wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
czerwonoróżowych światłach i cieniach.
Znajdował się w małej salce przyjęć, której umeblowanie
stanowił stół i dwa krzesła. Zerwał z Dagenhama marynarkę i
dwoma szybkimi ruchami ubrał się w nią sam, zdzierając przy
tym plecy. Na stole leżał trój graniasty, zbójnicki kapelusz Dagenhama.
Foyle bez namysłu wcisnął go na głowę nasuwając
skrzydło głęboko na oczy.
W przeciwległych ścianach salki widniały dwie pary drzwi.
Foyle uchylił jedne. Wychodziły na korytarz północny. Zamknął
je i przeskoczywszy przez pokój, wyjrzał przez drugie. Prowadziły
do jauntoszczelnego labiryntu. Foyle wyśliznął się przez te
drzwi i znalazł się w labiryncie. Bez przewodnika, który by go
przezeń przeprowadził, zabłądził natychmiast. Zaczął biegać tu
i tam, przemierzając spiralne korytarze i zakręty, aż znalazł się
z powrotem w salce przyjęć. Dagenham dźwigał się właśnie na
kolana.
Foyle zawrócił do labiryntu. Biegł. Dopadł zamkniętych drzwi
i otworzył je z trzaskiem. Za nimi ukazała się jego oczom wielka
hala, oświetlona normalnym światłem. Dwaj technicy pochyleni
nad warsztatem ślusarskim podnieśli głowy i spojrzeli na niego
zdumieni. Foyle porwał oparty o ścianę młot kowalski i niczym
jaskiniowiec runął na mężczyzn, powalając obu. Daleko za sobą
słyszał krzyki Dagenhama. Przebiegł dzikim wzorkiem po hali
stwierdzając z przerażeniem, iż znalazł się w ślepej uliczce. Hala
miała kształt litery L. Foyle popędził za róg, wypadł przez drugie
drzwi do kolejnego, jauntoszczelnego labiryntu i znowu zabłądził.
Zaczął brzęczeć system alarmów Gouffre Martel. Foyle
grzmotnął młotem w ścianę labiryntu, wywalając wielką dziurę
w cienkim, plastykowym przepierzeniu. Znalazł sie w oświetlonym
podczerwienią pomdniowyrn korytarzu ćwiartki żeńskiej.
Korytarzem nadbiegały dwie kobiety - strażniczki. Foyle
machnął młotem i zwalił je z nóg. Znajdował sie na samym niemal
początku korytarza. Przed nim ciągnęła się długa perspektywa
drzwi do cel. Na każdych jarzył się czerwony numer. Z góry
korytarz oświetlały błyszczące, czerwone kule. Foyle stanął na
palcach i uderzył młotem w kule, która wisiała nad jego głową.
Walił młotem w oprawkę aż rozgniótł ją i zmiażdżył kabel zasilający.
Cały korytarz pogrążył się w ciemnościach... nieprzeniknionych
nawet dla noktowizyjnych gogli.
- Będzie sprawiedliwie; teraz dla wszystkich ciemno - wydyszał
Foyle i pognał korytarzem macając ściany i licząc drzwi.
Jisbella przekazała mu dokładny, słowny opis Ćwiartki Południowej.
Biegł, licząc, w kierunku celi Południe 900. Wpadł na
jakąś postać - następną strażniczkę. Przyłożył jej raz młotem.
Krzyknęła i upadła. Kobiety pacjentki podniosły wrzask. Foyle
stracił rachubę. Podbiegł kawałek... zatrzymał się...
- Jiz! - ryknął.
Usłyszał jej głos. Natknął się na kolejną strażniczkę. Rozprawił
się z nią tak jak z poprzednimi i biegł dalej, aż znalazł w
końcu cele Jisbelli.
- Gully, na miłość boską... -Jej głos był przytłumiony.
- Cofnij się, mała. Cofnij się. - Grzmotnął trzy razy młotem w
drzwi celi i te, z wyrwanym zamkiem, runęły do środka. Zataczając
się wpadł do celi i zderzył się z jakąś postacią.
- Jiz? - wysapał, z trudem chwytając powietrze. - Przepraszam
cie... Przechodziłem. Pomyślałem, że wpadnę.
- Gully, w imię...
- Tak, tak. Cholery można dostać jak się tu do ciebie idzie,
wiesz? Szybciej. Wychodź, mała. Wychodź. - Wyciągnął ją z
celi. - Nie możemy przebijać się przez biura. Nie lubią mnie
tam. Którędy do twoich Sanitariatów?
- Gully, jesteś szalony.
- Cała Ćwiartka jest ciemna. Zmiażdżyłem kabel zasilający.
Mamy pięćdziesiąt procent szans. Ruszaj, mała. Ruszaj.
Popchną] ją potężnie. Poprowadziła go korytarzami do automatycznych
komór żeńskich Sanitariatów. Podczas gdy mechaniczne
ręce zdejmowały z nich ubranie, mydliły ich, moczyły,
spryskiwały i dezynfekowały, Foyle jeździł dłońmi po ścianach,
szukając po omacku szklanej tafl i medycznego okienka obserwacyjnego.
Znalazłszy je machną młotem i rozbił w kawałki.
- Przechodź, Jiz.
Popchnął dziewczynę przez okienko i sam przecisnął się za
nią. Oboje byli rozebrani do naga, wysmarowani mydłem, pokaleczeni
odłamkami szkła i krwawili. Foyle, ślizgając się i rozbijając
o niewidoczne w ciemnościach przeszkody, szukał drzwi,
przez które wchodzili tu ofi cerowie medyczni.
- Nie mogę znaleźć drzwi, Jiz. Drzwi z kliniki. Ja...
- Sza...!
- Ale...
- Cicho, Gully.
Namydlona dłoń znalazła jego usta i zacisnęła się na nich. Dru-
FANTASTYKA 8/83
ga dłoń wjjiła się tak mocno w jego ramie, że paznokcie przebiły
mu skórę. Poprzez wrzawę dochodzącą z jaskiń przebijał stukot
kroków zdających się rozlegać tuż tuż. Przez komory Sanitariatów
biegli po omacku Strażnicy. Podczerwone oświetlenie nie
zostało jeszcze naprawione.
- Mogą zauważyć okno - syknęła Jisbella. - Cicho.
Przykucnęli na podłodze. Kroki tupotały po komorach w oszałamiającym
tempie. Potem oddaliły się.
- Poszli sobie - wyszeptała Jisbella. - Ale zaraz wrócą z refl ektorami.
Chodź, Gully. Wychodzimy.
- Ale drzwi do kliniki, Jiz. Zdaje mi się...
- Żadnych drzwi tu nie ma. Korzystają ze spiralnych schodów
i kiedy wychodzą, wciągają je na górę. Oni również pomyśleli o
tej drodze ucieczki. Będziemy musieli poszukać wyciągu pralni.
Bóg jeden wie co z tego wszystkiego wyniknie. Och, Gully, ty
wariacie! Ty kompletny wariacie!
Przeleźli przez okienko obserwacyjne z powrotem do komór.
Szukali w ciemnościach wyciągu, którym zabierane były stare
ubrania i podawane nowe, a mechaniczne ręce ponownie mydliły
ich, spryskiwały i dezynfekowały. Nic nie mogli znaleźć.
Wtem miauczenie syreny, odbijając się echem po jaskiniach,
wyciszyło wszystkie inne dźwięki. Zapadła cisza równie przytłaczająca
jaki ciemność.
- Tropią nas G-fonem, Gully.
- G... czym?
- Geofonem. Wykrywa szept przez pół mili litej skały. Syrena
była sygnałem do wyciszenia.
- A wyciąg pralni?
- Nie mogę go znaleźć.
- No to chodź.
- Gdzie?
- Uciekamy.
- Dokąd?
- Nie wiem, ale nie dam się złapać klawiszom. Trocne gimnastyki
dobrze ci zrobi.
Znowu popchnął Jisbelle przed sobą i potykając się co chwila
pobiegli dysząc przez czerń korytarza prowadzącego w dół,
do najgłębiej położonych partii Południowej Ćwiartki. Jisbella
upadła dwa razy, zawadzając o występy ściany na zakrętach.
Foyle objął prowadzenie i biegł trzymając przed sobą jak antenę
trzonek kowalskiego młota. Nagle zderzył się ze ścianą i zdał
sobie sprawę, że dotarli do końca ślepego korytarza. Znaleźli
się w pułapce.
- Cc teraz?
- Nie wiem. To mi też wygląda na ślepą uliczkę moich pomysłów.
Wrócić nie możemy na pewno. Sprałem w biurze Dagenhama.
Nienawidzę tego faceta. Wygląda jak etykieta na buteleczce
z trucizną. Masz jakąś myśl, mała?
- Och, Gully... Gully - zaszlochała Jisbella.
- Liczyłem pa twoje pomysły. „Koniec z bombami”, mówiłaś.
Teraz chciałbym mieć jedną. Mógłbym... Chwileczkę. - Dotknął
wilgotnej ściany, o którą się opierali. Podtpalcami wyczuł karbowaną
szachownice murarskich spoin. - Komunikat od G. Foyla:
„To nie jest naturalna ściana jaskini. To jest sztuczny mur. Z
cegły i kamieni. Czuje”.
- Tak? - Jisbella pomacała ścianę.
- To by znaczyło, że korytarz tu się nie kończy. Biegnie dalej.
Zamurowali go. Odcięli drogę. Odepchnął Jisbelle od muru,
przyłożył ręce do ziemi, aby natrzeć namydlone dłonie piaskiem
i zaczął
walić młotem w ścianę. Walił jednostajnym rytmem, chrząkając
i posapując. Stalowy młot uderzał w mur z głuchym odgłosem,
jaki wydają zderzające się pod wodą kamienie.
- Nadchodzą - powiedziała Jiz. - Słyszę ich.
Głuchy łomot ciosów przeszedł w odgłosy kruszenia i miażdżenia.
Najpierw rozległ się cichy szmer, a potem ruszyła lawina
kamyków i pokruszonej zaprawy. Foyle zdwoił wysiłki. Wtem
usłyszeli rumor i twarze owiał im prąd lodowatego powietrza.
- Przebite - wymamrotał Foyle.
Zaatakował z wściekłością krawędzie wybitej w murze dziury.
Wokół fruwały cegły, kamienie i okruchy starej murarskiej zaprawy.
Foyle przerwał i zawołał do Jisbelle.
- Spróbuj.
Odrzucił młot, pochwycił dziewczynę wpół i podniósł ją do
ziejącego na wysokości piersi otworu. Wydała okrzyk bólu, próbując
przecisnąć się przez ostre krawędzie. Foyle pchał ją bezlitośnie,
aż przepchnął ramiona i biodra. Puścił nogi dziewczyny i
słuchał jak spadała z drugiej strony muru.
Podciągnął się sam na rekach i przecisnął przez poszczerbioną
wyrwę. Spadł z łoskotem na stertę cegieł i pokruszonej zaprawy,
czując po drodze jak ręce Jisbelli próbują złagodzić jego upadek.