje się prawie na stałym poziomie, aby spaść następnie o 40% pomiędzy 300 a 350°. Badania udarności w wysokich temperaturach podjęli po raz pierwszy dla stali Guillet i Revillon l). Próbkę, po ogrzaniu jej w piecu do żądanej temperatury, umieszczano na kowadle, oddzielając ją od niego tekturą azbestową. Temperaturę mierzono zapomocą termopary, której spoinę umieszczano w otworze wywierconym z jednej strony próbki. Pomiary udarności mosiądzu o 38% cynku, wykonane przez Guilleta i Bernarda 2) wykazują spadek aż do 300°, poczem udarność aż do G00° pozostaje stałą, zaś około 700° wykazuje słabo zaznaczone maximum. Bunting 3) wykonał badania udarności szeregu mosiądzów, ogrzewając probierkę Izoda, zaopatrzoną masą metaliczną, mającą za zadanie zmniejszać szybkość oziębiania, na kowadle. Temperaturę mierzył zapomocą termopary. Wyniki otrzymane przez Buntinga podaje rys. 4. Widzimy tam, że mosiądz o 42% cynku, zawierający fazę [3, okazuje około 500° maximum, którego mosiądz o 34% cynku, składający się jedynie z roztworu stałego a, jest pozbawiony. i Dla udarności mosiądzu o 40% cynku znajdujemy również wsk# zówki na wykresie Ilansera (U, rys. 2). Metoda pomiarów. Wyniki dotychczasowych pomiarów, dot fczących własności mechanicznych mosiądzów w zależności od tei iperatury nie zgadzają się dostatecznie pomiędzy sobą. Przyczyn^ tego stanu rzeczy należy się doszukiwać głównie w niedokładność określania temperatury probierki. Przy rozrywaniu użycie próbki o dużym przekroju powoduje odprowadzanie ciepła ku zimnym szczękom maszyny, co utrudnia otrzymanie jednorodnej temperatury na długości pomiarowej. Przy pomiarach twardości, skoro kulka i próbka posiadają temperatury różne, powstaje w chwili wywierania nacisku, dokoła miejsca zetknięcia, strefa o temperaturze niejednorodnej, wskutek czego dokładne określenie warunków, w jakich odbywa się próba, jest rzeczą trudną, lub zgoła niemożliwą. 4 ') Guillet i Revillon, Revue de Metali., 6, (1909), str. 94. -) Guillet t Bernard, C. R., 156, (1913), str. 1899. •') Bunting, J. Inst. Met., 31, (1924), str. 47. 49
50 Dla wykonania pomiaru udarności, próbkę ogrzaną w piecu musi się pośpiesznie ułożyć na kowadle, które ją oziębia nieregularnie, tak, że terniopara przymocowana do jednej strony próbki nie wskazuje temperatury jaka panuje w obrębie najważniejszym, t. zn. w pobliżu karbu. Aby o ile możności usunąć powody tych błędów zastosowaliśmy do pomiarów wytrzymałości na rozerwanie cienkie probierki (d = 5 mm), przez co zmniejszyła się znacznie ilość odprowadzanego ciepła, a temperatura była tern równomierniejsza, że próbkę ogrzewano na długości trzykrotnie większej, niż długość pomiarowa. Ogrzewanie prowadzono w atmosferze dwutlenku węgla, jako gazu mało czynnego, a rozerwanie odbywało się ze stałą szybkością, aby zredukować zaburzający wpływ pełzania w wysokich temperaturach. Odciski twardości wykonywano stożkiem, który ogrzewany był w piecu do tej samej temperatury co próbka, dzięki czemu temperatura dawała się ściśle wyznaczyć. Udarność mierzono w ten sposób, że próbkę ogrzewano na kowadle, co pozwalało na staranne jej ułożenie. Temperaturę mierzono zapomocą termopary, której spoina znajdowała się w karbie próbki, co umożliwiało pomiar w chwili uderzenia. Szczegóły tych urządzeń zostały opisane przez A. Krupkows-kiego w jednej z poprzednich publikacyj Zakładu Metalurgicznego l). Zakres pomiarów. W naszych badaniach zostały zmierzone następujące parametry własności mechanicznych: R — wytrzymałość na rozerwanie w kg/mm 2 określano na próbkach o średnicy 5 nim. E — granicę sprężystości w kg/nim 2 odczytywano z wykresu rozerwania, zarejestrowanego automatycznie, odpowiadała ona więc faktycznie granicy proporcjonalności. A — wydłużenie całkowite przy rozerwaniu określano w procentach na probiercę międzynarodowej o długości pomiarowej równej dziesięciu średnicom. W celu przeliczenia wydłużenia dla probierki francuskiej lub krótkiej angielskiej, można się posługiwać wzorem Krupkowskiego 2) lub wzorem podanym w poprzedniej pracy 3). ') Krupkowski, Własności mechaniczne miedzi. Prace Zakładu Metalurgicznego Pol. Warsz. Tom II, Warszawa, 1930. •) Krupkowski, 1. cit., wzór 15. :l) Broniewski i Trzebski, O mechanicznych własnościach stopów miedzi z cynkiem, str. 3.
Page 1 and 2: W. BRONIEWSKI i K. WESOŁOWSKI. Zal
Page 3: 48 • • Badania twardości Brine
Page 7 and 8: 52 Badania dotyczyły mosiądzów o
Page 9 and 10: 54 70 60 SO 30 20 10 0 -200 0 200 4
Page 11 and 12: 56 TABLICA IV. Twardość H i H' or
Page 13 and 14: 58 dla mosiądzu zgniecionego o 30%
Page 15 and 16: 60 stalizacji jest podobna do krzyw
Page 17 and 18: 62 Zgodnie z wynikami Charpyego zna
Page 19 and 20: (i'. TABLICA VIII. Mechaniczne wła
Page 21 and 22: 6fi 60 50 40 30 20 10 *-> 0 -200 "
Page 23 and 24: liK dobny do naszych wyników, lecz
Page 25: 70 7. Dans les laitons à 33% de zi

Zależność mechanicznych własności mosiądzów od temperatury.

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?