wielki joe I N-te POKOLENIE

cić.
- Nie potrafi łem jauntować. Zapomniałem jak. Wszystko zapomniałem,
kurcze. I teraz mało co pamiętam. Ja...
Cofnął się przerażony na widok szkaradnie wytatuowanej
twarzy, której fotografi e podsunął mu pod nos dyżurny. To była
maska Maorysa. Policzki, broda, nos i powieki udekorowane
były pasmami i spiralami. Przez brew biegło słowo NOMAD.
Foyle patrzył przez chwile z przerażeniem, a potem krzyknął z
rozpaczą. Fotografi a była lusterkiem. Twarz była jego własną.
ROZDZIAŁ 3
Brawo panie Harris! Bardzo dobrze! P-O-P, panowie. Nigdy
nie zapominajcie. Położenie. Otoczenie. Podwyższenie. To
jedyny sposób gwarantujący wam zapamiętanie swoich współrzędnych
jauntowskich. „Etre entre le marteau etTenclume.
Francuski”. Proszę jeszcze nie jauntować, panie Peters. Niech
pan czeka na swoją kolej. Bądźcie cierpliwi, wkrótce wszyscy
znajdziecie się w klasie C. Czy ktoś widział pana Foyla? Brakuje
go. „Och, spójrzcie na tego bajecznie brązowego ptaszka.
Posłuchajcie go”. Ojej, myślę na wszystkie strony... a może mówiłam
głośno, panowie?
- Pół na pół, pszepani.
- To trochę nie fair. Półtelepatia to utrapienie. Przepraszam za
bombardowanie was moimi myślami.
- Lubimy to, pszepani. Ładnie pani myśli.
- „Och, jak to miło z pańskiej strony, panie Gorgas”. Uwaga,
klasa: wszyscy z powrotem do szkoły i zaczynamy od początku.
Czy pan Foyle już dojauntowal? Nigdy nie mogę go upilnować.
Robin Wednesbury prowadziła swoją reedukacyjną klasę jauntingu,
wędrując z nią po New York City, a było to dla przypadków
mózgowych równie emocjonujące zajęcie, co i dla dzieci z
pierwszej klasy, w której Robin też była nauczycielką. Traktowała
dorosłych jak dzieci, a im sprawiało to chyba przyjemność.
Przez ostatnie miesiące zapamiętywali koordynaty jauntramp na
skrzyżowaniach ulic, skandując:
- P-O-P, pszepani. Położenie. Otoczenie. Podwyższenie.
Robin była wysoką, powabną Murzynką, inteligenta i wypielęgnowaną,
w pewnym jednak sensie upośledzoną. Była mianowicie
telenadawczynią-półtelepatką. Mogła swoje myśli wysyłać
w świat, ale nie mogła nic odebrać. Wada ta zagrodziła
jej drogę do bardziej błyskotliwej kariery, nie dyskwalifi kowała
jej jednak jako nauczycielki. Pomimo swego gorącego temperamentu,
Robin Wednesbury była sumiennym i metodycznym
instruktorem jauntingu.
Do szkoły jauntingu, zajmującej cały budynek w Hudson
Bridge na Czterdziestej Drugiej Ulicy przywieziono mężczyzn
z Głównego Szpitala Wojennego. Wyszli ze szkoły i pomaszerowali
parami do ogromnej jauntrampy na Times Square, którą zapamiętali
jako pierwszą. Potem wszyscy jauntowali sie do szkoły
i z powrotem na Times Square. Ustawili się ponownie w pary
i pomaszerowali do Columbus Circle, gdzie zapamiętali jego
współrzędne. Następnie wszyscy jauntowali się przez Times
Sąuare do szkoły i tą samą drogą wrócili do Columbus Circle.
Tam znowu utworzyły się pary i pomaszerowali do Grand Army
Plaża, celem powtórzenia zapamiętywania i jauntowania.
Robin powtarzała z pacjentami (wszyscy z utratą zdolności do
jauntowania w wyniku urazu głowy) przystanki, można by rzec,
pospieszne na jauntrampach publicznych. Później zapamiętają
przystanki zwykłe na skrzyżowaniach ulic. Gdy ich horyzonty
poszerzą się (i powróci im zdolność do jauntowania), zapamiętywać
będą jauntrampy w coraz to szerszych kręgach, których
średnica określona będzie zarówno dochodami, jak i zdolnościami,
ponieważ jedno było pewne: aby zapamiętać jakieś miejsce,
trzeba je było wpierw zobaczyć na własne oczy, co znaczy, że
najpierw trzeba było zapłacić za transport, żeby się tam dostać.
Nie pomagały nawet trójwymiarowe fotografi e. Wielka Podróż
naokoło kontynentu, w którą wybierali się arystokraci celem
dopełnienia wykształcenia, nabrała nowego znaczenia Ola wyższych
sfer.
- Położenie. Otoczenie. Podwyższenie - wykładała Robin
Wednesbury i klasa, podążając gorliwie za swoją murzyńską nauczycielką,
jauntowała przez przystanki pospieszne z Washington
Heights do Hudson Bridge i z powrotem w ćwierćmilowych
skokach dla początkujących.
- Jest duży ruch. Wszyscy z rampy. Proszę.
W drodze do domu na południe, po szychcie w lasach na północy,
znajdowali się robotnicy w ciężkich roboczych ubraniach,
wciąż jeszcze przyprószonych śniegiem. Pięćdziesięciu ubranych
na biało pracowników mleczarni udawało się na zachód w
kierunku St. Louis. Ścigali poranek przemieszczający sie przed
nimi ze Wschodniej Strefy Czasowej do Strefy Pacyfi cznej. A
Alfred Bester
na lunch do Nowego Jorku pędziła tłumnie ze wschodniej Grenlandii,
gdzie było już południe, horda urzędników biurowych w
zarękawkach.
Po kilku chwilach ruch ustał.
- Uwaga, klasa - zawołała Robin. - Kontynuujemy. O Boże,
gdzie jest pan Foyle. Wciąż mi się wydaje, że go brakuje.
- Nie może go pani winić, że się chowa z tą swój buźką, pszepani.
Na oddziale mózgowym wołamy na niego Straszydło.
- Wygląda przeraźliwie, nieprawdaż, sierżancie Logan? Nie
mogą mu usunąć tych blizn?
- Próbują, panno Robin, ale nie wiedzą jeszcze jak. To się nazywa
„tatuaż” i to z tych dawno zapomnianych.
- W jaki wiec sposób pan Foyle dorobił się takiej twarzy?
- Nikt tego nie wie, panno Robin. Jest na oddziale mózgowym,
bo stracił pamięć, kurcze. Nic sobie nie przypomina. Mówiąc
miedzy nami, gdybym miał taką gebe jak on, też wolałbym nic
nie pamiętać.
Foyle przyjauntował na rampę i jak gdyby nigdy nic zszedł z
niej odwracając swoją szkaradną twarz.
- Ćwiczyłem, kurcze - mruknął stając na ziemi.
Robin stłumiła w sobie dreszcz odrazy i zbliżyła się do niego
z uśmiechem. Wzięła go pod reke.
- Powinien pan naprawdę więcej przebywać z nami. Wszyscy
jesteśmy przyjaciółmi i świetnie sie bawimy. Proszę się do nas
przyłączyć.
Foyle z uporem unikał jej wzroku. Gdy wreszcie wyrwał jej
brutalnie reke, Robin uświadomiła sobie, że jego rękaw był mokry.
Przemoczone było całe jego ubranie.
- „ Wilgoć? Był gdzieś na deszczu. Ale oglądałam przecież poranne
prognozy pogody. Na wschód od StLouis nie przewidywano
żadnych opadów. Musiał się wiec jauntowac za StLouis. Ale
to powinno przekraczać jego możliwości. Miał przecież stracić
całkowicie pamięć i zdolność do jauntowania. Symuluje”
Foyle doskoczył do niej.
Gwiazdy - moje przeznaczenie
- Zamknij się, kurcze! - wściekłość malująca się na jego twarzy
była przerażająca.
- „A zatem symulujesz”.
- Ile wiesz?
- „Tyle, że jesteś głupcem. Przestań robić sceny”.
- Czy oni ciebie słyszą?
- „Nie wiem. Odejdź ode mnie.”- Robin odwróciła się od Foyla.
- Uwaga, klasa. Kończymy na dzisiaj. Wszyscy z powrotem
do szkoły. Autobus szpitalny już czeka. Pan jauntuje pierwszy
sierżancie Logan. Proszę pamiętać: P-O-P. Położenie. Otoczenie.
Podwyższenie.
- Czego chcesz? - warknął Foyle - Okupu, kurcze?
- „Uspokój się. Przestań robić sceny”. Proszę się teraz nie
wahać, mechaniku Harris. Wchodzić i jauntować się.
- Chce z tobą pogadać.
- „Na pewno nie”. Proszę czekać na swoją kolej, panie Peters.
Niech się pan tak nie spieszy.
- Zamierzasz podkablować mnie w szpitalu?
- „Naturalnie”.
- Chce z tobą pogadać.
- „Nie”.
- Już ich nie ma, kurcze. Mamy czas. Przyjdę do twojego
mieszkania.
- Do mojego mieszkania? - Robin była szczerze wystraszona.
- Do Green Bay w Wisconsin.
- „To absurd. Nie mamy o czym rozmawiać...”
- Masz mi sporo do powiedzenia, panno Robin. Możemy porozmawiać
o twojej rodzince. Foyle uśmiechnął się wyczuwając
emanujące z niej przerażenie. .
- Spotkamy się w twoim mieszkaniu - powtórzył.
- Niemożliwe, żebyś wiedział gdzie to jest - powiedziała drżącym
głosem. Przecież ci dopiero co powiedziałem, no nie?
- Ty... Ty nie potrafi sz jauntować się tak daleko. Ty...
- Nie potrafi ę? - maska uśmiechnęła się. - Przed chwilą powiedziałaś
o mnie, że jestem symu... no, to słowo. Zgadłaś, kurcze.
Mamy pół godziny. Spotkamy się tam, gdzie mówię.
Robin Wednesbury zajmowała apartament w masywnej budowli
wznoszącej się samotnie nad brzegiem Green Bay. Odnosiło
się wrażenie, że jakiś magik przeniósł budynek z mieszkaniowej
dzielnicy miasta i porzucił go wśród porastających
Wisconsin sosen. Domy takie jak ten były w świecie jauntingu
czymś zwyczajnym. Samowystarczalne pod względem ogrzewania
i oświetlenia, z jauntingiem rozwiązującym problemy komunikacyjne
- domy mieszkalne można było budować nawet na
pustyniach, w lasach i w puszczach.
Sam apartament był czteropokojowym mieszkaniem, szczel-
FANTASTYKA 8/83