wielki joe I N-te POKOLENIE

Znaleźli sie oboje w lodowatej czerni niezamieszkałych pieczar
Gouffre Martel... całe mile nie zbadanych grot i jaskiń.
- Na Boga, jednak nam się udało - steknął Foyle.
- Nie wiadomo, czy jest stąd jakieś wyjście, Gully. -Jisbella
trzęsła się z zimna. - Może to tylko ślepy zaułek odgrodzony
murem od szpitala?
- Musi być wyjście.
- Nie wiadomo, czy potrafi my je znaleźć.
- Musimy je znaleźć. Chodźmy mała.
Ruszyli na oślep w czerń. Foyle zdarł z głowy bezużyteczne
gogle noktowizyjne. Wpadali na krawędzie i załomy skalne, uderzali
głowami o niskie sklepienia, staczali się po pochyłościach
i stromych, kamiennych stopniach. Przelazłszy przez ostrą jak
brzytwa grań wydostali się na płaską równinę i ziemia uciekła
im spod nóg. Upadli ciężko na szkliste podłoże. Foyle pomacał
rękoma wokół siebie i dotknął ziemi jeżykiem.
- Lod - mruknął. - To dobry znak. Jesteśmy w lodowej grocie,
Jiz. To podziemny lodowiec. Podnieśli się drżąc z zimna i
stawiając szeroko nogi ruszyli po śliskiej tafl i, która tworzyła
się od tysiącleci w mrocznej otchłani Gouffre Martel. Po jakimś
czasie dotarli do lasu kamiennych sopli, jaki uformowały sterczące
w górę z postrzępionego podłoża stalagmity i stalaktyty
zwisające w dół ze sklepień. Wibraq’e towarzyszące każdemu
stąpnięciu udzieliły się ogromnym stalaktytom; z góry spadać na
nich zaczęły z łoskotem ciężkie, kamienne włócznie. Na skraju
lasu Foyle zatrzymał się, wyciągnął przed siebie ręce i szarpnął.
Dał się słyszeć czysty, metaliczny dźwięk. Foyle poszukał reki
Jisbelli i wsunął jej w dłoń długi, zwężający się ku dołowi stożek
stalagmitu.
- Laseczka - mruknął. Używaj jej tak, jak to robią ślepcy.
Wyłamał sobie drugi stalagmit i ruszyli przed siebie postukując,
macając i potykając się w ciemnościach. Nie dochodził
ich żaden ogłoś prócz galopu panicznego strachu... własnych
przerywanych oddechów, przyspieszonego bicia serc, stukotu
kamiennych lasek, kapania licznych kropel wody i odległego
szumu podziemnej rzeki przepływającej pod Gouffre Martel.
- Nie tedy, mała. - Foyle trącił Jisbelle w ramie. - Bardziej na
lewo.
- Masz choć najmniejsze pojecie dokąd się kierować, Gully?
- W dół, Jiz. Idziemy każdym pochyleniem, które prowadzi
w dół.
- Masz jakiś pomysł?
- Mam. Niespodzianka, niespodzianka. Mózg zamiast bomb.
- Mózg zamiast... - Jisbella wybuchneła histerycznym śmiechem.
- Wpadłeś jak bomba do Ćwiartki Południowej wymachując
kowalskim młotem i t... tto ma być t...ten twój mmózg
zamiast b...b..b... - Wyła i skręcała się ze śmiechu nie mogąc
go opanować, dopóki Foyle nie chwycił jej za ramiona i nie potrząsnął.
- Zamknij się, Jiz. Jeśli tropią nas G-fonem, to usłyszeliby
ciebie z Marsa.
- P...Przepraszam, Gully. Przepraszam. Ja... - Wzięła głęboki
oddech. - Dlaczego mamy iść w dół?
- Do rzeki; tej, którą cafy czas słyszymy. Musi przepływać
gdzieś blisko. Wypływa pewriie z topniejącego lodowca.
- Do rzeki?
- To jedyna pewna droga prowadząca na zewnątrz. Musi gdzieś
wypływać z góry. Popłyniemy. v- Gully, tyś oszalał!
- O co chodzi, kurcze? Nie umiesz pływać?
- Pływać umiem, ale...
- No to musimy spróbować. Musimy, Jiz. Chodź.
Podczas gdy szum rzeki z każdą chwilą narastał, oni zaczęli
opadać z sił. W końcu jisbella zatrzymała sie dysząc ciężko.
- Gully, musze odpocząć.
- Nie przystawaj. Jest za zimno.
- Już nie mogę.
- Nie zatrzymuj się. - Namacał jej ramie.
- Zabierz te łapy - krzyknęła rozwścieczona. W jednej chwili
przemieniła się w sekutnice. Puścił ją, zdumiony tym nagłym
wybuchem.
- Co ci się stało? Głowa do góry, Jiz. Jestem zdany na ciebie.
- Co? Mówiłam przecież, że musimy planować... opracować
ucieczkę..., a teraz wpędziłeś nas w sytuacje bez wyjścia.
- Sam byłem w sytuacji bez wyjścia. Dagenham chciał mi
zmienić cele. Nie mielibyśmy już Linii Szeptu. Musiałem, Jiz...
no i wydostaliśmy się, może nie? ,
- Z czego się wydostaliśmy? Zagubieni w Gouffre Martel.
Szukający jakiejś cholernej rzeki, żeby się w niej utopie. Jesteś
idiotą, Gully i ja też jestem idiotka, że dałam ci się w to wrobić.
Niech cie diabli porwą! Niech cie diabli! Sprowadzasz wszystko
do swojego imbecylskiego poziomu i mnie też do niego sprowadziłeś.
Uciekaj. Walcz, Grzmoć. To wszystko na co cie stać. Bij,
Alfred Bester
łam, wysadzaj. Burz... Gully!
Jisbella krzyknęła. W ciemnościach rozległ się zgrzyt obruszonego
kamienia i jej krzyk zaczął zamierać gdzieś w dole coraz
to niżej i niżej, aż urwał się wraz z głośnym pluskiem. Foyle
słyszał jak jej ciało uderza o wodę. Skoczył do przodu, krzycząc
- Jiz! - i zachwiał się nad krawędzią przepaści.
Runął w dół i z oszałamiającym wstrząsem grzmotnął plackiem
o wodę. Lodowata rzeka zamknęła sie nad nim i nie wiedział
już gdzie góra, a gdzie dół. Miotając się i dusząc czuł, jak
wartki nurt wlecze go po lodowatej, oślizłej skale i po chwili,
puszczając bąbelki z ust, wyniesiony został na powierzchnie.
Krztusił się i krzyczał. Usłyszał odpowiedz Jisbelli. Jej głos był
słaby i zagłuszany przez ryk potoku. Popłynął z prądem, próbując
ją dogonić.
Krzyczał bez przerwy, słysząc głos dziewczyny coraz to cichszy
i cichszy. Ryk wzmógł się i nagle Foyle runął w dół wodospadu
wraz z syczącym płatem wody. Zanurkował do samego
dna głębokiego rozlewiska i walcząc zawzięcie z otaczającym
go żywiołem, jeszcze raz wypłynął na powierzchnie.
Wir cisnął nim o zimne ciało uczepione kurczowo gładkiej,
skalnej ściany.
- Jiz!
- Gully! Dzięki Bogu!
Przywarli do siebie na chwile opierając się rwącemu prądowi.
- Gully... - wykrztusiła Jisbella - Przepływa tedy.
- Rzeka?
- Tak.
Czepiając się ściany ominął dziewczynę i wymacał wlot podwodnego
tunelu. Prąd wsysał ich do niego-
- Trzymaj się - wysapał Foyle. Badał skałę po prawej i po lewej
stronie kanału. Kamienne ściany
otaczające rozlewisko były gładkie i bez występów.
- Nie damy rady wspiąć się na górę. Musimy przepłynąć.
- Tam nie ma powietrza, Gully. Nie ma powierzchni.
- Nie cały czas. Wstrzymamy oddechy.
- Tunel może być dłuższy niż zdołamy powstrzymać się od
oddychania.
- Musimy ryzykować.
- Nie mogę.
- Musisz. Innej drogi nie ma. Napompuj płuca. Trzymaj się
mnie. Wspierając się wzajemnie w wodzie i oddychając głęboko,
napełniali płuca powietrzem. Foyle popchnął lekko Jisbelle
w kierunku podwodnego tunelu.
- Płyń pierwsza. Bede tuż za tobą... Pomogę, jak będziesz miała
kłopoty.
- Kłopoty! - krzyknęła Jisbellą trzęsącym się głosem. Zanurzyła
się i pozwoliła, aby prąd wessał ją do tunelu. Foyle zanurkował
za nią. Rwąca woda wciągała ich głębiej i głębiej miotając
obojgiem o szklisto gładkie ściany kanału. Foyle płynął tuż
za Jisbellą, czując, jak jej młócące wodę nogi grzmocą go po
głowie i ramionach.
Mknęli przez zdający się nie mieć końca tunel. Rozsadzało im
już płuca, a ślepe oczy wychodziły z orbit, gdy wtem znowu dał
się słyszeć ryk i pokazała się powierzchnia. Mogli zaczerpnąć
tchu. Zamiast wypolerowanych przez wodę ścian tunelu mieli
teraz wokół siebie postrzępione skały. Foyle złapał Jisbelle za
nogę i uczepił się sterczącego z brzegu skalnego występu.
- Musimy tu wyleźć z rzeki - krzyknął.
- Co?
- Musimy się wspiąć na górę. Słyszysz ten ryk, tam przed
nami? To katarakty. Progi. Rozedrze nas na strzępy. Wyłaź, Jiz.
Była zbyt wyczerpana, aby wspiąć się na brzeg. Wypchnął jej
ciało w górę, na skały i sam poszedł w jej ślady. Leżeli na ociekających
wodą kamieniach nie mając nawet siły na rozmowę. W
końcu Foyle stanął chwiejnie na nogi.
- Musimy iść dalej - powiedział. - Wzdłuż rzeki. Gotowe?
Nie miała siły odpowiedzieć. Nie miała siły zaprotestować.
Pomógł jej wstać i ruszyli przez ciemność potykając się co
chwila i starając trzymać się brzegu strumienia. Trawersowali
gigantyczne głazy usypane w stosy, wznoszące się jak dolmeny,
przemieszane, rozrzucone w labirynt. Kluczyli miedzy nimi
i krążyli, aż zgubili rzekę. Nie słyszeli już jej w ciemnościach;
nie mogli do niej wrócić. Nie mogli nigdzie wrócić.
- Zabłądziliśmy... - mruknął Foyle z rozgoryczeniem. - Znowu
zabłądziliśmy. Tym razem na dobre. Co teraz zrobimy?
- Jisbellą zaczęła płakać. Wydawała z siebie bezradne, a zarazem
rozwścieczone dźwięki. Foyle zatrzymał się i usiadł, pociągając
ją za sobą.
- Może masz i racje, mała - powiedział apatycznie. - Może i
jestem cholernym durniem. Wpędziłem nas oboje w te pułapkę,
FANTASTYKA 8/83