wielki joe I N-te POKOLENIE

Foyle skinął głową.
- Nic pan nie pamięta z przeszłości. Ma pan tylko fałszywe
wspomnienia. Był pan przepracowany. Jest pan człowiekiem na
odpowiedzialnym stanowisku i zbyt wiele od pana wymagano.
Miesiąc temu zaczął pan pić... Nie, nie, niech pan nie zaprzecza.
Pił pan. Zgubił pan siebie.
- Ja...
- Doszedł pan do przekonania, że nie jest sławnym Jeffem
Fourmyle. Dziecinna próba ucieczki przed odpowiedzialnością.
Wyobraził pan sobie, że jest zwykłym kosmonautą, nazwiskiem
Foyle. Gulliver Foyle, tak? Z jakimś dziwnym numerem...
- Gully Foyle AS: 128/127006. Ale to przecież ja. To...
- Nie, to nie pan. To jest pan. - Doktor Reagan wskazał ręką na
wielkie biura, widoczne przez ścianę z przezroczystego szkła.
- Może pan odzyskać prawdziwą pamięć jedynie w ten sposób,
że rozładuje pan obecną - fałszywą. Cała ta wspaniała rzeczywistość
jest pańską rzeczywistością, jeśli tylko potrafi my panu
pomóc pozbyć sie mrzonek o kosmonaucie. - Doktor Reagan pochylił
się w przód. Jego wypolerowane okulary lśniły hipnotyzująco.
- Niech pan odtworzy ze szczegółami te swoje fałszywe
wspomnienia, a ja postaram sie je wymazać z pańskiej pamięci.
Gdzie, zgodnie z pańskimi wyobrażeniami, zostawił pan statek
kosmiczny „Nomad”? Jak pan się z niego wydostał? Gdzie, według
pańskich urojeń, znajduje się teraz „Nomad”?
Fóyle rozmarzył się nad romantycznym czarem sceny, która
zdawała się być prawie w zasięgu jego reki.
- Wydaje mi się, że zostawiłem „Nomada”... - urwał.
Z wypukłych szkieł okularów doktora Reagana przyglądała
mu się badawczo odbita w nich diabelska twarz... szkaradna tygrysia
maska z napisem NOMAD wyrytym nad zniekształconą
brwią. Foyle zerwał sie z fotela.
- Łgarze! - wrzasnął. - To naprawdę ja. To wszystko tutaj jest
fałszywe. Prawdziwe jest to co mi sie przydarzyło. Jestem prawdziwy,
kurcze.
Do laboratorium wszedł Saul Dagenham.
- W porządku - zawołał. - Koniec na dzisiaj. Klapa.
Krzątanina w laboratorium, biurze i pracowni ustała. Aktorzy
zniknęli cicho, nie patrząc nawet w stronę Foyla. Dagenham obdarzył
go swoim martwym uśmiechem.
- Twardy jesteś, nie ma co. Jesteś naprawdę wyjątkowy. Nazywam
się Saul Dagenham. Mamy pięć minut na rozmowę.
Chodźmy do ogrodu.
Ogród Uspokajający, znajdujący się na dachu Budynku Terapii
był tryumfem planowania terapeutycznego. Każdą perspektywę,
każdy kolor, każdy kontur zaprojektowano z myślą o uśmierzeniu
agresji, złagodzeniu oporu, stopieniu gniewu, odparowaniu
histerii oraz zabsorbowaniu melancholii i depresji.
- Usiądź - powiedział Dagenham wskazując ławeczkę stojącą
nad brzegiem sadzawki, w której chlupotała kryształowo czysta
woda. – Nie próbuj jauntować. Znajdujesz się pod działaniem
narkotyku. Musze się trochę odsunąć. Nie wolno mi podejść do
ciebie zbyt blisko. Jestem „gorący”. Wiesz co to znaczy?
Foyle pokręcił markotnie głową. Dagenham zbliżył obie dłonie
do płomienistego kwiatu orchidei i zamknął go w nich na
chwile. - Obserwuj ten kwiat - powiedział. Zobaczysz.
Odszedł kilka kroków ścieżką i nagle odwrócił sie
- Masz oczywiście racje. To wszystko przydarzyło ci się naprawdę...
Tylko właśnie chodzi o to, co ci sie przydarzyło?
- Idz do diabła - warknął Foyle.
- Wiesz co, Foyle, podziwiam cie.
- Idź do diabła.
- Na swój prymitywny sposób, posiadasz dowcip i charakter.
Jesteś Kromaniończykiem, Foyle. Sprawdzałem ciebie. Ta bomba,
którą rzuciłeś w stoczni Presteigna była urocza; poza tym,
zbierając na nią pieniądze i materiał zrujnowałeś niemal Szpital
Generalny. - Dagenham zaczął wyliczać na palcach. - Splądrowałeś
schowki, włamałeś się do izolatki, skradłeś leki z farmacji,
ograbiłeś magazyny laboratoryjne z aparatury.
- Idź do diabła.
- Ale co ty masz do Presteigna? Dlaczego próbowałeś wysadzić
w powietrze jego stocznie? Mówili mi, że wtargnąłeś na jej
teren i przedzierałeś się jak dziki miedzy szybami. Co chciałeś
zrobić, Foyle?
- Idź do diabła. Dagenham uśmiechnął się.
- Jeśli mamy dalej gawędzić - powiedział - będziesz się musiał
powstrzymać od takich wypowiedzi. Twój udział w konwersacji
staje się monotonny. Co się stało z „Nomadem”?
- Nic nie wiem o „Nomadzie”.
- Ostatnie meldunki o tym statku pochodzą sprzed ponad
siedmiu miesięcy. Czy jesteś jedynym, który ocalał? Co robiłeś
przez cały ten czas? Dekorowałeś sobie twarz?
Alfred Bester
- Nic nie wiem o „Nomadzie”.
- Nie, nie, Foyle. W ten sposób do niczego nie dojdziemy. Paradujesz
z napisem Nomad wytatuowanym na twarzy. Świeżo
wytatuowanym. Wywiad sprawdza i stwierdza, że znajdowałeś
się na pokładzie „Nomada”, kiedy ten latał. Foyle, Gulliver: AS
128/127:006, pomocnik mechanika trzeciej klasy, jakby to nie
było dosyć, żeby wzbudzić podejrzliwość Centrali Wywiadowczej,
wracasz sobie prywatną szalupą, która zaginęła pięćdziesiąt
lat temu. Człowieku, gotujesz na reaktorze. Wywiad chce
mieć odpowiedzi na te wszystkie pytania, a ty powinieneś wiedzieć
w jaki sposób Centrala Wywiadowcza wydusza z ludzi
odpowiedzi.
Foyle drgnął. Dagenham skinął głową, widząc, że jego słowa
wywierają skutek.
- Dlatego też mysie, że posłuchasz głosu rozsądku. Potrzebne
są nam informacje, Foyle. Próbowałem wyciągnąć je od ciebie
podstępem; przyznaje. Nie udało mi się, bo jesteś za twardy;
przyznaje. Teraz proponuje uczciwą transakcje. Obronimy cie,
jeśli będziesz z nami współpracował, jeżeli tego nie zrobisz,
spędzisz pięć lat w laboratorium Centrali Wywiadowczej, która
nie będzie przebierała w środkach i zedrze z ciebie pasy, byle
tylko zmusić cie do mówienia.
To nie wizja rzeźni przeraziła Foyla. Przeraziła go myśl o utracie
wolności. Musiał być wolny, aby sie zemścić, żeby zdobyć
pieniądze, żeby znowu odnaleźć „Vorge”, żeby rozpruć, rozszarpać,
wypatroszyć „Vorge”.
- Co to za transakcja? - spytał.
- Powiedz nam co się stało z „Nomadem” i gdzie go zostawiłeś?
- A po co to wam, kurcze?
- Po co? Po to, żeby zorganizować wyprawę ratunkową.
- Tam nie ma czego ratować. To wrak i kropka.
- Nawet wrak czasem warto uratować.
- Chcesz mi wmówić, że poleciałbyś milion mil, żeby pozbierać
jakieś szczątki? Człowieku, nie rozśmieszaj mnie.
- W porządku - powiedział z irytacją w głosie Dagenham - powiem
ci. Tam jest ładunek.
- „Nomad” jest rozerwany na strzępy. Żaden ładunek nie ocalał.
- Chodzi o ładunek, o którym nie wiedziałeś - powiedział konfi
dencjonalnie Dagenham. - „Nomad przewoził platynowe sztabki
do Banku Marsjańskiego. Banki prowadzą księgi rachunkowe
i co jakiś czas muszą sporządzać bilanse. Normalnie miedzy planetami
odbywa się wymiana handlowa, wystarczająca do tego,
aby rachunki regulować na papierze. Wojna przerwała normalny
handel, a Bank Marsjański stwierdza, że Presteign jest im
winien dwadzieścia kilka milionów kredytek bez jakichkolwiek
widoków na to, żeby pokryć ten niedobór z aktualnych dostaw.
Presteign przesyłał te pieniądze w platynowych sztabkach na
pokładzie „Nomada”. Były zamknięte w sejfi e płatnika statku.
- Dwadzieścia milionów - wyszeptał Foyle.
- Plus minus kilka tysięcy. Statek był ubezpieczony, ale oznacza
to tylko tyle, że towarzystwo ubezpieczeniowe - Bones i Uig
nabyło prawa do ratowania wraka, a oni są jeszcze bezwzgledniejsi
od Presteigna. Ale i dla ciebie znajdzie się nagroda. Powiedzmy
dwadzieścia tysięcy kredytek.
- Dwadzieścia milionów - wyszeptał znowu Foyle.
- Przypuszczamy, że rajder Satelitów Zewnętrznych załatwił
„Nomada” gdzieś na trasie, ale nie zabrał go. Nie mogli wejść
na pokład i splądrować statku, bo wtedy nie pozostałbyś przy
życiu. To by znaczyło, że sejf płatnika jest ciągle... Foyle, słuchasz
mnie?
Ale Foyle nie słuchał. Miał przed oczyma dwadzieścia milionów...
nie dwadzieścia tysięcy... dwadzieścia milionów w platynowych
sztabkach, jako szeroką autostradę wiodącą wprost do
„Vorgi”. Koniec już z drobnymi kradzieżami ze schowków i laboratoriów.
Dwadzieścia milionów na dostanie i starcie „Vorgi”
- Foyle!
Foyle ocknął się. Spojrzał na Dagenhama.
- Nic nie wiem w „Nomadzie” - powiedział
- Co znów w ciebie wstąpiło, u diabła? Dlaczego znowu nabierasz
wody w usta?
- Nic nie wiem o „Nomadzie”.
- W porządku. - Dagenham splunął. Wskazał nagle na kwiat
orchidei, który uprzednio zamknął w swych dłoniach. Zwiądł i
zaczynał gnić. - Oto co cie czeka.
ROZDZIAŁ 5
Na południe od Saint-Girons, niedaleko granicy hiszpańskofrancuskiej,
znajduje się najgłębsza przepaść we Francji
- Gouffre Martel. Jej jaskinie ciągną się całymi milami pod Pi-
FANTASTYKA 8/83