wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
- Rozpustnik - wymruczała Jiz. - Zwierze...
- Och, Jiz...
- Światło - szepnęła Jisbella. Foyle sięgnął na oślep do wyłącznika
ściennego i nacisnął przycisk. Saturnowy Weekendowicz
mknął dalej w stronę asteroidów z wygaszonymi iluminatorami.
Unosili się razem w kabinie godzinami, drzemiąc, pomrukując
i dotykając się czule.
- Biedny Gully - szeptała Jisbella. - Biedny, kochany Gully...
- Nie biedny - odpowiedział. - Bogaty i to już niedługo.
- Tak, bogaty i pusty. Nic nie masz w środku, mój drogi Gully...
Nic prócz nienawiści i żądzy zemsty.
- To mi wystarczy.
- Wystarczy na teraz, ale co później?
- Później? To zależy.
- To zależy od twego wnętrza, Gully, od tego co zdołasz w nim
zamknąć.
- Nie. Moja przyszłość zależy od tego, czego się pozbędę.
- Gully... dlaczego nie byłeś ze mną szczery w Gouffre Martel?
Dlaczego nie powiedziałeś mi o fortunie znajdującej się na
pokładzie „Nomada”, chociaż o niej wiedziałeś?
- Nie mogłem.
- Nie ufałeś mi?
- Nie, to nie to. Nie potrafi łem się przełamać. To przez to, co
we mnie siedzi... przez to, czego musze sie pozbyć.
- Znowu tracisz panowanie nad sobą, co Gully? Ponosi cie.
- Tak, ponosi mnie. Nie mogę nauczyć się panowania nad
sobą, Jiz. Chce, ale nie potrafi ę.
- A próbujesz?
- Próbuje. Bóg mi świadkiem. Próbuje. Ale potem coś się staje
i...
- I wtedy miotasz się jak tygrys.
- Gdybym tak mógł nosić cie w kieszeni, Jiz... żebyś mnie
ostrzegała... żebyś mnie czasem uszczypnęła...
- Nikt nie może robić tego za ciebie, Gully. Musisz nauczyć
się samego siebie. Trawił przez chwile jej słowa, po czym odezwał
się z wahaniem w głosie:
- Jiz... co do pieniędzy...
- Do diabła z pieniędzmi.
- Daj mi jednak powiedzieć.
- Och, Gully.
- Tylko nie pomyśl sobie... nie pomyśl sobie, że chce cie oszukać.
Gdyby to nie było na „Vorge”, oddałbym ci tyle, ile byś
chciała. Oddałbym ci wszystko! Kiedy załatwię te sprawę,-oddam
ci do ostatniego centa wszystko co zostanie. Ale jestem nawiedzony,
Jiz. „Vorga” jest twarda... zważywszy, że na drodze
do niej stoją Presteign, Dagenham i ten prawnik Sheffi eld. Musze
się iiczyć z każdym centem, Jiz. Boje się, że jeśli pozwolę
zabrać ci chociaż jedną kredytke, to zaważy to na mojej wojnie
z „Vorgą”. Czekał chwile. - Co ty na to?
- Jesteś całkiem opętany - powiedziała znużonym głosem. -
Nie trochę. Właśnie całkiem.
- Nie.
- Tak, Gully. To tylko twoja powłoka kocha się ze mną. Reszta
żyje „Vorgą”.
W tym samym momencie w sterowni dziobowej rozległ się
alarm radarowy - przykry w brzmieniu i ostrzegający.
- Miejsce przeznaczenia - zero - mruknął Foyle. Odprężenie
zniknęło. Był znowu opętany. Pomknął jak strzała w kierunku
sterowni.
Tak wiec powrócił na niezwykłą planetoide w pasie asteroidów
rozciągającym się miedzy Marsem a Jowiszem, na planetkę
Sargasso skleconą ze skały, wraków i strzępów ocalonych
z kosmicznych katastrof przez Ludzi Naukowych. Powrócił do
Josepha i jego Ludzi, którzy wytatuowali mu na twarzy imię
NOMAD i skojarzyli go naukowo z dziewczyną imieniem Moira.
Foyle nadleciał nad asteroid z dziką furią wandala-najeźdźcy.
Jak piorun wyprysnął ż przestrzeni, wyhamował pianą płomieni
z dysz dziobowych i z fantazją wprowadził Weekendowicza na
orbitę tej sterty złomu. Wirowali wokoło mijając ciemne iluminatory,
wielkie luki, przez które wychodził Joseph ze swoimi
Ludźmi Naukowymi udając się na połów kosmicznego śmiecia,
nowy krater, który wyrwał w asteroidzie Foyle, uciekając stąd
swego czasu na Ziemie. Przemknęli obok gigantycznego zlepku
okien cieplarni asteroidu, z której gapiły się na nich setki twarzy
- maleńkich, bladych punkcików, pocętkowanych tatuażami.
- A wiec ich nie wymordowałem - mruknął Foyle. - Wycofali
się w głąb asteroidu... Mieszkają prawdopodobnie gdzieś głęboko
pod powierzchnią, starając się naprawić resztę.
FANTASTYKA 8/83
- Pomożesz im, Gully?
- A po co?
- Przecież to ty wyrządziłeś te szkody.
- Do diabła z nimi. Mam swoje zmartwienia. Ale to ulga. Nie
będą nam zawracać głowy. Okrążyli jeszcze raz asteroid i wprowadzili
Weekendowicza w czeluść nowego krateru.
- Będziemy pracować stąd - powiedział Foyle. - Ubierz się
w skafander, Jiz. Prędzej! Prędzej! Poganiał ją, oszalały z niecierpliwości;
poganiał sam siebie. Nałożyli skafandry próżniowe,
wyszli z
Weekendowicza i przedzierając się przez rupiecie zaśmiecające
krater, przedostali się do ponurych wnętrzności asteroidu.
Przypominało to czołganie się krętymi tunelami, wydrążonymi
przez jakiegoś gigantycznego robaka. Foyle włączył mikrofalówkę
zainstalowaną w skafandrze i przemówił do Jiz:
- Nie musisz się bać, że tu zabłądzimy. Trzymaj się mnie.
Trzymaj się blisko.
- Dokąd idziemy, Gully?
- Do „Nomada”. Pamiętam, że kiedy odlatywałem, wcementowali
go w asteroid. Nie pamiętam tylko gdzie. Musimy go odnaleźć.
W korytarzach nie było powietrza, posuwali się wiec bezgłośnie,
nie licząc wibracji przenoszonych poprzez metal i skały.
Przystanęli przy podziobanym kadłubie starożytnego statku
wojennego,” aby zaczerpnąć tchu. Oparli się o niego plecami i
wtedy poczuli wibracje nadawanych z wewnątrz sygnałów rytmicznego
stukania.
Foyle uśmiechnął się zawzięcie.
- To Joseph i jego Ludzie Naukowi - powiedział. - Domagają
się kilku słów wyjaśnienia. Dam im wymijającą odpowiedź.
- Walnął dwa razy w kadłub. - A teraz osobista wiadomość dla
mojej żony. Twarz mu pociemniała. Grzmotnął ze złością w kadłub
i odwrócił się. - Chodź. Idziemy;
Sygnały ścigały ich jednak w dalszym ciągu. Stało się oczywiste,
iż zewnętrzna warstwa asteroidu została opuszczona przez
jego mieszkańców; plemię wycofało się do środka planetki.
Wtem, daleko w głębi szybu wykutego w aluminium otworzył
się luk i w buchającym zeń snopie światła ukazał sie Joseph w
celofanowym skafandrze próżniowym. Stał tam w swym niezgrabnym
worku gapiąc się swymi diabelskimi oczyma, składając
błagalnie ręce i poruszając diabelskimi ustami.
Foyle utkwiwszy wzrok w starcu postąpił krok w jego kierunku
i zatrzymał się, zaciskając pieści z narastającą furią. Grdyka
chodziła mu w górę i w dół. Patrząc na Feyla, Jisbella krzyknęła
z przerażenia. Na jego twarzy powrócił stary tatuaż krwawoczerwony
na tle bladości twarzy, szkarłatny zamiast czarnego
- prawdziwie tygrysia maska, zarówno pod względem barwy jak
i wzoru.
- Gully! - krzyknęła. - Moj Boże! Twoja twarz!
Foyle puścił jej słowa mimo uszu. Stał wpatrując się w Josepha,
który czyniąc błagalne gesty rękoma zapraszał ich, aby
weszli do wnętrza asteroidu, po czym zniknął. Dopiero wtedy
Foyle zwrócił się do Jisbelli:
- Co? Coś mówiłaś?
Poprzez przezroczystą kule hełmu widziała wyraźnie jego
twarz. I w miarę jak wściekłość Foyla opadała, Jisbella dostrzegła,
że krwawoczerwony tatuaż blednie i znika.
- Widziałaś tego pajaca? - spytał Foyle. - To był Joseph. Widziałaś
jak po tym co mi zrobili prosił i błagał...? Mówiłaś coś?
- Twoja twarz, Gully. Wiem co się stało z twoją twarzą.
- O czym ty mówisz?
- Chciałeś czegoś, co kontrolowałoby twoje zachowanie, Gully.
No wiec masz to. Własną twarz. Ona... -Jisbella zaczęła się
histerycznie śmiać. - Będziesz się teraz musiał nauczyć panowania
nad sobą, Gully. Nigdy nie będziesz mógł pofolgować emocjom...
żadnym emocjom... bo...
Ale Foyle patrzył gdzieś ponad nią i nagle jak strzała wypuszczona
z łuku wyprysnął z wrzaskiem z aluminiowego szybu. Zatrzymał
się jak wryty przed otwartymi drzwiami i zaczął wydawać
tryumfalne okrzyki. Były to drzwi do schowka na narzędzia
cztery na cztery na dziewięć stóp. W schowku znajdowały się
półki oraz walały się stare zapasy żywności i puste pojemniki.
To była trumna Foyla na pokładzie „Nomada”.
Josephowi i jego ludziom udało się włączyć wrak do asteroidu,
zanim rzeźnia wywołana ucieczką Foyla uniemożliwiła dalsze
prace. Wnętrze statku pozostało praktycznie nietknięte. Foyle
chwycił Jisbelle za ramie i pociągnął ją na krótką wycieczkę
po „Nomadzie”. Zakończyli obchód w kabinie płatnika statku,
gdzie Foyle tak długo darł kupy śmieci i połamanych gratów
zawalających pomieszczenie, dopóki nie odsłonił masywnej,
stalowej kuli, gładkiej i niedostępnej.