wielki joe I N-te POKOLENIE

- Teraz sprowadź hiiffena na dół - polecił.
- Asir!
- Szybko! - warknął.
- Co chcesz uczynić?
- Zostawię ciebie tutaj i zawracam do podziemi.
- Nie! Nie porzucaj mnie tu w nery!
Zawahał się. Na równinie cimeriańskiej żyły podstępne drapieżniki,
które potraktowałyby córkę Welkira jako smakowity kąsek zesłany im
z nieba - rozkosz dla podniebienia z rodzaju tych, jakimi rzadko mogły
się cieszyć. Nawet przez świst wiatru słyszał co chwila wycie-wrzask
zehatego komitetu powitalnego, oczekującego tam w dole swego obiadu.
- Dobrze - mruknął niechętnie. - Skręć w stronę podziemi. Ale pamiętaj:
jeden krzyk, a poszatkuje cie na kawałki. - Odjął nóż od gardła dziewczyny
i przystawił go do jej pleców.
- Nie rób tego, Asir. Proszę cie! - błagała. - Lećmy dalej na wzgórza.
Dlaczego uparłeś się, żeby zejść do podziemi? Z powodu Tokry?
Ukłuł ją nożem, aż krzyknęła z bólu.
- Tokra będzie przeklęty i ty razem z nim! - warknął. - Zawracaj!
- Ale dlaczego?
- Schodzę do podziemi, żeby rozniecić Płomień Wichrów.
- Jesteś szalony! W podziemiach mieszkają duchy Starożytnych.
- Idę rozniecić Płomień Wichrów - powtórzył nieustępliwie. - Teraz zawracaj
albo złaź z hiiffena i wracam sam.
Po chwili wahania szarpnęła cugle i hiiffen przechylił się majestatycznie
na skrzydło. Przelecieli o mile na południe od wioski, minęli ją i
poszybowali w kierunku klasztoru, gdzie kapłani i Wielki Joe strzegli
wejścia do podziemnych krypt. W dole przed nimi klasztor odcinał się
od ciemności plamą światła.
- Okrąż go raz - rozkazał Asir.
- Nie możesz tam wejść. Oni cie zabiją.
Wątpił w to. Nikt jeszcze nie próbował wtargnąć do podziemi, z wyjątkiem
kapłanów, którzy znosili na dół małe zwierzątka w ofi erze Śpiącemu
Demonowi. Ponieważ nikt obcy nie ważył się nawet zbliżyć do
wejścia, straż nie spodziewała się intruzów. Wątpił, czy będą czuwać.
Klasztor był pustym czworobokiem chat z niską wieżą wznoszącą sie
pośrodku dziedzińca. W tej właśnie wieży znajdowało się wejście do
podziemi. Asir spoglądał z góry na dziedziniec widoczny w nikłym blasku
Fobosa, wspomaganym przez żółte, migotliwe światła padające z
okien klasztoru, który okrążali. Wydawał się być pusty.
- Posadź hiiffena obok wieży! - polecił.
- Asir... proszę cię.
- Ląduj!
Hiiffen zanurkował gwałtownie, przeleciał nad zewnętrznym murem i
wpadł na dziedziniec. Wylądował z potężnym wstrząsem i zaczął kwiczeć
żałośnie.
- Szybko! - syknął Asir. - Odpinaj pasy i idziemy.
- Ja nie idę.
Ukłucie noża kazało jej zmienić zdanie. Ześlizgnęli się szybko na
ziemie i Asir kopnął hiiffena w bok. Zwierze zaczerpnęło powietrza i
wzbiło się lotem strzały w górę.
Przez jasno oświetlone okna klasztoru wyglądały już jakieś wystraszone
twarze, próbując przebić wzrokiem mrok panujący na dziedzińcu.
Ktoś wezwał ich okrzykiem do zatrzymania się. Asir dopadł drzwi wieży
i otworzył je jednym szarpnięciem. Dziewczyna, zmuszona teraz do
dzielenia niebezpieczeństw, weszła za nim bez ponaglania. Wkroczyli
na podest schodów. W sterczącym ze ściany uchwycie paliła się chwiejnym
płomieniem świeca. Siedzący pod nią strażnik uniósł głowę, kompletnie
zaskoczony i dopiero po chwili sięgnął po krótką halabardę. Asir
kopnął go z całej siły w skroń, po czym wyciągnął bezwładne ciało z
wieży. Przez dziedziniec biegli już ludzie z pochodniami. Asir zatrzasnął
za sobą ciężkie metalowe drzwi i zaryglował je.
Przystanęli na moment, aby zaczerpnąć tchu i Mara spojrzała nań przerażonym
wzrokiem. Wydawało mu się, że zaraz wybuchnie złością, ale
ona oparła się tylko o ścianę i ciężko dyszała. Przed nimi rozdziawiała
się mroczna paszcza klatki schodowej - kamienne gardło prowadzące
do wnętrzności Marsa i królestwa Wielkiego Joe. Asir spojrzał w zadumie
na Marę i zrobiło mu się jej żal.
- Mogę cie tu zostawić - zaproponował - ale będę musiał cie związać.
Oblizała usta, zerkając najpierw na schody, potem na drzwi, za którymi
strażnicy podnieśli już szaloną wrzawę. Potrząsnęła głową. . - Pójdę z
tobą.
- Kapłani nic ci nie zrobią, gdy przekonają się, że byłaś moim więźniem.
- Pójdę z tobą.
Był zadowolony z jej decyzji, a jednocześnie zły na siebie za to uczucie.
Arogancka, fałszywa, złośliwa dziewucha, myślał. Kłamała co do
Tokry. Burknął coś pod nosem, ujął w dłoń świece i zaczął schodzić po
schodach. Gdy ruszyła za nim, zesztywniał i obejrzał sie szybko, przypomniawszy
sobie halabardę. Jak się spodziewał, podniosła ją. Ostrze
znajdowało się teraz o stopę od jego pleców. Przez chwile patrzyli na
siebie bez słowa, wreszcie usta Mary wykrzywiły się w niepewnym
uśmiechu.
Walter M. Miller, Jr.
- Masz - powiedziała i obojętnie wręczyła mu broń. - Może ci sie przydać.
Znowu spojrzeli sobie w oczy, ale tym razem było to już inne spojrzenie.
Zdezorientowany potrząsnął głową i zaczął znów schodzić po
stopniach. Z góry dochodziło ich uszu potężne walenie w drzwi. Klatka
schodowa była mroczna i wilgotna. Czerń spowiła ich niczym całun.
Schodzili w milczeniu i po pięciu tysiącach stopni. Asi przestał je liczyć.
Gdzieś tam w głębi spał swym niespokojnym snem Wielki Joe. Asir
zastanawiał się ponuro, ile czasu zajmie strażnikom, tam na górze, sforsowanie
metalowych drzwi. Muszą przejść jakoś obok Wielkiego Joe
zanim tamci wyważą je i wściekli wpadną tu za nimi. Istniał sposób na
ominiecie potwora: tego był pewien. Wiązał się z tym w jakiś sposób
ciąg dwudziestu czterech liczb, który pamiętał ze skradzionego rytuału.
Osobną Sprawą był sposób ich wykorzystania. Wyobrażał sobie
mgliście, że przed wewnętrznym wejściem ktoś musi do nich głośno
zawołać.
Dziewczyna szła teraz obok niego i czuł, jak drży. Rozbieganymi oczyma
przeczesywał nerwowo każdą plamkę gęstszego mroku, każdy zakamarek
i wnękę w ściankach klatki schodowej. Panującą cisze mącił
tylko tupot ich stóp, a w ciemnościach rozchodziła sie woń stęchlizny.
Świeca dawała bardzo mało światła.
- Powiedziałam ci prawdę o Tokrze - odezwała się nagle Mara. Asir
nie odpowiedział, wpatrując się przed siebie. Wstydził się swego niedawnego
wybuchu zazdrości. Schodzili dalej w milczeniu. Wtem Mara
zatrzymała się.
- Popatrz - syknęła wskazując palcem w dół.
Osłonił świece dłonią i spojrzał w tym kierunku. Daleko pod nimi rysował
się wyraźnie nikły prostokąt światła.
- Koniec schodów - mruknął.
Światło było blade i rozproszone, z lekkim zielonkawym zabarwieniem.
Asir zdmuchnął świece i dziewczyna szybko zaprotestował.
- Jak po ciemku wrócimy na górę? Roześmiał się bez cienia wesołości.
- A skąd wiesz, że w ogóle będziemy wracać?
Jęknęła i jeszcze silniej przywarta do jego ramienia, ale poszła za nim,
gdy zaczęli powoli schodzić w dół, w kierunku plamy światła. Schody
kończyły się przy drzwiach prowadzących do długiego korytarza. Z
sufi tu spływało łagodne światło. Bladzi i przerażeni, zatrzymali się na
ostatnim stopniu i spojrzeli w głąb korytarza. Mara krzyknęła cicho i
zakryła dłońmi oczy.
- Wielki Joe! - szepnęła ze zgrozą.
Asir popatrzył jak urzeczony. Po środku dużej sali siedział Wielki Joe,
śpiąc swym wiekowym snem pośród stosu połamanych i pobielałych
kości. Ten metalowy potwór, dwa razy wyższy od Asira, został stworzony
najwyraźniej po to, aby zabijać. Trójpalczaste dłonie zaopatrzone
były w błyszczące szpony i monstrualna głowa ukształtowana na podobieństwo
łba marswilka, z długimi, srebrnymi kłami. Do czego miałyby
służyć te kły stworowi z metalu, jeśli nie do zabijania?
Potwór drzemał w przysiadzie czekając na intruza. Asir przeciągnął
dziewczynę przez drzwi klatki schodowej. Gdzieś znikąd doszedł ich
monotonny głos: Jeśli przyszedłeś plądrować, wracaj!”
Asir zamarł rozglądając się na wszystkie strony. Dziewczyna zaskomlała
płaczliwym głosem.
- Zostań tu przy schodach - nakazał jej i wypchnął z powrotem za
drzwi.
Ruszył wolno w kierunku sali, w której czekał Wielki Joe. W drugim jej
końcu dostrzegł jeszcze jedne drzwi, a zadaniem potwora było najwyraźniej
niedopuszczenie intruza do krypt wewnętrznych, gdzie, zgodnie
z rytualnymi frazami, można było rozniecić Płomień Wichrów.
Był już w połowie korytarza, gdy głos odezwał się znowu, intonując
coś w rodzaju monotonnej pieśni:
„Wielki Joe zabije ciebie. Wielki Joe zabije ciebie. Wielki Joe zabije
ciebie.”
Odwrócił się powoli, szukając wzrokiem mówcy, ale głos zdawał sie
wydobywać z czarnego krążka widniejącego w ścianie. To była chyba
jakaś mówiąca maszyna, o których wspomniano gdzieś w rytuale.
Na kilka kroków przed wejściem do sali głos ucichł. Asir zatrzymał sie
w drzwiach i spojrzał na potwora. Potem wziął głęboki oddech i trzęsącym
się, ale donośnym głosem zaczął nucić zapamiętany ciąg dwudziestu
czterech liczb. Wielki Joe nadal trwał w swym nieruchomym
przysiadzie. Nic się nie wydarzyło. Asir przekroczył próg.
Wielki Joe, prostując się z metalicznym stęknięciem, wydał z siebie
ogłuszających ryk i z dziko pałającymi ślepiami ruszył prosto na Asira,
wyciągając w jego kierunku szponiaste łapy. Asir wrzasnął, odwrócił
się na piecie i rzucił do ucieczki. Po drodze natknął się na Marę, która
leżała zemdlona w wejściu prowadzącym na schody. Walcząc z pokusą
przeskoczenia przez bezwładne ciało i ratowania własnej skóry, zatrzymał
się, aby podnieść dziewczynę.
I nagle uświadomił sobie, że nikt go nie ściga. Obejrzał się. Wielki Joe
wrócił na swoje miejsce i zdawał się znowu spać. Asir, zdziwiony, postąpił,
do przodu i ponownie znalazł się w korytarzu.
Jeśli przyszedłeś plądrować, wracaj”! Jeszcze raz ruszył ostrożnie naprzód.
FANTASTYKA 8/83