wielki joe I N-te POKOLENIE

Gwiazdy moje przeznaczenie
nie ekranowanym ze względu na telenadawanie Robin, które
mogło zakłócić spokój sąsiadom. Pokoje zapchane były książkami,
płytami, obrazami i drukami... czysty dowód kulturalnego
i samotnego życia tej nieszczęśliwej, źle ukierunkowanej półtelepatki.
Robin wjauntowała się do pokoju gościnnego swego apartamentu
w pięć sekund po Foylu, który oczekiwał jej przybycia z
dziką niecierpliwością.
- No to teraz wiesz już na pewno - zaczął bez wstępów. Schwycił
ją za ramią i ścisnął boleśnie. - Ale w szpitalu nie powiesz o
mnie nikomu, panno Robin. Nikomu.
- Odejdź ode mnie! - Robin chlasneła go w twarz. - „Bestia!
Dzikus! Nie waż się mnie tknąć!” Foyle puścił ją i cofnął się
o krok. Jej wściekłość zmusiła go do odwrócenia się i ukrycia
swej twarzy.
Uczynił to ze złością.
- A wiec symulowałeś. Wiedziałeś jak jauntować Jauntowałeś
już wtedy, gdy zgłaszałeś się na naukę w pierwszej klasie... robiłeś
wielkie skoki naokoło całego kraju, naokoło świata, o ile
się nie mylę.
- Ale!? Chodzę z Times Square do Columbus Circle... okrężną
drogą, panno Robin.
- I to dlatego nigdy nie mogę się ciebie doliczyć. Ale dlaczego?
Dlaczego? O co ci chodzi? Na szkaradnej twarzy pojawił się
wyraz opętańczej przebiegłości.
- Przywarowałem w Szpitalu Generalnym kurcze. To moja
baza wypadowa, kapujesz? Przygotowuje coś, panno Robin.
Mam dług do spłacenia, kurczaki. Musiałem odkryć miejsce postoju
jednego statku. Chce mu się teraz odwdzięczyć. Nie dam ci
zgnić, „Vorga”. Zabije cie, „Vorga”. Zarżnę cie.
Przestał krzyczeć i rzucił jej spojrzenie pełne dzikiego tryumfu.
Robin cofnęła się przerażona.
- Na miłość boską, o czym ty mówisz?
- O „Vordze”. „Vorga T : 1339”. Nigdy o niej nie słyszałaś,
panno Robin? Z rejestru statków Bońesa i Uiga dowiedziałem
się gdzie jest teraz. Bońes i Uig mają biuro w San Frań. Wybrałem
się tam wtedy, kiedy przerabiałaś z nami jauntrampy średnicowe.
Wybrałem się, kurcze, do San Frań. Znalazłem „Vorge”,
kurcze. Stoi w stoczni Vancouver. Należy do Presteigna z Presteignów.
Słyszałaś o nim, panno Robin? Presteign to największy
człowiek na Ziemi i kropka. Ale mnie nie powstrzyma. Zarżnę
„Vorge’. I ty też mnie nie powstrzymasz, panno Robin. Foyle
przysunął swoją twarz blisko twarzy dziewczyny.
- Jestem kryty. Przewiduje każdy słaby punkt w moim planie.
Mam coś na każdego, kto może mi przeszkodzić w zabiciu „Vorgi”...
na ciebie też coś mam, panno Robin.
- Nie.
- Czyżby? Wyniuchałem gdzie mieszkasz. Wiedzą to w szpitalu.
Przyszedłem tu i rozejrzałem się. Czytałem twój pamiętnik.
Masz rodzinkę na Callisto. Matkę i dwie siostry.
- Na miłość boską!
- A za takie powiązania wędruje się na dywanik do Wywiadu.
Kiedy zaczynała się wojna, tobie i całej reszcie dano miesiąc
na wyniesienie się z Planet Wewnętrznych i powrót do domów.
Wszystkim, którzy nie stali się jeszcze szpiegami w obliczu prawa.
- Foyle otworzył dłoń. - Tu cie mam, skarbie. - Zacisnął dłoń
w pieść.
- Moja matka i siostry od półtora roku próbują opuścić Callisto.
Jesteśmy z Planet Wewnętrznych. My...
- Tu cie mam - powtórzył Foyle. - Wiesz co robią ze szpiegami?
Wyciągają z nich informacje. Wywrócą cie na nice, panno
Robin. Posiekają na kawałeczki.
Murzynka krzyknęła. Foyle pokiwał radośnie głową i ujął w
swe dłonie jej trzęsące się ramiona.
- Mam cie, skarbie, i koniec. Nie możesz nawet ode mnie
uciec, bo wystarczy, że doniosę na ciebie Wywiadowi i podam
miejsce twojego pobytu. I co ty na to? Nie ma takiej siły, która
by mnie powstrzymała; ani ty, ani szpital, ani nawet Swiety Potężny
Presteign z Presteignów.
- „Wynoś się stąd ty obrzydliwy, szkaradny... stworze. Wynoś
sie!”
- Nie podoba ci się moja buzia, panno Robin? Tak, czy inaczej
nic na to nie poradzisz. Schwycił ją nagle i przeniósł na rekach
do głębokiej kanapy. Rzucił dziewczynę na posłanie.
- Nic - powtórzył.
Przywiązany do zasady rzucającego się w oczy marnotrawstwa,
na której opiera się funkcjonowanie całego społeczeństwa,
Presteign z Presteignów wyposażył swój wiktoriański
dwór w Central Park w windy, domofony, wyciągi kuchenne i
wszystkie inne urządzenia, które ułatwiały kiedyś życie, a które
FANTASTYKA 8/83
jaunting uczynił zbędnymi. Po tym ogromnym, pretensjonalnym
zamczysku wędrowała sumiennie służba otwierając i zamykając
drzwi oraz wspinając się i schodząc po schodach.
Presteign z Presteignów wstał z łóżka, ubrał się z pomocą
swojego lokaja i fryzjera, zjechał windą do komnaty porannej
i zjadł śniadanie w asyście kamerdynera, lokaja i kelnerki. Po
opuszczeniu komnaty porannej, udał się do swego gabinetu. W
wieku, w którym systemy komunikacyjne wyszły już niemal z
użycia, w którym daleko prościej było jauntować się do czyjegoś
biura celem przeprowadzenia rozmowy niż telefonować tam
czy telegrafować, Presteign nadal trzyma w swoim gabinecie antyczną
centralkę telefoniczną obsługiwaną przez operatora.
- Daj mi Dagenhama - powiedział do operatora wchodząc do
gabinetu.
Operator zakrzątnął się przy centralce i już po chwili połączył
się z Daganham Couriers, Inc. Była to organizacja zrzeszająca
przysięgłych jauntowców o kapitale w wysokości stu milionów
kredytu; świadcząca wszelkie jawne i poufne usługi na rzecz
każdego zleceniodawcy. Ich stawka wynosiła 1 r za mile. Dagenham
gwarantował usługi kuriera zdolnego okrążyć w osiemdziesiąt
minut kule ziemską.
Po osiemdziesięciu sekundach od chwili połączenia rozmowy,
na prywatnej jauntrampie przed domem Presteigna zjawił
się kurier Dagenhama. Wylegitymowano go i wpuszczono przez
jauntoszczelny labirynt, znajdujący się za głównym wejściem.
Tak jak każdy członek personelu Dagenhama, był on jauntowcem
klasy M, zdolnym do teleportowania się w nieskończoność
w tysiącmilowych skokach i obeznanym z tysiącami współrzędnych
jauntowskich. Był to starszy specjalista od spraw szykanowania
i pochlebstw, wyszkolony w ciętej sprawności jeżyka i
zuchwalstwie, co charakteryzowało fi rmę Dagenham Couriers i
odzwierciedlało bezwzględność jej założyciela.
- Presteignie? - spytał przybyły nie tracąc czasu na konwenanse.
- Chce zaangażować Dagenhama.
- Do usług, Presteignie.
- Nie ciebie. Chce samego Saula Dagenhama.
- Mr. Dagenham nie świadczy już usług osobiście za mniej jak
100 000 r.
- Suma będzie pięciokrotnie wyższa.
- Zaliczka, czy procent?
- Jedno i drugie. Zaliczki ćwierć miliona i ćwierć miliona wyrównania
plus dziesięć procent od całej sumy tytułem ryzyka.
- Zgoda. Sprawa?
- PirE.
- Proszę przeliterować.
- Ta nazwa nic dla ciebie nie znaczy?
- Nie.
- To nic. Dagenham będzie wiedział o co chodzi. PirE. Duże
P,i-r, duże E. Wymawia się pire. Przekaż Dagenhamowi, że ustaliliśmy
gdzie znajduje się PirE. Powiedz mu, że jego zadaniem
jest zdobycie tego... bez względu na koszta... poprzez człowieka
nazwiskiem Foyle. Gullivera Foyle.
Kurier wydobył maleńką, srebrzystą perełkę - mnemopaciorek
- powtórzył do niego instrukcje Presteigna i oddalił się bez
zbędnych słów. Presteign zwrócił się do operatora centralki.
- Daj mi Regisa Sheffi elda - polecił.
W dziesięć minut po połączeniu rozmowy z kancelarią adwokacką
Regisa Sheffi elda, na prywatnej jauntrampie Presteigna
pojawił się młody-aplikant. Został wylegitymowany i wpuszczony
przez labirynt. Był to żwawy młodzieniec o pospolitej
aparycji i fi zjonomii zachwyconego królika.
- Wybacz zwłokę, Presteignie - powiedział na wstępie. - Odebraliśmy
twój telefon w Chicago, a ja ciągle jestem tylko piećsetmilowcem
klasy D. Podróż zajeja mi trochę czasu.
- Twój szef prowadzi sprawę w Chicago?
- W Chicago, Nowym Jorku i Waszyngtonie. Przez całe rano
jauntuje z sądu do sądu. Zastępujemy go, kiedy jest akurat w
innym mieście.
- Chce go zaangażować.
- To wielki zaszczyt, Presteignie, ale pan Sheffi eld jest bardzo
zajęty.
- Dla PirE rzuci wszystko.
- Przepraszam, sir; niezupełnie...
- Wiem, że ty niezupełnie, ale Sheffi eld będzie rozumiał. Powiedz
mu tylko PirE i wymień wysokość jego honorarium.
- Które wyniesie?
- Ćwierć miliona zaliczki i ćwierć miliona wyrównania plus
dziesięć procent od całej sumy tytułem ryzyka.
- A jakie jest zadanie pana Sheffi elda?
- Ma przygotować wszelkie legalne środki prawne w celu po-