wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
- Bo byłam okrutna dla głupich zwierząt.
- Co to ma znaczyć?
- Nieważne. Posiedź ze mną troszeczkę. Opowiedz mi o tym
swoim szczęśliwym życiu. Co w nim takiego szczęśliwego?
- Dobrze - zgodził się Sam. - Szczęście to mieć wszystko czego
się chciało będąc dzieciakiem. Jeśli w wieku pięćdziesięciu
lat można mieć wszystko, czego się chciało mając piętnaście
lat... - i Sam Quatt zaczął snuć opowieść o symbolach, ambicjach
i frustracjach swego chłopiectwa, które wreszcie zaspokoił.
Przerwał dopiero na widok wychodzącego z sali operacyjnej
Bakera.
- Koniec? - spytała żywo Jiz.
- Koniec. Po zaaplikowaniu mu narkozy mogłem pracować
szybciej. Bandażują mu teraz twarz. Wyjdzie za parę minut.
- Jest osłabiony?
- Oczywiście.
- Kiedy będzie można zdjąć bandaże?
- Za sześć albo siedem dni.
- I jego twarz będzie czysta?
- Myślałem, że nie interesujesz się jego twarzą, moja droga.
Powinna być czysta. Nie wydaje mi się, żebym przeoczył jakąś
plamkę pigmentu. Możesz podziwiać moją zręczność, Jisbello...
moją dalekowzroczność również. Zamierzam postawić na wyprawę
ratowniczą Foyla.
- Co? - Ojuatt wybuchnął śmiechem. - Podejmujesz ryzyko
chociaż szanse mają się jak tysiąc do jednego, Baker? Miałem
cie za rozgarniętego.
- Bo jestem rozgarnięty. Ból był dla niego zbyt silny i mówił
pod narkozą. Na pokładzie „Nomada” jest dwadzieścia milionów
w platynowych sztabkach.
- Dwadzieścia milionów! - Sam Ojuatt pociemniał na twarzy i
zwrócił się do Jisbelli. Ale ona również była wściekła.
- Nie patrz tak na mnie, Sam. Nie wiedziałam o tym. Przede
mną też to ukrywał. Przysięgał, że nie ma pojęcia dlaczego Dagenham
go prześladuje.
- Właśnie Dagenham mu o tym powiedział - wtrącił Baker.
- To też mu się wymknęło.
- Zabije go - powiedziała Jisbella. - Rozerwę go na strzępy
moimi własnymi rekami i nie znajdziecie w jego tułowiu nic
prócz czarnej zgnilizny. Będzie unikatem w twoim zoo, Baker.
Proszę Boga, żeby oddał go w moje ręce.
Drzwi sali operacyjnej otworzyły się i dwóch pielęgniarzy
wytoczyło z niej wózek, na którym, podrygując nieznacznie, leżał
Foyle. Cała jego głowa była jedną wielką kulą bandaża.
- Jest przytomny? - spytał Ojuatt Bakera.
- Ja to załatwię - wybuchneła Jisbella. - Powiem temu skur...
Foyle!
- Spod bandaży dała się słyszeć słaba odpowiedź Foyla. W
momencie, gdy Jisbella, szykując się do szturmu, nabierała
gwałtownie powietrza w płuca, jedna ze ścian szpitala zniknęła
i rozległ się grzmot, który poderwał na nogi wszystkich obecnych.
Cały budynek drżał w posadach od następujących jedna
po drugiej eksplozji, a przez szczeliny w ścianach zaczęli wjauntowywać
się z ulic umundurowani ludzie, niczym gawrony rzucające
się na wnętrzności rozsiane po pobojowisku.
- Nalot! - krzyknął Baker. - Nalot!
- Jezu Chryste! - Wzdrygną] się Ojuatt. Umundurowani ludzie
roili się po całym budynku, krzycząc:
- Foyle! Foyle! Foyle! Foyle!
Baker zniknął z cmoknięciem. Jego asystenci jauntowali się
również, porzucając wózek, na którym, machając nieporadnie
rekami i nogami oraz wydając słabe dźwięki, spoczywał Foyle.
- To jakiś cholerny nalot! - Ojuatt potrząsnął Jisbelle za ramiona.
- Uciekaj, dziewczyno, uciekaj!
- Nie możemy zostawić Foyla! - krzyknęła Jisbella.
- Opamiętaj się, dziewczyno! Uciekaj!
- Nie możemy uciekać bez niego!
- Jisbella chwyciła za wózek i pchając go przed sobą pobiegła
korytarzem. Ojuatt kłusował obok niej. Wrzaski w szpitalu stawały
się coraz głośniejsze:
- Foyle! Foyle! Foyle!
- Zostaw go na miłość boską! - ponaglał Quatt. - Niech go
sobie mają.
- Nie.
- Dziewczyno, jak nas złapią to koniec z nami.
- Nie możemy go zostawić.
Skręcili z poślizgiem za róg, wpadając w sam środek tłumu
rekonwalescentów: trzepoczących skrzydłami ludzi-ptaków,
pełzające po podłodze jak foki syreny, hermafrodyty, olbrzymów,
pigmejów, dwu; głowę bliźnięta, centaury oraz kwilącego
sfi nksa. Cała ta menażeria, przerażona, rzuciła się z pazurami na
FANTASTYKA 8/83
Jizbelle i Ojuatta.
- Ściągnij go z wózka! - wrzasnęła Jisbella. Foyle niepewnie
stanął na nogach. Jisbella chwyciła go pod ramie. Ciągnąc Foyla
miedzy sobą, Sam z Jisbella wpadli do sali wypełnionej osobliwościami
czasowymi Bakera... obiektami o przyspieszonym
poczuciu czasu, które miotały się po sali z oszałamiającą szybkością
kolibrów, wydając przeszywające, nietoperzowe piski.
- Wyjauntuj go, Sam.
- Po tym jak próbował nas wykantować i nabrać?
- Nie możemy go zostawić. Teraz powinieneś już o tym wiedzieć.
Wyjauntuj go do mieszkania Caistera!
Jisbella pomogła Samowi wziąć Foyla na barana. Osobliwości
czasowe zdawały się wypełniać całą sale piszczącymi błyskawicami.
Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Przez pomieszczenie
przeleciało ze skowytem z tuzin strzałek z pistoletów pneumatycznych,
strącając w locie pacjentów czasowych. Ojuatta cisnęło
plecami o ścianę. Puścił Foyla. Na jego skroni pojawił się
granatowy siniak.
- Uciekaj stąd, do diabła - ryknął Ojuatt. -już po mnie.
- Sam!
- Koniec ze mną. Nie mogę jauntować. Uciekaj, dziewczyno!
Próbując otrząsnąć się z oszołomienia, które czyniło go niezdolnym
do jauntowania, Ojuatt wyprostował się i runął jak burza
na spotkanie wpadającego do sali tłumu umundurowanych
ludzi. Jisbella chwyciła Foyla pod ramie i pociągnęła go przez
spiżarnie, klinikę, magazyn brudnej bielizny i dalej, na dół, starożytnymi
schodami, które uginały się pod ich ciężarem i wyrzucały
w górę tumany termicznego pyłu.
Zbiegli do piwniczki na wiktuały. Menażeria Bakera korzystając
z zamieszania wydostała się ze swych cel i rzuciła do piwnic
na podobieństwo pszczół, które w zaatakowanym ulu ponad
miarę obżerają się miodem. Dziewczyna cyklopka smarowała
sobie usta masłem, czerpiąc je pełnymi garściami z cebrzyka.
Łypnęła na nich swoim jedynym okiem usytuowanym tuż nad
nasadą nosa.
Jisbella, ciągnąc za sobą Foyla, przebiegła przez piwnice z
wiktuałami i wyważyła kopniakiem zamknięte na skobel drewniane
drzwi. Potykając się, zbiegli po zmurszałych ze starości
schodach i znaleźli sie w pomieszczeniu spełniającym niegdyś
role składzika na węgiel. Wstrząsy i wrzaski rozlegające sie na
górze brzmiały tu bardziej basowo i dudniąco. Widniejący w
jednej ze ścian składziku wylot zsypu zagradzała żelazna krata
zamknięta na dwie przerdzewiałe zasuwy. Jisbella położyła dłonie
Foyla na zasuwach. Odciągnęli je wspólnymi siłami i przez
zsyp na węgiel wygramolili się z piwnicy.
Znalazłszy się na zewnątrz Fabryki Potworów, przywarli do
jej tylnej ściany. Ponad sobą mieli luki trentońskich szybów rakietowych
i gdy tak stali dysząc, niezdolni dobyć z siebie głosu,
Jisbella ujrzała frachtowiec ześlizgujący się po wiązce antygrawitacyjnej
do oczekującego nań otworu. Iluminatory jarzyły się,
a światła pozycyjne mrugały oświetlając tylną ścianę szpitala
niczym jakiś niesamowity neon.
Z dachu szpitala rzuciła się jakaś postać. Był to Sam Ojuatt
próbujący desperackiego lotu. Nie wiedząc co robić z rękoma i
nogami poszybował w przestrzeń z zamiarem osiągnięcia bijącej
w górę, antygrawitacyjnej wiązki najbliższego szybu, która przechwytując
go w połowie drogi do ziemi złagodziłaby upadek.
Wycelował idealnie. Wpadł w snop wiązki pod kątem prostym,
znajdując się jeszcze siedemnaście stóp nad ziemią. Wiązka była
wyłączona. Spadł i roztrzaskał się na krawędzi szybu.
Jisbella załkała. Wciąż bezwiednie trzymając Foyla pod ramie,
pobiegła przez pokiereszowany beton do ciała Sama Ojuatta.
Tam puściła Foyla i czule dotknęła głowy Ojuatta. Jej palce
splamiła krew. Foyle szarpał bandaż, wydłubując w nim otwory
na oczy. Mamrotał coś do siebie, słysząc szloch Jisbelli i krzyki
dochodzące z fabryki Bakera. Pogmerał rękoma przy ciele Ojuatta,
potem wstał i spróbował podnieść Jisbelle.
- Musimy już iść - wybełkotał. - Musimy się schować. Widzą
nas. Jisbella nawet nie drgnęła. Foyle zebrał wszystkie siły i postawił
ją na nogi.
- Times Sąuare - mruknął przyciszonym głosem. Jauntuj, Jiz!
Wokół nich pojawiły się umundurowane postacie. Foyle potrząsnął
Jisbelle za ramie i jauntował sie na Times Sąuare, gdzie
tłumy przebywających właśnie na ogromnej rampie jauntowców
gapiły się w osłupieniu na ogromnego mężczyznę z białą kulą
bandaża zamiast głowy. Rampa była wielkości dwóch boisk piłki
nożnej. Foyle rozejrzał się naokoło, niewiele widząc przez
przesłaniający mu oczy opatrunek. Nie dostrzegł ani śladu Jisbelli,
mogła jednak gdzieś tu być. Podniósł głos do krzyku.
- Montauk, Jiz! Montauk! Rampa Kaprys!
Foyle jauntował się na ostatnim impulsie energii. Od Błock Is-