wielki joe I N-te POKOLENIE

Zabójca światów
Dopiero trzeciego dnia lotu do bazy można było przerwać podawanie
jej środków nasennych. Odzyskała przytomność, rozejrzała się
wokół. Uświadomiła sobie, gdzie się znajduje i próbowała uciec, Jared
znów ją uśpił. Nie mógł pozwolić, by Irina, Pierwsza na Khaine, umarła
w mroźnej, pozbawionej powietrza próżni. Gili czekał. Był zmartwiony.
Nie okazywał tego w sposób, w jaki robiłby to człowiek, jednak
Jared potrafi ł rozpoznać nastroje istot, należących do rasy Mexla. Gili
był zmartwiony.
- A jeżeli ona nie zechce współpracować? - spytał.
- Nie sądzę, aby chciała.
Gili zgiął i natychmiast wyprostował nogi.
- Wiec, jaki do diabła...
- Nie, ani pranie mózgu, ani narkotyki. Musze sprawić, by sama chciała
to zrobić.
- Jak, do diabła...
- To ty kiedyś powiedziałeś: „jeżeli nie bede miał niczego konstruktywnego
do zaproponowania, odłożę sprawę i pozwolę tobie sie nią
zając”.
- Jared, mój Boże, a jeżeli... a jeżeli... - Nie mógł nawet wypowiedzieć
tej myśli. Była zbyt niebezpieczna, zbyt straszna. Jared dotknął go delikatnie.
- Gili, dotarliśmy aż do tego miejsca. Jeśli się teraz mylimy i te wszystkie
twoje „jeżeli...” są uzasadnione... jeśli gdzieś po drodze coś poszło
nie tak i my tego nie zauważyliśmy... to jesteśmy tym, czym wszyscy
twierdzą, że jesteśmy. A jeżeli przeprowadziliśmy wszystko prawidłowo,
to tak czy inaczej musi się udać.
Gili zachwiał się z rezygnacją.
- Będziesz teraz rozmawiał z maszyną? Jared przytaknął.
- Jest zaprogramowana? - spytał.
Gili potwierdził i odprowadził go do szybu komunikacyjnego. Jared
znów go dotknął, delikatnie gładząc puszystą sierść.
- Musisz się uzbroić w cierpliwość, przyjacielu. A po chwili dodał:
- Teraz już nie możemy się wycofać.
Szyb przerzucił Jareda przez jądro księżyca i zaniósł pod potężne
drzwi, oddzielające ludzi od maszyny. Otworzył je jedynym kluczem,
którym było to możliwe - przyrządem, zawierającym wzory jego
fal mózgowych. Wszedł do środka i stanął przed ogromnym metalowymi
mózgiem, wznoszącym się w górę, poza zasięg wzroku. Kazał go
kiedyś skonstruować, by mu służył pomocą w mordowaniu światów
dla zysku.
- Cześć, Jared - powiedziała maszyna.
- Dawno się nie widzieliśmy - odpowiedział. Podszedł do zaprojektowanego
specjalnie dla niego fotela. Usiadł i po raz pierwszy od kilku lat
poczuł się całkowicie odprężony.
- Czy przywiozłeś Pierwszą?
- Tak, jest tutaj. Jesteś pewna, że to było niezbędne dla powodzenia
inwazji?
- Czy kiedykolwiek się omyliłam? Jared zaśmiał się cicho.
- Nawet jeżeli byś się omyliła, nie potrafi łbym tego sprawdzić. Maszyna
zamruczała do siebie, jakby się zastanawiając.
- Uważasz, że dałeś maszynie zbyt wielką siłę, mój twórco?
- Maszyny nie mają w zwyczaju kpić ze swych panów.
- Przepraszam. Tylko pytałam.
- Nie, wcale nie myślę, że dałem ci zbyt wielką siłę. Obawiam sie jedynie,
że jeśli przepali ci się gdzieś jakiś obwód i źle go przewiniesz,
możemy wszyscy skończyć mówiąc „Tak jest, panie” do robotów.
- Nie pragnę rządzić ludźmi. Odpowiada mi taka sytuacja, jaka jest teraz.
Jared pozwolił jej kłamać. Maszyna właściwie nie mogła kłamać, nie
mogła oszukiwać. Ale mogła zaprogramować się na specyfi czny rodzaj
prawdy.
- Martwisz się sprawą inwazji na Khaine.
- Tym razem niezbyt mi wiele powiedziałaś.
- Miałam powody. Wyznaczyłeś mi tylko jeden cel, Jared. Jestem zaprogramowana
na jego osiągniecie i musze robić to, co jest konieczne.
Dotychczas znajdowaliśmy się w pierwszym stadium programu, teraz
wchodzimy w drugie, najbardziej niebezpieczne. Jest jednak jedno słabe
ogniwo.
- I jest nim...?
- Jared - powiedziała maszyna.
Nagle wiele rzeczy stało się dla niego jasne. Zanurzył się w fotel, próbując
uporządkować rozbiegane myśli.
- A więc potrzebujemy Iriny, Pierwszej na Khaine - powiedział w końcu.
Maszyna odpowiedziała natychmiast.
- Tak. MY jej potrzebujemy i TY jej potrzebujesz. Mężczyźni zbyt często
stają się podobni do swoich maszyn, Jared. A potem oskarżają je, że
przyczyniły się do ich dehumanizacji. Pracowałam wraz
FANTASTYKA 8/83
z tobą nad programem przez piętnaście lat. Przedtem, zanim zostałam
zbudowana, przez siedem lat pracowałeś sam. 22 lata, Jared, duża cześć
życia każdego człowieka, a twego znacznie większa niż innych ludzi.
Ciężar, który wziąłeś na swoje barki niszczy cie i w końcu zabije. Stałeś
się zbyt podobny do mnie. Tak, potrzebujemy Pierwszej.
Rozmawiali jeszcze przez wiele godzin. Potem Jared pojechał z powrotem
do swego miasta, gdzie czekał na niego Gili. Zdobył sie jedynie na
blady uśmiech i wyszeptał:
- Zaprowadź mnie do domu, Gili. Potrzebuje snu. Ale nie mógł zasnąć.
V
Gili nie mógł tego zrozumieć. Maszyna postawiła kategoryczny warunek,
aby Jared osobiście przeprowadził rozpoznanie i porwał Irinę.
Gdy to zrobił, ryzykując życiem, maszyna opracowała niesłychanie
prosty plan podboju Khaine, w którym nalegała, aby Irina była obecna
na statku i przyglądała się wszystkim etapom inwazji.
Potem Jared pojechał na dół, rozmawiał z maszyną i nic na temat tej
rozmowy nie powiedział.
Gili denerwował się i martwił. To wszystko nie wyglądało dobrze. Była
w tym jakaś straszliwa pomyłka.
Teraz, gdy na ekranach rozgrywały się ostatnie fazy podboju, a klient z
Bunyana IV chichotał jak wariat za ich plecami, Gili sprawdzając pasy,
którymi Irina była przywiązana do umieszczonego na wprost ekranów
fotela, pragnął, żeby w ogóle nie podejmowali sie realizacji tego zlecenia.
To był szybki podbój - Knaine była zupełnie bezbronna. Od pojawienia
się w atmosferze planety statków Jareda nie minął nawet jeden dzień.
Przez cały ten czas Pierwsza nie odezwała się ani słowem. Teraz Khaine
była martwa, a ona na to patrzyła. Milczała, gdy niebo nad Jerozolimą
zapłonęło czerwienią i miasto znikło z powierzchni ziemi. Nie powiedziała
ani słowa, gdy bomby obracały w gruzy zakłady przemysłowe,
a na miejscu górskiej bazy wojskowej powstawał szklisty krater. Przyglądała
się temu wszystkiemu z zaciśniętymi ustami, a gdy komandosi
Arnaka nadesłali Sygnał Bezpieczeństwa zwisła bezsilnie na krepujących
ją pasach.
Jared nie zwracał na nią uwagi. Stał nieruchomo przed dwustoma ekranami
i nadzorował dobijanie planety.
- To wszystko, Siedemnastko - powiedział w końcu. - Robota zakończona.
Klient z Bunyana IV - wysoki i cienki, o guzowatych stawach i wąskich
jak szparki zielonych oczach, miedzy którymi sterczał jak ostrze noża
długi nos - odwrócił się w jego kierunku.
- Wspaniale, po prostu wspaniale - powiedział, pozgrzytując z zadowolenia
stawami. Śmiał się histerycznie przez cały czas trwania operacji.
Jared nim pogardzał.
- Jeszcze tylko jedna malutka rzecz - powiedział Siedemnastka, wyjmując
przyrząd, zakończony wirującym jak piła ostrzem. Odwrócił się ku
Pierwszej. - Żegnaj, moja droga Irino. Zgrzytając stawami zrobił trzy
kroki i wyciągnął długie, cienkie ramie. Irina patrzyła na niego zimno.
Nie bała się.
- Nie!
Słowo zgrzytnęło równie nieprzyjemne jak stawy Siedemnastki. Klient
odwrócił powoli płaską głowę. Cienkie jak drut ramie z wirującym
ostrzem nie obniżyło się nawet o centymetr. Jared patrzył na niego nieruchomo.
- Powiedziałem - nie!
Siedemnastka zaśmiał się wysokim, skrzekliwym głosem.
- To jest Irina, Pierwsza na Khaine, zabójco. Jest jedyną osobą, która
może zorganizować i poprowadzić na mnie kontruderzenie. Musi
umrzeć. Natychmiast!
- Jeszcze mi nie zapłaciłeś, Siedemnastko.
- W odpowiednim czasie, zabójco.
- Teraz.
- Najpierw musze skończyć to, co ty rozpocząłeś.
- Nie zmuszaj mnie, abym cie zabił - powiedział Jared. Klient z Bunyana
IV odskoczył w tył, widząc broń w jego dłoni.
- Co to znaczy?
- Chce, żebyś mi zapłacił teraz, natychmiast.
Siedemnastka usiłował śledzić jednocześnie Jareda i Gilla. Mexla przesuwał
się powoli wzdłuż mostka. Siedemnastka wiedział, że został osaczony,
ale nie rozumiał dlaczego.
- Nie powiedziałeś mi jeszcze w jakiej formie mam ci zapłacić. Jared
skinął głową w stronę kobiety.
- Nie I - Siedemnastka powiedział to równie głośno i kategorycznie, jak
przed chwilą Jared.
Jared podszedł bliżej, przesuwając się jednocześnie w bok, by wystrzelony
promień nie uszkodził przyrządów za plecami Siedemnastki.
- Ona jest moja. To moja zapłata. Jeśli ją zabijesz w ciągu trzech dni
będziemy koło Bunyana IV. To, co widziałeś tutaj może zostać powtó-