wielki joe I N-te POKOLENIE

land wiał lodowaty, północno-wschodni wiatr, rozsiewając kruche
kryształki lodu po rampie wkomponowanej w średniowieczne
ruiny zwane „Szaleństwem Fischera”. Na rampie znajdowała
się druga osoba. Foyle ruszył ku niej chwiejnym krokiem, brnąc
pod wiatr gnający tumany śniegu. To była Jisbella. Wyglądała na
zmarzniętą i zagubioną.
- Dzięki Bogu - wymamrotał Foyle. - Dzięki Bogu. Gdzie Sam
trzyma swojego Weekendowicza? potrząsnął Jisbelle za łokieć.
- Gdzie Sam trzyma swojego Weekendowicza?
- Sam nie żyje.
- Gdzie on trzyma tego Saturnowego Weekendowicza?
- Odszedł. Sam odszedł. Już się nie będzie bał.
- Gdzie jest statek, Jiz?
- Na przystani, koło latarni morskiej.
- Chodź.
- Dokąd?
- Na statek Sama. - Foyle podsunął Jisbelli pod nos swoją
wielką łapę. Na jego dłoni spoczywał pek błyszczących kluczy.
- Zabrałem jego klucze. Chodź.
- Dał ci?
- Znalazłem je przy jego trupie i zabrałem.
- Hiena! - wybuchneła śmiechem. - Kłamca... Rozpustnik...
Tygrys... Hiena. Nowotwór złośliwy Gully Foyle.
Niemniej jednak poszła za nim przez śnieżyce do Montauk
Light.
Do trzech akrobatów w upudrowanych perukach, czterech obwieszonych
ozdobami kobiet dźwigających pytony, dziecka
o złocistych kędziorach i ustach cynika, zawodowego pojedynkowicza
w średniowiecznej zbroi oraz człowieka ze sztuczną
szklaną nogą - akwarium, w którym pływała złota rybka, Saul
Dagenham powiedział:
- W porządku, operacja zakończona. Odwołać resztę i powiedzieć
im, żeby zameldowali się w kwaterze Courier.
Towarzyszące show artystyczne jauntowało się i zniknęło. Regis
Sheffi eld przetarł oczy.
- Co to za wariactwo, Dagenham? - spytał.
- Wstrząsnęło twoim prawniczym umysłem, co? Widziałeś
cześć obsady naszej standardowej operacji ZFZK. Zabawa, Fantazja,
Zamieszanie i Katastrofa. - Dagenham zwrócił się do Presteigna
uśmiechając się doń swoim uśmiechem denata. - Jeśli
chcesz, Presteignie, zwrócę ci twoją zaliczkę.
- Nie kończysz roboty?
- Wprost przeciwnie. Dobrze się bawię. Bede pracował za
darmo. Nigdy nie miałem do czynienia z człowiekiem kalibru
Foyla. On jest wyjątkowy.
- Pod jakim względem? - spytał Sheffi eld.
- Zaaranżowałem jego ucieczkę z Gouffre Martel. Uciekł, w
porządku, ale nie tak, jak planowałem. Zamieszaniem i katastrofą
próbowałem osłaniać go przed policją. Wyprowadził policje
w pole, ale nie dzięki mnie - po swojemu. Zabawą i fantazją
chciałem uchronić go przed dostaniem się w łapy Centrali Wywiadowczej.
Pozostał na wolności... znowu dzięki sobie. Próbowałem
tak pokierować jego krokami, żeby znalazł podstawiony
statek i wyruszył na nim po „Nomada”. Nie chwycił przynęty,
ale ma statek. Właśnie wystartował.
- Śledzicie go?
- Naturalnie. - Dagenham zawahał się. - Tylko co on robił w
fabryce Bakera?
- Operacja plastyczna? - rzucił myśl Sheffi eld. - Nowa twarz?
- Niemożliwe. Baker jest dobry, ale nie mógł w tak krótkim
czasie przeprowadzić operacji plastycznej. To musiał być jakiś
mniejszy zabieg. Foyle był na nogach z obandażowaną głową.
- Tatuaż - odezwał się Presteign.
Dagenham skinął głową i uśmiechnął się lewym kącikiem
ust.
- Tego się właśnie obawiam. Czy zdajesz sobie sprawę, Presteignie,
że jeżeli Baker usunął mu tatuaż, to nigdy nie rozpoznamy
Foyla?
-Przecież jego twarz się nie zmieniła, mój drogi Dagenhamie.
- Nigdy nie widzieliśmy jego twarzy... jedynie maskę.
- Ja nigdy się z nim nie zetknąłem - wtrącił Sheffi eld.
- Co to za maska?
- Maska tygrysa. Przeprowadziłem z Foylem dwie długie rozmowy.
Powinienem znać jego twarz na pamięć, ale tak nie jest.
Wszystko co mogę sobie przypomnieć, to ten tatuaż
- To śmieszne - powiedział otwarcie Sheffi eld.
- Nie ma w tym nic śmiesznego. Żeby w to uwierzyć trzeba
było zobaczyć twarz Foyla. Ale to nic. Zaprowadzi nas do „Nomada”.
Zaprowadzi nas do twoich sztabek i do PirE, Presteignie.
Niemal żałuje, że to już koniec. No, może prawie koniec. Jak już
Alfred Bester
wspomniałem, dobrze się bawię. On naprawdę jest wyjątkowy.
ROZDZIAŁ 7
Swoją konstrukcją Saturnowy Weekendowicz przypominał
jacht spacerowy; był spory dla czterech osób, przestronny
dla dwóch, nie dość jednak przestronny dla Foyla i Jiz McQueen.
Foyle spał w kabinie głównej, Jiz zajęła dla siebie kabinę
luksusową.
W siódmym dniu podróży przez kosmos, Jisbella odezwała się
do Foyla po raz drugi:
- Zdejmijmy te bandaże, Hieno.
Foyle opuścił kuchnie, gdzie w ponurym nastroju podgrzewał
sobie kawę i odepchnąwszy się nogą od framugi pożeglował do
łazienki. Wpłynął tam za Jisbella i wklinował się w nisze przed
lustrem umywalki. Jisbella przypięła się klamrą do miednicy,
otworzyła kapsułkę z eterem i zwilżając obfi cie bandaż zaczęła
go zdzierać bezlitosnymi nienawidzącymi rękoma. Pasma gazy
oddzielały się powoli. Foyle cierpiał mękę niepewności.
- Sądzisz, że Baker dobrze się spisał? - zapytał Nie było odpowiedzi.
- Czy mógł coś opuścić? Zdzieranie trwało nadal.
- Jiz, na miłość boską! Ciągle jest wojna miedzy nami?
Ręce Jisbelli znieruchomiały. Popatrzyła z nienawiścią na
obandażowaną głowę Foyla.
- A jak uważasz?
- Ciebie pytam
- Proszę bardzo: tak.
- Dlaczego?
- Nigdy nie zrozumiesz.
- To zrób tak, żebym zrozumiał. . - Zamknij się.
- Jeżeli to wojna, to dlaczego lecisz ze mną?
- Żeby zabrać to, co się należy Samowi i mnie.
- Pieniądze?
- Zamknij się.
- Nie musiałaś lecieć. Mogłaś mi zaufać.
- Tobie zaufać? Tobie? -Jisbella roześmiała się bez cienia wesołości
i znowu przystąpiła do odwijania bandaża. Foyle odtrącił
jej ręce.
- Sam to zrobię.
Chlasneła go w obandażowany policzek.
- Będziesz robił to, co ci każe. Stój spokojnie. Hiena!
Odwinęła jeszcze jedno pasmo gazy odsłaniając oczy Foyla.
Wpatrywały się w nią ciemne, nieobecne. Powieki były czyste;
nasada nosa też. Opadł pas bandaża z brody Foyla. Broda była
granatowa. Foyle, patrząc przez cały czas w lustro, jęknął z rozpaczy.
- Opuścił brodę! - wykrzyknął. - A to bęcwał z tego Bakera...
- Zamknij się - ucięła krotko Jisbella. - To zarost.
Opadły ostatnie warstwy opatrunku, odsłaniając policzki, usta
i brew. Brew-była czysta. Policzki pod oczyma były czyste.
Resztę twarzy pokrywała granatowa, siedmiodniowa szczecina.
- Ogól się - rozkazała Jisbella.
Foyle odkręcił wodę, zwilżył twarz, wtarł w nią maść do
golenia i zmył zarost. Potem przysunął twarz blisko do lustra
i przyglądał się sobie nieświadomy, że Jisbella, przysunąwszy
swą głowę do jego policzka, również z napięciem wpatruje się
w lustro. Po tatuażu nie pozostało ani śladu. Oboje odetchnęli z
ulgą.
- Czysta - odezwał się Foyle. - Czysta. Dobrze to zrobił. -1 ni
stąd ni zowąd pochylił się jeszcze bardziej w przód i przyjrzał
się sobie uważniej. Własna twarz wydawała mu się jak nowa,
równie nowa jak dla Jisbelli.
- Zmieniłem się. Nie pamiętam, żebym tak wyglądał. Czy on
mi zrobił przy okazji operacje plastycznej?
- Nie - powiedziała Jisbella. - Zmieniło cie to, co w tobie siedzi.
To co widzisz w lustrze to hiena do spółki z kłamcą i oszustem.
- Na miłość boską! Odczep sie! Daj mi wreszcie spokój!
- Hiena - powtórzyła Jisbella przeszywając Foyla pałającym
wzrokiem. - Kłamca. Oszust.
Pochwycił ją za ramiona i wypchnął z łazienki. Poleciała do
tyłu i po schodkach zejściówki prowadzących pod pokład runęła
do świetlicy, czepiając się po drodze pionowego pręta prowadzącego
i wirując wokół mego.
- Hiena - krzyczała. - Kłamca! Oszust! Hiena! Rozpustnik!
Zwierze!
Foyle pognał za nią, dopadł dziewczynę na dole i potrząsnął
gwałtownie. Rude włosy Jiz wymknęły sie spod spinki, która
zbierała je w kok i rozsypały jak pukle rusałki. Jej płonące spojrzenie
doprowadzało Foyla do pasji. Objął ją i przywarł swą
nową twarzą do jej piersi.
FANTASTYKA 8/83