gazeta pdf.pmd - Gazeta 55

More documents

Recommendations

Info

FORUM Kontaktoni në opinion@gazeta55.net Ekzili i Edi Ramës dhe vazhdimësia e lehjeve të kasnecëve të Bllokut Nga Sejdi Peka Në ditët e kësaj vere të nxehtë, ndoshta të lodhur edhe nga “greva” raskapitëse e urisë në bulevardin e Tiranës, elita e Partisë Socialiste me në krye Edi Ramën, janë zhdukur apo janë fshehur pa nam e pa nishan. Tani nuk dihet mirë nëse është Kryetari që ka vlerësuar kontributin e gjithsecilit për ta shpërblyer me pushime anekënd globit, apo është qesja e rënduar e kësaj elite që kërkon parajsën në plazhet më të kushtuara të botës. Harruan fjalimet e tyre me lot krokodili në Parlamentin e Shqipërisë për “popullin fukara”, për pensionistët “që nuk e ngrysin dot muajn” e njëmijë e një ankesa të tjera. Miliarderët e Partisë Socialiste këtë verë kanë marrë botën në sy të lumturuar e të harbuar, duke i harruar “hallet e popullit”. Grykësia dhe pafytyrësia ka marrë përmasat më të neveritshme në sytë e opinionit. Ajo që e bën më të zezë këtë maskaradë të politikës shqiptare, është se janë pikërisht të bijtë e nomenklaturës më të lartë të regjimit komunist, që të majmur e të kamur kanë bërë xhiron e botës me djersën e mundin e popullit të vuajtur. Ata mësuan nga baballarët e tyre se duke hyrë në politikë dhe 6 55 Shenjat e hershme paralajmëruese për Kosovën mund të dalin të vërteta për Serbinë Nga Zeljko Pantelic Nëse Serbia nuk lirohet nga Kosova, ajo në fund do të humbe në të dy frontet - edhe copën e kontestuar të tokës dhe perspektivën e anëtarësimit në BE. Ky parashikim, i bërë në Bruksel nga diplomati amerikan Richard Holbrooke, para rreth tri vitesh, tingëllon i vërtetë edhe sot. Njësoj sikurse edhe fjalët e ish-ambasadorit të ndjerë gjerman në Beograd, Andreas Zobel, i cili dikur kishte tërhequr vërejtjen se Serbia nuk do të hyjë në BE para vitit 2025, nëse nuk e ndërron politikën e saj karshi Kosovës. Me sa po shihet nga pikëpamjet e kryeqyteteve evropiane, parashikimet e të dy diplomatëve ende mund të realizohen. “Serbia viteve të fundit nuk ka fituar asgjë për Kosovën në BE. Ajo vetëm sa ka humbur shumë mbështetjen për shpejtimin e integrimeve evropiane të saj. Durimi dhe mirëkuptimi për politikën serbe ndaj Kosovës po avullohet”, tha për WAZ.EUobserver një diplomat evropian në Grupin e Kontaktit, i cili përfshinë SHBAM Gjermaninë, Francën, Italinë, Mbretërinë e Bashkuar dhe Rusinë. “Para disa E enjte, 19 gusht 2010 nëpërmjet politikës, duke ndryshuar ngjyrat si kameleonët do të mashtronin popullin duke menduar se populli shqiptar i ka harruar plagët që akoma i dhembin. Por kjo nuk mundet që të ndodhë. Krimet e baballarëve të tyre nuk kanë ndodhur në mesjetën e hershme. Një popull i tërë i ka të freskëta bëmat dhe gjëmat e tyre. Dhe sot bijtë e kriminelëve të diktaturës janë shfaqur frikshëm në politikë, sepse ata tani janë milionerë e miliarderë. Kryetari i tyre Edi Rama është i biri i një krimineli që me 10 Gusht 1988 me firmën e vitesh, shumica e politikanëve kryesorë evropian, si për shembull presidenti francez Nicolas Sarkozy, gjithnjë dhe në veçanti e përmendin Serbinë, sa herë që flisnin për Ballkanin Perëndimor. Tani, as ministrat e Jashtëm të vendeve më të rëndësishme anëtare të BE’së nuk shkojnë më në Beograd, përveç nëse nuk i vizitojnë të paktën edhe tri-katër kryeqytete tjera rajonale. Ministri i Jashtëm gjerman, Guido Ëesterëelle, do të vizitojë Beogradin shkurtazi, por vetëm si njërën nga vendndalimet e tij gjatë turneut dyditor në rajon”, shtoi bashkëbiseduesi i WAZ.EUobserver. Një ndërrim i ngjashëm i pozitave është i dukshëm te shumica e kryeqyteteve kryesore evropiane. Londra historikisht ka qenë një mbështetëse e patundur e zgjerimit të BE. Zyra e Jashtme në Londër ka besuar për një kohë të gjatë se datat për anëtarësimin e Kroacisë dhe Serbisë në BE duhet të mos jenë larg njëra tjetrës. Megjithatë, politika e Serbisë ndaj Kosovës ka shtyrë britanikët që të ndërrojnë mendim viteve të fundit. Para deklaratës së pavarësisë së Kosovës, Londra ishte në mesin e atyre shteteve që dëshironin ta përshpejtonin ndjeshëm integrimin e Ser- tij vari në litar poetin Havzi Nela, një rast pa precedent që nuk kishte ndodhur në të gjithë lindjen komuniste. Por regjimi komunist në Shqipëri me të tilla monstra kriminelësh, duke dhënë mesazhe frike e tmerri mendonte se do ta mbante në këmbë regjimin makabër. Dhe tani më kurrë e kaluara nuk mundet të përsëritet. Edi Rama dhe i gjithë stani enverist, të diskredituar nga maskarada “për hapjen e kutive” e kanë kuptuar se edhe zgjedhjet vendore të vitit që vjen i kanë të humbura, së bashku me Bashkinë e Tiranës. Jetojmë me bisë në BE. Tani, Mbretëria e Bashkuar është në mesin e atyre që qartazi deklarojnë se perspektiva e hyrjes së Serbisë në BE varet nga qasja e saj ndaj Kosovës. Edhe pse askush në Berlin nuk do të pranonte publikisht, Serbia viteve të fundit u dëshmua si një aleate e vlefshme e skeptikëve gjerman të zgjerimit. Për Gjermaninë, do të ishte shumë më e vështirë të mbronte vijën restriktive të zgjerimit të BE nëse Serbia do ta arrestonte ish-komandantin ushtarak Ratko Mladic, i cili kërkohet për krime lufte në Bosnje, dhe nëse shteti serb do të ishte më konstruktiv ndaj Kosovës. Fillimisht, ishte Gjermania ajo që kishte më shumë dyshime rreth pavarësisë së Kosovës sesa cilido anëtarë Perëndimor i Kontakt Grupit. Por, kur diplomati gjerman, Wolfgang Ischinger, që ishte përfaqësues i BE-së në trikën amerikan-ruso-evropiane në vitin 2007, pohoi se pavarësia ishte një zgjidhje më pak e dhimbshme, çështja e statusit ishte çështje e kryer për Berlinin. Gjermania nuk është më e gatshme t’i bëjë lëshime Serbisë për anëtarësim në BE lidhur me Kosovën. Nga ana tjetër, Franca dikur ishte një lojtar goxha aktiv për gjetjen e një të vërtetë në botën e çudirave. A mundet të kishte besuar njeri në Shqipëri me 22 Mars 1992, se pas më pak se dy dekadave, i biri i Sulejman Bushatit dhe ai i Bares së tmerrshëm të birucave të ish sigurimit, bijtë e kriminelëve më të spikatur të diktaturës komuniste do të bëheshin “lektorë të demokracisë”, ose “kasnecët” e opozitës. Se atyre “u dhemb zemra dhe u qan shpirti” për Amerikën, ndaj të cilës baballarët e tyre hodhën baltë sa mundën për afro një gjysmë shekulli dhe dërguan njerëz para trekëmbëshave e skuadrave të pushkatimit vetëm se e kishin për zemër lirinë, demokracinë dhe Amerikën. Kryetari i tyre këtë verë të nxehtë u mërzit në “hamamin” e Pezës në shoqërinë e Dashit dhe ka marrë “arratinë” si kalorësi i fytyrës së vrerosur për të gjetur ngushëllim në plazhe fantastike anekënd planetit, se nuk u bë dot Kryeministër nga trampolina e çadrave të “grevës së urisë” në bulevardin e Tiranës, duke medituar ne brigjet e Detit të Kuq. Dhe pinjollët e diktaturës “çunat dhe gocat e Bllokut”, marrin urdhër herë pas here nga Kryetari i tyre, të lëshojnë nga një tollumbace sa për të thënë se Partia Socialiste akoma ekziston. Me zgjidhjeje që do të mirëpritej nga të dyja palët. Për Parisin kjo nënkupton se Kosova e pavarur dhe Serbia të jenë në BE. Paraprakisht, Franca ishte një mbështetëse shumë e fuqishme e integrimit të Serbisë në BE, dhe insistonte në hapjen e procedurës që do t’i mundësonte Beogradit statusin zyrtar të kandidatit. Gjithashtu, deri në shkurtin e kaluar, Parisi mbante qëndrim se çështja e integrimit të Serbisë në BE dhe ajo e Kosovës duhet të ndahen. Por, ky qëndrim ndryshoi atëherë kur lidershipi francez bëri të ditur se Serbia nuk shfaqi asnjë shenj të rishikimit të qëndrimit të saj ndaj Kosovës. Kështu që ministri i Jashtëm francez, Bernard Kouchner, u bë zyrtari i parë i lartë i BE-së që në Beograd shpalli publikisht se Serbia s’mund të hyjë në BE pa pasur marrëdhënie të mira, ose të paktën të pranueshme, me Kosovën. Roma dhe Athina pak a shumë e kanë luajtur të njëjtën lojë, por nga anë të kundërta. Mund të thuhet se Italia ishte miku më i mirë në mesin e shteteve anëtare të BE-së që e pranuan pavarësinë e Kosovës. Greqia është miku më i mirë i Kosovës në mesin e pesë shteteve shpifje pa skrupull, me gënjeshtra të sajuara dhe të gatuara sipas modelit të kuzhinës staliniste, Bushati, Bare, Kodheli, Hysi, Shalësi, Feli & co, janë bërë si thonë shkodranët “pare e lame” që nuk i beson askush. Janë emra dhe mbiemra të tillë që u kujtojnë orë e çast njerëzve të kaluarën e regjimit komunist. Ndërkohë kur Edi Rama është tkurrur në vetminë e tij duke u fshehur nëpër Tiranë pas harbimit nëpër botë, Berisha po inauguron rrugë në të katër anët e vendit. Ku po i merr qeveria fondet, po ulërijnë kasnecët e verbuar të Edvinit. Me moton se “kështu nuk është por si është nuk e di”, Partia Socialiste është sot një forcë politike pa asnjë alternativë. Dukshëm qëllimi i elitës së kësaj partie është vetëm marrja e pushtetit për të sunduar e vjedhur popullin për t’u pasuruar nëpërmjet politikës. Pasi i tërhoqën zvarrë militantët e PS rrugëve të Tiranës duke i mashtruar se me sot e nesër “do të rrëzonin Berishën”, duke i ndjellë me dy qofte e një panine, tani edhe gënjeshtrat kanë shterruar. Tani ngushëllimi i tyre është vetëm pesha e qeses. Ngushëllim i përkohshëm, se siç duken bathët, gënjeshtra dhe hajdutëria i ka këmbët e shkurtra. të BE-së që kanë refuzuar ta bëjnë këtë gjë. Fatkeqësisht për Beogradin dhe Prishtinën, pas ndarjes së partisë më të madhe nga koalicioni qeveritar, Italia tani ndodhet buzë krizës parlamentare dhe zgjedhjeve të reja. Qeveria greke, nga ana tjetër, po mbërthehet nga tepër shumë probleme të veta që duhet dëgjuar para se të jap këshilla për vështirësitë e shteteve tjera. Pra, në muajt e ardhshëm Beogradi s’mund të pres asnjë ndihmë substanciale nga Italia, e as nga Greqia. Në Spanjë, Sllovaki dhe Qipro autonomia dhe pavarësia janë çështje të ndjeshme vendore. Që të gjitha ato kanë arsyet e tyre për të mos e njohur Kosovën. Në rastin e Rumanisë, mosnjohja ka të bëjë me qëndrimin personal të presidentit Traian Basescu. Përderisa ai të jetë në zyrë, është vështirë të dëgjohet se Bukureshti të njoh Kosovën. Sido që të jetë, qëndrimet e këtyre shteteve vetëm duket se shërbejnë interesave të Serbisë. Në fakt, ato vetëm paraqesin edhe një pengesë më tepër, ngase do ta bllokojnë edhe gjatë rrugën e Serbisë dhe të Kosovës drejt perëndimit.
HOMAZH FORUM Kontaktoni në opinion@gazeta55.net Kosiga, një president kundra hipokrizisë së të Majtëve dhe një mik i shquar i shqiptarëve Nga Lavdrim Lita Ndjesë pastë, Ish-presidenti italian Françesko Kosiga është ndarë para dy ditësh nga jeta në moshën 82-vjeçare pas një ataku kardiak. Ai ndodhej i shtruar në spitalin e Romes “Gemelli”, - i njëjti spital ku u shua At Zef Pllumi, - prej 9 ditësh. Për respekt të figurës së tij lamë që të ishin të parët komentuesit italianë të portretizonin figurën e këtij burri shteti të madh fqinj. Më pas në radhë, ne, shqiptarët duke ditur nderin indirekt me ndërhyrjen në luftën e Kosovës. Ai ishte Ministër i Brendshëm në vitin 1978 kur ish-kryeministri Aldo Moro u rrëmbye dhe pastaj u vra nga Brigadat e Kuqe, grup i majtë terrorist. Kosiga, i cili i refuzoi negociatat me rrëmbyesit e Moros, dha dorëheqje pak pasi u gjet trupi i pajetë i Aldo Moros në maj 1978. Por karriera e tij politike dhe institucionale nuk mbaroi. Kurrsesi. Ai kishte një mision. Kosiga, me origjinë nga ishulli i Sardenjës - u rikthye në politikë një vit më vonë si kryeministër, dhe pastaj si kryetar i parlamentit deri në vitin 1985, e pas këtij viti u zgjodh president i Italisë deri në vitin 1992. Një figurë tragjike, dhe kurrë banale. Thuhet se kur Henry Kissinger e takoi, u shpreh se “nuk duket fare si demokristian”. Dhe kjo ishte pothuajse një kompliment, pasi sekretari i Shtetit amerikan Kissinger i donte pak politikanët e italianë. Në të vërtetë gjykimi i tij ishte jo ekzakt, sepse Kosiga në deri në fund të gjallimit të tij ishte një demokristian i bindur. Dhe këtë e konfirmon besimi katolik dhe militantizmi politik demokristian. Afërmendsh ai nuk mund të ishte ndryshme në vitet e rindërtimit të Italisë dhe më pas të Luftës së Ftohtë. Megjithatë, malësori Kosiga ishte një njeri i Oksidentit, çka nuk mund të thuhet për të gjithë demokristianët. Dhe njeri i Oksidentit do të thotë të jesh mik i Amerikës dhe i Izraelit, një përkrahës i demokracive liberale dhe i sistemit të tyre të aleancave (NATO-s), një admirues i shtetarëve që bënë historinë në shekullin e XX (Çërçill, De Gasper, De Gol). Kjo nuk është e mjaftueshme për të përcaktuar kompleksitetin e njeriut, paradokset dhe kontradiktat e tij, të cilat ishin aq të mëdha sa edhe koherenca e tij. Megjithatë këtu shpjegohet se pse SHBA-ja e ka parë atë gjithmonë me miqësi, me mirënjohje. Padyshim amerikanët kishin mirënjohje të pakufizuar sepse Kosiga qe ai që vendosi pranimin në fillim të viteve ’80 të sistemit të Raketave Europiane, i njëjti vendim me Gjermaninë e Helmut Schmidt-it. Dhe po aq mirënjohje, në kohët e fundit, pas operacionit politik që e vuri Italinë në ballë të luftës së Kosovës, me Lidhja e ish-presidentit italian Francesco Cosiga me Institutin e Kërkimeve Politike “Alcide de Gasperi” Që në themelimin e tij, ish-presidenti italian e ka përshëndetur përzemërsisht punën e Institutit të Kërkimeve Politike, “Alcide de Gasperi”, themeluar nga publicisti Fahri Balliu. Pas marrjes së publikimit periodik të institutit, më 19 maj 2004, ai jep këtë vlerësim për punën e tij. “Nëpërmjet relacioneve të konferencës së zhvilluar me 25 mars 2004, kam patur mundësinë të njoh aktivitetin që Instituti Alcide de Gasperi zhvillon me shumë përkushtim, duke u frymëzuar nga figura e shtetarit të madh italian, parimet e tij, shembulli i tij dhe veprat e tij, që përbëjnë një pikë të sigurtë referimi”, thuhet në përshëndetjen e ish-presidentit italian, drejtuar moderatorit të aktivitetit të dytë të institutit, D’Alemën si kryeministër, në fund të viteve ‘90. Puna ishte e madhe, duke e ditur se Masimo D’Alema vinte nga radhë e Partisë Komuniste Italiane, e cila pas skandaleve të korrupsionit “Tangentopoli” u konvertua në partinë Demokracia e Majtë. Në të paktën dy raste, i ndjeri Kosiga demaskoi hipokrizinë e së majtës post-komuniste: së pari kur takoi pjesëtarët e organizatës klandestine “Gladio” (të krijuar nga NATO e CIA, që aktivizohej vetiu nëse komunistët e financuar nga Moska do kërkonin pushtetin), të Divizionit “Ossopo” që komandohej nga një partizan “i bardhë”, që kishte luftuar si nazifashistët po ashtu edhe partizanët e Marshallit Tito; dhe rasti i dytë ishte kur bindi mendjen e D’Alemës të intervenonte kundra Serbisë, në krah të NATO-s e pro Kosovës. Gjithsesi pengu i jetës së tij politike ishte rrëmbimi i ish-kryeministrit Aldo Moro, drejtues i Demokracisë Kristiane dhe vendimi i fortë e i drejtë për të mos negociuar me terroristët. Ai doli i shkatërruar, njerëzisht, nga eksperienca e rrëmbimit sepse ai drejtonte strukturat e rendit, paçka se Çështja Moro është konsideruar më shumë si një çështje politike, sesa gjyqësore. Një çështje që gjithsesi mbetet ende e hapur... Dokumentet, dëshmitë, 55 ditët e Aldo Moros në të ashtuquajturin “Burgu i Popullit”, tregohen nga burgosësit e tij, anëtarët me temë “Alcide de Gasperi, formulë e suksesit politik”, që u mbajt 29 majin e të njëjtit vit. Letërkëmbimi i drejtuesve të Institutit “Alcide de Gasperi” me ish-presidentin italian Cosiga ka vijuar edhe më tej në vite, prandaj me humbjen e tij, kontributorët e këtij instituti ndjejnë humbjen e një bashkëpunëtori të vyer. Me humbjen e tij, drejtori ekzekutiv i Institutit, publicisti Fahri Balliu, shpreh pikëllimin e thellë, për largimin nga kjo jetë të njeriut që shenjoi një pjesë të rëndësishme të historisë së re të Italisë, si një personalitet që forcoi shumë lidhjet me SHBAtë dhe luftoi që shteti italian të fitonte vendin që meriton në skakierën ndërkombëtare. e “Brigadave të Kuqe”. Ai mendonte se po sakrifikonte një mik për hir të interesit të shtetit, sigurisht kishte rënë pre e diktatit të Partisë Komuniste Italiane, e cila mohonte çdo lloj negociate. Pastaj zbuloi se gjithçka ishte një lojë e ndyrë. Në biografinë e tij shkruan “Nëse kam flokat e thinjura dhe njolla në lëkurë është për këtë gjë. Sepse ishim duke lënë që të vdiste Moro-n, paçka se unë po e kuptoja. Sepse dhimbja jonë ishte në sintoni më atë çfarë po pësonte Moro. Sidoqoftë Françesko Kosiga ishte një njeri i drejtë e i fortë dhe i rifitoi energjitë e hodhi shpejt në arenën politike: Kryeministër në 1979, pastaj President i Senatit gjer më 1983, më në fund, në 1985 Pres- E enjte, 19 gusht 2010 identi i Republikës (me votë unanime të Parlamentit, e para herë), gjatë ushtrimit të mandatit të tij presidencial, dëshmoi vlera dhe devotshmëri ndaj shtetit dhe popullit italian, duke dhënë kështu një kontribut të pazëvendësueshëm në jetën politike të Republikës Italiane. Në fillim të këtij shkrimi thamë se ai kishte një mision. Dhe misioni ishte të zbulonte të fshehtat e Italisë republike, dhe për këtë u quajt nga media “il piccanatore”, njeriu me kazmë, që shembi murin e heshtjes pikërisht me zbulimin e organizatës sekrete “Gladio” dhe planin e koduar “Stay behin” që parashikohej, në rast se komunistët merrnin pushtetin me dhunë. Hera e fundit që ai i futi stërkëmbëshin jetës politike italiane ishte në vjeshtën e 1998-s, kur me një grup të vogël parlamentar të krijuar prej tij, të ashtuquajturit “rreckamanët e Valmy-s”, votuan - pas rënies së qeverisë Prodi nga ana e komunistit Bertinoti, aleat i tyre pro serb dhe kundër NATO-s - qeverinë D’Alema, që zhdoganoi kryesimin e Këshillit të Ministrave Italianë për herë të parë nga një ish-komunist. Kosiga ka vuajtur dramën e historisë republikane italiane, sepse ka parë anët e errëta të pushtetit e fytyrën demoniake të saj. Dikush thotë me të drejtë dhe pa të drejtë se ai mbante “sekretet e Shtetit”, që shpesh herë kur dilnin skandalizonin publikun italian. Por a ishte kështu? Sigurisht, ai dinte shumë gjera, por mbi të gjitha ishte njeri i Institucioneve. Një njeri që jetoi me intensitet zgjedhjen e tij liberale, besimin në një Perëndim që di të rinovohet pikërisht pse themelohet mbi lirinë. 55 7
Page 1 and 2: E PËRDITSHME E PAVARUR Drejtor: FA
Page 3 and 4: Vera e vitit 2010, rekord pushuesis
Page 5: Rama, në kërkim të mediave të r
Page 9 and 10: 10 liderët më të respektuar në
Page 11 and 12: Provokimet e Serbisë e sjellin deb
Page 13 and 14: CMYK Godina multifunksionale Bashk
Page 15 and 16: Vendimi endimi më më i i fundit f
Page 17 and 18: nistëve të Shqipërisë. Ata kan
Page 19 and 20: Në Parathënien e librit tim “Vi
Page 21 and 22: Ramize Gjebrea, “legjenda e dashu
Page 23 and 24: Shqipëri - Gjermani, një udhëtim

gazeta pdf.pmd - Gazeta 55

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?