wielki joe I N-te POKOLENIE

Zabójca światów
tułaczką po kosmosie, osiedlili się na pełnej światła, obiegającej biało-błękitne
słońce, planecie. Rafa, na której zbudowali własny świat.
Rafa, która teraz stała w obliczu inwazji. Najpierw wypuszczono gaz.
Nasycił wiatry duchem alienacji, który rozerwał wszelkie wieży łączące
człowieka z drugim człowiekiem, odepchnął żony od mężów, matki
od dzieci. Rafa rozpadła sie na małe społeczności, składających się z
samotnych, przerażonych istot ludzkich. Potem nadleciały ogniste kule
i mieszkańcy Rafy drżeli w zabobonnym strachu.
Później pojawiły się statki Folgera. Średniego kalibru broń zniszczyła
urządzenia wojskowe, węzły komunikacyjne, porty morskie i jedyne
na planecie centrum lotów kosmicznych. Lekka broń orała tam i z powrotem
powierzchnie planety, oślepiała telewizje i radary, bawiła się
w znajdź-zniszcz z każdym prawdopodobnym ogniskiem zorganizowanego
oporu. Wszystko według spisu, dostarczonego przez zwiadowcę,
beznogiego kalekę, człowieka znanego jakojared.
Budzący się dzień zastał na niebie wielkie, czarne owale platform desantowych.
Płynęły wraz z wiatrami, czekając na rozkaz lądowania, a
na nich czekali komandosi Arnaka. Na siedemdziesiąt uprzednio wybranych
miejsc spadły psychostacje. Wbiły się w planetę, zrzucając
powłoki ochronne. Połączyły sie w jedną całość i utworzyły siec nadawczą,
która natychmiast rozpoczęła zagłuszanie myśli we wszystkich
mózgach na planecie. Modulując intensywność sygnałów, psychostage
prały mózgi beznadzieją, wstydem, tchórzostwem, depresją, przerażeniem,
paranoją, wstrętem, zmęczeniem, głodem, pragnieniem powrotu
do łona matki, świadomością, że taki powrót jest niemożliwy... i znów
całym cyklem od początku.
Potem wylądowali komandosi. Atak rozpoczął się 5-25-09 - godz.
13.00.
Na statku fl agowym „Tempest” Sygnał Bezpieczeństwa odebrano 5-25-
09 - godz. 06.44. Rozpoczęcie, przeprowadzenie i kompletne zakończenie
podboju planety, zwanej Rafa zajęło 41 godzin i 44 minuty. Była to
174 planeta, którą Jared podbił na zlecenie klienta.
Półokrągła ściana mostku kapitańskiego była zatłoczona dwoma setkami
precyzyjnych ekranów dwustronnej łączności, ukazującymi
każdą fazę przeprowadzanej operacji. Jared, który się w nie wpatrywał
przez ostatnie kilka godzin, odwrócił się teraz do stojącej za nim humanoidalnej
istoty o głowie mątwy i powiedział cicho:
- Zapłać mi.
Ram, niekwestionowany władca trzydziestu milionów podobnych mu
istot, toczących całe życie w ciemnościach, na pogrążonej w wiecznym
mroku planecie tego samego biało-błękitnego słońca, skierował na opalonego
na brązowo mężczyznę swoje jedyne oko i szybko zamrugał.
Zwisające na piersi i plecy macki zaczęły wić się, drgać i skręcać.
- Wykonałeś wspaniałą robotę, Jared - przekazały ruchy macek.
- Zapłać mi - powtórzył Jared. Macki znów się poruszyły.
- Akcja nie została jeszcze w pełni zakończona.
- Słyszałeś Sygnał Bezpieczeństwa. Jesteś mi winien drugą połowę należności.
Zapłać.
Ram splótł tylne macki w rozkazie dla drugiej, stojącej przy drzwiach
istoty. Asystent wyszedł.
- Za chwile przyniesie pojemniki.
- Dziękuje, Ram. - Jared odwrócił się w stronę ekranów.
Ram przyglądał mu się dłuższą chwile, potem podszedł i stanął tuż za
jego plecami. Jared nie był wysoki i mątwopodobna istota przewyższała
go prawie o głowę. Jej aparat głosowy składał się niemal wyłącznie
z membran i był w pewnym stopniu zdolny imitować ludzką mowę.
Ram uważał się za kosmopolitę i był dumny, że posiadł umiejętność
wydawania artykułowych dźwięków.
- Dyyy bochooocisss zzz Zeemmmyyy brrrauuda?
Jared patrzył na ekran 133, na którym komandosi oddzielali kobiety od
mężczyzn i wpychali je do siłowych kontenerów.
- Tak. Jestem ziemianinem. Tam się urodziłem.
Powiedział to tonem, który nie zachęcał do dalszej konwersaq’i. Ram
rozpoznałby ten ton, gdyby pochodził z Ziemi. Ale nie pochodził.
- Jaaggg daammm eeezzd nnaaa Zeeemmyyy?
Jared odwrócił się powoli i spojrzał na Rama. Patrzył, aż macki zaczęły
powtarzać zadane przedtem głosem pytanie. Nie odpowiedział
i powrócił do studiowania ekranów. Chwile później Ram odsunął się
do tyłu. „Bezczelny najemnik 1 Morderca!!!” - zafalowały macki za
plecami Jareda.
Wszedł asystent, a za nim, dźwigając metalowe pojemniki, jeszcze
dwie mątwogłowe istoty. Postawiły pojemniki u stóp swego władcy.
- Otwórz je - podchodząc bliżej powiedział Jared. Ram poruszył mackami
w kierunku swego asystenta, który powtórzył rozkaz dwóm tragarzom,
podając jednocześnie jednemu z nich klucz szyfrowy. Przyrząd
został włożony do zamka i pojemniki otworzyły sie, sycząc cicho pneumatycznym
mechanizmem. Jared nachylił sie nad pierwszym, potem
nad drugim.
FANTASTYKA 8/83
- Dziękuje ci, Ram - powiedział.
- Całoroczna produkcja Metalu - powiedział Ram powoli, ruchami
przypominającymi falowanie wodorostów w cichej, spokojnej zatoce.
- Wystarczająca ilość Metalu, by przez tysiąc lat oświetlać planetę.
Wystarczająca, by dostarczyć energii milionowi, statkóvv, lecących na
kraniec nieskończoności. Wystarczająca, by kupić świat.
- Kupiłeś za niego Rafę - powiedział Jared.
- Ta połowa... i ta druga... dwuletnia produkcja mojej planety. Największa
transakcja, jaką dotychczas zrobiliśmy. Jak masz zamiar go użyć?
Jared spojrzał na niego zimno. Milczenie przedłużało się. Ram odwrócił
wzrok.
Jared wziął klucz szyfrowy i wystukał na nim nowy kod. Potem, nie
patrząc już po raz wtóry na Metal, zamknął pojemniki.
- Nie jesteś ciekawy, czy zapłaciłem ci tyle, na ile opiewała umowa?
- zafalował mackami Ram, sygnalizując czułkiem interpretacyjnym
cierpką ironie.
Jared posłał mu uśmiech. Nie było w nim nawet śladu ciepła.
- Nie odważyłbyś się mnie oszukać, Ram. Chcesz mnie znów wynająć.
By podbić Signe n.
Macki asystenta zatańczyły gwałtownie. Ram uciszył go i zrobił krok
w stronę Jareda.
- Tak, tak. Chce.
Jared odwrócił się do ekranów. Wskazał jeden z nich, oznaczony numerem
50.
- Patrz, Ram. Nadchodzi koniec świata nazywającego się Rafa.
Z nieba Rafy, malowanego w żółto-purpurowe pasma przez czerwoną
plamę zachodzącego słońca, zstępował Gubernator. Humanoidalne ciało
schował w miękkiej krezie, wiszącej wokół pożyczonej od mątwy
głowy. Wielkie oko błyszczało promienną zielenią. Macki falowały
zadowoleniem. Spływał w dół ze statku, bezpiecznie unoszącego się
w strefi e rażenia inwazyjnych sił Jareda, by przejąć z rąk najemników
kontrole nad podbitą planetą. Ram położył jedną ze swoich macek na
ramieniu Jareda.
- Teraz w tym systemie mam już dwie planety - powiedział. - Signa n
będzie następna. Potem Gila, Karthes, Vale i Kalpurnika. Moi ludzie
będą rządzić całym systemem. Tu jest skrzyżowanie najważniejszych
dróg handlowych. Połowa zysków jest twoja, Jared?
Najemnik nie zareagował. Stał nieruchomo jak kamienny posąg. Zimny
i martwy.
- Wiem, że dla innych robiłeś takie rzeczy - nalegał Ram. - Mam dokładne
raporty na temat twojej pracy. Dlatego zgłosiłem się do ciebie.
Wiem, że dla niektórych klientów dokonywałeś kilku podbojów w tym
samym systemie. Potrzebuje tych pozostałych pięciu planet, by wzmocnić
moją pozycje w tej galaktyce. Odbiorą mi Rafę, jeżeli...
- Nie - powiedział Jared. Krótko i ostatecznie.
- Dlaczego?
Jared odwrócił się i ruszył ku przeciwległemu końcowi sali. Ram przez
chwile śledził go wzrokiem, potem poszedł za nim. Nagle wyciągnął
macki i owinął je wokół piersi i talii Najemnika. Odwrócił go twarzą
ku sobie i wysyczał:
- Ssssrrooobissss dooo dlaaa mnneee!
Ruchy Jareda były błyskawiczne, prawie niezauważalne. Jedną dłonią
chwycił macki opasujące mu talie, drugą owinięte wokół piersi i wykręcił
się z ich uchwytu. Przysiadł gwałtownie, natychmiast z powrotem
wyprostowując nogi i jednocześnie pochylił górną połowę ciała do
przodu. Był to nieoczekiwany i po mistrzowsku wykonany manewr.
Ram pofrunął w stronę ściany, zwijając się w powietrzu w kule. Wstał
dopiero po dłuższej chwili. Jared wyciągnął ku niemu palec.
- Przyjąłem zlecenie tylko na jedną robotę. Na jedną, Ram. Wykonałem
ją, ty mi zapłaciłeś. Warunki kontraktu zostały wypełnione. Teraz
idź objąć w posiadanie twoją nową prowincje. Ram poszedł szybko ku
wyjściu i zniknął, żadnym gestem nie zdradzając gotującej się w nim
wściekłości. Pozostałe trzy istoty stały przez chwile nieruchomo, jakby
czekając na polecenia człowieka, jared się nie odezwał. Asystent zafalował
mackami i wszyscy trzej podążyli za Ramem.
Kilka minut później Jared obserwował opuszczający „Tempesta”
prom. Z kamienną twarzą śledził go na kolejnych ekranach. Jednak
dużo później, gdy komandosi Arnaka zostali wycofani, a Ram wprowadził
własne siły, twarz Jareda już nie była spokojna. Patrzył na krwawe
jatki, dokonujące się na zamkniętych w siłowych kontenerach mieszkańcach
Rafy. W ciągu kilku godzin trzy czwarte populacji Rafy było
martwe. Pozostałe miliony pędzono do obozów pracy.
Jared wprowadził do automatycznego pilota dane drogi powrotnej i wyszedł.
Włączone ekrany płonęły obrazami dalekich gwiazd i galaktyk.
III
Dwieście obojętnych, usianych kraterami twarzy księżyca zbliżało się,
rosło na dwustu ekranach. Jared patrzył na nie pustym wzrokiem. To nie