wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
z której nie można się jauntować i leżymy.
Nie odpowiedziała.
- Tyle pracy myślowej. Od cholery edukacji, której mi udzielałaś.
Wszystko na nic. - Zawahał się. Nie uważasz, że powinniśmy
po własnych śladach pójść z powrotem do szpitala?
- Nigdy nam się to nie uda.
- Chyba nie. Ćwiczyłem sobie tylko mózg. Może powinniśmy
podnieść wrzawę? Narobić tyle hałasu, żeby wykryli nas G-fonem?
- Nigdy nas nie usłyszą... Nigdy jias tu nie znajdą.
- Możemy narobić wystarczająco dużo hałasu. Możesz mnie
na przykład trochę pomaltretować. Oboje będziemy mieli przyjemność.
- Zamknij się.
- Co za bryndza! Padł na plecy, uderzając głową o kepke
miękkiej trawy. - Na pokładzie „Nomada” miałem chociaż jakąś
szanse. Było tam jedzenie i widziałem gdzie ide. Mogłem... -
urwał w pół zdania i poderwał się do pozycji siedzącej. -Jiz!
- Nie gadaj tyle.
Pomacał grunt pod sobą i wydarł paznokciami kepke darni z
paroma grudkami ziemi. Podsunął gwałtownym ruchem dłoń
pod nos Jisbelli.
- Powąchaj to - roześmiał się. - Posmakuj. To brawa, Jiz. Ziemia
i trawa. Musimy być na zewnątrz Gouffre Martel.
- Co?
- Na dworze jest noc. Czarna jak smoła. Pochmurna. Wyszliśmy
z jaskiń nie wiedząc nawet o tym. Jesteśmy na zewnątrz,
Jiz! Udało się.
Zerwali się na nogi wytężając wzrok, słuchając, węsząc.
Ciemności były nieprzeniknione, ale słyszeli cichy poświst nocnego
wiatru, a do ich nozdrzy dolatywała słodka woń zielonych
roślin. Gdzieś w oddali ujadał pies.
- Mój Boże, Gully - wyszeptała niedowierzająco Jisbella.
- Masz rację. Wyszliśmy z Gouffre Martel. Pozostało nam tylko
poczekać na świt.
Roześmiała się. Otoczyła go ramionami i ucałowała, a on oddał
jej uścisk. Paplali w uniesieniu. Osunęli się znowu na miękką
trawę, ale podnieceni, niecierpliwi-nie byli zdolni do odpoczynku
- całe życie przed nimi.
- Cześć Gully, kochany Gully. Cześć Gully. Nareszcie.
- Czołem, Jiz.
- Mówiłam ci, że się kiedyś spotkamy... że niedługo pewnego
dnia. Mówiłam ci, kochany. I to jest właśnie ten dzień.
- Noc.
- Niech ci będzie noc. Ale koniec już z mruczeniem po nocy
przez Linie Szeptu. Noc już się dla nas skończyła, Gully, mój
drogi.
Nagle uświadomili sobie, że są nadzy i już nie rozdzieleni leżą
obok siebie. Jisbella zamilkła, ale nie uczyniła żadnego ruchu.
Objął ją prawie ze złością i otoczył pożądaniem, które było nie
mniejsze niż jej.
Gdy przyszedł świt, zobaczył, że jest śliczna: wysoka i szczupła,
o podpalano rudych włosach i zmysłowych ustach.
Ale kiedy przyszedł świt, zobaczyła jego twarz.
ROZDZIAŁ 6
Herley Ęąker, doktor nauk medycznych, miał małą praktykę
ogólną w Montanie-Oregonie, która była legalna i przynosiła
dochody ledwo pokrywające koszta zakupu oleju napędowego,
jaki doktor przepalał każdego weekendu, uczestnicząc w
cieszących się wielką popularnością na Saharze rajdach ciągniczków
do zbioru winorośli. Jego właściwe dochody płynęły
z Fabryki Potworów w Trenton, do której Baker jauntował się
każdego Poniedziałku, Środy i Piątku w nocy. Tam, za kolosalne
honoraria i bez zadawania zbędnych pytań, powoływał Baker
do życia potworności na użytek przemysłu rozrywkowego oraz
przefasonowywał skórę, mięśnie i kości na zlecenie półświatka.
Przypominający z wyglądu męską położną Baker siedział teraz
na ocienionej werandzie swojej rezydencji w Spokane, słuchając
Jiz McQueen kończącej właśnie opowieść o swej ucieczce.
- Kiedy po wyjściu z Gouffre Martel znaleźliśmy się na otwartej
przestrzeni, poszło już łatwo. Natrafi liśmy na jakiś domek
myśliwski, włamaliśmy się do środka i zabraliśmy stamtąd trochę
ubrań. Były tam też strzelby... śliczne, stare, stalowe rzeczy
do zabijania materiałem wybuchowym. Zabraliśmy |e i sprzedaliśmy
paru miejscowym. Pieniędzmi opłaciliśmy przejazd do
najbliższej jauntrampy, którą pamiętaliśmy.
- Do której?
- Biarritz.
- Podróżowaliście nocą, co?
- Ma się rozumieć.
FANTASTYKA 8/83
- Zrobiliście coś z twarzą Foyla?
- Próbowałam robić mu makijaż, ale to nic nie pomagało. Ten
cholerny tatuaż ciągle wyłaził. Potem kupiłam ciemny surogat i
spryskałam mu nim twarz.
- Pomogło?
- Nie - powiedziała ze złością Jiz. - Trzeba trzymać gębę na
kłódkę, bo inaczej surogat pęka i łuszczy sie. Foyle nie mógł
się powstrzymać od gadania. Nigdy tego nie potrafi ł. To było
piekło.
- Gdzie on teraz jest?
- Sam Quatt ciąga go za sobą.
- Myślałem, że Sam skończył już z działalnością przestępczą.
- Bo skończył - powiedziała ponuro Jisbella. - Ale ma wobec
mnie dług do spłacenia. Opiekuje sie Foylem. Krążą jauntując,
żeby być ciągle przed glinami.
- Ciekawe - mrukną) Baker. - W życiu nie widziałem przypadku
tatuażu. Myślałem, że to wymarła umiejętność. Włączyłbym
go do mojej kolekcji. Wiesz, że zbieram osobliwości, Jiz?
- Wszyscy wiedzą o tym twoim zoo w Trenton. Jest upiorne.
- W zeszłym miesiącu trafi ła mi się autentyczna bratnia cysta
- zaczął z zapałem Baker.
- Nie chce tego słuchać - przerwała mu Jiz. - I nie chce, żeby
Foyle znalazł się w twoim zwierzyńcu. Czy potrafi sz usunąć mu
to z twarzy? Oczyścić ją? On mówi, że w Szpitalu Generalnym
mieli z tym twardy orzech do zgryzienia.
- Nie mają mojego doświadczenia, kochanie. Hmmm. Coś
mi się przypomina, że czytałem kiedyś... gdzieś. Gdzie to ja...?
Poczekaj chwilkę. - Baker wstał i zniknął z cichutkim cmoknięciem.
Jisbella przechadzała się nerwowo po werandzie, dopóki
Baker nie pojawił się ponownie w dwadzieścia minut później z
postrzępioną książką pod pachą i wyrazem tryumfu na twarzy.
- Mam - powiedział. - Widziałem ją trzy lata temu w antykwariacie
w Caltech. Możesz podziwiać moją pamiec.
- Do diabła z twoją pamięcią. Co z jego twarzą?
- Da,sie zrobić. - Baker przerzucał sfatygowane stronice i
medytował. - Tak, da się zrobić. Indygotynowy kwas dwusulfonowy
Kwas bede mógł zsyntetyzować, ale... - Baker zamknął
książkę i zdecydowanie kiwnął głową. - Potrafi ę to zrobić. Tylko,
że chyba szkoda ruszać taką twarz, jeśli jest tak wyjątkowa
jak ją opisujesz.
- Zsiądziesz ty z tego swojego konika? - wykrzyknęła z irytacją
w głosie Jisbella. - Jesteśmy trefni, rozumiesz? Jesteśmy
pierwszymi, którym udało się wyrwać z Gouffre Martel. Gliny
nie spoczną, dopóki nie wpakują nas tam z powrotem. To jest dla
nich zadanie ekstra-specjalne.
- Ale...
- Jak myślisz, ile czasu możemy przebywać z Foylem poza
Gouffre Martel, uganiając się wszędzie z tą wytatuowaną twarzą
? - O co się tak złościsz?
- Ja się nie złoszczę. Ja wyjaśniam.
- W zoo byłby szczęśliwy - perswadował Baker. - I byłby tam
bezpieczny. Umieściłbym go w tym pomieszczeniu obok dziewczyny
cyklopki...
- Zoo odpada i to defi nitywnie.
- W porządku, moja droga. Ale dlaczego martwisz się, że złapią
Foyla? Przecież to nie bedzie miało nic wspólnego z tobą.
- Co cie obchodzi o co ja się martwię? Proszę cie o przysługę.
Płace i wymagam.
- To będzie sporo kosztowało, a ja cie lubię. Próbuje oszczędzić
ci wydatków.
- Akurat.
- No, to jestem ciekawy.
- Powiedzmy wiec, że robie to z wdzięczności. Pomógł mi,
teraz ja pomagam jemu. Baker uśmiechnął się cynicznie.
- Pomóżmy mu wiec, dając mu nową, inaczej napiętnowaną
twarz.
- Nie.
- Tak myślałem. Chcesz, żeby oczyścić mu twarz, bo jesteś
jej ciekawa.
- Idź do diabła, Baker. Zrobisz to, czy nie?
- Za pięć tysięcy.
- Podaj kosztorys.
- Tysiąc, za zsyntetyzowanie kwasu. Trzy tysiące za operacje.
A tysiąc za...
- Twoją ciekawość?
- Nie, moja droga. - Baker uśmiechnął się znowu. - Tysiąc za
znieczulenie.
- A po co znieczulenie?
Baker ponownie otworzył starodawną książkę.
- Mam wrażenie, że to bolesny zabieg. Wiesz w jaki sposób ta-