Scena polityczna Rosji.pdf - Korespondent Wschodni
Scena polityczna Rosji.pdf - Korespondent Wschodni Scena polityczna Rosji.pdf - Korespondent Wschodni
linii władza-społeczeństwo, rosnącej bariery komunikacyjnej uniemożliwiającej władzy dostosowanie swoich haseł do oczekiwań społecznych. Wyniki jakie uzyskiwała partia „Jedna Rosja” w kolejnych wyborach do Dumy Państwowej przedstawiają się następująco: 2003 rok - 37,57 proc. głosów, co zapewniło jej 220 mandatów 2007- 64,3 proc. i 315 mandatów 2011- 49,3 proc. i 238 mandatów 2) „Sprawiedliwa Rosja” Ugrupowanie powstało 28 października 2006 roku z połączenia „Partii Życie”, „Partii Emerytów” i „Ojczyzny”. Na jego czele stanął Siergiej Mironow, sojusznik Putina i jego koncesjonowany rywal w wyborach prezydenckich w 2004 roku. Nowa „opozycyjna” partia naznaczona przez władze na rolę przeciwników „Jednej Rosji”, nie może być realną przeciwwagą dla obecnej elity rządzącej. Zapotrzebowanie na nią wychodzi bowiem od władzy, a nie społeczeństwa, nie reprezentuje więc interesów tego ostatniego. Powoływanie nowych „partii fasadowych” służy ochronie interesów rządzących i kanalizowaniu niezadowolenia społecznego przez pozyskiwanie głosów wyborców oddawanych na przeciwników politycznych 22 . Potwierdzeniem tej tezy może być spotkanie zastępcy przewodniczącego prezydenckiej administracji Władysława Surkowa z deputowanymi Rosyjskiej Partii Życie 24 marca 2006 roku. Na spotkaniu Surkow wyartykułował życzenie stworzenia w kraju dwupartyjnego systemu. Zastępca szefa administracji prezydenta zaznaczył, że brak jest w społeczeństwie „drugiej nogi“, na której mógłby oprzeć się Kreml, gdyby pierwsza zawiodła. Druga noga miałaby przyciągać tzw. „elektorat protestacyjny” i tym samym odbierać wyborców ugrupowaniom skrajnym 23 . W obliczu sporów między „Jedną Rosją” a „Sprawiedliwą Rosją” w kwietniu 2011 roku odwołano Siergieja Mironowa z funkcji przewodniczącego partii. Nowym szefem został Nikołaj Lewiczew. 22 A. Podolski, rosyjskie partie fasadowe, „Polska w Europie” 1998, nr 27, www.pwe.org.pl, por M. Nizioł, Dylematy kulturowe międzynarodowej tożsamości Rosji, Lublin 2004, s.112. 23 Стенограмма-минимум. Партия жизни обнародовала инструкции Владислава Суркова, «Коммерсант», № 150 (3481), 16.08.2006. 10
Jak zauważa politolog Nikołaj Pietrow, przed wyborami 2011 roku, Kreml zamierzał zlikwidować projekt „Sprawiedliwa Rosja”, by wzmocnić pozycję „Jedynej Rosji”. Nacisk na „Sprawiedliwą Rosję” poskutkował przejściem szeregu deputowanych do „Ogólnorosyjskiego Frontu Narodowego” 24 Wydawało się, że ostateczne rozbicie „Sprawiedliwej Rosji” jest kwestią czasu. Jednakże trudności partię tylko ją umocniły, a Kreml zrozumiał, że w przypadku nieobecności „Sprawiedliwej Rosji” jej potencjalny wyborca zagłosuje na komunistów, a nie na „Jedną Rosję” 25 . Na wyborach w 2007 roku partia zdobyła 7,74 proc. poparcia co przełożyło się na 34 mandaty. W 2011 roku partia zdobyła 13,24 proc. poparcia (64 mandaty). 3) Liberalno-Demokratyczna Partia Rosji Leszek Kołakowski powiedział kiedyś „Nie ma bardziej ryzykownej metody oceny kierunków filozoficznych, jak zaufanie do nazw, które nadają sobie ich wyznawcy. Jest to bez wątpienia prawda banalna, ale godna częstego powtarzania”. Podobne stwierdzenie odnosi się do nazwy niektórych rosyjskich partii politycznych, w tym z pewnością LDPR. Partię założył Władimir Żyrinowski w 1989 roku. Jewgienija Albac, redaktor naczelny gazety „Nowoje Wriemia” jest zdania, że partia powstała z inicjatywy służb specjalnych: KGB i FSB, które za jej pośrednictwem chciały utrzymać wpływ na rosyjski system polityczny 26 . Z czasem stała się tzw. partią drugiego typu, przechwytując elektorat nieprzyjaznych wobec Kremla ugrupowań i partii. Wg dokumentu programowego partii, występuje ona za demokracją i liberalizmem. Jednak faktycznie jest partią nacjonalistyczną i antyliberalną. Duża część rosyjskich politologów określa LSPR „partią jednego człowieka”, drużyną wodza - Władimira Żyrinowskiego 27 . Sam Żyrinowski nazywa siebie gosudarstwiennikiem (państwowcem). Uważa, że silne państwo to podstawa. Interesy społeczeństwa mogą być realizowane tylko w 24 Ogólnorosyjski Front Narodowy to inicjatywa Władimira Putina ogłoszona 6 maja 2011 roku w Wołgogradzie na zjeździe „Jednej Rosji” mająca na celu skupienie organizacji, ugrupowań, którym jak to ujął premier „nie jest obojętna przyszłość Rosji” i które miałyby możliwość zgłaszania kandydatów na deputowanych do Dumy Państwowej. W rzeczywistości Ogólnorosyjski Front Narodowy miał być platformą wspierającą partię „Jedna Rosja” przed wyborami 4 grudnia 2011 roku. 25 Н. Петров, Выборы-2011: конец «эпохи Путина», http://carnegie.ru/publications/?fa=46130 26 R. Cheda, op. cit. 27 R. Bäcker, Rosyjskie myślenie polityczne za czasów prezydenta Putina, Toruń 2007, s. 119. 11
- Page 1 and 2: Olga Nadskakuła Rosyjska scena pol
- Page 3 and 4: Wychodząc od charakterystyki rosyj
- Page 5 and 6: „systemowej opozycji” nie mogą
- Page 7 and 8: W 2011 pierwszy raz wybierano skła
- Page 9: znany bloger, twórca strony intern
- Page 13 and 14: Partia stawia sobie zadanie wprowad
- Page 15 and 16: Od września 2011 roku szefem parti
- Page 17 and 18: wyborach prezydenckich w 2012 roku.
- Page 19: . 19
linii władza-społeczeństwo, rosnącej bariery komunikacyjnej uniemożliwiającej władzy<br />
dostosowanie swoich haseł do oczekiwań społecznych.<br />
Wyniki jakie uzyskiwała partia „Jedna Rosja” w kolejnych wyborach do Dumy<br />
Państwowej przedstawiają się następująco:<br />
2003 rok - 37,57 proc. głosów, co zapewniło jej 220 mandatów<br />
2007- 64,3 proc. i 315 mandatów<br />
2011- 49,3 proc. i 238 mandatów<br />
2) „Sprawiedliwa Rosja”<br />
Ugrupowanie powstało 28 października 2006 roku z połączenia „Partii Życie”, „Partii<br />
Emerytów” i „Ojczyzny”. Na jego czele stanął Siergiej Mironow, sojusznik Putina i jego<br />
koncesjonowany rywal w wyborach prezydenckich w 2004 roku. Nowa „opozycyjna” partia<br />
naznaczona przez władze na rolę przeciwników „Jednej <strong>Rosji</strong>”, nie może być realną<br />
przeciwwagą dla obecnej elity rządzącej. Zapotrzebowanie na nią wychodzi bowiem od<br />
władzy, a nie społeczeństwa, nie reprezentuje więc interesów tego ostatniego.<br />
Powoływanie nowych „partii fasadowych” służy ochronie interesów rządzących i<br />
kanalizowaniu niezadowolenia społecznego przez pozyskiwanie głosów wyborców<br />
oddawanych na przeciwników politycznych 22 . Potwierdzeniem tej tezy może być spotkanie<br />
zastępcy przewodniczącego prezydenckiej administracji Władysława Surkowa z<br />
deputowanymi Rosyjskiej Partii Życie 24 marca 2006 roku. Na spotkaniu Surkow<br />
wyartykułował życzenie stworzenia w kraju dwupartyjnego systemu. Zastępca szefa<br />
administracji prezydenta zaznaczył, że brak jest w społeczeństwie „drugiej nogi“, na której<br />
mógłby oprzeć się Kreml, gdyby pierwsza zawiodła. Druga noga miałaby przyciągać tzw.<br />
„elektorat protestacyjny” i tym samym odbierać wyborców ugrupowaniom skrajnym 23 .<br />
W obliczu sporów między „Jedną Rosją” a „Sprawiedliwą Rosją” w kwietniu 2011<br />
roku odwołano Siergieja Mironowa z funkcji przewodniczącego partii. Nowym szefem został<br />
Nikołaj Lewiczew.<br />
22 A. Podolski, rosyjskie partie fasadowe, „Polska w Europie” 1998, nr 27, www.pwe.org.pl, por M. Nizioł,<br />
Dylematy kulturowe międzynarodowej tożsamości <strong>Rosji</strong>, Lublin 2004, s.112.<br />
23 Стенограмма-минимум. Партия жизни обнародовала инструкции Владислава Суркова,<br />
«Коммерсант», № 150 (3481), 16.08.2006.<br />
10
Change language