Scena polityczna Rosji.pdf - Korespondent Wschodni

„systemowej opozycji” nie mogą pozwolić sobie na wysuwanie w wyborach polityków,
którzy są wrogo nastawieni do Kremla i jego polityki. Warto dodać, że sztywne, zastygłe w
swoich programach, lojalne i pokorne partie „systemowej opozycji” nie są w stanie
zaproponować wyborcom nowych treści. Niezdolność skoncentrowania się na realnych
problemach, – wszystko to obniża jej elektoralny potencjał 11 .
Partie „systemowej opozycji” – to niszowe partie. Każda z nich ma wąską grupę
poparcia, co odpowiada Kremlowi. Jak zauważył politolog, Gieorgij Gołosow, koncepcja
„systemowej opozycji” polega na tym, że wyborcy mają głosować na „Jedyną Rosję” nie z
racji faktu, że partia im się podoba, ale dlatego, że inne partie podobają się im jeszcze mniej.
W Rosji stworzono takie reguły gry, że „systemowa opozycja” nie podoba się prawie nikomu.
Z drugiej strony mamy „niesystemową opozycję”. Tworzą ją partie, które nie
otrzymały zgody na rejestrację. Koncentrują się na organizowaniu mityngów, demonstracji,
akcji protestacyjnych.
„Niesystemowa opozycja” rozważała dwa sposoby zamanifestowania fikcyjności
obecnego układu politycznego. Po pierwsze bojkot wyborów, po drugie niszczenie kart
wyborczych. Oba jednak wydają się Gieorgijowi Gołosowowi mało racjonalne. Zdaniem
politologa, bojkot wyborów byłby możliwy, gdyby udało się utrzymać niską frekwencję.
Tymczasem przez ostatnie lata władza stara się ją podnieść poprzez mobilizację określonych
grup, np. rencistów, weteranów wojennych, osób zatrudnionych w przedsiębiorstwach
państwowych itd.
Druga strategia również wydaje się niemożliwa do urzeczywistnienia, gdyż musiałaby
zakładać współpracę z pracownikami komisji wyborczej, którzy zwykle są lojalni wobec
Kremla.
Zdaniem Gołosowa jest jeszcze trzeci sposób – zachęcanie wyborców do głosowania
na każdą inną partię niż partia władzy. Tu jednak pojawia się z kolei problem słabości partii
systemowej opozycji.
11 Ibidem
5