wielki joe I N-te POKOLENIE

tuowano? Brało się igłę, maczało w barwniku i wbijało w skórę.
Żeby wywabić ten barwnik, musze przelecieć igłą po jego twarzy
por po porze, zapuszczając w każdy z nich indygotynowy
kwas dwusulfonowy. To będzie bolało.
Oczyjisbelli zabłysły.
- A możesz to robić bez znieczulenia?
- Ja mogę, ale Foyle...
- Do diabła z Foylem. Płace cztery tysiące. Żadnego znieczulenia,
Baker. Niech Foyle pocierpi.
- Jiz! Nawet nie wiesz na co go skazujesz.
- Wiem. Niech cierpi - roześmiała się tak dziko, że przestraszyła
Bakera. - Niech jego twarz i jemu sprawi cierpienie.
Fabryka Potworów Bakera mieściła się w okrągłym, piętrowym
budynku z cegły, który, zanim jaunting nie zniósł
zapotrzebowania na kolejki podmiejskie, był niegdyś parowozownią
na stacji przetokowej. Starożytna, opleciona bluszczem
parowozownia wznosiła się nie opodal trentońskich szybów rakietowych
i jej tylne okna wychodziły na ich wyloty, tryskające
w górę wiązkami antygrawitacyjnymi. Dzięki temu rekonwalescenci
doktora Bakera mogli urozmaicać sobie czas, obserwując
sunące bezgłośnie w górę i w dół tych wiązek statki kosmiczne
o jarzących się iluminatorach, mrugających światłach pozycyjnych
i zdających się falować kadłubach, po których, w wyniku
odprowadzenia do atmosfery nagromadzonego tam podczas podróży
przez kosmos ładunku elektrostatycznego pełgały ognie
Świętego Elma.
W podziemiach Fabryki mieściło się zoo Bakera, w którym
trzymał on osobliwości anatomiczne, wybryki natury oraz potwory
zakupione i (lub) porwane. Baker, podobnie jak reszta
jego świata, oddany był tym stworom bez reszty i spędzał z nimi
drugie godziny rozkoszując się widokiem ich wynaturzeń tak,
jak inni ludzie chłoną piękno sztuki. Na parterze parowozowni
znajdowały się sypialnie dla rekonwalescentów, laboratoria, pokoje
personelu i kuchnia. Piętro zajmowały sale operacyjne.
W jednej z nich, małej salce, w której przeprowadzano zazwyczaj
eksperymenty na siatkówce oka, Baker pracował nad twarzą
Foyla. Pochylony nad stołem operacyjnym, oświetlonym przez
sfatygowaną baterie lamp operacyjnych, pracował metodycznie,
uderzając małym, stalowym młoteczkiem w platynową igłę. Posuwał
się po wzorze starego tatuażu zdobiącego twarz Foyla,
wyszukując każdą, najmniejszą blizne na skórze i wprowadzając
w nią igłę. Głowa Foyla ściśnięta była w imadle, ale ciało pozostawało
nieskrępowane. Jego mięśnie drgały spazmatycznie
przy każdym uderzeniu młotka, tułowiem jednak nie poruszał.
Trzymał się kurczowo krawędzi stołu operacyjnego.
- Samokontrola - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Chciałaś
mnie nauczyć panowania nad sobą, Jiz. Ćwiczę. - Skrzywił się
z bólu.
- Nie ruszaj się - nakazał Baker.
- Czynie wysiłki, żeby nie parsknąć śmiechem.
- Nieźle się trzymasz, synu - odezwał się Sam Quatt głosem
człowieka, któremu zbiera się na wymioty. Zerknął z ukosa na
zawziętą twarz Jisbelli. - Co o tym myślisz, Jiz?
- Uczy się.
Baker kontynuował wbijanie igły i uderzanie jej młotkiem.
- Słuchaj, Sam - wymamrotał ledwo dosłyszalnie Foyle - Jiz
mówiła mi, że masz prywatny statek. Zbrodnia popłaca, co?
- A żebyś wiedział, popłaca. Mam mały, czteroosobowy stateczek.
Dwusilnikowy. Z tych co to je nazywają śatumowy Weekendowicz.
- Dlaczego akurat Saturnowy Weekendowicz?
- Bo weekend na Saturnie trwałby dziewięćdziesiąt dni, a statek
może zabrać żywności i paliwa na trzy miesiące.
- Takiego mi właśnie trzeba - mruknął Foyle. Skrzywił się i
zaraz zapanował nad sobą. - Sam, chce go wynająć.
- Po co?
- Coś wystrzałowego.
- Legalnego?
- Nie.
- A wiec to nie dla mnie, synu. Mam zszarpane nerwy. Przekonałem
się o tym jauntując z tobą w kółko o krok przed glinami.
Wycofuje się na dobre. Chce tylko spokoju.
- Zapłacę pięćdziesiąt tysięcy. Nie chcesz pięćdziesięciu tysięcy?
Mógłbyś na ich liczeniu spędzać niedziele.
Igła kłuła bezlitośnie. Ciało Foyla drgało przy każdym uderzeniu.
- Mam już pięćdziesiąt tysięcy. Mam dziesięć razy tyle w gotówce
w banku wiedeńskim. - Quatt sięgnął do kieszeni i wydobył
z niej kółko z błyszczącymi, radioaktywnymi kluczami.
- Ten jest od banku. Ten od mojego mieszkania w Joburg. Dwa-
Alfred Bester
dzieścia pokoi; dwadzieścia akrów. Ten tutaj jest od mojego
Weekendowicza stojącego w Montauk. Nie skusisz mnie, synu.
Wycofałem się, gdy byłem jeszcze na fali. Teraz jauntuje z powrotem
do Joburg i szczęśliwie przeżywam resztę mych dni.
- Daj mi Weekendowicza. Możesz siedzieć sobie bezpiecznie
w Joburg i tylko inkasować.
- Kiedy mam inkasować?
- Jak wrócę.
- Chcesz dostać mój statek na kredyt i za obietnice zapłaty?
- Gwarantuje.
- Co gwarantujesz? - prychnął Quatt.
- To robota ratownicza w asteroidach. Statek o nazwie „Nomad”.
- Co jest na tym „Nomadzie”? Skąd wiesz, że akcja ratownicza
będzie opłacalna?
- Nie wiem.
- Kłamiesz.
- Nie wiem - mruknął uparcie Foyle. - Ale musi tam być coś
cennego. Spytaj Jiz.
- Słuchaj no - powiedział Quatt. - Nauczę cie czegoś. Robimy
legalne interesy, rozumiesz? Nie napadamy i nie wdajemy się w
jakieś drobne spekulacje. Już tego nie robimy. Wiem co kombinujesz.
Masz coś soczystego, ale z nikim nie chcesz się tym
dzielić. Dlatego żebrzesz o przysługę...
Foyle zwiną) się pod igłą, ale wciąż pozostając we władzy
swojego opętania, zmuszony był powtórzyć:
- Nie wiem, Sam. Spytaj Jiz.
- Jeśli masz godziwy interes, czyń godziwe propozycje - rzucił
Quatt ze złością. - Nie krąż dookoła jak jakiś cholerny, tatuowany
tygrys, który tylko patrzy jakby tu rzucić się na ofi arę.
Jesteśmy jedynymi przyjaciółmi jakich masz. Nie próbuj nas
oszukiwać i kręcić...
Przerwał Ojuattowi krzyk, który wyrwał się z ust Foyla.
- Nie ruszaj się - powiedział roztargnionym głosem Baker.
- Kiedy krzywisz twarz, nie mogę prawidłowo wprowadzić
igły. - Tu posłał Jisbelli surowe, przeciągłe spojrzenie. Usta jej
drżały. Gwałtownym ruchem otworzyła torebkę i wyciągnęła z
niej dwa banknoty po 500 r. Rzuciła je na stolik obok zlewki z
kwasem.
- Poczekamy na zewnątrz - powiedziała.
Zemdlała na korytarzu. Quatt zaciągnął ją do krzesła i poszukał
pielęgniarki, która ocuciła dziewczynę aromatycznym amoniakiem.
Jisbella zaczęła płakać tak gwałtownie, że Quatt przestraszył
się. Odprawił pielęgniarkę i kręcił się w pobliżu, dopóki
szlochanie nie ustało.
- Co, u diabła, jest grane? Co miały znaczyć te pieniądze?
- To były krwawe pieniądze.
- Że co?
- Nie chce o tym mówić.
- Dobrze się czujesz?
- Nie.
- Mogę coś dla ciebie zrobić?
- Nie.
Nastąpiła długa pauza, po czym Jisbella spytała słabym głosem:
- Zrobisz ten interes z Gullym?
- Ja? Nie. Szanse powodzenia wyglądają mi tu na tysiąc do
jednego.
- Na tym „Nomadzie” musi być coś wartościowego. Inaczej
Dagenham nie prześladowałby tak Gulb’ego.
- Nadal mnie to nie interesuje. A ciebie?
- Mnie? Mnie też nie. Nie chce mieć już nic wspólnego z Gully
Foylem. Po następnej chwili milczenia Quatt spytał:
- Mogę już iść do domu?
- Ciężko było, prawda Sam?
- Z tysiąc razy myślałem, że skonam niańcząc tego tygrysa.
- Przepraszam cie, Sam.
- Naszło mnie to po tym, co ci zrobiłem, kiedy gliny capneły
cie w Memfi s.
- To oczywiste, że mnie wtedy zostawiłeś, Sam.
- Zawsze robimy to co jest oczywiste, tylko czasami nie powinniśmy
tego robić.
- Wiem, Sam, wiem.
- I potem spędzasz resztę życia próbując naprawić swój błąd.
Tak sobie myślę, że jestem teraz szczęśliwy, Jiz. Dziś wieczorem
udało mi się wyrównać ten rachunek. Mogę już iść do domu?
- Z powrotem do Joburg wieść szczęśliwe życie?
- Uhum.
- Nie zostawiaj mnie jeszcze samej, Sam. Wstydzę się sama
siebie.
- Dlaczego?
FANTASTYKA 8/83