wielki joe I N-te POKOLENIE

Wszystkie twarze szatana
to słońce i przycisnął spust. Mimo iż z setek pozycji wojsk Jarvena
prowadzono nieustanny ogień, żaden ze Słoni nie został
zatrzymany. Ich potężne, pancerne nogi miesiły glinę i wyrzucając
fontanny błota sunęły, aby zmiażdżyć wojska buntowników.
Olbrzymie brunatne przestrzenie pokryte były tysiącami sunących
kolosów. Varden przygryzając wargi odrzucał jedną taśmę
po drugiej. Wreszcie ręka zawisła w powietrzu. Amunicja wyczerpała
się. Żołnierz wyszarpnął zza pasa granat i przywarł do
miękkiej ziemi. Już tylko kilkadziesiąt metrów dzieliło najbliższego
ze Słoni od jego pozycji. Nagle pancerny pojazd znikł.
Po prostu znikł. Jak królik w cylindrze magika. Później znikł
następny; i jeszcze jeden. Reszta nieprzerwanie sunęła naprzód.
- Co ty na to, Varden? - odezwał się przybysz.
Mimo huku wybuchów żołnierz wyraźnie usłyszał jego słowa.
Odwrócił twarz w stronę nieznajomego, a ten pstryknął palcami.
Następny ze Słoni rozwiał się. Varden patrzył oszołomiony.
- Zostało ich jeszcze dużo - mężczyzna nakreślił w powietrzu
koło
- ale mogę zniszczyć wszystkie.
Dłonie żołnierza gorączkowo zwarły się na rozgrzanej lufi e cekaemu,
jego oczy śledziły zbliżające się pojazdy przeciwnika.
Jeden ze Słoni dostał się do okopu i uruchamiając miotacze płomieni
zmienił w popiół pół plutonu Henricksa. Varden widział to
i płakał z bezsilnej złości.
- Zrób coś! - ryknął w stronę obcego.
Ten lekko się uśmiechnął.
- Obiecaj, że spełnisz każde moje życzenie. Wiem, że wierzysz
w Boga, a wiec przysięgnij na Niego.
Varden milczał. Drugi ze Słoni pokonał zaporę ogniową i wdarł
sie do okopu. Varden widział oszalałe z bólu sylwetki płonących
żołnierzy biegnące wprost pod karabiny przeciwnika.
- Przysięgam na Boga, że spełnię każde twoje życzenie - rzucił
z jakąś wściekłą pasją.
W tym momencie stracił przytomność. Obudził się na łóżku w
lazarecie.
- Co ze mną jest? - spytał przechodzącą pielęgniarkę.
- Lekki szok. Niedaleko pana wybuchł pocisk, ale nie ma obrażeń
zewnętrznych.
Varden przypomniał sobie rozmowę z nieznajomym. Czyżby
była tylko majakiem?
- Czy... czy... - zająknął się - wygraliśmy?
- Tak, wszystkie Słonie nagle stanęły w ogniu. Atakujemy. Varden
opadł na poduszki. Nagle w jego świadomość wdarła Sie
obca myśl. Czuł się nie tylko sobą, ale i wieloma innymi osobami.
Dziwne uczucie, jakby naraz oglądał kilka fi lmów. Nagle
zrozumiał! Pojął kim jest i jaka jest jego rola. Nie sposób jednak
nie dotrzymać obietnicy, którą dał nieznajomemu. Teraz zdał sobie
sprawę ze swego błędu, ale był to błąd nie do odwrócenia.
• • •
- Dlaczego znów pragniesz mnie widzieć? Czyż nie popełniłeś
karygodnej nieostrożności? Naraziłeś siej na przegraną, a tym
samym zubożyłeś świat o jego ważną cząstkę.
- Nie wiedziałem - rzekłem - dopiero po czasie zdałem sobie
sprawę z tego, co zrobiłem. Nadal nie wiem, nic nie wiem. Jestem
otoczony wrogością. Prześladują mnie siły wielokroć potężniejsze
ode mnie. Nie dam rady. Chce żyć spokojnie.
- Czy jest spokojne życie? Czym w ogóle jest życie, czy środkiem
do osiągnięcia materialnego zadowolenia, czy też środkiem
do zdobywania wyższych poziomów, wspinania się na szczyty
wiedzy, miłości? Odpowiedz!
Jacek PIEKARA
(ur.19.05.64 w Krakowie) skończył w tym roku edukację w Liceum
Ogólnokształcącym. Coś w tym być musi, że po fantastykę sięgają najczęściej
(udzie młodzi, niedoświadczeni - zapewne postrzegają oni SF
jako gatunek łatwy, lecz przecież także pojemny, W tekście licealisty
skrywającego swą twarz za scenerią Borgesa i Poego, za rozważaniami
teologów, za wątkami kina przygodowego, za poetyką horroru
- czuje się coś własnego, przeżywanego naprawdę. Kostium jest cudzy,
przejęty z kultury masowej; emocje - egzystencjonalne rozterki,
eschatologiczne wątpliwości, aksjologiczne poszukiwania - wyglądają
na własne. Przyjmijmy więc te młodzieńcze wyznania z uwagą, mimo,
że o „bólu przenikającym do najdrobniejszej komórki” wykłada nam autor,
któremu los, tak aa razie, zaoszczędził najprawdopodobniej uczciwego
bólu zęba.
(m.p.)
FANTASTYKA 8/83
Milczałem.
- A wiec nie umiesz mi odpowiedzieć.
- Nie - krzyknąłem z nagłą złością. - Dlaczego wprowadzono
mnie do tej maszyny i zaprogramowano? Dlaczego pokierowaliście
mną nie dając mi możliwości wyboru?
- Nieprawda, wprowadzony zostałeś do spełnienia swej misji,
lecz reszta zależy od ciebie.
- Kłamiesz! Znasz przecież przyszłość.
- Tak, lecz to co znam nie jest pewnikiem. Potrafi ę przewidzieć,
gdyż rozumiem świadomość, podświadomość i nadświadomość
człowieka, wyciągam wnioski, obserwuje jego postępowanie
i przewiduje to co się zdarzy, ale nigdy nie jestem pewny do
końca. Nikt nie zna przyszłości, gdyż ludzkość wprowadzona
została w pewien stan, w którym istnieć musi sama, w którym
sama decyduje o swym losie.
- Bóg stworzył i odszedł pozostawiając nas na pastwę własnego
losu.
- Nie - zaprzeczył - cały czas, w każdej sekundzie istnienia
Wszechświata trwa niezauważalna dla was walka Dobra i Zła.
Wy, ludzie, jesteście ciężarem, który może szale zwycięstwa
przechylić na jedną bądź drugą stronę.
Przymknąłem oczy.
- Dlaczego właśnie ja? Wciąż nie mogę tego zrozumieć.
• • •
- Jesteś twardy - rzekł Spinger - cholernie twardy. Nie widziałem
nikogo takiego jak ty.
Patrzyłem na niego półprzytomnie, modląc się, aby choć na
chwile zniknął przeraźliwy ból.
- Posłuchaj, twój opór nie ma sensu. Parę słów wyzwoli cie. Pójdziesz
do szpitala, odpoczniesz.
- Zabije cie, Spinger - wychrypiałem. Roześmiał się i wolnym
krokiem podszedł do drzwi.
- Za chwile przyjdę, Kersen - rzekł z uśmiechem - i zostanę tak
długo aż wydobędę od ciebie wszystko. Wszystko - podkreślił z
naciskiem. \
Huk zamykanych drzwi stanowił wybawienie. Jednakże nadal
całe moje ciało do najdrobniejszej komórki przenikał potworny
ból.
- Boże - wyjęczałem - pomóż mi.
Nagle wyrósł jak spod ziemi mężczyzna w piaskowym garniturze.
Jego twarz podlegała nieustannym zmianom. Na pierwszy
rzut oka sprawiała wrażenie młodej, ale gdyby uważniej jej się
przyjrzeć, można było dostrzec rysy dojrzałego mężczyzny a
nawet starca.
- Bóg ci nie pomoże, Kersen - rzekł z szyderstwem w głosie - on
patrzy na twoje cierpienie, ale cie nie wybawi.
Wiedziałem kim jest, lecz teraz strach i ból władały moimi
uczynkami.
- Pomóż mi. Roześmiał się.
- A wiec jesteś rozsądny. Wiesz, że tylko ja mogę wyrwać cie z
tego błędnego koła tortur.
- Ratuj - szepnąłem.
• • •
Emir el-Hebdi spacerował zamyślony po ogrodzie. Władza, olbrzymia
władza jaka mogła mu przypaść w udziale kusiła swoimi
możliwościami. Być panem materii. Stwarzać i niszczyć wedle
własnego uznania. Mieć na swoje rozkazy wielkie i tajemnicze
siły. Lecz emir wiedział, że za wszystko trzeba zapłacić. I tej
właśnie zapłaty bał się najbardziej. Towar był nęcący, ale cena
musiała być bardzo wysoka. Zresztą czy życie po zdobyciu tej
olbrzymiej władzy można byłoby nazwać szczęśliwym? Czy nie
dręczyłyby go wyrzuty sumienia, czy nie zżerałby przeraźliwy
strach przed dniem, w którym przyjdzie zwrócić zaciągnięty
dług? Władca upierścienionymi palcami delikatnie dotknął kory
cyprysu.
- Czyż nie lepiej być drzewem, bezrozumną rośliną - spytał półgłosem
sam siebie - nie mieć marzeń, dążeń, aspiracji, a jednocześnie
nie przeżywać klęsk i rozczarowań?
Gałęzie cyprysu poruszyły się dotknięte powiewem wiatru.
- Wiem, że chciałbyś odpowiedzieć mi przyjacielu - rzekł emir
z uśmiechem - ale gdybyś umiał formować myśli i zamieniać
>>>>>>>