Miesięcznik Ludzi z Innego Wymiaru

Wywiad z uczestniczką projektu.
Miło mi gościć Ciebie Kasiu na
wywiadzie w projekcie „12 odważnych
ludzi”.
Witam, miło mi.
Jak to się stało, że zdecydowałaś się na
uczestnictwo w projekcie?
Mając małe dzieci szanse na pracę
miałam niewielkie, raczej niemożliwe,
abym dostała jakąkolwiek prace. Bez
należytego wykształcenia i zameldowania.
Dowiedziałam się, że mam
szansę wzięcia udziału w projekcie „12
odważnych” i skorzystałam z niej.
Jak stałaś się osobą bezdomną?
Osobą bezdomną jestem od lipca 2000 r.
kiedy to zrobiłam zamianę mieszkania
i zostałam pominięta. Wymeldowana
z dnia na dzień i zostałam bez dachu nad
głową.
Jak długo mieszkasz w ośrodkach
pomocy społecznej?
W roku 2001 r. zamieszkałam pierwszy
raz w Domu Samotnej Matki na Fredry
i mieszkałam do kwietnia 2002r. Później
krótki okres wynajmowałam mieszkanie,
brak finansów, stałej pracy, ciąża zmusiła
mnie do powrotu do ośrodka.
Jak sobie radzisz będąc bezdomną?
Pomimo, że mieszkam w ośrodku, jem tu
i śpię to tak do końca nie czuję się osobą
bezdomną.
Czy nawiązałaś jakieś przyjaźnie będąc
w Domu Samotnej Matki?
Zaprzyjaźniłam się bardzo z koleżanką
z pokoju, lecz to nie była przyjaźń. Teraz
PARSZYWA DWUNASTKA nr 5
wiem, że w takich miejscach nie ma
przyjaźni.
Jak Twoim zdaniem można by pomóc
osobom bezdomnym?
To zależy od danej osoby, czy ona sama
chce sobie pomóc. Jaki przyjmuje
stosunek do danej sytuacji. Ja osobiście
widzę to inaczej.
Bezdomny otrzymuje posiłki i dach nad
głowa, dlaczego nie zmienia to jego
świadomości w życiu w sensie
pozytywnym?
Osoby nie będące bezdomnymi myślą, że
to nam wystarcza dać zjeść i mieć gdzie
spać. A przecież my jesteśmy takimi
samymi ludźmi, mamy serca, czujemy,
mamy marzenia. A ponadto bogatsi
jesteśmy o swoje doświadczenia szkoda,
że przez innych ludzi jesteśmy
postrzegani jak ludzie ulicy.
Jak myślisz jaki jest powód przyzwyczajeń
bezdomnego do istniejących
warunków?
Strach. Większość ludzi się boi, że nie da
rady.
Dlaczego twoim zdaniem tak wielu
bezdomnych nie chce opuszczać
ośrodków i iść „na swoje”?
Osoby bezdomne boją się usamodzielnienia,
jutra. Brak stałej pracy,
wysokie opłaty za wynajem, opieka nad
dziećmi, wyżywienie. To wszystko
bardzo dużo.
Twoje plany na przyszłość?
Moje plany, to zbyt dużo powiedziane.
Nie planuję, ale marzę, aby jak
najszybciej zamknąć drzwi ośrodka i żyć
normalnie jak ludzie nie wiedzący co to
znaczy być „bezdomnym”.