magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ...

WYNIKI
4.2.1.2. Zróżnicowanie przestrzenne zawartości PCDD, PCDF
i dl-PCB w osadach dennych Zbiornika Włocławskiego
Stężenia sumy PCDD/PCDF w osadach dennych pobranych ze Zbiornika
Włocławskiego kształtowały się w zakresie od 104,91 do 1933,04 ng/kg s.m., ze
średnimi wartościami 764,86 ng/kg s.m i 515,29 ng/kg s.m., odpowiednio dla stanowisk
W1 i W2. Stężenia te były istotnie wyższe na stanowisku W1 (Test Wilcoxona: T=16;
p=0,004).
Również stężenia z podziałem na PCDD oraz PCDF były wyższe na stanowisku
W1 usytuowanym w środkowej części zbiornika, wynosząc odpowiednio 676,21 i 88,65
ng/kg s.m., podczas gdy na stanowisku W2 wartości te kształtowały się w granicach
444,56 i 70,73 ng/kg s.m. (Rys. 44, Załącznik 9). Również w tym przypadku różnice te
były istotne statystycznie (Test Wilcoxona: T=1; p=0,03 dla PCDD oraz T=8; p=0,05
dla PCDF).
We wszystkich badanych próbach ogólna procentowa zawartość PCDD
w stosunku do PCDF przeważała i wynosiła średnio 79,13% ogólnego stężenia
PCDD/PCDF (maksymalna 91,54%, minimalna 33,58%). Tak wysoki udział PCDD
generowany był wysokim stężeniem kongeneru OCDD, którego zawartość wahała się
w granicach od 16,02% do 86,37%, w odniesieniu do sumy PCDD/PCDF oraz od
47,69% do 94,41% dla sumy PCDD (Załącznik 10). Podobnie jak w przypadku stężeń
ogólnych, wyższą procentową zawartość PCDD zanotowano na stanowisku W1 -
88,36%, podczas gdy na stanowisku W2 wartość ta wyniosła 69,88%.
W zakresie zmienności profilu PCDD zanotowano wzrost udziału 5 kongenerów
na stanowisku W2 w porównaniu do stanowiska W1. Wzrost ten wahał się w granicach
od 1,11% do 5,99%. Wyjątkiem były kongenery 1,2,3,7,8-PeCDD i OCDD, których
zawartość na stanowisku W2 spadła odpowiednio o 0,13% i 13,08%. W przypadku
profilu kongenerów PCDF zaobserwowano tendencję odwrotną, tj. nastąpił spadek
zawartości 7 i wzrost zawartości 3 kongenerów na stanowisku W2 (Rys. 45, Załącznik
10).
W przypadku dl-PCB - stężenia wahały się w granicach 38,32 do 981,57 ng/kg
s.m. i w przeciwieństwie do stężeń PCDD i PCDF, były wyższe na stanowisku W2, ze
średnią sumą równą 592,27 ng/kg s.m., podczas gdy na stanowisku W1 wartość ta
wyniosła 150,78 ng/kg s.m (Rys.44, Załącznik 9).
Testowanie z wykorzystaniem testu Wilcoxona potwierdziło, iż należy odrzucić
- 92 -