wielki joe I N-te POKOLENIE

- Mamy teraz do wyboru - wysapał. - Albo oderwać sejf od
kadłuba i zabrać go ze sobą na Ziemię, gdzie będziemy mogli
spokojnie nad nim popracować, albo otworzyć go tutaj. Może
Dagenham kłamał. Tak czy owak wszystko zależy od tego, jakie
narzędzia miał Sam na Weekendowiczu. Wracamy na statek,
Jiz. Uwijając się w poszukiwaniu narzędzi po powrocie na Weekendowicza,
nie zauważył nawet jej milczenia i zaabsorbowania.
- Nic nie ma! - wykrzyknął w końcu rozwścieczony. - Nie ma
na pokładzie ani młotka, ani wiertła. Nic prócz otwieraczy do
butelek i racji żywnościowych.
Jisbella nie odpowiedziała. Ani na chwile nie spuszczała
wzroku z jego twarzy.
- Czego się tak na mnie gapisz. - zawołał Foyle.
- Jestem zafascynowana - odparła wolno Jisbella.
- Czym?
- Coś ci pokaże, Gully.
- Co?
- Jak bardzo tobą gardzę.
Jisbella wymierzyła Foylowi policzek, potem drugi i trzeci.
Foyle poderwał się z furią, czując piekący ból twarzy. Jisbella
podsunęła mu pod nos lusterko.
- Spójrz na siebie, Gully - powiedziała spokojnie. - Spójrz na
swoją twarz.
Spojrzał. Zobaczył stare linie tatuażu płonące pod skorą krwawoczerwoną
barwą, przekształcające jego twarz w szkarłatnobiałą
maskę tygrysa. Był tak sparaliżowany tym przerażającym
widokiem, że jego wściekłość ulotniła się bez śladu i jednocześnie
zniknęła maska.
- Mój Boże... wyszeptał. - O mój Boże...
- Musiałam cie zdenerwować, żeby ci to pokazać - powiedziała
spokojnie Jisbella.
- Co to ma znaczyć, Jiz? Czy Baker spieprzył robotę?
- Nie sądzę. Myślę, że masz blizny pod skórą, Gully... po oryginalnym
tatuażu, a także od jego wywabiania. Blizny po igle.
Normalnie ich nie widać, ale pokazują się, kiedy twoje emocje
biorą górę i twoje serce zaczyna pompować krew... kiedy jesteś
wściekły lub przestraszony, albo namiętny, albo opętany... Rozumiesz?
Potrząsnął głową przypatrując się ciągle swej twarzy i dotykając
jej z niedowierzaniem.
- Powiedziałeś, że chciałbyś mnie nosić w kieszeni, żebym
ciebie szczypała, ilekroć stracisz panowanie nad sobą. Masz teraz
coś lepszego, Gully, albo może coś gorszego, biedaku. Masz
teraz swoją twarz.
- Nie! - jękną] Foyle. - Nie!
- Nie możesz nigdy stracić kontroli nad sobą, Gully. Nigdy nie
będziesz mógł pić za dużo, jeść za dużo, kochać się za „dużo,
nienawidzieć za bardzo... Musisz trzymać się w żelaznych karbach.
- Nie! - zaprotestował rozpaczliwie. - To można usunąć. Baker
to potrafi , albo kto inny. Nie mogę spacerować po świecie w
ciągłym strachu, żeby czegoś nie poczuć, bo przemieni mnie to
w dziwoląga!
- Nie sądzę, żeby można to było usunąć, Gully.
- Przeszczep skory...
- Nie. Te blizny są zbyt głęboko, żeby przeszczep coś tu pomógł.
Nigdy nie pozbędziesz się tego piętna, Gully. Musisz nauczyć
się z tym żyć.
W nagłym napadzie wściekłości, Foyle odrzucił od siebie lusterko
i pod jego skórą znowu rozogniła sie krwawoczerwoną
maska. Odbił się gwałtownym pchnięciem od ściany i wyprysną)
z kabiny do głównej śluzy, gdzie ściągnął z wieszaka skafander
i zaczął się w niego ubierać.
- Gully, dokąd idziesz? Co chcesz zrobić?
- Zdobyć narzędzia - warknął. - Narzędzia do sejfu.
- Gdzie?
- W asteroidzie. Mają tam z tuzin składów zapchanych narzędziami
z rozwalonych statków. Muszą tam być wiertła... w ogóle
wszystko, czego potrzebuje. Nie idź ze mną. Mogą być kłopoty.
Jak teraz z moją cholerną gębą? Pokazało się? Chryste, mam
nadzieje, że będą kłopoty!
Uszczelnił skafander i wrócił do asteroidu. Odszukał luk oddzielający
zamieszkałe jądro od zniszczonej warstwy zewnętrznej
i zabębnił w klapę. Poczekał chwile i zabębnił znowu. Powtarzał
to ponaglające wezwanie, aż wreszcie klapa luku uchyliła
się. Spoza niej wysunęło się ramie, wciągnęło go do środka klapa
zatrzasnęła się za nim. Luk nie miał śluzy powietrznej.
Mrugał, oślepiony jaskrawym światłem, spoglądając spode łba
na zgromadzonych przed nim Josepha i jego niewinnych ludzi
o straszliwie przyozdobionych twarzach. Wiedział już, że jego
Alfred Bester
własne oblicze musi płonąć czerwienią i bielą, gdyż dostrzegł
jak Joseph się wzdryga i widział jak diabelskie usta starca wykrzywiają
się wymawiając sylaby: NO-MAD. Foyle podszedł
do niego roztrącając brutalnie tłum i chlasnął Josepha na odlew
w twarz swoją opancerzoną w rękawice skafandra dłonią.
Zaczął przetrząsać niezamieszkałe korytarze, przypominając
sobie jak przez mgłę ich układ, aż dotarł do komory - w połowie
naturalnej pieczary, w połowie starożytnego kadłuba - w której
przechowywane były narzędzia.
Plądrował i grzebał zbierając wiertła, koronki diamentowe,
termity, ziarna ścierne, żelatynę wybuchową i zapalniki. W
obracającym się powoli asteroidzie, waga brutto tego sprzętu
nie przekraczała stu funtów. Zwalił wszystko na stos, obwiązał z
grubsza kablem i opuścił jaskinie-magazyn.
Joseph i jego Ludzie Naukowi czekali na niego jak pchły czyhające
na wilka. Rzucili się na Foyla, a on grzmocił na prawo i
lewo siejąc spustoszenie wśród napastników, zachwycony, okrutny.
Pancerz skafandra chronił go przed ich atakami, szedł wiec
dalej korytarzem, szukając luku prowadzącego na zewnątrz w
próżnie i niewiele sobie robiąc z zaciekłości Ludzi Naukowych.
Wtem w słuchawkach rozległ się cichutki, podniecony głos
Jisbelli:
- Gully, słyszysz mnie? Mówi Jiz. Gully, słuchaj mnie.
- Dalej, mów.
- Dwie minuty temu nadleciał inny statek. Dryfuje teraz po
drugiej stronie asteroidu.
- Co takiego?
- Jest pomalowany w żółto-czarne pasy. Wygląda jak szerszeń.
- To barwy Dagenhama!
- A zatem byliśmy śledzeni.
- Cóż innego? Dagenham miał mnie prawdopodobnie na oku
cały czas od kiedy zwialiśmy z Gouffre Martel. Idiota ze mnie,
że o tym nie pomyślałem. Musimy działać szybko, Jiz. Wskakuj
w skafander i dołącz do mnie na „Nomadzie”. Bede w kabinie
płatnika. Pośpiesz się, mała.
- Ależ, Gully...
- Wyłącz się. Mogą prowadzić nasłuch na naszym paśmie. Pospiesz
sie!
Pognał przez asteroid, dopadł do okratowanego luku, przedarł
się przez pilnującą go straż, wyważył klapę i wypadł w próżnie
zewnętrznych korytarzy. Ludzie Naukowi byli zbyt zaabsorbowani
rozpaczliwym zamykaniem luku, żeby puścić się za nim
w pogoń. Wiedział jednak, że potem będą go ścigali; byli rozjuszeni.
Wijąc się i skręcając doholował swój masywny bagaż do wraka
„Nomada”. Jisbella czekała już na niego w kabinie płatnika.
Uczyniła ruch, chcąc włączyć swoją mikrofalówkę, ale Foyle
powstrzymał ją. Przyłożył swój hełm do jej kasku i krzyknął:
- Nie używaj fal radiowych. Będą prowadzili nasłuch i zlokalizują
nas przez namierzanie. Słyszysz mnie teraz, co?
Skinęła głową.
- W porządku. Mamy może z godzinę, zanim Dagenham nas
zlokalizuje. Upłynie godzina, zanim przyjdzie tu Joseph ze swoją
bandą. Znajdujemy się w cholernym położeniu. Musimy działać
szybko.
Znowu skinęła głową.
- Nie ma czasu na otwieranie sejfu i przenoszenie sztabek.
- Jeśli w ogóle tam są.
- Dagenham tu jest, prawda? To najlepszy dowód na to, że
sztabki też tu są. Musimy wyrwać cały sejf z „Nomada” i zataszczyć
go na Weekendowicza. Potem pryskamy stąd.
- Ale...
- Słuchaj mnie i rób co mówię. Wracaj na Weekendowicza
i opróżnij go. Wyrzuć wszystko, czego nie potrzebujemy...
wszystkie zapasy, oprócz awaryjnych racji żywnościowych.
- Dlaczego?
- Dlatego, że nie wiem ile ton waży ten sejf. Gdy powróci
grawitacja, statek może go nie udźwignąć. Musimy wziąć to z
góry pod uwagę. Droga powrotu będzie ciężka, ale opłaci się.
Patroszymy statek. Szybko! Pośpiesz się, mała, pośpiesz sie!
Popchnął ją i nie patrząc więcej w jej stronę przypuścił szturm
na sejf. Była to masywna, stalowa kula o średnicy jakichś czterech
stóp, wbudowana w stal konstrukcyjną kadłuba. Przyspawano
ją do płatów blach stanowiących poszycie kadłuba „Nomada”
i do jego wręg w dwunastu różnych miejscach. Foyle
zaatakował kolejno każdą ze spoin kwasami, wiertłami, termitem
i czynnikami oziębiającymi. Pracował, stosując się do teorii
odkształceń sieci krystalicznej metali... podgrzewał, zamrażał i
trawił stal, dopóki jej struktura krystaliczna nie uległa zdeformowaniu,
a wytrzymałość fi zyczna zniszczeniu. Męczył metal.
FANTASTYKA 8/83