wielki joe I N-te POKOLENIE

Cześć I
Prolog
Alfred Bester
gwiazdy-
moje przeznaczenie
Alfred Bester
(The Stars My Destination)
Przełożył Jacek Manicki
urodził się w 1913 roku w Nowym Jorku. Ukończył studia na wydziałach: nauk
ścisłych i sztuk pięknych na University of Pensylvania. Zawodowo zajął się pisarstwem
po zdobyciu pierwszej nagrody za opowiadanie „The Broken Axion” w
konkursie ogłoszonym przez magazyn „Thirlling Wonder Stories” w roku 1939.
Dorobek literacki Alfreda Bestera nie jest wielki, ale co najmniej dwie powieści:
„The Demolished Man” (1953) oraz publikowana tu „The Stars My Destinatiori
(1957) weszły na stałe do skarbnicy literackich arcydzieł SF.
Miłośnicy talentu Alfreda Bestera musieli czekać aż osiemnaście lat na pojawienie
sie następnej po „The Stars...”powieści. Była to „Extro” (1974), która opowiada o
jednym z nielicznych Nieśmiertelnych w Układzie Słonecznym, usiłującym przejąć
kontrole nad głównym komputerem nadzorującym ziemską technologie. Uderzającą
cechą pisarstwa Bestera jest niespotykana maestria warsztatowa, bardzo
plastyczny styl, doskonałe wyczucie jeżyka. Wszystko to tworzy niezapomniany,
jedyny nastrój na długo pozostawiający w pamięci przeczytane utwory.
Opowiadania pisarza zebrane zostały w trzech tomach: „Starburst” (1958), „The
Dark Side o fthe Earth” (1964) i „Startight” (1976).
Za powieść „The Demolished Man” Alfred Bester otrzymał pierwsza w historii SF
nagrodę HUGO.
Był to Złoty Wiek - czas wspaniałej przygody, barwnego życia
i trudnego umierania... ale nikt tak nie myślał. Były to
lata przyszłości, bogactwa i złodziejstwa, rabunku i grabieży,
kultury i występku... ale nikt tego nie przyznawał. Był to wiek
skrajności, fascynujące stulecie niezwykłych wydarzeń... ale
nikt za nim nie przepadał.
Wszystkie nadające się do zasiedlenia światy układu słonecznego
były już skolonizowane. W stuleciu tym, zaliczanym do
najbardziej ekscytujących, na trzech planetach i ośmiu satelitach
kłębiło się jedenaście miliardów ludzi, jednak umysły, jak
zawsze, tęskniły ciągle za innymi czasami. Układ słoneczny kipiał
aktywnością... toczyła się wojna, trwała batalia o zażegnanie
kryzysu żywnościowego, rodziły sie dzieci, opracowywano
nowe technologie, które wypierały stare, tuż przed doprowadzeniem
tych ostatnich do perfekcji, przygotowywano się do pierwszej
galaktycznej wyprawy badawczej ku odległym gwiazdom,
ale...
„Gdzież są nowe granice poznania?” - wołali Romantycy, nie
wiedząc, że oto na przełomie dwudziestego trzeciego i dwudziestego
czwartego wieku w laboratorium na Callisto przed umysłem
ludzkim otworzyły się nowe horyzonty. Uczony nazwiskiem
Jaunte zaprószywszy (niechcący) ogień na swym stole
laboratoryjnym sam stanął w płomieniach i wzywając pomocy
wydał okrzyk adresowany głównie do gaśnicy przeciwpożarowej.
Jakież było zdziwienie samego Jaunte i jego kolegów, kiedy
znalazł się on przy wspomnianej gaśnicy, przeniesiony na
odległość siedemnastu stóp od swego stołu.
Ugaszono czym prędzej nieszczęsnego Jaunte i przystąpiono
do wyjaśniania okoliczności jego momentalnej, siedemnastostopowej
podróży. Zjawisko teleportacji - przenoszenia się
w przestrzeni wysiłkiem samego umysłu - było już od dawna
pojęciem teoretycznym i istniało nawet kilkaset niejasno udokumentowanych
relacji, iż zdarzało się w przeszłości. Obecnie
po raz pierwszy miało miejsce na oczach profesjonalnych obserwatorów.
Badano Jauntego bezlitośnie. Zjawisko to miało zbyt przełomowy
charakter, aby zabierać się do niego w rękawiczkach, a i
sam Jaunte zdawał sobie sprawę, że może swe nazwisko uczynić
nieśmiertelnym. Spisał ostatnią wole i pożegnał się z przyjaciółmi.
Wiedział przecież, że idzie na śmierć, gdyż jego koledzy
FANTASTYKA 8/83