wielki joe I N-te POKOLENIE

je następnie w słowa zdałbyś sobie sprawę z własnej nicości. A
wtedy nie odpowiedziałbyś mi na pytanie - dodał odchodząc.
• • •
Varden leżał i miął róg prześcieradła w bezsilnej złości. Czekał
na moment, w którym przyjdzie spłacić zaciągnięty dług,
dotrzymać danej obietnicy. W każdej chwili spodziewał się odwiedzin
nieznajomego, każde skrzypniecie drzwi budziło w nim
strach, każdy krok na korytarzu powodował dreszcze.
• • •
Z izby tortur zostałem wyniesiony jakby cudownym podmuchem.
Lekko opadłem na zieloną trawę błyszczącą kropelkami
rosy. Stanąłem i rozejrzałem się wokół podziwiając wspaniały
krajobraz. Nie mógł ocalić mnie Bóg, ocalił mnie wiec Szatan.
Z Jego to pomocą uwolniłem się od strachu, męczarni i bólu.
Byłem obojętny Bogu, a wiec On będzie obojętny mnie. Od teraz.
Skazał mnie na męczarnie, pozwolił na nie, mimo iż jest
podobno tak dobrotliwy i miłosierny.
Szatan jest zbuntowanym Aniołem, który wyrwał się spod dyktatorskiej
tyranii Boga. To właśnie Szatan pomaga człowiekowi,
ofi aruje mu radość życia codziennego. Bóg natomiast mami,
kusi i obiecuje, aby zamęczyć, zastraszyć...
- Grzeszysz - eksplodował mi w mózgu potężny głos. Trwałem
zawieszony w Ciemnościach. Ogarnięty uczuciem osamotnienia
i żalu. Byłem sam jeden pośród pustki.
- Nie jesteś sam - zabrzmiał głos, tym razem łagodny i dobrotliwy,
tchnący miłością. - Ja jestem z tobą.
Rozejrzałem się, ale wzrok nie przeniknął ciemności.
- Mnie się nie widzi, lecz czuje sercem. Błogosławieni ci, którzy
nie widzieli, a uwierzyli. Zaufaj mi, idź moją drogą. Tą drogą,
którą szedłem, aby was wyzwolić. Ale to dzieło jest jeszcze niezakończone,
bowiem zadecydować musicie wy - ludzie. O tym
czy chcecie znaleźć wieczną radość w Bogu, czy rozkosz doczesnego
życia w Szatanie.
Głos cichł powoli, rozwiewał się w pustce. Ruszyłem przed siebie.
Szedłem może przez godzinę, może przez dzień.” A może
- pomyślałem - ide w stronę Wieczności”.
Nagle zobaczyłem zbliżający się z dala ognik. Gdy byłem już
blisko niego, płomień zapalniczki oświetlił twarz Spingera.
Obok sunął nieznajomy. Twarze ich były ponure i zacięte.
- A wiec jesteś, Kersen - rzekł Spinger - znowu wyrwałeś mi się
i znów cie mam.
Chciał zacisnąć kajdanki na przegubach moich dłoni, ale nieznajomy
odtrącił go na bok.
- Nie, Spinger - rzekł chrapliwym głosem - Kersen ma prawo
wyboru.
Spojrzałem w ich oczy rozmazujące się w wątłym świetle. Cienie,
które kładły się na ich twarze tworzyły groźny, lecz i fascynujący
widok.
- Wybieraj!
- Wybieraj!
Suche palce Spingera mocno objęły moje nadgarstki.
- Wybieraj! - zagrzmiał po raz trzeci głos nieznajomego. Milczałem.
Cóż mogłem wybrać? Meke na ziemi, a w zamian za to
niepewną rozkosz w niebie? Nie chciałem wracać do izby tortur!
Spinger zatrzasnął już kajdanki na przegubach moich rąk.
- Nie chce - krzyknąłem - nie chce tam wracać!
Kajdanki zniknęły. Spinger rozwiał się w ciemności. Nieznajomy
skrzywił usta w lekkim uśmiechu.
• • •
Olbrzymi cień Wojownika wydłużony w wąziutką igłę dotknął
powierzchni skał. Harvey zapamiętał miejsce i ruszył biegiem
z wzrokiem
wciąż w nie utkwionym. Po krótkiej chwili cień zniknął,
ale Harvey stał już przy niewielkiej szczelinie, wcisnął się w nią
z wielkim trudem i przez kilkanaście minut czołgał się w dół
niskim korytarzem.
W pewnym momencie usłyszał za sobą łoskot i poczuł pył sypiący
sie na twarz. Zrozumiał, że strop runą) zagradzając mu
drogę do wyjścia.
Ale Harvey nie zwątpił. Przeciwnie. Teraz pewien już był, iż
Jacek Piekara
Bóg dobrze nim pokierował.
Tunel otwarł się wychodząc na długi, niezmiernie wysoki korytarz.
Harvey zauważył, iż korytarz ledwo zauważalnie obniżał
się.
Zatopiony w modlitwie ruszył naprzód. Ujrzał przed sobą szeroką
szczelinę, na dnie której szemrał strumień. Wzrok pobiegł w
kilkusetmetrową przepaść. Po chwili Harvey wstąpił w nią i w
miejscu, gdzie powinien osunąć się w dół poczuł twardy grunt.
Przepaść zniknęła. Harvey wiedział, że korytarzem należy iść
prosto, zawsze prosto, obojętnie co widziałoby się obok. Przed
Harveyem stanęła kobieta ubrana w półprzezroczysty kostium.
Mężczyzna )widział jej smukłe nogi, nieduże piersi ze sztywniejącymi
wypukłościami sutek. Poczuł, iż kobieta pożąda go!
Opadł kostium i naga piękność zagrodziła drogę Harveyowi. Jej
jasne włosy rozsypały się jakby złotą mgłą na ramiona. Ręce
kobiety oplotły jego szyje, piersi wbiły się w ciało Harveya (był
już nagi!), a uda konwulsyjnie objęły jego uda, zęby wpiły się
w wargi, a sztywny jeżyk poznawał każdy zakątek jego ust. Ale
Harvey wyciągnął ręce i odepchnął kusicielke. Nie znał dotąd
kobiety, gdyż wszystko poświecił Bogu. Nagle poczuł, że nie
może wykonać najmniejszego nawet ruchu. Mięśnie nie poddawały
sie woli mózgu.
Kobieta znów zbliżyła się do Harveya. Delikatnie palce pieściły
mężczyznę, jeżyk-łagodnie dotykał kurczowo zaciśniętych
warg. Harvey nie chciał poddać się pulsującemu rytmowi rozkoszy,
ale po raz pierwszy w życiu poczuł chęć wyładowania
się, spełnienia swej męskiej powinności. Tymczasem kobieta
przyklęknęła, Harvey nie mógł opuścić oczu, ale poczuł co robi
i sprawiało mu to rozkosz.
Zapragnął objąć ją ramieniem, przygarnąć, a potem zdobyć i kochać
bez końca. Odrętwienie ustało i Harvey już chciał schylić
się, aby położyć kobietę na ziemi i ulec jej urokowi, gdy nagle
przypomniał sobie o misji. Ale podniecenie znów zwyciężyło.
Przyklęknął, kobieta ulegle położyła się rozchylając uda i przygarnęła
Harveya.
Upadł i biorąc ją spojrzał w jej oczy. Nie ujrzał w nich własnego
odbicia, lecz tylko bezdenną pustkę.
• • •
Emir el-Hebdi spacerował nadal po ogrodzie nie wiedząc, że
młody kajmakan opuściwszy granice państwa wraca na czele
armii ościennego kraju.
Żaden z poddanych nie ośmieliłby się niepokoić tą wieścią boskiego
majestatu. Dopiero bieganina i jakieś przeraźliwe krzyki
wyrwały władce z zadumy. Rozżalony spojrzał w kierunku, skąd
dochodził zgiełk i podnosząc ze ścieżki na pół zwiędły liść palmy
skierował się w stronę wejścia do pałacu.
• • •
Znów stanąłem na łące pełnej kwiatów, rozbrzmiewającej tysiącami
śpiewnych odgłosów. Odurzający zapach w połączeniu z
jaskrawymi barwami kwiatów, z brzękiem tysięcy wirujących
owadów zniewalał i usypiał. Rany na moim ciele zasklepiły się,
a każdy powiew wonnego wiatru przynosił ulgę i rozkosz. Wyciągnąłem
ciało na miękkim kobiercu roślin - wiec tak wygląda
piekło - pomyślałem - czy też męczarnią w piekle mam za to zapłacić?
Było mi dobrze, wreszcie bez bólu, bez strachu. Tylko w
mózg wdzierał się rozrywający spokój ostry kolec wątpliwości.
Myśl ledwo uchwytna, ale domagająca się, by ją podjąć. Przymknąłem
oczy. Nie istniały sprawy, dla których warto by było
niszczyć urok tej łąki.
• • •
Varden nadal czekał. Słyszał o zwycięstwach wojsk swego generała,
o nowych kieskach wroga i wiedział kto za to zapłaci. Nie
spał od paru dni, a myśli tańczyły bezładnie tworząc setki koszmarów
i majaków. Może zresztą usypiał na moment, ale tylko
po to, aby ujrzeć wyciągającą się dłoń nieznajomego. Nazywał
go nieznajomym, gdyż bał się nawet w myślach wypowiedzieć
jego prawdzi we imię. Imię, które od tysięcy lat zniewalało i
niszczyło silniejszych od Vardena. A Varden bał się i był słaby
Był niczym w porównaniu z potęgą, której chciał stawić czoła.
• • •
FANTASTYKA 8/83