wielki joe I N-te POKOLENIE

twarzy, ani o dwudziestu milionach w platynowych sztabkach,
czekających gdzieś tam, wśród asteroidów.
- Co się stało z „Nomadem”? - spytała Jisbella. - Czy było
tak, jak mówił ten Dagenham? Rozwalił go rajder z Satelitów
Zewnętrznych?
- Nie wiem, kurcze. Nie pamiętam, mała.
- Wybuch pozbawił cie pamięci. Szok. Nie wyszło ci też na
dobre przebywanie przez sześć miesięcy w samotności. Czy zauważyłeś
coś, co warto by z „Nomada” ocalić?
- Nie.
- A Dagenham nie wspominał o czymś takim?
- Nie - skłamał Foyle.
- Musi wiec istnieć inny powód, dla którego wtrącił cie do
Gouffre Martel. Musi być coś jeszcze, czego chce od „Nomada”.
- Tak, Jiz.
- Ale swoją drogą byłeś głupcem próbując wysadzić „Vorge”
w powietrze. Jesteś jak dzikie zwierze, które chce dać szkołę pułapce,
gdy ta go zrani. Stal nie jest żywa. Nie myśli. Nie możesz
ukarać „Vor”
- Nie wiesz co mówisz, mała. „Vorga” mnie zostawiła.
- Ukarz mózg, Gully. Mózg, który zastawił pułapkę. Dowiedz
się kto był na pokładzie „Vorgi”. Dowiedz się, kto wydał rozkaz,
by cie zostawili. Jego ukarz.
- Tak, ale w jaki sposób?
- Naucz się myśleć, Gully. Głowa, która doszła do tego jak
uruchomić „Nomada” i jak sfabrykować bombę, powinna wymyśleć
i to. Ale koniec z bombami; zamiast tego mózg. Odszukaj
członka załogi „Vorgi”. On ci powie, kto był wtedy na pokładzie.
Wytrop ich. Dowiedz się, kto wydał ten rozkaz. Wtedy go
ukarz. Ale to pochłonie trochę czasu, Gully... czasu i pieniędzy;
więcej niż ich masz.
- Mam całe życie, kurcze.
Mruczeli tak przez Linie Szeptu całymi godzinami. Ich głosy
rozbrzmiewały cicho, a jednak tuż koło ucha. W obu celach
istniało tylko jedno szczególne miejsce, z którego można było
słyszeć rozmówce i dlatego upłynęło tyle czasu, zanim odkryli
fenomen. Teraz jednak odrabiali stracony czas. Jisbella uczyła
Foyla.
Ze światka przestępczego, w którym się obracała, odziedziczyła
Jisbella masę informacji o Gouffre Martel. Nikt nigdy nie
wyjauntował się ze szpitali jaskiniowych, ale półświatek przez
dziesięciolecia gromadził i konfrontował informacje o nich.
To właśnie na podstawie tych danych Jisbella zorientowała sie
szybko, że połączyła ich Linia Szeptu. Na podstawie tych informacji
zaczęła rozważać możliwość ucieczki.
- Może nam się udać, Gully. Nie wątp w to ani przez chwile.
W ich systemie alarmowym musi być pełno luk.
- Nikt ich nigdy nie znalazł.
- Nikt wcześniej nie pracował ze wspólnikiem. Zsumujemy
nasze informacje i dokonamy tego.
Nie chodził już do Sanitariatów i z powrotem powłócząc nogami.
Macał ściany korytarza, zapamiętywał drzwi, uczył się
rozpoznawać ich fakturę, liczył, słuchał, dedukował i meldował.
Pytania, które szeptał pod prysznicem umywalni i szorowalni do
otaczających go ludzi, miały teraz swój cel! Wspólnymi siłami,
Foyle i Jisbella, odtworzyli sobie obraz zwyczajów panujących
w Gouffre Martel i jej systemu zabezpieczającego.
Pewnego poranka, podczas powrotu z Sanitariatów, zatrzymano
go w chwili gdy miał już wkroczyć do swojej celi.
- Zostań w szeregu, Foyle.
- To już Północ - 111. Wiem przecież gdzie mam odłączyć.
- Idź dalej.
- Ale... - Był przerażony. - Przenosicie mnie?
- Masz gościa.
Pomaszerował dalej do końca korytarza północnego, gdzie
spotykał się on z trzema innymi korytarzami głównymi, tworząc
z nimi wspólnie ogromny krzyż szpitala. Pośrodku krzyża
mieściły się biura administracji, warsztaty naprawcze, kliniki
i zakłady wytwórcze. Wepchnięto Foyla do pomieszczenia tak
samo ciemnego, jak jego cela. W mroku dostrzegł opalizującą
blado sylwetkę. Było to ni mniej ni wiece] tylko widmo postaci
o poplamionym ciele i trupiej główce. Na twarzy czaszki czerniały
dwa krążki będące albo oczodołami, albo goglami noktowizyjnymi.
- Dzień dobry - powiedział Saul Dagenham.
- To ty? - wykrzyknął Foyle.
- Tak, to ja. Mamy pięć minut. Siadaj. Krzesło jest za tobą.
Foyle namacał w ciemnościach krzesło i usiadł.
- Cieszysz się? - spytał Dagenham.
Alfred Bester
- Czego chcesz, Dagenham?
- Zaszła jakaś zmiana - stwierdził oschle Dagenham. - Kiedy
ostatnio gawędziliśmy, twój udział w dialogu ograniczał się jedynie
do pobożnego życzenia: „Idź do diabła”.
- Idź do diabła, Dagenham, jeśli przez to poczujesz się trochę
lepiej.
- Twoje riposty poprawiły sie; twoja wymowa również. Zmieniłeś
się - powiedział Dagenham. Zmieniłeś się o wiele za dużo i
o wiele za szybko. Nie podoba mi się to. Co się z tobą stało?
- Chodziłem do szkoły wieczorowej.
- Spędziłeś w niej dziesięć miesięcy.
- Dziesięć miesięcy! - powtórzył w osłupieniu Foyle. - Taki
szmat czasu.
- Dziesięć miesięcy bez obrazu i dźwięku. Dziesięć miesięcy
w odosobnieniu. Powinieneś się złamać.
- Ach, tak. Jestem złamany, niech ci będzie.
- Powinieneś skamleć. Miałem racje. Jesteś niezwykły. W tym
tempie zajmie to zbyt dużo czasu. Nie możemy czekać. Chciałbym
przedstawić ci nową propozycje. -To przedstawiaj.
- Dziesięć procent wartości ładunku „Nomada”. Dwa miliony.
- Dwa miliony! - wykrzyknął Foyle. - Dlaczego od razu tego
nie zaproponowałeś?
- Bo nie znałem twojego kalibru. Umowa stoi?
- Prawie, ale jeszcze niezupełnie.
- Co jeszcze?
- Wyjdę z Gouffre Martel.
- Ma się rozumieć.
- I ze mną ktoś jeszcze.
- Można to załatwić. - Głos Dagenhama nabrał ostrości. - To
wszystko?
- Umożliwiacie mi wgląd w akta Presteigna.
- Nie ma mowy. Oszalałeś? Bądź rozsądny.
- Chodzi o rejestr statków.
- W jakim celu?
- Chce obejrzeć listy personelu latającego na jego statkach.
- Aha - ożywienie Dagenhana powTÓciło. - To mogę załatwić.
Coś jeszcze?
- Nie.
- No to interes ubity. - Dagenham był zachwycony. Z jego
włosów emanowała jasna, widmowa poświata! - Będziesz na
wolności w przeciągu sześciu godzin. Od razu zaczniemy załatwiać
sprawę twojego przyjaciela. Szkoda, że straciliśmy tyle
czasu, ale nikt ciebie nie doceniał, Foyle.
- Dlaczego nie nasłaliście na mnie telepaty? Może by mnie
rozpracował.
- Telepaty? Bądź rozsądny, Foyle. Na wszystkich Planetach
Wewnętrznych nie ma nawet dziesięciu pełnych telepatów. Ich
czas jest zarezerwowany na dziesięć lat z góry. Nie mogliśmy
namawiać któregoś, żeby bezinteresownie, czy nawet za pieniądze
przerywał swój ustalony harmonogram zajęć.
- Przepraszam cie, Dagenham, ale uważam, że jesteś kiepski
w swoim fachu.
- Nieomal mnie uraziłeś.
- Teraz wiem, że po prostu łżesz.
- Schlebiasz mi.
- Mogłeś zaangażować telepatę. Któryś z nich na pewno skusiłby
się na jeden mały wiórek odłupany od dwudziestu milionów.
- Władze nigdy by...
- Nie wszyscy pracują dla rządu. Nie. Masz coś zbyt trefnego,
żeby dopuścić do tego telepatę. Widmowa poświata przemknęła
błyskawicznie przez pomieszczenie i pochwyciła Foyla.
- Co wiesz, Foyle? Co ukrywasz? Dla kogo pracujesz? - Ręce
Dagenhama drżały. - Chryste! Jakim ja byłem głupcem. Teraz
wszystko jasne. Jesteś niezwykły, bo nie jesteś zwykłym kosmonautą.
Pytam: dla kogo pracujesz?
- Foyle odtrącił ręce Dagenhama.
- Dla nikogo - odparł. - Tylko dla siebie.
- Dla nikogo, co? A ten twój przyjaciel z Gouffre Martel, którego
tak bardzo chcesz uwolnić? Na Boga, udało ci się prawie
wywieść mnie w pole, Foyle. Powiedz kapitanowi Yang-Yeovilowi,
że mu gratuluje. Ma lepszy personel niż myślałem.
- Nigdy nie słyszałem o żadnym Yang-Yeovilu.
- Ty i twój kumpel zgnijecie tutaj. To nieuczciwe. Zgnijesz
tutaj. Przeniosę ciebie do najgorszej celi w szpitalu. Pogrzebie
ciebie na samym dnie Gouffre Martel. Ja... Straż! S...
Foyle schwycił Dagenhama za gardło, przydusił do podłogi
i walnął.jego głową o posadzkę z kamiennych płyt. Dagenham
wierzgnął raz nogami i znieruchomiał. Foyle ściągnął mu gogle
noktowizyjne i założył je na oczy. Wzrok powrócił w łagodnych,
FANTASTYKA 8/83