wielki joe I N-te POKOLENIE

legend tam bowiem, w miejscu otoczonym działaniem złych
mocy, spoczywały księgi napisane przez Wiecznego Starca.
Harvey często spotykał te postać w mistycznych widzeniach,
lecz nigdy nie zdołał zamienić z nią słowa. Teraz miał szanse
poznać jej myśli spisane dla człowieka, którego niezłomna wiara
odsunie wszelkie przeszkody.
Harvey nie bał się złych mocy, które czuwały, aby człowiek
sprawiedliwy nie dostał w swe ręce tajemnic świata. Uzbrojony
był w fanatyczną wiarę, w potege Krzyża z przygwożdżonym
doń Chrystusem Zbawicielem. Za Jego łaską - Tego, który
umarł za ludzkość, Hervey chciał doprowadzić swe dzieło do
końca. Modlił się do Boga, aby nie odstępował go przez cały
czas trudnej misji. Harvey wiedział (miał niezachwianą pewność!),
że po wykonaniu tej misji połączy się ze Stwórcą i stanie
na najwyższym poziomie. Najwyższym, do jakiego może sięgać
człowiek, gdyż Pan będzie zawsze na niebotycznej górze zakryty
przed ludzkimi dążeniami.
• • •
- No i co powiesz, Kersen? - spytał pochylając się nade mną
Spinger. Spojrzałem na niego prawym okiem - jedynym, jakie
mi zostało.
- Zabije cie, Spinger.
Słowa z trudem przeciskały się przez zmiażdżone wargi, opuchnięty
jązyk z wysiłkiem poruszał się wewnątrz ust.
- Zabije cie - powtórzyłem z nienawiścią.
Spinger jakby od niechcenia uderzył mnie otwartą dłonią w ranę
po lewym oku.
• • •
Emir el-Hebdi przebierając palcami po złotej czarze napełnionej
daktylami myślał nad znikomością swego istnienia wobec
potężnego świata.
- Nie masz racji, emirze - rzekł Ktoś - to ty, właśnie ty jesteś
przeznaczony do panowania nad światem.
Władca odwrócił głowę i ujrzał dziwną postać siedzącą na dywanie.
Twarz tego mężczyzny podlegała nieustannym zmianom.
Na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie młodej, ale gdyby
uważniej jej się przyjrzał, dostrzegłby rysy dojrzałego mężczyzny,
a nawet starca.
- Ja? - emir splótł dłonie na piersiach. - Jestem jedynie pyłem u
stóp Allacha.
Nieznajomy uśmiechnął się.
- Są tajemnice, emirze, po poznaniu których staniesz się wielki,
staniesz się panem całego świata, jedynym władcą wśród ludzi
dodał z naciskiem.
Emir przechadzał się wolnym krokiem. Na pozór zajęty wyłącznie
obserwacją różnobarwnych kilimów wyścielających ściany
komnaty, pilnie słuchał słów przybysza.
- Nie pytam nawet - rzekł - skąd wziąłeś się w tej komnacie.
- To proste - odparł nieznajomy.
Zniknął sprzed oczu emira i zmaterializował się w powietrzu
mniej więcej w połowie drogi miedzy sufi tem i podłogą. Twarz
władcy rozjaśniła się w uśmiechu.
- To samo potrafi mój nadworny fakir.
- Panie, twój fakir to nędzny wyrobnik, ja zaś jestem mistrzem.
Potrafi ę zabijać i wskrzeszać myślą. Umiem leczyć najcięższe
choroby, być w tysiącach miejsc naraz, znam najbliższą przyszłość
i całą przeszłość każdego z ludzi, czytam w myślach,
nawet twoich, emirze, potrafi ę stwarzać i burzyć jednym skinieniem
całe miasta i kraje. Nie ma zarówno wśród ludzi, jak i
wśród demonów kogoś, kto dorównałby mi umiejętnościami.
Wymieniłem ci, emirze władze, którą mam nad niektórymi tylko
rzeczami. Dziś jeszcze nie zrozumiałbyś całej potęgi, jaką
zdobyłem dzięki swej sztuce. I te władze chce przekazać tobie,
panie.
- Dlaczego? - zapytał emir.
• • •
Varden pieczołowicie oparł nóżki cekaemu na rozmiękłym pagórku.
Jak okiem sięgnąć Gliniane Pola pokryte były rowami
okopów. Varden wiedział, iż jego armia nie ma szans. Pozostawało
tylko zginąć, aby zachować godność i honor.
- Nieprawda, Varden - rzekł Ktoś.
Żołnierz błyskawicznie obrócił się w stronę nieznajomego.
Twarz mężczyzny podlegała nieustannym zmianom. Na pierw-
Jacek Piekara
szy rzut oka sprawiała wrażenie młodej, ale gdyby uważniej jej
się przyjrzeć, można było dostrzec rysy dojrzałego mężczyzny,
a nawet starca.
- Dużo rzeczy można jeszcze zmienić. Niekoniecznie trzeba ginąć.
Varden cofnął się. - Czyżbym myślał na głos? - rzekł do siebie.
- Nie, nie mówiłeś na głos. Po prostu wiem o czym myślisz.
Żołnierz szybkim ruchem odpiął kaburę, ale zamiast chwycić za
rękojeść pistoletu palce jego zacisnęły się na zeschłym patyku.
- Bądź rozsądny - rzekł z naganą w głosie przybysz - chce ci
tylko pomóc.
Varden wzruszył ramionami.
- Możesz uratować życie swoje i innych. Żołnierz obserwował
go zimnym wzrokiem.
- Nic z tego, szpiegu. Lennik Jarvena nie dezerteruje - rzekł
oschle.
Nieznajomy roześmiał się.
- Czytam w twoich myślach. Nie zapominaj o tym. Varden raz
jeszcze machinalnie sięgnął do kabury.
W tym momencie artyleria nieprzyjaciela rozpoczęła ostrzał.
Tysiące pocisków rozrywały się na pozycjach wojsk Jarvena.
Wybuchy stworzyły z ludzkich ciał, broni i gliny jednolitą masę
wciąż mieszaną nowymi uderzeniami. Z mgły wysunęły się.
potężne Pancerne Słonie, których stalowe cielska nieubłaganie
zbliżały się ku liniiokopów.
Varden nie zwracając uwagi na przybysza klapnął w zamuloną
kałuże i chwycił za broń.
Potężne, ognistoczerwone słońce zachodziło oświetlając sylwetki
sunących kolosów. Varden spojrzał z naiwną nadzieją w
FANTASTYKA 8/83