wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
niku brodatego, dystyngowanego gentelmana.
- Cześć, Fritz.
- Czołem, Saul.
- A to ci heca. Ordynator Oddziału Psychiatrii pilnuje dla mnie
pacjenta.
- Uważam, że jesteśmy ci winni specjalne wzglądy, Saul.
- Ciągle wspominasz Tycho Sands, Fritz? Ja już nie. Czy nie
zapaskudzę twojego skrzydła promieniowaniem?
- Mam wszystko zaekranowane.
- Jesteś gotów do brudnej roboty?
- Chciałbym wiedzieć o co ci chodzi.
- O informacje.
- I żeby je uzyskać, musisz zmieniać mój Oddział Terapii w
sale przesłuchań?
- To był dobry pomysł.
- Czemu nie zastosujesz zwykłych narkotyków?
- Już próbowałem. Nic z tego. To nie jest zwykły człowiek.
- Wiesz przecież, że to nielegalne.
- Wiem. Co, rozmyśliłeś się? Chcesz się wycofać? Za ćwierć
miliona mogę mieć taki sam sprzęt.
- Nie, Saul. Zawsze będziemy twoimi dłużnikami.
- No to zaczynajmy. Najpierw Teatr Koszmaru.
Potoczyli zbiornik korytarzem i wprowadzili go do sali o powierzchni
dobrych stu stóp kwadratowych, której ściany, sufi t i
podłoga wysłane były miękkim materiałem. Przeprowadzano w
niej kiedyś jeden z zaniechanych już przez terapeutykę eksperymentów.
Teatr Koszmaru stanowił wczesną próbę wstrząsowego
ściągania schizofreników z powrotem do realnego świata w
drodze przedstawienia świata fantazji, w którym się zamknęli,
niemożliwym do zamieszkania. Jednak niszczenie złudzeń i ranienie
uczuć pacjentów okazało się zbyt okrutnym i wątpliwym
sposobem leczenia.
Przez wzgląd na osobę Dagenhama, ordynator Oddziału Psychiatrii
odkurzył trójwymiarowe projektory wizualne i połączył
na nowo wszystkie projektory zmysłowe. Dekantowali Foyla ze
zbiornika, dali mu zastrzyk ocucający i zostawili na podłodze
pośrodku sali. Wytoczyli zbiornik na korytarz, pogasili światła i
weszli do zamaskowanej kabiny sterowniczej. Stamtąd włączyli
projektory.
Każde dziecko wyobraża sobie, że jego świat fantazji jest sam
w sobie niepowtarzalny. Psychiatrzy wiedzą jednak, że rozkosze
i leki wyobraźni osobistej są wspólnym dziedzictwem przypadającym
w udziale całemu rodzajowi ludzkiemu. Uczucie
strachu, winy, przerażenia i wstydu można ludziom wzajemnie
wymieniać i żaden z nich nie dostrzeże różnicy. Oddział Terapii
Połączonego Szpitala zarejestrował tysiące taśm emocjonalnych
i z uzyskanego w ten sposób materiału powstało jedno skondensowane
wszechobejmujące, wszechprzerażające widowisko
wystawiane w Teatrze Koszmaru.
Foyle ocknął się. zlany potem, z trudem łapiąc oddech, nie
zdając sobie nawet sprawy, że już się obudził. Znajdował się w
uścisku weżowłosego Eumenidesa o kaprawych ślepiach. Ściągano
go, zapędzano w zasadzki, strącano z wysokości, palono
na stosie, obdzierano ze skóry, duszono sznurem, rzucano na
pożarcie robactwu. Krzyczał. Uciekał. Radarowe Pole Hobbla
działające w Teatrze spętało mu nogi i tamując ruchy uczyniło
zeń uciekiniera z jakiegoś sennego koszmaru. Przez kakofonie
dzikich wrzasków, zgrzytów, jęków, westchnień atakujących
jego uszy, grzrńiał monotonnie jakiś głos:
- Gdzie jest „Nomad”? Gdzie jest „Nomad”? Gdzie jest „Nomad”?
Gdzie jest „Nomad”? Gdzie jest „Nomad”?
- „Vorga” - wycharczał Foyle. - „Vorga”.
Został zaszczepiony swą własną manią. Uodpornił go jego
własny koszmar.-
- Gdzie jest „Nomad”? Gdzie zostawiłeś „Nomada”? Co się
stało z „Nomadem”? Gdzie jest „Nomad”?
- „Vorga” - wrzasnął Foyle. - „Vorga”. „Vorga”. „Vorga”.
Dagenham klął w kabinie sterowniczej. Ordynator Oddziału
Psychiatrii zerknął na zegarek.
- Minuta czterdzieści piec sekund, Saul. Nie wytrzyma dużo
dłużej.
- Musi się załamać. Poczęstuj go ostatnim efektem.
Palono Foyla żywcem; z namaszczeniem, bezlitośnie, ohydnie.
Opuszczono go w mroczną otchłań i zagrzebano w cuchnącym
szlamie, który odciął dopływ światła i powietrza. Dusił się
powoli, a głos huczał gdzieś z oddali: „GDZIE JEST NOMAD?
GDZIE ZOSTAWIŁEŚ NOMADA? MOŻESZ UCIEC JEŚLI
ODNAJDZIESZ NOMADA, GDZIE JEST NOMAD?”v
Ale Foyle był znowu na pokładzie^„Nomada” w swojej pozbawionej
światła i powietrza trumnie, unosząc się wygodnie
miedzy podłogą a sufi tem. Zwinął się w kłębek jak płód w łonie
FANTASTYKA 8/83
matki i przygotował do snu. Był zadowolony. Ucieknie. Znajdzie
„Vorge”.
- Nieczuły sukinsyn! - zaklął Dagenham. - Czy ktoś przedtem
oparł się Teatrowi Koszmaru, Fritz?
- Niewielu. Masz racje. To niezwykły człowiek, Saul.
- Musze go złamać. Dosyć, cholera. Nie będziemy już tego
dalej ciągnąć. Spróbujemy teraz z Megal, Nastrojem. Aktorzy
gotowi?
- Wszystko gotowe.
- No to zaczynamy.
Istnieje sześć kierunków, w których może rozwinąć się mania
wielkości. Megal (skrót od megalomanii) Nastrój był w terapii
udramatyzowaną techniką diagnozy, której cel sprowadzał się
do ustalenia i wysnucia fabuły szczególnego przypadku przebiegu
megalomanii.
Foyle obudził się w luksusowym łożu z baldachimem. Znajdował
się w sypialni obwieszonej brokatem i wytapetowanej
aksamitem. Rozejrzał się ciekawie po pokoju. Przez witrażowe
okno sączyły sie ciepłe promienie słońca. W drugim końcu pokoju
lokaj układał ubranie, starając się zachować cisze.
- Hej, ty... - chrząknął Foyle. Lokaj odwrócił się.
- Dzień dobry, panie Fourmyle - bąknął.
- Co?
- Piękny mamy dziś poranek, sir. Przyniosłem brązowy garnitur
i kurdybanowe lakierki, sir.
- Co jest, kurcze?
- Ja... - Lokaj spoglądał na Foyla ciekawie. - Czy coś nie w
porządku, panie Fourmyle?
- Jak ty na mnie wołasz, koleś?
- Po nazwisku, sir...
- To ja się nazywam... Fourmyle? - Foyle uniósł się na łokciach.
- Nie, to nie moje nazwisko, kurcze. Moje jest Foyle. Gully
Foyle. Tak się nazywam.
Lokaj zagryzł wargę.
- Chwileczkę, sir...- wyszedł z pokoju i zawołał kogoś. Potem
zza drzwi doszedł Foyla szmer przyciszonej rozmowy. Do pokoju
wbiegła czarująca dziewczyna w bieli i usiadła na krawędzi
łoża. Ujęła ręce Foyla w swoje dłonie i spojrzała mu w oczy. Na
jej twarzy malował się wyraz zatroskania.
- Kochanie, kochanie, kochanie - wyszeptała. - Nie zaczniesz
chyba wszystkiego od początku, prawda? Doktor zaklinał się, że
wyszedłeś już z tego.
- Co mam zaczynać od początku?
- Cały ten nonsens z Gulliverem Foyle; że niby jesteś zwykłym
marynarzem i...
- Przecież ja jestem Gully Foyle. To moje nazwisko - Gully
Foyle.
- Nie jesteś, słoneczko. To urojenie, które prześladuje cie od
kilku tygodni. Przepracowałeś się i zbyt dużo piłeś.
- Całe życie byłem, kurcze, Gully Fovle.
- Tak, wiem kochany. Tak ci się właśnie wydaje, ale nie jesteś
Gully Foyle. Jesteś Geoffrey Fourmyle.
Geoffrey Fourmyle. Jesteś... Och, nie ma sensu ci mówić, sam
się przekonasz. Musisz zejść na dół. W twoim biurze panuje
straszny bałagan.
Foyle pozwolił ubrać się lokajowi i zszedł oszołomiony na dół
po schodach. Podążał za czarującą dziewczyną, która najwyraźniej
go adorowała, przez gigantyczną pracownie, zastawioną
stołami kreślarskimi, sztalugami i na wpół ukończonymi obrazami.
Dziewczyna wprowadziła go do olbrzymiej sali wypełnionej
szafkami, automatycznymi telegrafami giełdowymi, urzędnikami,
sekretarkami i personelem biurowym. Następnie weszli do
wysokiego laboratorium, błyszczącego szkłem laboratoryjnym i
chromem. Migotały tam i syczały palniki; bulgotały i pieniły się
kolorowe ciecze; w powietrzu rozchodził sie przyjemny zapach
aromatycznych chemikaliów i dziwnych eksperymentów.
- Co to wszystko znaczy? - spytał Foyle.
Dziewczyna posadziła Foyla na obitym pluszem fotelu, stojącym
obok ogromnego biurka, które zawalone było najprzeróżniejszymi
papierami pobazgranymi fantastycznymi symbolami.
Na niektórych, nagryzmolone w imponującym, autorytatywnym
podpisie, dostrzegł Foyle nazwisko: Geoffrey Fourmyle.
- To jakaś idiotyczna pomyłka - zaczął Foyle. Dziewczyna
uciszyła go.
- Jest tu doktor Reagan. On ci wszystko wyjaśni.
Do Foyla zbliżył się wyjątkowo przystojny mężczyzna o
szorstkich, dodających otuchy manierach. Dotknął jego pulsu,
zajrzał w oczy i pokiwał z zadowoleniem głową.
- Dobrze - powiedział. - Świetnie. Jest pan bliski całkowitego
wyzdrowienia, panie Fourmyle. Teraz posłucha mnie pan przez
chwile, dobrze?